เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 621

เมื่อเหล้าลงท้องไปหลายขวด ฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็ทำให้เส้นประสาทชาไปหมด

สารภาพรักไม่สำเร็จ และถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของทีเอ็ม กรุ๊ปขับไล่ทำให้แดนโกรธ เขาลุกขึ้นยืนด้วยความขุ่นเคืองและความโกรธ

เขากล่าวกับพี่น้องสองสามคนที่อยู่ข้างกายว่า “ผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนนั้นแย่งเบญของฉันไป！”

เมื่อมองไปตามนิ้วที่ชี้ของแดน เพื่อนร่วมชั้นหลายคนก็มองเห็นวริศและเบญญาเช่นกัน

“พี่แดน พี่อยากจะแก้แค้นไหม？” เด็กหนุ่มเกเรถามอย่างไม่เกรงกลัว

“แก้แค้นสิ！ต้องแก้แค้นให้ได้！” แดนลุกขึ้นยืน จากนั้นก็หยิบขวดเหล้าเปล่าที่อยู่บนโต๊ะ แล้วเดินไปหาพวกเขา

เพื่อนที่มาด้วยกันกับเขาก็ลุกขึ้นให้กำลังใจ

วริศเพิ่งจะแกะกุ้งให้เบญญา การกระทำนี้อยู่ในสายตาของแดน มันทำให้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ！

เขาตามจีบเบญญามาห้าหกปี！ตั้งแต่มัธยมสมัยเรียนมัธยมแล้ว！

“ขอบคุณ” เบญญาก็แกะเปลือกกุ้งให้เขาหนึ่งตัวแล้วยื่นไปที่เบื้องหน้าริมฝีปากบางของเขา “อ้าปากสิ ตามมารยาทน่ะ”

ริมฝีปากบางของวริศเปิดอ้าออกช้าๆ ในขณะที่อ้าปากรับกุ้งที่เธอยื่นให้

เงาร่างหลายร่างก็ปกคลุมและทอดเงาอยู่บนโต๊ะ

ทั้งสองตกใจเล็กน้อย หลังจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกัน เห็นชายสี่คนยืนอยู่ข้างๆ คนหนึ่งท่ามกลางพวกเขานั้นคุ้นเคยมาก

“เบญของฉัน เราไม่เจอกันนานเลยนะ” ในมือของแดนถือขวดไวน์ และมองหญิงสาวด้วยสายตาที่ยังคงเปี่ยมด้วยความรัก “เธอคิดไว้แล้วหรือยัง ว่าเมื่อไหร่จะมาเป็นเมียฉัน？？”

เบญญาลุกขึ้นยืนและเอ่ยถาม “บ้านแกไม่มีเงินเหรอ？”

วริศก็ลุกขึ้นเช่นกัน เขาหันกลับมายืนข้างกายหญิงสาว

“มีสิ สินสอดก็เตรียมเอาไว้ให้ตั้งนานแล้ว！” แดนเหมือนกับว่ามองเห็นความหวัง “บ้านก็ซื้อไว้แล้ว ส่วนรถฉันก็พาเธอไปเลือกได้”

“มีเงินก็ไปโรงพยาบาล ให้หมอตรวจเช็กสมองซะ” เบญญาหมดอารมณ์จะทานกุ้งแล้ว

เมื่อแดนถูกยั่วยุ เขาก็ขาดสติยับยั้งชั่งใจ ยกมือขึ้นแล้วเหวี่ยงขวดไวน์ฟาดใส่ทั้งสองคน

วริศหันตัวและยื่นมือมาปกป้องเบญเอาไว้ในอ้อมแขน!

เปี้ยง！

ขวดแก้วแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ บนแผ่นหลังของเขา! เจ็บปวดจนร้องเสียงอื้ออึงออกมา แผ่นหลังของวริศมีเลือดสดๆ ไหลทะลักออกมาโดยทันที

เบญญาขวัญเสีย！

“ไปโรงพยาบาลเถอะ！” เธอหันกลับไปมองด้านหลังของเขาแล้วเอ่ยร้องขอ “ฉันขอร้องล่ะ！”

ทว่าเขากลับขับรถมุ่งหน้ากลับบ้าน “แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้นเอง ไม่ต้องไปโรงพยาบาลหรอก แค่ห้ามเลือดก็พอแล้ว”

“แต่เลือดไหลออกหมดแล้วนะคุณ！”

“กลับไปทายาห้ามเลือดนิดหน่อยก็หายแล้ว” วริศยืนกราน เพราะเขาเกลียดการไปโรงพยาบาลเป็นที่สุด

เขาเป็นคนบังคับพวงมาลัย เบญญาเองก็จนปัญญา

เมื่อมองลงไปที่ถุงกุ้งบนตักของเธอ เธอก็พาลรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมา

ตลอดทางเธอรู้สึกกระวนกระวายและวิตกกังวล เดิมทีการเดินทางใช้เวลาไม่นานนักประมาณ 2-3 นาที แต่ในตอนนี้ดูเหมือนนานเป็นศตวรรษ

เมื่อกลับมาถึงอพาร์ตเมนต์ เบญญาโยนถุงลงและรีบไปหยิบกล่องยาออกมาเป็นพัลวัน “ฉันจะช่วยห้ามเลือดให้”

วริศนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ยังคงข่มอารมณ์โกรธในใจ คำพูดที่แดนพูดนั้นช่างน่ารังเกียจ เขาอยากจะฉีกปากเขาให้ขาด

เบญญาวางกล่องยาไว้บนโต๊ะชา และมองเขาด้วยความเห็นใจ “ถอดเสื้อออกสิ” แบบนี้จะได้สะดวกหน่อย

เมื่อวริศเงยหน้าขึ้นมองเห็นหมอกน้ำตาในดวงตาของเธอ ความรู้สึกเจ็บปวดของเขาก็พลันน้อยลงในทันใด