เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 125

เซียวเซิ่งเป็นทหารพิเศษ ประสบการณ์เอาตัวรอดนอกสนามนั้นมีมาก

เขารู้ว่ารากบัวสามารถห้ามเลือดได้อย่างรวดเร็ว และก้นบ่อนั้นก็มีรากบัวอยู่พอดี ดังนั้นจึงดิ่งลงไปใต้น้ำเพื่อไปเก็บรากบัวมา และเตรียมจะเคี้ยวให้ละเอียดแล้วมาวางที่บาดแผล ห้ามเลือดและห้ามบาดแผล

เห็นขาของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนสั่นเทาอยู่ตลอด ด้วยความหวังดีเขาจึงยื่นมืออีกข้างออกไปประคองขาของเธอเอาไว้ กลัวว่าเธอจะยืนไม่อยู่แล้วจมน้ำไปอีก

ใครจะรู้ว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจะระเบิดขึ้นมาทันที คิดว่ากางเกงของตัวเองนั้นถูกจระเข้กัด เธอกลัวสิ่งมีชีวิตที่อัปลักษณ์แบบนี้มาโดยกำเนิดอยู่แล้ว ตกใจร้องห่มร้องไห้ออกมา “เซียวเซิ่ง คุณรีบออกมาสิ! จระเข้กำลังจะถอดกางเกงฉันแล้ว เตรียมจะกินขาฉันแล้ว!”

พูดเหลวไหลจริงๆ เซียวเซิ่งอดที่จะตำหนิไม่ได้ แม่งจระเข้จะงดงามแบบนี้งั้นเหรอ?

แต่เห็นเธอตกใจจริงๆก็ทนไม่ไหว เขาก็ไม่ทนแล้ว คิดที่จะลอยขึ้นไปบนผิวน้ำเพื่อปลอบใจเธอ ก็ได้ยินเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเริ่มด่าขึ้นมา :

“เซียวเซิ่ง คุณมันคนเลว! เลี้ยงอะไรไม่เลี้ยง ทำไมต้องเลี้ยงจระเข้ด้วย? และปรนนิบัติอย่างดีขนาดนั้น จระเข้เป็นพ่อของคุณรึงไง? ตอนนี้ถูกจระเข้กัดตายไปแล้วใช่ไหม สมน้ำหน้า....นี่อนาถน่าดูเลย ฉันเองก็จะฝังศพคุณให้ด้วย.....”

เซียวเซิ่งได้ยินแล้วมุมปากก็กระตุก แล้วไปหารากบัวต่อ

“เซียวเซิ่ง คุณขี้เหนียวกับฉันมาตลอด คาดว่าก็คงจะไม่ชดใช้เงินให้คนในครอบครัวฉันเหมือนกัน ถึงตอนนั้นแล้วลูกชายฉันใครจะมาเลี้ยงล่ะ? อ่อใช่สิ แล้วก็ยังมีสวี่เจียน.....”

“สวี่เจียนน้องคุณน่ะสิ!” เมื่อเอ่ยถึงสวี่เจียน เซียวเซิ่งก็นิ่งไม่ได้แล้ว โผล่ขึ้นมาจากน้ำ ทำเอาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจเสียจนร้องออกมาอย่างน่าเวทนาอีกครั้ง

“เป็นผู้หญิงที่ไม่มีประโยชน์เลยจริงๆ” เซียวเซิ่งเคี้ยวรากบัวเอาไว้ในปาก มือก็เช็ดน้ำที่อยู่บนใบหน้า

ข้างๆหูนั้นมีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลืมตาขึ้นมา แล้วจู่ๆก็ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ “เซียวเซิ่ง?”

เซียวเซิ่งตอบอืมกลับไปอย่างเต็มไปด้วยความไม่สนใจ แล้วพ่นเอารากบัวออกมาแปะลงบนบาดแผล หลังจากนั้นก็ใช้น้ำล้างมือ รักความสะอาดเป็นอย่างมาก

“เซียวเซิ่ง” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจ้องมองเซียวเซิ่งนิ่ง ตะโกนออกมาอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ

“ผมเอง” เซียวเซิ่งยกมือขึ้นมาสางผมสีดำที่ปรกอยู่ตรงหน้าผากไปทางด้านหลัง เผยให้เห็นใบหน้าอันสง่างามที่โดดเด่นของคุณชายผู้สูงส่ง พลางเอ่ยถามอย่างยั่วยุ “ผมหล่อขนาดนี้เลย? ทำให้คุณมองดูจนโง่ไปแล้วเหรอ?”

หล่อมาก

ใบหน้าที่หล่อเหลา หน้าผากเกลี้ยงสะอาด จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางที่แข็งและเย็นนั้นมีประกายน้ำอยู่ด้านบน เผยให้เห็นเป็นสีชมพูอ่อนๆที่ดูสวยทำให้อดที่จะอยากเข้าไปจูบไม่ได้.....

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองด้วยความคิดที่ตื่นเต้น ละสายตาออกอย่างลนๆแล้วพูดติดอ่าง “คุณ....คุณยังไม่ตาย?”

ประโยคนี้พูดออกมาเหมือนกับหวังจะให้เขาตายอย่างไรอย่างนั้น เซียวเซิ่งมองเธออย่างเย็นชา “ผมจะตายได้ยังไง? ซี๊ด - -”

แต่เจ็บแผลมากนั้นเป็นเรื่องจริง ตั้งแต่ไหนแต่ไรเซียวเซิ่งมักจะดูถูกกับบาดแผลเล็กๆแบบนี้ แต่เวลานี้อดที่จะรู้สึกประหม่าไม่ได้ ยกมือขึ้นจับตรงหน้าอก

“ให้ฉันดูหน่อย” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดึงมือเขาออก แล้วจู่ๆก็เหมือนกับค้นพบสิ่งแปลกใหม่ ส่งเสียงร้องขึ้นด้วยความตกใจ “เซียวเซิ่ง แผลของคุณเลือดไม่ออกแล้ว?”

เซียวเซิ่งดึงเธอมาขึ้นฝั่ง พลางเอ่ยขึ้นอย่างดูถูก “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพวกไร้ประโยชน์แบบนี้ อยากจะฆ่าผมมันไม่ง่ายหรอกนะ”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหลบตาลงอย่างรู้สึกขายหน้า พลางพึมพำขึ้นเบาๆ “ฉันรู้อยู่แล้วว่าฆ่าคุณไม่ได้ เพียงแต่อยากจะทำท่าไปงั้นๆแสดงความเจ็บแค้นของตัวเองเท่านั้นเอง แล้วใครให้คุณไม่หลบกัน....”

“คุณยังมีเหตุผลอีก?” เซียวเซิ่งหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา แล้วจู่ๆก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วจูบเธอแรงๆ “เนี่ยนเออร์ คุณฆ่าผมได้ คุณสามารถใช้แรงทั้งหมดที่มีฆ่าผมตายได้”

น้ำเสียงทุ้มต่ำที่น่าหลงใหลแทรกเข้าไปในหูของเธอ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเพียงแค่รู้สึกชาไปทั้งร่างกาย มองเซียวเซิ่งอย่างตกตะลึง แต่กลับพบว่าอาการที่เขาแสดงออกมานั้นจริงจังเป็นอย่างมาก

“เมื่อกี้นี้คุณพูดว่า....”

“อืม” เซียวเซิ่งหลับตาลงอย่างสง่างาม แน่ใจว่าเธอได้ยินไม่ผิด “นี่เป็นเพียงวิธีเดียวที่จะฆ่าผมได้ จะลองดูไหม?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกัดฟันด้วยความเกลียดชัง หันหลังเดินไป ไม่ทันได้นึกถึงจระเข้กำลังอ้าปากแล้วพุ่งมาทางเธอ เธอตกใจหันกลับมา แล้วพุ่งเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดที่แข็งแรงของเซียวเซิ่ง....

“เปล่า สลบไปเฉยๆ” เซียวเซิ่งเอามือขวาที่ได้รับบาดเจ็บซ่อนเอาไว้ด้านหลัง “ที่รักไม่อยากเลี้ยงก็จะไม่เลี้ยงแล้ว ผมจะเอามันไปบริจาคให้กับสวนสัตว์ เหลือเอาไว้เพียงแค่งูตัวนั้นให้กับเซียวอู๋เหิน เด็กผู้ชายก็จะต้องเล่นกับพวกสัตว์ป่าแบบนั้น”

“ใคร?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหรี่ตาลง ดูเหมือนเธอจะได้ยินชื่อหนึ่ง ชื่อเซียวอะไรซักอย่าง.....

“อ่อ ลูกชายของผม” เซียวเซิ่งมองเธออย่างเอ็นดู ยิ้มพลางเอ่ยถาม “เอี๋ยวเสี่ยวเนี่ยน ไม่ใช่ว่าคุณรับไม่ได้กับลูกชายผมนะ?”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยักไหล่ เขามีลูกชายสิบคน ก็ไม่ได้เกี่ยวกับเธอ “เซียวเซิ่ง เราจะหย่ากันเมื่อไหร่คะ?”

เซียวเซิ่งชะงักไป เลียริมฝีปากพลางเอ่ยขึ้น “ทะเบียนสมรสถูกคุณฉีกไปแล้ว จะต้องทำทะเบียนสมรสใหม่ก่อนถึงจะสามารถหย่าได้ ความรู้ทั่วไปพวกนี้คุณไม่รู้เหรอ?”

จะเป็นลม เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพูดไม่ออก “ตอนนี้คุณรู้จักที่จะปฏิบัติตามกฎหมายแล้วสิ ก่อนหน้านี้ตอนที่จะจดทะเบียนสมรส - -”

“อูย!” จู่ๆเซียวเซิ่งก็ร้องขึ้นมา เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกเบี่ยงเบนความสนใจขึ้นมาในทันที ยกมือขึ้นจะไปลูบที่บาดแผลของเขา แต่กลับมือสั่นไม่กล้าสัมผัส

ดูแล้วเด็กนี่ยังคงแคร์เขาอยู่ เซียวเซิ่งรู้สึกดีใจขึ้นมาบ้าง อุ้มเธอขึ้นมาที่ฝั่ง แผลเปิดออก และเริ่มมีเลือดไหลออกมาอีกครั้ง เขาเองก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่นิดเดียวเช่นกัน

“อ๊ะ คุณทำอะไรน่ะ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตีมือเขาอย่างตื่นเต้น “รีบปล่อยฉันลง บนร่างกายของคุณมีแผลอยู่นะ!”

“มีแผลก็ต้องอุ้มภรรยาของตัวเองเหมือนกัน” ในดวงตาของเซียวเซิ่งมีความอ่อนโยนที่ทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้ม “อย่าดื้อ กอดคอผมเอาไว้ให้แน่นนะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเปียกๆนี่ก่อน แล้วค่อยไปโรงพยาบาลกับผม!”

เจอกับผู้ชายที่เผด็จการและเอาแต่ใจแบบนี้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเองก็จนปัญญาเช่นกัน

เดินไปได้สองก้าว จู่ๆร่างของเซียวเซิ่งก็แกว่งไปมา หน้าขาวซีดลงด้วยเช่นกัน “ไม่ถูกสิ.....”

ทำไมวันนี้ถึงได้เงียบขนาดนี้ คนรับใช้ บอร์ดี้การ์ดในบ้านล่ะ? โอเล่ย์กับพ่อบ้านเซียก็โทรติดต่อไม่ได้ พวกเขากำลังยุ่งอะไรกันอยู่? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?