เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 184

หลังจากผ้าไหมทักทายเธอแล้ว ก็เดินกลับไปที่ห้องพร้อมกล่องยา

วันนี้คะนึงนิตย์สวมหน้ากาก เพราะว่ายังไม่หายทั้งหมด เธอยืนอยู่ตรงหน้านภาลัยด้วยสายตาราบเรียบ

“คุณนายนิตย์ ฉันได้วิจัยและพัฒนายาออกมาทั้งหมดแล้ว และมอบให้ผ้าไหมไปแล้ว” นภาลัยถามเธอว่า “ฉันขออยู่กับเด็ก ๆ อีกสองสามวันได้ไหม? เพราะตอนนี้มันยังไม่ถึงหนึ่งเดือน”

“จำเวลาได้แม่นยำเชียวน่ะ” สีหน้าของคะนึงนิตย์ยังคงเย็นชา “ความจริงแล้วเวลาจะยาวหรือสั้น มันก็ไม่มีความหมายอะไรหรอก เพราะฉันไม่เปลี่ยนใจอย่างแน่นอน”

“แต่สำหรับฉันแล้วมันมีความหมายมาก” ดวงตาของนภาลัยราบเรียบเช่นกัน ราวกับว่าเธอไม่ใส่ใจทัศนคติของคะนึงนิตย์ “เพราะฉันเป็นคนที่คลอดเด็ก ๆ ออกมา”

คะนึงนิตย์มองเธอด้วยความตั้งใจ และนภาลัยก็มองเธอด้วยความกล้าหาญเช่นกัน

“ตกลง” สุดท้ายเธอก็รับปาก “หลังจากอยู่เป็นเพื่อนเด็ก ๆ ตามเวลาที่ตกลงแล้ว คุณก็หายตัวไปอย่างสมบูรณ์เถอะ คืนความสงบให้ตระกูลกงพลี แล้วฉันจะรู้สึกซาบซึ้งคุณมาก”

หลังจากกล่าวจบ คะนึงนิตย์ก็เดินผ่านเธอไป และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

วันนี้เป็นวันเสาร์ ดวงอาทิตย์สาดส่องอยู่บนสนามหญ้านอกหน้าต่าง บนดอกไม้และใบหญ้าเต็มไปด้วยแสงประกายระยิบระยับ เมื่อลมพัดใบไม้สั่นไหว แสงพวกนี้ก็ยิ่งระยิบระยับมากขึ้น

นภาลัยจูงมือพวกเด็ก ๆ เดินเล่นอยู่ที่สนามหญ้า เธอมองท้องฟ้าสีครามและเมฆสีขาว รอยยิ้มที่มุมปากของเธอนั้นมีร่องรอยความอ้างว้าง

ยาที่เธอวิจัยและพัฒนาออกมา สามารถใช้ได้อีกอย่างน้อยหนึ่งเดือน

ถ้าเธอไม่ไปจากที่นี่ คะนึงนิตย์ก็จะปฏิเสธการทายา

ความจริงแล้วช่วงหลายวันที่ผ่านมา นภาลัยกำลังคิดพิจารณาเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือเธอควรจะพาลูก ๆ ไปด้วยหรือไม่

ฝั่งหนึ่งเป็นพ่อ ส่วนอีกฝั่งหนึ่งเป็นแม่

เด็ก ๆ อายุหกขวบแล้ว ตอนนี้พวกเขามีความคิดเป็นของตนเองแล้ว และไม่มีใครมีสิทธิ์มาตัดสินใจแทนพวกเขา

เพราะตอนที่คลอดพวกเขาออกมา ก็ไม่มีใครถามว่าพวกเขายินยอมหรือไม่

“แชมป์ ขวัญข้าว” เธอถามด้วยรอยยิ้ม “ถ้าแม่จะไปเที่ยวยังที่ไกลแสนไกล และไปเป็นเวลานาน พวกลูกจะอยู่กับคุณพ่อหรือไปเที่ยวกับคุณแม่?”

“ผมจะอยู่กับคุณพ่อ!” แชมป์กล่าวโพล่งออกมา และบอกเหตุผลว่า “เพราะว่าคุณพ่อสัญญาว่าจะสอนผมฟันดาบ และคุณพ่อจะเป็นโค้ชให้ผมด้วยตนเอง! และผมจะเรียนรู้ทักษะความสามารถจากคุณพ่อ! คุณพ่อบอกว่าต่อไปผมจะเป็นทายาทสืบทอดของทีเอ็ม กรุ๊ป!”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นสายจากผู้หญิงคนนี้ เขารู้สึกประหลาดใจและรีบรับสายทันที “คิดถึงผมใช่ไหม?”

“คุณมีแก้วน้ำชาส่วนตัวไหม?” นภาลัยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

ภีมพลมองแก้วน้ำที่สั่งทำเป็นพิเศษ ที่อยู่ข้างคอมพิวเตอร์ “มีครับ คุณไม่จำเป็นต้องซื้อให้ผม คุณอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าเหรอ?”

“ฉันไม่ได้จะซื้อให้คุณ” เธอกล่าวว่า “ฉันอยากจะขอแก้วน้ำของคุณ และฉันจะเอาแก้วที่คุณใช้อยู่ คุณให้ฉันได้ไหม?”

“ถ้าคุณชอบ ผมก็จะนำกลับไปให้คุณ” เขากล่าวด้วยความใจกว้าง “ผมใช้มายี่สิบกว่าปีแล้ว เวลาผ่านไปนานแต่สภาพยังคงดีอยู่” เขาหยิบแก้วน้ำชาขึ้นมาดู และกล่าวเสริมว่า “แก้วน้ำสวยอีกด้วย”

“ขอบคุณค่ะ” นภาลัยยิ้มเล็กน้อย “คุณทำงานก่อนเถอะ ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว”

เดิมทีเขาอยากจะคุยกับเธอสักพัก แต่เธอก็วางสายไป

ภีมพลวางโทรศัพท์ลง มือข้างหนึ่งถือพวงกุญแจเอาไว้ ส่วนมืออีกหนึ่งถือแก้วน้ำชาเอาไว้ เขายิ้มและส่ายศีรษะ ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

ทำไมเด็กโง่คนนี้ถึงได้คิดจะขอแก้วน้ำชาของเขา?