เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 205

ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ออกไปอย่างแน่ชัด ใจคะนึงนิตย์เหมือนหล่นไปในหุบเขาลึก มีความหนาวสั่นเข้ามาปะทะ

เธอรู้สึกเพียงรอบตัวมีแต่ความเยือกเย็น นั่งอยู่บนโซฟาแข็งทื่อขยับไม่ได้

จนถึงตอนที่รถของเขาขับออกไป รอบๆกลับมาเงียบเหงาอีกครั้ง คะนึงนิตย์จึงค่อยปรับสายตา เธอเห็นโต๊ะชาหนาที่มีรอยแตกอย่างเห็นได้ชัด

รอยเลือดตามรอยแยกสะดุดตาเธอจนเจ็บปวด และปวดเข้าไปถึงใจเธอ

“คุณภีมบาดเจ็บแล้ว………” เสียงผ้าไหมสั่นเครือ ตกใจจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ผ้าไหมหันไปมอง เห็นดวงตาคุณนายมีน้ำตาปกคลุมอยู่ชั้นหนึ่ง มองเธอลุกขึ้นและเดินขึ้นไปข้างบน………

วริศได้ให้ค้นไปสืบข่าวที่สนามบินและสถานีรถขนส่ง และได้ดูเส้นทางในกล้องวงจรปิดตั้งแต่ออกจากเอเมอรัลด์ เบย์ วิลล่า พลิกแผ่นดินเพื่อตามหา

ภีมพลออกจากรีพัลส์เบย์ วิลล่า รถที่ขับออกไปอย่างบ้าคลั่งนั้นสามารถรู้ได้ถึงดวงใจที่เจ็บปวด เรื่องราวที่ผ่านมาของเธอวนเวียนอยู่ในหัวของเขาอย่างควบคุมไม่ได้……เขาได้ยินแต่เสียงดังใสกึกก้องอยู่ข้างหู

“ฉันอยากให้นายดูแลแชมป์และขวัญข้าวอย่างดีตลอดไป แม้ว่าหลังจากนี้นายจะมีลูกอีกกี่คน”

“พูดแบบนี้ เธอคิดจะมีลูกคนที่สามใช่ไหม?”

“ได้ ฉันสัญญากับเธอ”

“ไม่ว่าหลังจากนี้เราจะมีลูกอีกกี่คน ฉันไม่มีทางละเลยความรักของแชมป์กับขวัญข้าว ฉันให้คำสัญญา ให้พวกลำบากมาเจ็ดปี ฉันมีแต่จะรักพวกเขาเพิ่มขึ้น”

นึกถึงรอยยิ้มโล่งใจของเธอในวันนั้น ดูร่าเริง และดูอ้างว้างอยู่ไม่น้อย

ใจของภีมพลเหมือนโดนเข็มทิ่มแทง!

การจากไปของเธอเป็นสิ่งที่เตรียมตัวมาแล้ว เธอไม่ได้ไปโดยไม่ลา แต่เธอพูดลาเขาอยู่ตลอดเวลา แต่เป็นเขาที่ไม่เคยรับรู้ถึงมันสักนิด…………เขาช่างโง่เขลา!

ภีมพลกำพวงมาลัยแน่น และเหยียบคันเร่งจนสุด!

เขารู้สึกเสียใจมาก!

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เขาถึงพอมีสติมาเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์โทรหาเบญญา บางทีเธออาจจะรู้ที่อยู่ของนภา บางทีนภาอาจไปบอกลาเธอ เขาไม่มีทางปล่อยไปแม้ความหวังจะริบหรี่

โทรไปถึงสามครั้งฝั่งนั้นก็ไม่รับ

ในที่สุดรถแลมโบกินี่เหยียบเบรก จอดอยู่หน้าหน้าบ้านเบญญา!

เบญญารีบหยิบโทรศัพท์โทรหานภาลัย และก็ได้ยินเพียงเสียงไร้สัญญาณ เบอร์นี้ไม่มีอยู่?

ในใจรู้สึกบีบรัด เธอรับรู้ได้ถึงความรุนแรงของเหตุการณ์นี้ ใบหน้าเย็นชาขึ้นมา และถามกลับ “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ตอนที่ภีมพลได้ยินเสียงไร้สัญญาณ ใจเขาก็หนาวเหน็บไปครึ่ง

“ขอโทษด้วย รบกวนแล้ว” สายตาเขาดูไร้สติ เหมือนคนที่ใกล้ตาย หันหลังเดินจากไป

“แชมป์กับขวัญข้าวล่ะ?” เธอคว้าแขนเขาไว้ หยุดฝีเท้าของเขา “เด็กๆเธอก็เอาไปด้วย?”

ภีมพลนิ่งตะลึง หันไปสบสายตาเธอ “ไม่ได้เอาไป”

เธอถอนหายใจ “อย่างนั้นเธอก็ต้องกลับมา!”

“กลับจริงหรอ?” เขามองเห็นความหวังอีกครั้ง

“กลับ” หญิงสาวพูดอย่างมั่นใจ “มีแม่คนไหนจะใจดำทิ้งลูกของตัวเองได้ลงคอกัน?”