เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 146

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอถือขวดยายืนขึ้น “คุณนาย ถ้ารู้สึกไม่สบายตรงไหนบอกฉันได้เลยนะคะ”

“อืม”

จากนั้นรมิตาและกรินทร์ก็ขึ้นไปชั้นบน

ภีมพลพูดคุยกับแม่ของเขาที่ชั้นล่างครู่หนึ่ง และพูดอะไรบางอย่างเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับเธอ

ในช่วงเวลานี้ ความไว้วางใจของคะนึงนิตย์ที่มีต่อรมิตาเพิ่มขึ้นเล็กน้อย เธอไม่ต่อต้านการรักษา และไม่สงสัยในความสามารถเพียงเพราะความเยาว์วัยของอีกฝ่ายอีกต่อไป

หลังจากขึ้นบันได รมิตาเข้าไปในห้องนอน เธอล็อกประตูและถอดหน้ากากออก กลับไปเป็นนภาลัยเช่นเดิม

ในที่สุด เธอก็สามารถพักผ่อนและปล่อยให้ใบหน้าเล็ก ๆ นี้ได้หายใจสักที

เมื่อยืนอยู่หน้าเตียง เธอคิดถึงแชมป์และขวัญข้าวที่อยู่ใต้หลังคาเดียวกัน แต่การแกล้งทำเป็นคนแปลกหน้าเป็นประสบการณ์ที่เจ็บปวด หากอยู่ต่ออีกสองสามวัน เธออาจจะอารมณ์เสียมากกว่านี้ก็เป็นได้

ฉันจะเจอลูก ๆ และพูดคุยหรือกอดกับพวกเขาได้ยังไง?

จู่ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

เธอเริ่มระแวดระวังในทันที ขจัดความคิดที่ไม่สมเหตุสมผลทั้งหมด และสวมหน้ากากอย่างรวดเร็ว สงบสติอารมณ์ภายในเวลาเพียงสามวินาที ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตู

น่าแปลกที่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือภีมพล

เมื่อเห็นเธอ ดวงตาของเขาดูอ่อนโยน มือข้างหนึ่งจับที่กรอบประตู เขายืนอย่างพึงพอใจ มองเธอด้วยความรัก

รมิตาหันหลังและเดินเข้าไปในห้อง

ภีมพลเดินตามเข้าไป เขาปิดประตูและล็อกกลอนทันที

เธอถอดหน้ากากออกอีกครั้ง เธออยากหายใจจริงๆ หลังจากสวมหน้ากากมาทั้งวัน ทำให้รู้สึกเริ่มมีอาการเจ็บหู

ทันทีที่เธอสวมหน้ากากในมือ ภีมพลก็เอาแขนโอบเอวเธอจากด้านหลังแล้วกอดเธอเบา ๆ “ขอบคุณนะ นภา”

ลมหายใจร้อนของชายหนุ่มยังติดอยู่ในหูของเธอ ทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย

เธอรู้สึกตกตะลึง

“ฉันอยากเจอเด็กๆ อยากกอดและคุยกับพวกเขา” เธอไม่ดิ้นรนเพราะอยากขอร้องเขาบางอย่าง “คุณช่วยจัดการให้หน่อยได้ไหม?”

เธอรู้สึกลำบากใจมาก

ภีมพลกำลังจะเปิดประตู แต่กลับเธอกอดเธอไว้แน่น “อย่าไป อาจจะไม่กรินทร์ก็ได้”

จากนั้นเธอก็รีบจัดเสื้อผ้าและผม ก่อนจะสวมหน้ากากให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

นอกประตู ญาณีขมวดคิ้วอย่างสงสัย คุณป้าบอกว่าภีมพลอยู่ชั้นบน แต่กรินทร์กลับอยู่คนเดียวในห้องวิจัยยา

เธอค้นหาห้องทั้งหมดที่ชั้นบน แต่ไม่เห็นร่างของภีมพล มีเพียงประตูห้องของรมิตาเท่านั้นที่ปิดอยู่

ภีมพลจะอยู่ที่นั่นหรือเปล่า?

เธอเคาะประตูอีกครั้ง และเป็นภีมพลที่เปิดประตู

ทั้งสองมองหน้ากัน ญาณีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและมองเข้าไปข้างในโดยสัญชาตญาณ แต่ไม่เห็นรมิตา

“ทำไมคุณถึงอยู่ในห้องของเธอ?” ญาณีรู้สึกหึงหวง แต่ยังถามกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ฉันเคาะประตูตั้งนาน ทำไมถึงไม่มาเปิดล่ะคะ? คุณสองคนกำลังทำอะไรอยู่?” เธอถามต่อ

เธออยากรู้คำตอบจึงพยายามก้าวเข้าไปด้านในห้อง แต่ถูกภีมพลขวางไว้