เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 167

เมื่อภีมพลวางสายจึงหันตัวกลับ เขาเห็นลูกๆ วิ่งมาทางนี้ด้วยความรู้สึกดีใจ ใบหน้าอันหยิ่งทะนงตนเผยให้เห็นรอยยิ้มอันหล่อเหลา จากนั้นพลางก้มตัวลงและอ้าแขนทั้งสองข้างออกให้แก่เด็กๆ

“ขี่ม้ามาสนุกมั้ยครับ?”

“สนุกครับ! สนุกมากๆ เลย! นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่พวกเราได้เข้าร่วมงานแข่งม้า”

เด็กๆ กระโจนเข้าอ้อมกอดของเธอ และพูดอย่างตื่นเต้นเป็นพิเศษ

“ครั้งที่สองเหรอ?” ภีมพลถาม “เมื่อก่อนหม่ามี้เคยพาลูกๆ มาร่วมงานแบบนี้ด้วยเหรอ?”

“เคยไปมิลานมา!”

เขาลูบศีรษะของลูกๆอย่างแผ่วเบา ทั้งสองคนถูกเลี้ยงดูอย่างลูกคนมีฐานะจริงๆ

ญาณีมาถึงด้านข้างของพวกเขาแล้วเช่นกัน เธอก้มตัวลงพลันนำน้ำสองขวดยื่นให้ทางด้านหน้าของเด็กๆ “น้องแชมป์ น้องขวัญข้าว ดื่มน้ำหน่อยมั้ยเอ่ย? ดูสิเหงื่อไหลท่วมหัวเลยเนี่ย”

“ขอบคุณค่ะคุณน้า!”

เด็กๆ ต่างยื่นมือออกไปรับ ภาพดังกล่าวถูกถ่ายไว้อย่างเหมาะเหม็ง

“คุณพ่อ ช่วยเปิดฝาขวดให้ผมที!” แชมป์นำน้ำที่อยู่ในมือยื่นมาทางด้านหน้าภีมพล

ญาณียิ้มอย่างหวานหยดย้อย พลางก้มตัวลงและเอ่ยถาม “น้องขวัญข้าว ให้น้าช่วยหนูเปิดฝาขวดเอามั้ยเอ่ย?” ระหว่างที่เธอพูดอยู่นั้น เธอก็หยิบขวดน้ำในมือของขวัญข้าวมา

ภีมพลกับญาณีเปิดฝาขวดน้ำแร่พร้อมๆ กัน และก้มตัวลงเพื่อยื่นให้ถึงมือของเด็กสองคนพร้อมกัน ภาพภาพนี้ช่างเป็นความรักอันแสนอบอุ่นเป็นพิเศษ

เด็กๆ แหงนหน้ารับของ “ขอบคุณค่ะ/ครับ” รอยยิ้มอันสดใสถูกถ่ายเอาไว้เรียบร้อย

เวลาที่ภีมพลอยู่กับลูกๆ จะมีความรักของคนเป็นพ่ออย่างเต็มเปี่ยม ขนาดบรรยากาศรอบๆ ล้วนมีแต่ความเมตตา

ส่วนญาณีนั้น เธอทราบดีว่ามีสื่อมวลชนอยู่ในงานด้วย จึงควบคุมกิริยามารยาทของตนเองได้เป็นอย่างดี

รูปหลายใบพวกนั้นคล้ายว่าเป็นรูปครอบครัวอันสมบูรณ์แบบ!

ยามเมื่อภีมพลละสายตาไปจากเด็กๆ แล้ว ตอนที่มองเห็นนักข่าวกำลังถ่ายคลิปเหล่านั้นอยู่ เขาก็เหล่ตามองใบหน้าที่มีแต่รอยยิ้มอิ่มเอมใจของญาณีอย่างรวดเร็วอีกครั้ง จึงหุบยิ้มทันที และจูงมือพาลูกๆ เดินออกไป

เรียกร้องความสนใจ!

ญาณีชะเง้อมองแผ่นหลังของพวกเขาที่เดินจากไป จนเกิดอาการตะลึงเล็กน้อย และรู้สึกหนาวเหน็บในหัวใจ

รีพัลส์เบย์ วิลล่า เมืองไนร์ก้า

ภายในห้องวิจัยยาที่อยู่ชั้นบน

นภาลัยหาเวลาว่างในการพัฒนาตัวยารักษาอาการโรคกระเพาะ เธอหวังว่าสามารถรักษาอาการโรคกระเพาะของเขาให้หายขาดก่อนที่เธอจะจากไป

เมื่อเธอโทรศัพท์ดังขึ้น พอเห็นว่าชื่อที่ปรากฏขึ้นมา นภาลัยอารมณ์ดีขึ้นถนัดตา เธอถอดถุงมือออกจากนั้นจึงกดรับสาย “ฮัลโหลค่ะ”

เธอพูดอย่างอารมณ์ดี “แค่คุณให้ ฉันก็ดีใจมากค่ะ และจะมองเป็นสิ่งของอันทรงคุณค่าไว้ตลอด!” ทำอย่างกับกำลังสอนเขาว่าจะเริ่มรักยังไงอย่างงั้น

เมื่อภีมพลได้ยินคำพูดนี้ เขาเองก็อารมณ์ดีตาม “ตกลง ผมจำไว้แล้ว” เขาหัวเราะออกมา

เธอเองก็หัวเราะตาม แต่ในใจนั้นกลับรู้สึกขื่นขมเล็กน้อย

“แม่คุณกลับมาแล้วแหละ” นภาลัยมองเห็นรถลีมูซีนลินคอล์นขับเข้ามาในลานบ้าน เธอหุบยิ้มทันควัน พลันพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน “ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันขอวางสายก่อนนะคะ”

“ผมต้องยินดีกับคุณด้วย” ภีมพลแย่งพูด

“อะไรนะ?”

เขาหัวเราะ “ยินดีที่คุณสยบคนที่เอาใจยากที่สุดของแม่ผมได้ในเวลาแค่วันสองวันเอง!”

เธอไม่เข้าใจในความหมายของเขา

แต่เมื่อมองเห็นคะนึงนิตย์ลงจากรถ ผ้าไหมกำลังประคองให้เธอเดินมุ่งหน้าเข้ามาในห้องนั่งเล่น ไม่แน่อาจจะมุ่งตรงขึ้นชั้นบนเลย เธอเกิดอาการไม่สบายขึ้นมาเล็กน้อย

ชั้นล่าง นภาลัยเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นหน้าตาถมึงทึง เอ่ยถามด้วยเสียงเย็นเฉียบ “นภาลัยล่ะ?”

“ค่ะคุณนาย เธออยู่ข้างบนค่ะ” มีคนรับใช้ตอบเสียงแผ่วเบา

เธอเดินขึ้นชั้นบนโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ในมือถือสัญญาที่มีมูลค่าเป็นพันล้านฉบับนั้นเอาไว้