เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 492

ขณะที่วางโทรศัพท์ลง เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงผู้หญิงเมื่อคืนที่เข้าไปในรถของเขา เธอเป็นใคร？

เห็นแค่ด้านหลัง เหมือนผู้หญิงคนนั้นที่เจอตอนหยิบการ์ดในร้านเค้กสุดๆ แต่ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่นักเหมือนกัน

ถ้าเธอกับวริศคบกัน ทำไมถึงไม่จ่ายบิลเดียวกันล่ะ

นุชวราจึงได้ข้อสรุปว่า อย่างมากหญิงสาวคงรู้จักกับวริศ แต่ก็ไม่ได้สนิท

ผ่านไปสักครู่หนึ่ง เธอก็ต่อสายโทรหาญาณีอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่สามารถติดต่อได้อยู่ดี

เมื่อนึกถึงสิ่งเหล่านั้นที่เธอพูดเมื่อเช้านี้แล้วก็รู้สึกเป็นห่วงเธอขึ้นมา

ในอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่ง

ท่านประธานแห่งR-Alan พร้อมด้วยผู้ใต้บังคับบัญชาขึ้นลิฟต์และมาถึงหน้าประตูของญาณี 

“แน่ใจนะว่าอยู่ที่นี่？” สองมือของชัยเดชล้วงกระเป๋า นัยน์ตาเย็นชา 

“คุณชัย ที่นี่แน่นอนครับ” หนึ่งในบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชากล่าวตอบ “เมื่อคืนวานพวกเราก็อยู่ที่นี่ครับ”

ยกมือขึ้นกดกริ่งที่ประตู นาฬิกาเรือนใหญ่สีทองบนข้อมือของเขาโดดเด่นสะดุดตา

ไม่นานประตูก็เปิดออก

พบเพียงหญิงชราผมขาว ใบหน้าเหี่ยวย่นคนหนึ่งปรากฏอยู่ในสายตา ผู้ซึ่งมองผู้มาเยือนที่อยู่นอกประตูด้วยความไม่รู้จัก

อีกห้าคนเกิดความสับสนเล็กน้อย ชัยเดชก้าวขาเดินเข้าไปด้วยใบหน้านิ่งเรียบ ผู้ใต้บังคับบัญชาเองก็ตามเข้าไปด้วย

ห้องรับแขกยังคงอยู่ในสภาพเหมือนกับเมื่อคืนวาน มีชายชราผมขาวนั่งอยู่บนรถเข็น หญิงสาวกำลังป้อนอาหารให้เด็ก และชายคนหนึ่งกำลังตากผ้าอยู่

รู้สึกเหมือนราวกับเคาะประตูผิดและเข้าห้องผิดเสียอย่างนั้น

“พวกคุณมาหาใครกันเหรอ？”หญิงชราเดินตัวสั่น เธอเอ่ยถามอย่างสงสัย 

ชัยเดชกวาดสายตาเย็นชามองไปที่หนึ่งในบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชา มันอะไรกัน？！

ผู้ใต้บังคับบัญชากล่าวอย่างชัดเจน “เมื่อคืนเธอยังอยู่ที่นี่คนเดียวอยู่เลยนะครับ”

นั้นก็หมายความว่านี่เป็นการตบตา？

“ญาณีล่ะ？”ชัยเดชหมดความอดทน ดวงตาเย็นชาของเขากวาดมองผู้คนในห้องทีละคน 

ทุกคนมองหน้ากัน ด้วยใบหน้าที่ไม่คุ้น 

ในคฤหาสน์ของกรินทร์ 

เมื่อคืนภีมพลกับนภาลัยไม่ได้ค้างที่นี่ ความรู้สึกของฟ้าหลังฝนนี่ดีจริงๆ บ้านทั้งหลังเป็นของไวศิษฎ์ เขาไม่รู้สึกอึดอัดเลยแม้แต่น้อย 

แสงแดดข้างนอกหน้าต่างอบอุ่น 

ไวศิษฎ์ตื่นเช้า กรินทร์ช่วยเขาเอาเฝือกออกอย่างระมัดระวัง

“คุณลองยกขึ้นหน่อย แต่อย่าออกแรงมากเกินไป” กรินทร์กล่าวเตือน

ไวศิษฎ์ลองยกมือขวาที่ได้รับบาดเจ็บขึ้น มันไม่เจ็บเลยสักนิด รอยยิ้มก็กว้างขึ้นมา รู้สึกดีไปหมดทุกอย่าง

“ขอบคุณนะ ยาของคุณนี่ได้ผลชะงัดจริงๆ” เขายิ้มพลางกล่าวชมอย่างอดไม่ได้ “เวลาพักฟื้นลดลงตั้งครึ่งหนึ่ง”

กรินทร์เองก็ดีใจเช่นกัน “การทดลองสำเร็จ ขอบคุณคุณเหมือนกันนะ”

“ฮ่าฮ่า！”ไวศิษฎ์เต็มไปด้วยความเชื่อถือในตัวเขา “จากนี้ไปให้ผมเป็นหนูทดลองของคุณได้เสมอ！”