เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 175

คะนึงนิตย์จ้องเธอด้วยความโมโห และคิดอยู่ในใจว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเปลี่ยนเป็นคนล่ะคน?

เธอถอนสายตา ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฉันไม่อยากมีปัญหากับลูกชาย ดังนั้นคงไม่ต้องให้ฉันบอกว่าคุณควรจะทำอย่างไร?”

นภาลัยมองแผ่นหลังของเธอ และกล่าวว่า “ฉันรักเขามากกว่าคุณ และฉันจะรักทุกอย่างที่เขารัก”

คะนึงนิตย์ตกตะลึง และเข้าใจคำพูดที่แฝงอยู่ “คุณหมายความว่าฉันไม่รู้จักความรักเหรอ?” เธอหยุดฝีเท้าและหันกลับมามองนภาลัยด้วยสายตาเย็นชา

ผู้หญิงสองคนสบตากัน นภาลัยกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่! คุณรู้จักความรัก เพียงแต่วิธีรักของแต่ละคนมันแตกต่างกันเท่านั้น”

คะนึงนิตย์ไม่อยากโกรธเธอ เพียงแต่รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย “หลังจากเขากลับมาแล้ว ห้ามพวกคุณนอนห้องเดียวกัน”

“……….” นภาลัยพูดไม่ออก

“นอกจากนี้ ฉันให้เวลาคุณหนึ่งเดือนในการวิจัยและพัฒนายา อย่าคิดว่าคุณจะได้อยู่ที่นี่นาน!” คะนึงนิตย์กล่าวแบบไม่ให้ต่อรอง “พรุ่งนี้เป็นวันแรก ส่วนคุณจะทำได้หรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณ”

คะนึงนิตย์กลัวว่าความสัมพันธ์ระหว่างลูกชายกับเธอจะลึกซึ้ง และเมื่อถึงเวลาแล้ว ยากที่จะทำให้พวกเขาแยกจากกันได้

นภาลัยเงียบครู่หนึ่ง “ถ้าเป็นเวลาหนึ่งเดือน ฉันไม่สามารถรับประกันได้ร้อยเปอร์เซ็นต์”

“คุณเป็นนักเภสัชที่ดังที่สุดไม่ใช่เหรอ?” คะนึงนิตย์กล่าวเยาะเย้ยเธอ “เกียรติยศชื่อเสียงที่เธอได้รับทั้งหมดเป็นสิ่งจอมปลอมเหรอ? หรือว่าอาศัยผู้ชาย?”

นภาลัยไม่รู้จะพูดอะไรอีก เพราะความคิดของคะนึงนิตย์นั้นสุดโต่งจริง ๆ

ทุกคำร้องขอที่มากเกินไปของเธอ นภาลัยทำได้เพียงยอมรับด้วยความจำใจ เพียงเพราะเธอเป็นแม่ของภีมพล

ตอนค่ำ

รถลัมโบร์กีนีจอดนิ่งอยู่ในลานของรีพัลส์เบย์ วิลล่า ภีมพลพาเด็ก ๆ กลับมาแล้ว

“สวัสดีครับคุณภีม คุณชายแชมป์ คุณหนูขวัญข้าว!”

พ่อบ้านและคนใช้ออกไปต้อนรับพวกเขา

และช่วยพวกเขาถือกระเป๋าใบใหญ่ใบเล็ก ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นของขวัญที่เด็กสองคนนำกลับมามอบให้คุณย่า

ห้องนอนชั้นบน นภาลัยล็อกประตู

เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เธอทาคอนซีลเลอร์บนใบหน้าอีกครั้ง แต่แก้มของเธอยังคงบวมอยู่เล็กน้อย เธอเอาผมปกปิดเอาไว้ คราวนี้ครีมลดบวมที่เธอใช้ไม่ได้ผลเลย

ห้องรับแขกชั้นล่างเต็มไปด้วยความสุข

การที่เธอต้องการขับไล่ผู้หญิงที่มีสถานะซับซ้อนคนนี้ ก็เพื่อปกป้องลูกชายตนเอง และจับคู่ญาณีกับภีมพลเป็นเพียงครั้งที่สอง

ห้องนอนชั้นบน

นภาลัยเปิดประตูห้อง เห็นภีมพลที่กำลังยกมือจะเคาะประตู เขาเดินไปข้างหน้าและกอดเธอไว้แน่น ราวกับว่าพวกเขาไม่ได้เจอกันเป็นเวลาแปดร้อยปี

นภาลัยเบิกตากว้าง และรู้สึกตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

เมื่อได้กลิ่นสมุนไพรจาง ๆ ที่กระจายออกมาจากร่างกายของเธอ ภีมพลรู้สึกหัวใจเต็มเปี่ยม ซึ่งเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นเป็นพิเศษ

“ภีมพล...” เธอเอื้อมมือออกไปปิดประตู

เขาซบอยู่บนไหล่ของเธอเหมือนเด็ก

วินาทีต่อมา เขาปล่อยเธอและใช้มือสองข้างจับหน้าเล็ก ๆ ของเธอ ขณะที่ริมฝีปากบาง ๆ กำลังจะทาบลงไป เธอก็ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?” เขารีบปล่อยมือทันที ขมวดคิ้วด้วยความกังวล และสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเธอบวม “หน้าคุณเป็นอะไร?”

เขาถามด้วยความกังวล และยื่นมือออกไปปัดผมที่บังแก้มเอาไว้ แต่นภาลัยจับมือเขาไว้