เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 114

เท้าของชายหนุ่มที่ย่างก้าวเข้ามาใกล้ ทำเอาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจจนหัวใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม สองมือกำไปยังชายชุดนอนแน่น กลั้นหายใจไม่กล้าขยับ

แม้ในห้องจะไม่ได้เปิดไฟ แต่เซียวเซิ่งยังสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ผิดปรกติ“เนี่ยนเอ๋อร์ ยังไม่นอนเหรอ？”น้ำเสียงที่ดึงดูดมีความรักใคร่ปนอยู่ ทำเอาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนที่ได้ยินถึงกับรู้สึกหวั่นไหวไปด้วยเล็กน้อย

นี่เป็นข้อดีอย่างหนึ่งของเซียวเซิ่ง ไม่ว่าจะโกรธมากแค่ไหน สามารถกักเก็บอารมณ์ได้ ต่อให้ในตอนนั้นจะโมโหจนต้องเดินหนีไป กลับมาอีกครั้งก็จะไม่เอามันมาอารมณ์เสียกับเธออีก เรื่องที่โกนขนกับเรื่องที่ตัดผมก็จะกลายเป็นแค่เรื่องที่ผ่านไป

แต่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกลับไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเลย เพราะเธอยังมีหลุมที่ใหญ่กว่ายังไม่ได้ฝังกลบ“เปล่า ฉัน……นอนไม่หลับนิดหหน่อย หากตอนนี้คุณหันหลัง แล้วออกไปจากห้องฉัน ฉันก็คงจะนอนหลับได้”

“ผู้หญิงชอบพูดอะไรที่ตรงกันข้ามกับความรู้สึก เรื่องนี้ทำเอาผู้ชายมักโกรธอยู่บ่อยๆ！”เซียวเซิ่งเดินมาข้างเตียง เอื้อมมือไปแล้วรวบเธอมาไว้ในอ้อมแขน หน้าผากชนไปกับของเธอ จู่ๆก็ตัวแข็งทื่อ รู้สึกมีบางอย่างผิดปรกติ ผมของเธอเหมือนจะไม่ได้นุ่มนิ่มอย่างที่เคย กลิ่นก็แปลกๆไป……

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตัวสั่นด้วยความตกใจ พยายามดึงศีรษะออก และเบนความสนใจของเขา“ทำไมคุณไม่ไปอาบน้ำ？”

“เดี๋ยวไปอาบ”เซียวเซิ่งยกมือขึ้นอยากจะเปิดไฟ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนร้อนรนกระวนกระวาย ทันใดนั้นก็ผลักเขาออกอย่างแรง……

ร่างกายของเซียวเซิ่งแข็งทื่ออีกครั้ง ลมหายใจที่ร้อนชื้นไหลผ่านเสื้อผ้าที่บางเบา หลอมราวไปกับกลิ่นหอมๆของหญิงสาว กลิ่นที่หอมยิ่งกว่าดอกกุหลาบไหนๆไหลเวียนเข้าสู่ปอด ร่างของคนทั้งสองสั่นเทาไปพร้อมกัน

“ทำไมถึงได้เร่าร้อนแบบนี้？”

มุมปากเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกระตุก“บัง……บังเอิญ”

ขณะที่พูดก็นึกขึ้นมาได้ แต่เอวก็ถูกข้อมือของชายหนุ่มรวบตรึงไว้แน่น ยิ่งดิ้นก็ยิ่งรวบแน่นขึ้น แทบไม่กล้าขยับเคลื่อนไหว

ดวงตาที่ลุ่มลึกของเซียวเซิ่งมีความเร่าร้อนพาดผ่าน ก้มหน้าลง ฟันกัดไปที่กระดุมของเธอ

“อือ……อย่า~”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตื่นตกใจ พูดต่อรองอย่างระแวดระวัง“ให้คุณจูบได้ แต่……”

“อืม”เซียวเซิ่งตอบตกลง เปลี่ยนไปที่ลำคอของเธอ

“มันจั๊กจี้”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนร้อนรุ่มอย่างที่สุด หายใจหอบหนัก สูญเสียการควบคุม……

แค่นี้ก็ทนไม่ได้ เขายังไม่ได้ปล่อยหมัดเด็ดเลยนะ ！

“อืม”เซียวเซิ่งยินยอมตกลง

“ที่นี่ก็ไม่ได้ ！”

นี่กำลังจะบอกเขาให้พรมจูบไปทั่วทั้งร่างงั้นเหรอ ？เซียวเซิ่งก็ไม่เกรงใจอีกต่อไป งัดเอากลเม็ดเด็ดพรายของตัวเองออกมา……

“อ๊าก！”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนวิงเวียนขึ้นในทันที กำไปที่เสื้อของเซียวเซิ่งแน่น ทนรับไม่ได้กับการทรมานของเขา หน้าอกระเพื่อมไหวตามแรงหอบหายใจ น้ำตาเอ่อล้นออกมา

หัวใจของเซียวเซิ่งเหลวเป๋วอีกครั้ง ลมหายใจที่ร้อนรุ่มราวกับภูเขาไฟที่กำลังจะปะทุ！

แต่เขาก็ยังคงไม่กล้าจะใช้กำลังกับเธอ ถามด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ“ได้ไหม เนี่ยนเอ๋อร์？”

การได้ในสิ่งที่ปรารถนาอาจเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขา แต่ก็ต้องได้รับความยินยอม ไม่เพียงแค่อยากให้เกียรติเธอเท่านั้น แต่อยากให้เธอเต็มใจด้วย~

“ฉัน……”หัวสมองของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนว่างเปล่า พยายามยับยั้งการตอบสนอง พูดอย่างระส่ำระสาย“เรื่องของฉันกับสวี่เจียนยังไม่จบ เขาจะ……”

หากมีอะไรกับเซียวเซิ่ง เธอจะมองหน้าสวี่เจียนยังไง？ขอโทษเขา ขอให้เขาอภัยให้ หรือจะพูดออกไปตรงๆว่าตัวเองรักคนอื่นไปแล้ว?

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่คิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้ เธอก็อยากจะมีชีวิตที่มีความสุขเหมือนกัน แต่ก็ต้องอยู่บนพื้นฐานที่ไม่ทำร้ายใครด้วย

“เป็นเขาที่ดูแลคุณให้ดีไม่ได้ ดังนั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะมาตำหนิคุณ ”

เพราะเซียวเซิ่งเป็นผู้ชาย มีความคิดอ่านต่างไปจากเธอ“ตั้งแต่ที่คุณไหว้ฟ้าดินกับผม คุณก็เป็นผู้หญิงของผมแล้ว ตัวเขาเองก็รู้ในเรื่องนี้ หากคุณรักผม พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปเจอเขา พูดคุยเรื่องนี้กันให้รู้เรื่อง คุณรักผมไหม？”

เซียวเซิ่งบีบไปที่ปลายจมูกรั้นของเธอ แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ ในตอนที่เปิดประตู จู่ๆก็หันกลับมามองเธอ“เสี่ยวเนี่ยน ผมมีเรื่องหนึ่งที่ปิดบังคุณ คุณอยากรู้ไหม？”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอึ้งไปครู่หนึ่ง ส่ายหน้า“ในเมื่อปิดบัง ก็เก็บมันไว้ตลอดชีวิตเถอะ”ในเมื่อคิดที่จะปิดบังนั่นก็หมายความว่าเป็นเรื่องไม่ดี หากรู้ไปแล้ว เธอกลัวว่าความรู้สึกดีๆที่กำลังก่อตัวขึ้นนี้จะจางหายไป

เซียวเซิ่งรู้นิสัยของเธอ ในใจแอบเศร้าเล็กน้อย แต่ก็ไม่แสดงออกมา หันหลังแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ดึงประตูปิด

รอจนเขาอาบน้ำเสร็จออกมา เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็หลับไปแล้ว สวมใส่ชุดนอนอย่างมิดชิด มีเพียงข้อเท้าเล็กที่โผล่ออกมาเท่านั้น ข้อเท้าที่เรียวบางดึงดูดสายตาเอามากๆ

“เด็กโง่ ผมไม่ดีหรือไง？”เซียวเซิ่งก้มศีรษะลงแล้วจูบไปที่หน้าผากของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน จ้องมองเธอ“ที่ชอบสวี่เจียน นั้นเพราะการดูแลและคอยเคียงข้างตลอดสี่ปีที่ผ่านมา？ถ้าอย่างนั้นผมจะใช้สี่สิบปีมาแลกมัน ได้ไหม？”

อาจเพราะใส่วิกผมแล้วรู้สึกไม่สบาย เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยกมือขึ้นเกาศีรษะ จ้องมองมือของเธอ ดวงตาของเซียวเซิ่งก็เบิกโพลงขึ้นในทันที วินาทีถัดไปก็ยกเท้าขึ้นแล้วถีบเธอ……

“อ๊ากก……”เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนราวกับฝันร้ายขึ้นมา พูดพึมพำเสียงเบา น้ำเสียงราวกับสะอื้นไห้

เซียวเซิ่งรู้สึกเจ็บปวดใจ เท้าหยุดนิ่งลงในทันที

จะบ้าตาย ไม่กล้าถีบ！

สักพักก็เก็บเท้าลง ถอดวิกผมที่ศีรษะเธอออกอย่างระมัดระวัง มองดูศีรษะที่โล้นนั้น เซียวเซิ่งพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เช็ดไปที่หางตา หยดน้ำอุ่นๆ เขาโกรธจนน้ำตาไหลออกมา……

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซุกเข้ากับอกแกร่งของเซียวเซิ่ง แล้วหาขนรักแร้อย่างเคยตัว

“อยากได้เหรอ แล้วจะโกนมันทิ้งทำไม ？”เซียวเซิ่งโยนวิกผมลงกับพื้น เปลี่ยนแขนอีกข้างแล้วโอบกอดอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากที่ร้อนรุ่มจูบไปยังอวัยวะเดียวกันของเธอ วินาทีถัดไป ก็ถูกเธอจูบตอบ

เซียวเซิ่งอดหัวเราะไม่ได้ หลับตาลง แล้วให้ความร่วมมือกับเธอ……