เผยลับจับใจ ซุปเปอร์สาวบ้านนอก นิยาย บท 623

ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการทำอาหาร เบญญาเฝ้าดูพวกมันเดือดในหม้ออย่างปลื้มใจ และขณะที่เธอใช้ที่ตักมันก็เกือบจะลวกโดนมือเธอ

กะเวลาเอาเองและสังเกตเป็นระยะๆ เมื่อคิดว่าพอได้แล้ว จึงใช้ตะเกียบตักใส่ชามให้เขา

และใช้ผ้าเปียกรองชามแล้วยกไปที่โต๊ะอาหาร “ได้แล้ว”

วริศมองบะหมี่ที่ดูจืดชืดและไม่มีกลิ่นอะไรเลยตรงหน้า เขาหยิบตะเกียบที่เธอยื่นให้ด้วยความตะลึง รู้สึกเหมือนตนเองกำลังจะโดนเชือด

“คุณไม่ต้องเกรงใจ ทานสิ ทานหมดแล้วในหม้อยังมีอีกนะ！” เธอถอดผ้ากันเปื้อนออกอย่างตื่นเต้น แล้วหันกลับมาหยิบชามออกมาอีกใบ จากนั้นก็นั่งลงตรงข้ามกับเขา

เบญญามองไปที่เขาและถามด้วยความสงสัย “คุณจะอึ้งทำไม？ทานสิ？”

วริศคีบบะหมี่ประมาณกำหนึ่งเข้าปาก เขารับรสชาติหวานและรสชาติแห่งความตื้นตันใจ

“อ๊ะ！” เบญญาคายบะหมี่ในปากของเธอออกมา “ยังไม่ได้ใส่เกลือนี่นา！”

วริศยิ้มออกมาอย่าอดไม่ได้ “ไม่ใช่แค่ไม่ได้ใส่เกลือหรอก แล้วส่งน้ำมันก็ไม่ได้ใส่ วัตถุดิบอะไรก็ไม่มี อย่างน้อยเธอก็น่าจะทำไข่ลวกมั้ยอะ？”

“……” เธอนิ่งอึ้งด้วยคำถามเป็นชุดๆ นี้ “ฉันไม่เคยต้มบะหมี่มาก่อนน่ะ”

วริศมองไปที่ท่าทีแสดงความรู้สึกผิดของเธอ น้ำเสียงของเขาผ่อนคลาย “ไม่เป็นอะไร เดี๋ยวฉันไปปรุงให้ใหม่” หลังจากนั้นเขาก็ยกชามบะหมี่ขาวทั้งสองชามเข้าไปในครัว

“เฮ้ คุณโอเคเหรอ？” เบญญายืนขึ้นและเดินตามเข้าไป “คุณเป็นคนบาดเจ็บ คุณควรจะพักผ่อนให้มากๆ นะ”

ที่จริงวริศอยากจะพูดออกไปว่าแผลเล็กน้อยแค่นี้จะเป็นอะไรไป？

แต่เมื่อเขาเห็นบะหมี่ขาวแวววับอยู่เต็มหม้อ เขาก็ตะลึงงัน “……” นี่อย่างน้อยๆ ต้องพอสำหรับคนหกคนได้แน่นอน

“อะไรเหรอ？” เบญญายืนอยู่ข้างๆ เขา เธอมองมาที่เขาแล้วถามอย่างหวาดระวัง “คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า？ไปตรวจดูที่โรงพยาบาลไหม？”

“ทำไมเธอถึงต้มเยอะขนาดนี้？” เขาหันไปมอง “เธอเป็นหมูหรือไง？”

“ฉันเปล่านะ” สบสายตาไปทางเขาและเอ่ยตอบอ้อม ๆ แอ้ม ๆ “ก็ฉันกลัวว่าจะไม่พออะ ฉันก็ใส่ไปไม่เยอะนะ แต่ว่าพอต้มไปต้มมามันก็เยอะขึ้นมาซะอย่างนั้น อย่างกับเสกออกมาอย่างนั้นแหละ”

วริศพูดไม่ออก เอ่ยน้ำเสียงเรียบ “เธอออกไปเถอะ”

“คุณ……”

เธอมองไปที่ห้องครัว

วริศออกมาพร้อมกับบะหมี่หอมฟุ้ง 2 ชาม น้ำซุปใสขั้นสุด ข้างในใส่ซี่โครงและเห็ด และโรยด้วยผักชีที่เธอชอบ

แน่นอนว่าใส่น้ำมันและเกลือด้วย

วริศวางชามไว้ข้างหน้าของเธอแล้วยื่นตะเกียบคู่หนึ่งให้

“ขอบคุณ” เบญญารับไว้อย่างรู้สึกผิดในใจเล็กน้อย “ยังจะให้คุณที่เป็นคนเจ็บทำอาหารให้ทานอีก”

“ไม่เป็นไร” วริศกล่าวอย่างใจเย็นและนั่งลงตรงข้ามเธอ “เธอก็ทานกุ้งที่ห่อกลับมาได้นะ”

“ไม่มีอารมณ์จะทานหรอก” เธอคิดว่าหากเธอไม่ไปทานกุ้ง เรื่องในคืนนี้ก็จะไม่เกิดขึ้นหรอกใช่มั้ย？

“เธอกำลังโทษตัวเองอยู่หรือเปล่า？” วริศคาดเดา

“ใช่ที่ไหนกันล่ะ？” เธอไม่อยากจะยอมรับ “ฉันไม่ใช่คนทำร้ายอะไรคุณนี่？ฉันจะโทษตัวเองทำไม？”