เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 534

“ไม่เป็นไร เธอถือว่าฉันเป็นเพื่อนก็ได้” น้ำเสียงของนภาลัยอ่อนโยนมาก “ฉันจะดูว่าฉันสามารถช่วยเธอได้หรือเปล่า?”

แต่นุชวราไม่สามารถเปิดปากของเธอได้ เพราะเรื่องยืมเงิน......มันยากที่จะพูดออกมา

นภาลัยมองเธออย่างจริงใจ รอคอยคำตอบของเธออย่างอดทน

นุชวรานึกถึงสถานการณ์ของแม่และสิ่งที่แม่รับปากกับพ่อทางโทรศัพท์เมื่อคืนนี้......

ท้ายที่สุดเธอก็กัดฟันแล้วพูดออกไปว่า "แม่ของฉันป่วยและต้องการเงินสองแสนสำหรับการผ่าตัด แต่ฉันไม่สามารถหาเงินขนาดนั้นได้ในเวลาสั้น ๆ"

นภาลัยถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ฉันคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยเงินเสียอีก" เธอยื่นมือไปหาหล่อนโดยไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไป "เอาเลขบัญชีของเธอมา แล้วฉันจะโอนให้เธอทันที การผ่าตัดจะล่าช้าไม่ได้”

"......" นุชวรามองเธอด้วยความประหลาดใจ

นภาลัยชะงัก “เป็นอะไรไป?”

“คุณจะไม่ตรวจสอบหน่อยเหรอคะ?” นุชวราถามเธอว่า “ถ้าเกิดฉันโกหกล่ะ?”

นภาลัยแปลกใจที่เธอคิดเช่นนั้น

นภาลัยยืนขึ้นและจับไหล่ของเธอ "ถ้ามันเป็นเรื่องโกหก มันไม่ดีกว่าเหรอ? มันพิสูจน์ได้ว่าคุณป้ามีสุขภาพดีและยังมีชีวิตอยู่"

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ นุชวรารู้สึกไม่ดี

"รายงานเดี๋ยวค่อยไปส่ง" นภาลัยพูดกับเธอ "บอกเลขบัญชีมาก่อน" จากนั้นเธอก็เปิดแอพธนาคารบนมือถือและพร้อมที่จะโอนเงิน

นุชวราอยู่ในอาการงุนงง เธอเปิดโทรศัพท์มือถือ และอ่านเลขบัญชีของพ่อในโน้ตบันทึกของเธอให้หล่อน

นภาลัยถามเธอ “สองแสนพอไหม?”

“พอค่ะ ๆ”

ไม่กี่วินาทีต่อมา การโอนก็สำเร็จ "เรียบร้อย ขอให้คุณป้าฟื้นตัวโดยเร็วนะ ถ้าเธอต้องลากลับไป แค่แจ้งให้ฉันทราบล่วงหน้าก็พอแล้ว"

นุชวราไม่รู้ว่าควรพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง เธอรู้สึกขอบคุณมาก! และเธอก็น้ำตาคลอเบ้า

คำนับเธออย่างสุดซึ้ง "ขอบคุณมากค่ะ คุณนภา!"

“ไม่เป็นไร เธอไปทำงานเถอะ ต้องเชื่อฝีมือแพทย์ปัจจุบัน หลาย ๆ โรครักษาได้ด้วยการผ่าตัด”

เหลือเพียงเบญญาและนภาลัยในห้องทำงานของรองประธาน

"นภา เมื่อไหร่เธอจะรับฉันเป็นศิษย์สักที?" เบญญาหันมามองเธอ "ที่ฉันมาเป็นผู้ช่วยก็เพื่อเรื่องนี้แหละ"

"เธอสามารถไปขอกรินทร์เป็นอาจารย์ของเธอได้นะ หากเธอสนใจด้านเภสัชกรรมมาก"

กรินทร์？？

ทำไมเธอถึงนึกไม่ถึงล่ะ?!

เบญญาตาเป็นประกาย เธอลุกขึ้นและรีบไปที่โต๊ะทำงานของหล่อน และถามอย่างมีความหวังว่า "ถ้าอย่างนั้นเธอแนะนำเขาให้ฉันหน่อยได้ไหม? ฉันอยากรู้จักเขาจริง ๆ"

“พวกเธอไม่รู้จักกันเหรอ?” นภาลัยเลิกคิ้ว “ทำไมฉันจำได้ว่าเคยเจอกันที่หมู่บ้านซันไลต์แล้วนี่?”

“ไม่สนิทกันน่ะ เขาไม่แม้แต่จะมองมาที่ฉัน ในสายตาของเขามีแต่เธอ โอเคไหม?” เบญญาโพล่งออกมา

ในเวลานั้นเอง ภีมพลถือช่อลิลลี่แล้วเดินเข้ามา "ในสายตาของใครมีแต่นภาของผม?"