เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 148

ญาณีรู้สึกลำบากใจมาก

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตายากจะคาดเดาของเขา ความคับข้องใจของเธอจึงเพิ่มขึ้นราวกับกระแสน้ำ ไหลเชี่ยว แต่เธอพยายามยับยั้งตัวเองและเตือนอย่างใจเย็นว่า “คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าพวกคุณกำลังทำอะไรอยู่?” เธอชี้นิ้วผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่และพูดอย่างกังวล “เธอกำลังใช้อุบายกับคุณ เธอเป็นหมอนะ ! คุณดื่มอะไรที่เธอให้มาหรือเปล่า ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่ห้องของเธอได้”

ภีมพลมองลงไปที่เธอ พลางปล่อยเวทมนตร์ที่น่าหลงใหล

ญาณีอดไม่ได้ที่จะถาม “คุณไม่เจ้าชู้ คุณเกลียดผู้หญิงเป็นที่สุด แล้วทำไมคุณกับเธอ...”

“คุณยังไม่รู้จักตัวตนของผม” ภีมพลเหลือบมองเธออย่างสบายใจ

เธอก้าวไปข้างหน้า เอื้อมมือไปจับแขนของเขาและถามอย่างเศร้าๆ ว่า “ภีมพล ไม่ว่าคุณจะชอบใคร คุณก็ไม่มีทางยอมรับฉันอยู่ดีใช่ไหม?”

“ใช่” ภีมพลตอบอย่างไม่ลังเล

เธอส่ายหัวอย่างไม่เชื่อ “ทำไมฉันต้องกลายเป็นเครื่องสังเวยด้วย?ฉันทำผิดตรงไหนเหรอ?”

“ญาณี ฟังผมให้ดีนะ” เขากล่าว “ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ”

เธอชะงัก ก่อนจะปล่อยมือ รู้สึกได้ถึงแรงระเบิดในหัวใจ

“ในเมื่อ...คุณตกหลุมรักคนอื่นได้เร็วขนาดนี้...” เธอยิ้ม “สักวันคุรอาจจะตกหลุมรักฉันได้เหมือนกัน”

เมื่อพูดจบ เธอฝืนกลั้นความเจ็บปวดแล้วหันหลังกลับอย่างภาคภูมิ

ที่บันได เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยายามปรับอารมณ์

ต่อไปเธอคงไม่มีโอกาสมาที่นี่อีก ภีมพลเกลียดเธอมาก แต่เธอต้องหาโอกาสคุยกับรมิตาเกี่ยวกับบางสิ่ง

ภีมพลเดินเข้าไปในห้องวิจัยยาพร้อมกับชาเอิร์ลเกรย์ เขาเหลือบมองนภาลัยที่กำลังยุ่งและรู้สึกสงสารเธอขึ้นมา

เขากลับไปนั่งที่เก้าอี้ทำงาน สายตาจับจ้องไปยังเธอเป็นเวลานานโดยไม่ละสายตาจากไปไหน

ญาณีรู้สึกหงุดหงิด เธอไม่สามารถเอาชนะผู้หญิงชาวบ้านธรรมดาๆ และไม่สามารถเอาชนะหมอได้

ไม่ว่าจะพยายามและเก่งแค่ไหน แม้ว่าแม่ของภีมพลจะชอบเธอ แต่ภีมพลก็เลือกที่จะต่อต้านเธอทุกครั้งไปงั้นเหรอ?

ในที่สุดญาณีก็รอจนกระทั่งรมิตาออกมา

เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินเข้าห้องน้ำ...

ญาณีก็เดินตามไปด้วย

ที่หน้าอ่างล้างหน้า ทั้งสองได้พบกันอีกครั้ง

นภาลัยยังคงสวมหน้ากาก และตัวตนปัจจุบันของเธอคือรมิตา

เธอก้าวเข้าไปและย่อตัวลงต่อหน้าเด็กๆ ใช้ร่างกายบังทางพวกเขาเอาไว้

เขามองเด็กสองคนด้วยรอยยิ้ม

แชมป์และขวัญข้าวจับมือกันไว้แน่นพลางมองหน้ากัน เด็กทั้งสองก้าวถอยหลังอย่างระมัดระวัง

“หน้าตาน่ารักจัง” เสียงของญาณีอ่อนลง เธอเอื้อมมือออกไปแล้วลูบไหล่พวกเขา “จะบอกความลับอะไรให้นะ”

เธอพูดว่า “หมอรมิตาคนนี้น่ะจะพรากพ่อไปจากแม่ของพวกหนู”

“…” แชมป์และขวัญข้าวอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

เธอยืนขึ้น จับหัวเล็กๆ ของเด็กๆ แล้วเดินลงบันไดไป

เด็กๆ ยืนอยู่บนบันไดมองดูเธอเดินจากไป จนกระทั่งฝีเท้าหายไป แชมป์จึงรีบดึงขวัญข้าวกลับไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว

เขาถามด้วยความตกใจ “เธอหมายความว่ายังไงน่ะ เห็นอะไรแล้วเหรอ?”

“ไม่ว่าเธอจะมองเห็นอะไร พี่ไม่คิดว่าเธอจะรู้ว่าหมอรมิตาคือแม่”

“ถ้าเธอรู้แล้วจะโกรธไหม? แม่ของเราเก่งขนาดนี้!”