เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 155

เธอใส่หน้ากากอยู่แล้วจะให้ไปนั่งดื่มชาได้ยังไง? ใช่ว่าดื่มไม่ได้นะ แค่มันไม่สะดวกเท่านั้นเอง

น้ำเสียงอันอ่อนโยนของกรินทร์ “ตอนนี้อยู่ในการวิจัยขั้นตอนสุดท้ายของตัวยาแล้ว มีการทดสอบทุกนาที จำต้องคอยเฝ้าอยู่ตลอดเวลา พวกเราไปดื่มชาไม่ได้หรอกครับ รบกวนฝากขอบคุณคุณนายแทนพวกเราทีครับ”

“ได้ค่ะ” ผ้าไหมก็สงบนิ่งมากเช่นเดียวกัน “ถ้าเป็นเช่นนี้ งั้นก็ให้คุณนายขึ้นมาแล้วกัน” พูดจบ เธอหันหลังเพื่อเตรียมเดินจากไป

หัวใจของนภาลัยเต้นตึกตักเล็กน้อย เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

เธอสบตากรินทร์ ทั้งสองคนเพิ่มความระแวงมากขึ้น

เรื่องนี้ไม่ใช่แค่การดื่มน้ำชาธรรมดาตามที่แสดงให้เห็นอย่างโจ่งแจ้ง

ไม่นานนัก จึงมองเห็นพ่อบ้านยกน้ำชาเข้ามาในห้องวิจัยตัวยาจริงๆ “สวัสดีครับคุณหมอกรินทร์ คุณหมอรมิตา”

ถัดจากนั้นตามมาติดๆ คะนึงนิตย์ใส่ชุดป้องกันครบมือเดินเข้ามา

เธอยังใส่ถุงมือสีขาวยาวเหมือนเดิม ใส่หมวก มีกลิ่นอายเหมือนกับแม่มดร้ายที่อาศัยอยู่ในปราสาทไม่เคยเจอกับแสงสว่างเทือกนั้น

“คุณหมอกรินทร์ คุณหมอรมิตา” คะนึงนิตย์เดินมุ่งหน้ามาหาพวกเขา น้ำเสียงสงบนิ่งเป็นอย่างมาก “ฉันรู้สึกว่า การรักษาของฉันมันไม่ใช่เรื่องแค่วันสองวัน ต้องใช้เวลานานสักพัก อาจหลายเดือนกระทั่งลากยาวถึงครึ่งปี นี่ถือว่าเร็วที่สุดแล้ว”

“ใช่ครับ” กรินทร์วางมือจากงาน ช้อนตามองเธอ “คุณหมอรมิตาเคยพูดเอาไว้แล้ว ต้องใช้มือขวาของท่านในการทดลอง อีกไม่นานผมก็ต้องกลับแล้วแต่ คุณหมอรมิตาเนี่ยสิจะอยู่เป็นเพื่อนท่านทุกกระบวนการรักษา กระทั่งท่านฟื้นฟูจนหายดีครับ”

คะนึงนิตย์คิดในใจ วิจัยตัวยาทุกชนิดออกมาได้แล้วค่อยกลับไปงั้นเหรอ?

จากนั้นก็เอาเครดิตให้กับยัยเด็กบ้านป่าเมืองเถื่อนคนนี้เหรอเนี่ย?

ในเมื่อคะนึงนิตย์ตระหนักดีแล้ว จึงไม่ให้พวกเขาสมปรารถนา “คุณหมอกรินทร์ ฉันรู้สึกว่าตอนนี้คุณสามารถกลับได้แล้วแหละ เหลือคุณหมอรมิตาไว้คนเดียวก็พอแล้ว”

โดยที่ไม่รอให้พวกเขาคำนึงสิ่งได้ คะนึงนิตย์พูดย้ำอีกครั้ง “คุณหมอกรินทร์เป็นคนยุ่งมากมาตลอด การที่ทั้งสองคนมาอยู่ที่นี่ ถือว่าเป็นการถ่วงเวลาของหนึ่งในสองคนมากจริงๆ อีกทั้งฉันรู้สึกว่า ผู้หญิงทายาให้ผู้หญิงด้วยกันเองสะดวกกว่า พวกคุณรู้สึกบ้างมั้ย?”

นภาลัยคิดว่าตนเองได้รับความเชื่อมั่นจากเธอ อีกทั้งตอนแรกที่เรียกกรินทร์มานั้น ก็เพื่อสร้างความเชื่อมั่นต่อคะนึงนิตย์

ดังนั้น มุมปากของเธอกระดกขึ้นเล็กน้อย “ฉันรู้สึกว่าน่าจะไม่มีปัญหาค่ะ” พลันหันมามองทางกรินทร์ “ในเมื่อคุณหมอกรินทร์ถูกทุกคนคอยจับตามองอยู่ตลอดเวลา มีผลิตภัณฑ์ตัวยาที่วิจัยตัวใหม่ออกมาทุกไตรมาส ถ้ามาเสียเวลาอยู่ที่นี่อยู่นาน ฉันเกรงว่าจะถูกสื่อมวลชนขุดจนเจอเรื่องเข้า”

“วางใจเถอะ ไม่มีทางเกิดเรื่องขึ้นแน่”

“ที่ผมกลัวก็คือคำว่าถ้านี่แหละ”

“เอานะ ฉันรู้”

นภาลัยคิดว่าลำดับต่อไปก็คงจะสำเร็จอย่างลุล่วง คิดว่าทุกอย่างอยู่ในกำมือของตนเองทั้งหมดแล้ว

หนึ่งทุ่มตรง

ผ้าไหมเคาะประตูห้องวิจัยยา นภาลัยช้อนตาชำเลืองมองเธอ ผ้าไหมพูด “คุณหมอรมิตาคุณนายให้คุณลงไปรับประทานอาหารเย็นเป็นเพื่อนท่านค่ะ”

เธอที่ใส่หน้ากากอยู่ เกิดอาการตกอกตกใจขึ้นมาทันที

ขณะนั้นเอง ห้องอาหารอันสว่างไสวบริเวณชั้นล่าง คะนึงนิตย์ที่กำลังนั่งด้วยท่าทางเป็นผู้ดีอยู่บนเก้าอี้รับประทานสีขาว บรรยากาศรอบข้างกายเยือกแข็งจนเข้าขั้นความน่ากลัว