เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 166

“คุณภีม คุณนายเพิ่งมาที่นี่” พ่อบ้านกดเสียงต่ำเพื่อกล่าวรายงาน “ท่านขนย้ายสิ่งของที่เป็นของนายน้อยหญิงไปหมดเลยครับ”

หัวคิ้วภีมพลขมวดคิ้วนิ่วหน้า “ขนย้ายไปไว้ที่ไหนล่ะ?”

“คุณนายพูดว่านายน้อยหญิงคอยช่วยรักษาอาการไฟคลอกให้เธอที่รีพัลส์เบย์ วิลล่า และต้องพักอยู่ที่นั่นอยู่เรื่อยๆ” พ่อบ้านปวิธพูดความสงสัยในใจออกไป “แต่การขนย้ายสิ่งของไปหมด เรื่องนี้มันดูแปลกพิกล ไม่เหลือเสื้อผ้าในห้องแต่งตัวไว้สักชุด ภายในบ้านหลังนี้ ... ไม่มีร่องรอยของนายหญิงน้อยให้เห็นแล้วครับ”

“…” ภีมพลกระตุกมุมปากอย่างไร้คำพูด “แม่ผมอารมณ์เป็นไงบ้าง?”

“เหมือนเดิมทุกอย่างครับ แต่ก็มีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม” พ่อบ้านก็ไม่เข้าใจเช่นกัน “เธอชมนายหญิงน้อยว่าเก่งกาจทางด้านทักษะการแพทย์มากๆ ระหว่างที่พูดยังแสดงความรู้สึกขอบคุณอยู่บ้างด้วยครับ”

ภีมพลที่มีนัยน์ตาเก็บซ่อนอย่างลึกซึ้งอันเงียบงัน “ผมรู้เรื่องแล้ว”

หลังจากวางสายแล้ว ญาณีที่คอยจ้องมอง “ภาพเหตุการณ์” ที่อยู่ทางด้านหลังจากจุดไม่ไกลมากนักมองเห็นว่าเขากดโทรศัพท์หาอีกเบอร์

ภีมพลรู้ว่าชีวิตนี้ของมารดาเป็นคนเกลียดการโกหกมากที่สุด ตอนนี้เธอรับรู้ตัวตนรมิตาแล้ว...

ชั่วอึดใจเดียว

จึงมีเสียงคะนึงนิตย์ดังมาจากปลายสาย “ภีม” เธอสงบนิ่งมาก

“ผมได้ยินข่าวว่าคุณแม่ไปขนย้ายสิ่งของของนภามาที่รีพัลส์เบย์ วิลล่าทั้งหมดเลยหรือครับ?” แววตาของเขาเย็นชาอยู่บ้าง ในการถามอย่างตรงไปตรงมา

ญาณีที่อยู่ด้านหลังในจุดที่ไม่ไกลนัก เธอย่นหัวคิ้วหากัน รีพัลส์เบย์ วิลล่าเหรอครับ?

หัวใจทั้งดวงของเธอเริ่มดำดิ่งลง ... นอกจากป้านิตย์ที่มีอำนาจในการสั่งขนย้ายแล้ว ยังจะมีใครอีก?

“ใช่จ้า นายแต่งงานกับผู้หญิงที่ทรงคุณค่าขนาดนี้ แล้วทำไมถึงไม่บอกไม่กล่าวฐานะกับแม่บ้างล่ะ?” คะนึงนิตย์แสร้งทำตัวแสนดี เธอเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “อยากรักษาฉันจากอาการป่วย ถึงขั้นต้องใส่หน้ากากด้วยเหรอ? เธอทำการรักษาฉันจนหายดี ฉันต้องขอบใจเธอมากขึ้นสิ ต้องยอมรับเธอได้แล้ว นี่มันเรื่องดีไม่ใช่เหรอ?”

ทัศนคติเช่นนี้ของมารดาทำให้ภีมพลคิดไม่ถึงจริงๆ

คะนึงนิตย์พูดต่อ “การที่ไปขนย้ายสิ่งของมาก็เพื่อให้เธอได้สะดวกขึ้น ไม่ต้องวิ่งเทียวไปเทียวมา ต่อไปก็อยู่ที่นี่แหละ เพื่อจะได้พัฒนายาให้แม่ได้อย่างสบายใจ”

“ดีจังครับ” ภีมพลถอนหายใจโล่งอก “ไม่นึกไม่ฝันจริงๆ ว่าคุณแม่จะชื่นชอบเธอขนาดนี้ หมู่นี้พวกคุณต้องพูดคุยกันอย่างถูกคอใช่มั้ยครับ?”

ญาณีค่อยหันหลังออกอย่างเชื่องช้า ... หัวใจแหลกสลายเป็นผุยผง

เธออดนึกถึงเช้าวันนั้นไม่ได้ เมื่อเห็นภาพที่ป้านิตย์จูงมือเด็กสองคนออกมาจากเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่าอย่างอบอุ่น...

ตกลงว่ามีประโยคไหนที่ป้านิตย์พูดเป็นความจริงออกมาบ้าง??

เธอยอมรับนภาลัยแล้วเหรอเนี่ย?

พวกเธอพูดคุยกันถูกคอแล้วเหรอ?

นภาลัยสามารถรักษาป้านิตย์จนหายดี ... ดังนั้นป้านิตย์จึงเข้าข้างเธอแล้วนะสิ

“ไม่ได้เจอหน้าคุณหนูมาสักระยะ นี่ถ่ายไว้เมื่อไหร่ครับเนี่ย?”

“คุณหนูโตขึ้นจริงๆ เป็นผู้หญิงเต็มตัวแล้วสินะ”

ผู้หญิงที่อยู่บนโปสเตอร์สวยจนทำให้คนหยุดฝีเท้านิ่ง คืนนี้เด็กสาวคนสวยคนนี้จะออกงานแล้ว

ญาณีช้อนสายตาขึ้นอย่างไม่เจตนา เธอชำเลืองเห็นนักข่าวอยู่ในตำแหน่งไม่ไกลนัก

พวกเขากำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อหามุมในการถ่ายวิดิโอในงานเลี้ยงที่จัดขึ้นในวันนี้ ตอนนี้คงยังไม่เห็นภีมพล ไม่งั้นก็ต้องถ่ายรูปอย่างบ้าคลั่งอยู่สักพัก ไม่แน่อาจจะมาสัมภาษณ์เขาด้วยซ้ำ

“ป่าปี๊!!”

เธอได้ยินเสียงและหันกลับไปมอง จนมองเห็นแชมป์กับขวัญข้าวลงมาจากหลังม้าแล้ว และกำลังวิ่งหน้าตั้งไปยังผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งมีเสน่ห์อย่างเปี่ยมล้น!

เด็กๆ ตะโกนหา จนเรียกสายตานักข่าวได้ไม่น้อย

การปรับตัวของญาณีแกร่งกล้ามาก เธอเร่งฝีเท้าเดินมุ่งหน้าไปหาภีมพลด้วยรอยยิ้ม! แถมยังไม่ลืมหยิบน้ำสองขวดจากมือของพนักงานติดมือมาด้วย

ตราบใดที่ตนเองเขยิบเข้าใกล้ และอยู่ในกล้องด้วยก็จะเหมือนเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ!

แถมยังเป็นงานวันเกิดของลูกสาวของคุณเอ็ด ยังไงก็ต้องพาดหัวข่าวแน่!