เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 16

20.00 น.

โรลส์-รอยซ์จอดที่ลานบ้านในเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า พวกเขากลับมาถึงบ้านแล้ว

หลังจากที่ภีมพลสั่งให้พ่อบ้านพาเด็กๆ ขึ้นไปข้างบนแล้ว เขาก็นั่งลงที่โซฟา และจ้องมองหญิงสาวที่อยู่ไม่ไกลนัก ออร่าความเย็นชาของเขาที่มีมาโดยกำเนิดเริ่มถูกปล่อยออกมา

“คุณรู้ไหมว่าการทำเครื่องประดับเลียนแบบมีโทษสูงสุดกี่ปี?”

นภาลัยสับสน “มันเกี่ยวอะไรกับฉัน? ถามฉันทำไม?”

“ผมได้ยินที่เบญญาคุยกับคุณแล้ว” ชายหนุ่มสายตาขุ่นเคือง “คุณยอมรับไหมว่าคุณเลียนแบบผลงานของเอ็มม่า?”

นภาลัยประหลาดใจ คงจะไม่ถูกจับได้ตั้งแต่วันแรกใช่ไหมนะ?

เมื่อเห็นเธอไม่ตอบ เขาจึงถามต่อ “คุณสนใจการออกแบบเครื่องประดับไหม?” น้ำเสียงของเขานุ่มนวลกว่าเมื่อกี้มาก

“......” เธอสบตากับชายหนุ่ม นภาลัยรู้ความคิดของเขาอย่างทะลุปรุโปร่ง

“ถ้าสนใจก็มาทำงานที่ทีเอ็ม กรุ๊ป” เพราะสร้อยเส้นนั้นทำขึ้นมาอย่างประณีต ภีมพลจึงเสียดายความสามารถของเธอ “ตอนนี้คุณเป็นคุณนายนภาแล้ว ต่อไปไม่อนุญาตให้ละเมิดลิขสิทธิ์ของผู้อื่นอีกแล้วนะ ช่วยหวงแหนชื่อเสียงของตัวเองด้วย”

นภาลัยประท้วง “คุณเห็นด้วยตาข้างไหนว่าฉันละเมิดลิขสิทธิ์ของผู้อื่น? คุณเห็นฉันลอกเลียนแบบแล้วหรือยัง? คุณยังไม่ทันเห็นเลย หลักฐานสักนิดก็ไม่มี เชื่อเพียงแค่คำพูดประโยคนึงที่ได้ยินมาหรอ? คนตาบอดอย่างคุณจะดูแลจัดการบริษัทได้ยังไงกัน?”

ภีมพลกดตาลง สายตาเย็นชา ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขามาก่อน

เพราะการกระทำของเธอละเมิดฟางเส้นสุดท้ายของเขา ภีมพลให้ความสนใจอย่างมากกับการที่คนภายนอกประเมินภาพลักษณ์ของทีเอ็ม กรุ๊ปและตระกูลกงพลี

เมื่อรู้สึกได้ว่าสีหน้าของเขาไม่ปกติ นภาลัยจึงไม่คิดจะทำให้เขาโกรธเพิ่มขึ้นไปอีก “ฉันคือเอ็มม่า ไม่ได้หรือไงกัน?”

ภีมพลขมวดคิ้วเล็กน้อยและสังเกตดูเธอ

“คุณไม่ต้องให้ฉันหาหลักฐานมานะ” หญิงสาวยักไหล่ด้วยอย่างไม่แคร์ “ฉันไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ให้คุณเห็น แล้วก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้คุณฟังด้วย!” พูดจบเธอก็เดินขึ้นชั้นบนไป

ภีมพลนั่งอยู่คนเดียวที่โซฟา เขาคิดทบทวนอย่างสงบและปลดปล่อยความเย่อหยิ่งที่ครอบงำตัวออก

วันนี้ นภาลัยพบว่าไม่มีเตียงเหลือว่างในวิลล่าจริงๆ

นอกจากเธอจะต้องนอนในห้องนอนใหญ่กับเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย นภาลัยก็พบว่าภีมพลขึ้นมาบนเตียงแล้ว เขาสวมชุดคลุมอาบน้ำและถือหนังสือเศรษฐศาสตร์นั่งพิงกับหัวเตียงอยู่

แต่ดูเหมือนเขาจะใจลอย

เมื่อมองใบหน้าที่หล่อเหลาราวรูปแกะสลักของเขา เธอก็แอบหลงไปเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าเธอออกมาจากห้องอาบน้ำแล้วไม่ขยับไปไหน ภีมพลก็ปิดหนังสือและหันมามอง “มานี่” สายตาของเขาแฝงไปด้วยความเย็นชาเล็กน้อย

นภาลัยสูดหายใจเข้าลึกๆ จริงๆ แล้วเธอกะจะอธิบายให้เขาฟังสักเล็กน้อย แต่เมื่อเดินไปถึงด้านหน้าของเตียง เขาก็ปิดไฟในห้อง

เมื่อถูกเขาทับเอาไว้ในระยะที่ใกล้ขนาดนี้ เธอก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าวของเขา ส่งผลให้ใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะขาดใจอยู่แล้ว

“ทางที่ดีคุณควรตอบผมตามความจริงนะ อย่ารอให้ผมต้องเป็นคนสอบสวนเอง”

“คุณไม่ได้สืบมาแล้วหรอ? คุณแค่หาไม่เจอต่างหากล่ะ!” นภาลัยรำคาญท่าทีที่ชอบทำตัวเหนือกว่าของเขา “คุณรู้จักพวกเขาได้ แล้วทำไมฉันถึงจะรู้จักไม่ได้ล่ะ? ทางที่ดีคุณก็อย่ามายั่วโมโหฉันเลย!”

ภีมพลมีลางสังหรณ์อันแรงกล้าว่าผู้หญิงคนนี้จะต้องซ่อนความลับเกี่ยวกับตัวตนของเธอเอาไว้มากมายแน่นอน

กลิ่นที่คุ้นเคยบนตัวเธอทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเสพย์ติดมันซึ่งพอมารวมกับความแค้นที่ถูกเธอหลอก เขาก็ยื่นมือไปปลดเชือกรัดชุดคลุมอาบน้ำของเธอ

“ไอ้คนชั่ว! หยุดนะ!”

“ผมเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณ และนี่ก็เป็นหน้าที่ที่คุณต้องทำ”

ดังนั้น ในคืนนี้ กระต่ายน้อยสีขาวก็ถูกหมาป่าสีเทาตัวใหญ่กินอีกครั้งหนึ่ง

เช้าวันรุ่งขึ้น......

ภีมพลไปบริษัทแต่เช้าตรู่

เมื่อนภาลัยตื่นขึ้นเธอก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอเหมือนถูกล้อรถทับมา เธอไม่กล้าที่จะนึกถึงรายละเอียดของเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้

เมื่อเธอลงมาถึงชั้นล่างก็พบกับพ่อบ้าน เขาทำเหมือนกับว่ามีเรื่องที่อยากจะพูดกับเธอ