เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 147

ปัง !

วินาทีต่อมา ประตูถูกปิดโดยภีมพล แม้แต่ญาณีก็คว้าเอาไว้ไม่ทัน

เธอยกมือขึ้นเพื่อเคาะประตูอีกครั้ง แต่ถูกระงับด้วยสติและเหตุผล หัวใจของเธอสั่นสะท้านด้วยความขมขื่น

ในห้อง นภาลัยจ้องไปที่ภีมพลด้วยดวงตาเบิกกว้าง

เขาบ้าไปแล้วหรือไง? !

แต่ภีมพลกลับเดินเข้าไปหาเธอ จับเอวเธอด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างถอดหน้ากากออกและจูบริมฝีปากบางๆ ของเธออีกครั้ง...

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะจูบนั้นทำให้เธอประหลาดใจ

เธอเบิกตากว้างและไม่กล้าดิ้นรนอย่างหนัก เพราะกลัวว่าจะรบกวนผู้คนที่อยู่นอกประตู

บางทีภีมพลอาจรู้ความคิดของเธอจึงจูบเธอต่ออย่างเย่อหยิ่ง

นอกประตู ญาณีถอยหลังสองก้าว เดินลงบันไดไปอย่างเศร้าสร้อย...

ทันทีที่เธอก้าวลงบันได เธอก็หยุดกะทันหันและมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นในใจ...

นิ้วที่จับราวบันไดแน่นขึ้น เธอเหลือบมองกลับไปที่ประตู และกลับขึ้นไปชั้นบนอีกครั้ง

ญาณีซ่อนตัวอยู่ในมุมหนึ่งเพื่อรอให้ประตูเปิดอีกครั้ง

ผ่านไปสามนาที...

ห้านาทีผ่านไป...

จนกระทั่งเธอเห็นภีมพลออกมาจากห้อง เธอรีบถอยหัวกลับอย่างรวดเร็ว และเมื่อเธอยื่นหัวออกมาอย่างระมัดระวังอีกครั้ง ญาณีก็เห็นภีมพลเดินลงไปข้างล่าง

ดังนั้นเธอจึงเดินไปที่ห้องของรมิตาและเคาะประตูอีกครั้ง

ไม่กี่วินาทีต่อมา นภาลัยที่สวมหน้ากากก็เปิดประตู เธอคิดว่าเป็นภีมพล ไม่ได้คาดหวังว่าจะเป็นผู้หญิงที่มาหาเรื่องคนนี้

ใบหน้าของญาณีสงบนิ่ง เธอเอื้อมมือไปผลักประตูที่ไร้การป้องกันของนภาลัย และเข้าไปในห้องด้วยตัวเอง

รมิตาหันกลับมามองเธออย่างแผ่วเบา

เมื่อญาณีเห็นรอยพับบนผ้าปูที่นอน เธอก็รู้สึกโกรธเจ็บหน้าอก!

ดูเหมือนเธอจะสามารถเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่

ขณะที่ญาณีกำลังรอให้เขาอธิบาย เธอลืมสถานะของตนเองไป เธอคิดว่าแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ใช่นภาลัย ก็คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตส่วนตัวของเขาได้

“หมอรมิตา” เสียงของอ่อนโยนของภีมพลลอยเข้าไปในหูของผู้หญิงสองคน ดวงตาที่อ่อนโยนของเขาจ้องไปยังนภาลัย “ไปที่ห้องวิจัยก่อนเถอะ หมอกรินทร์กำลังรอคุณอยู่”

“ค่ะ” เธอเข้าใจ ภีมพลไม่ต้องการให้ญาณีรู้ตัวตนของเธอ เมื่อครู่นภาลัยเกือบจะสารภาพออกไปหมดแล้ว

ภีมพลต้องการให้เธอออกไป ญาณีจึงไม่สามารถหยุดเอาได้

หลังจากนภาลัยจากไป ภีมพลก็เอามือล้วงกระเป๋า “ญาณี บ้านของคุณอยู่ใกล้ทะเลเหรอ?ทำไมถึงชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นไปซะหมด” น้ำเสียงนั้นดูไม่มีความสุขนัก

“...” ดวงตาของหญิงสาวชะงักเล็กน้อย แต่เธอพูดอะไรไม่ออก

“แม้ว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างผมกับหมอรมิตา แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่คุณจะมาถาม” ภีมพลพูดอย่างห่างเหิน

ความพูดของเขาหมายความว่ายังไง?

เขามีความรู้สึกต่อรมิตางั้นเหรอ?

ก่อนที่เธอจะทันได้โต้ตอบ ภีมพลก็กล่าวเสริมว่า “โปรดออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้และอย่ามาที่นี่อีก ถ้าคุณทำอะไรที่ส่งผลกระทบต่อการทำงานของหมอรมิตา และส่งผลต่ออาการของแม่ผม ผมจะคิดบัญชีกับคุณอย่างแน่นอน”