เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 156

ชั้นบน ผ้าไหมพูดกับนภาลัย “ถ้าคุณไม่ยอมลงไป คุณนายจะให้บ่าวรับใช้ยกอาหารขึ้นมาด้านบน และมานั่งทานข้าวเป็นเพื่อนคุณที่นี่แทนค่ะ”

ผ้าไหมแสดงเจตจำนงอย่างชัดเจน นภาลัยชะเง้อมองไปยังแผ่นหลังของผ้าไหมที่หายลับตาไป รู้สึกว่าจะกินหรือไม่กินก็ต้องลงไปอยู่ดี

จังหวะที่เธอเตรียมจะออกจากห้องวิจัยยานั้น โทรศัพท์มือถือพลันดังขึ้นทันที

จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเหลือบมองหน้าจอที่ปรากฏขึ้น พลางกดรับสาย “สวัสดีค่ะ”

“พวกเราถึงอเมริกาแล้ว พักในคฤหาสน์อันสวยงามหลังหนึ่ง สภาพแวดล้อมดีมาก คุณไม่ต้องเป็นห่วง ลูกๆ ดีใจกันยกใหญ่เลยแหละ” ภีมพลเพิ่งจะลงจากเครื่องบินส่วนตัวและรีบรายงานสถานการณ์ทางนั้นทันที

นัยน์ตานภาลัยอมยิ้ม พลันกระซิบพูด “งั้นก็ดีมากเลยค่ะ พวกคุณสนุกกันให้เต็มที่ เอาไว้ค่อยคุยกันนะ ฉันต้องไปกินข้าวแล้ว”

“ตกลงครับ งั้นคืนนี้ผมโทรศัพท์หาคุณ พวกเรายังไม่ได้เปิดกระเป๋าเดินทางเลยเนี่ย?”

“โอเคค่ะ”

ภีมพลสิ้นสุดการสื่อสาร

นภาลัยเก็บโทรศัพท์ และเดินลงไปชั้นล่าง

เมื่อมาถึงด้านหน้าประตูห้องอาหาร เธอรู้สึกว่าบรรยากาศของวันนี้มันไม่เหมือนวันก่อนๆ

คะนึงนิตย์นั่งเป็นประธานอยู่บนเก้าอี้รับประทานอาหารสีขาวอย่างสงบเสงี่ยม เธอชำเลืองมองมาทางหญิงสาวที่ใส่หน้ากากสีดำที่เพิ่งเดินมาทางนี้ด้วยอารมณ์โกรธเคืองเล็กน้อย

นภาลัยชะงักฝีเท้ายืนนิ่งหยุดอยู่กับที่ ตอนที่เตรียมจะเอ่ยปาก คะนึงนิตย์พลันพูดเสียงแข็งทันที “ถอดหน้ากากออกเดี๋ยวนี้!”

การสบตาเธอ หน้าอกนภาลัยหดตัวลงเล็กน้อย

“เร็วหน่อย!” คะนึงนิตย์ตบโต๊ะและลุกพรวด จนทำให้ทุกคนตกใจจนขวัญเตลิดไปตามๆ กัน

นภาลัยพลันชะงักอย่างเห็นได้ชัด ถูกจับได้แล้วเหรอเนี่ย?

หลังจากนั้นชั่วอึดใจ นภาลัยที่เตรียมใจไว้ดีแล้ว ท่ามกลางการจับจ้องจากคะนึงนิตย์ พลันยกมือขึ้นถอดหน้ากากสีดำลง

ใบหน้าเล็กอันวิจิตรงดงามทำให้หัวคิ้วของคะนึงนิตย์ย่นเข้าหากันทันที นัยน์ตาเย็นชาลงเยอะ!

ราวกับบรรยากาศมันหยุดนิ่งกะทันหัน สมองของผ้าไหมขาวโพลนตาม

คะนึงนิตย์เดินย่างก้าวมาทางด้านหน้า วินาทีที่หยุดนิ่งอยู่ด้านหน้าของนภาลัยนั้น

เพี๊ยะ---!

ใบหน้าของนภาลัยถูกตบจนเอี้ยวไปอีกทาง! ใบหูมีเสียงอื้ออึง ด้านหน้ามีดาวระยิบระยับไปทั่ว!

“ปลอมแปลง DNA มางั้นสิ?”

เมื่อได้ยินคำพูดพวกนี้ นภาลัยหมดคำพูดทันที การเผชิญหน้ากับคนบ้าอันน่าสมเพชเช่นนี้ เธอรู้สึกว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาสามารถอธิบายอะไรได้

โพรงปากนภาลัยมีกลิ่นเลือดคละคลุ้ง เธอชูมือขึ้นมาเช็ดมุมปากอย่างแผ่วเบา จนเห็นว่ามีเลือดไหลออกมา

“ถ้าไม่ใช่ว่าญาณีคอยเตือนฉันมาอีกที ตระกูลกงพลีคงถูกแกกับไอ้กรินทร์ปอกลอกจนหมดตัวไปแล้วมั้ง?!” คะนึงนิตย์ตะคอกใส่เธอ “พูด! จุดประสงค์ของพวกแกคืออะไร?! เพื่อเงินใช่มั้ย?!”

นภาลัยไม่เคยได้ยินน้ำเสียงที่แค้นเคืองมากขนาดนี้มาก่อน นัยน์ตาคู่นั้นราวกับมีกองเพลิงลุกโชติช่วง

“เขาพัฒนาตัวยา ส่วนแกเข้ามาเพื่อรับเครดิตงั้นสิ?! ตกลงว่าพวกแกอับอายเป็นบ้างมั้ย?! แกคิดว่าตระกูลกงพลีของพวกเราเป็นคนโง่ใช่มั้ย?!”

ผ้าไหมคอยประคองคะนึงนิตย์เอาไว้ เกรงว่าเธอจะลงมือลงไม้ทำร้ายคนอีก

ร่างกายสั่นเทาด้วยความโกรธเคือง โกรธจนหายใจไม่สม่ำเสมอ “นังนภาลัย!!”

นภาลัยชะเง้อมองเธออยู่เช่นนี้ ไม่อยากจะอธิบายอะไรเพิ่ม เธอเข้าใจอย่างถ่องแท้ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เธอสามารถอธิบายอะไรได้

“ไสหัวไป!” คะนึงนิตย์ชี้นิ้วไปทางประตู “รีบไสหัวออกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้!! ฉันไม่อยากเห็นหน้าแกอีก!”