เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 136

บ่ายวันอาทิตย์ เป็นวันที่นักเรียนกลับโรงเรียน

ไห่รุ่ยกลับไม่อยากไปโรงเรียน เธอสองมือท้าวคางนั่งอยู่ตรงกรอบประตู ดวงตากลมโตเป็นประกายจ้องมองไปข้างถนน ตรงนั้นเคยมีคนคนหนึ่งยืนอยู่ ผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลามากๆ

ตอนนั้น เขาสวมชุดสีดำ ร่างกายสูงใหญ่ น้ำล้างหน้าไหลลงจากใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ริมฝีปากแดงระเรื่อด้วยแสงสะท้อนของน้ำ มันมีเสน่ห์มากจริงๆ จากนั้น เขาเดินมาทางเธออย่างอุกอาจ ทะลุหัวใจของเธอโดยตรง...

“ฉันคิดถึงคุณ คิดถึงคุณมากจริงๆ...” ไห่รุ่ยกอดเข่า พูดพึมพำกับตัวเอง

เธอคิดถึงเย่เฟิงมากๆ โดยเฉพาะสองวันมานี้ คิดถึงจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ อยากจะไปหาเขา กลับไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ชื่อนามสกุลอะไร เฮ้อ ตอนนั้นวางยาเขาก็ดีสิ...

ไห่รุ่ยกำลังผิดหวัง จู่ๆ ถูกพี่สาวดึงขึ้น “ทุกครั้งที่เธอกลับมาเธอบ่นพึมพำอะไรกับถนน? ฉันบอกเธอให้นะ มีเรื่องอะไรก็พูดออกมา อย่ากดดันตัวเองเหมือนกับ พี่เสี่ยวถัง ถ้า พี่เสี่ยวถังเป็นบ้า ไม่รู้ว่าเซียวเซิ่งจะมีชีวิตได้ดิบดีขนาดไหน!”

เธอไม่รู้ว่าน้องสาวเป็นโรคคิดถึง ตอนนี้สภาพจิตใจไม่ต่างจาก อานเสี่ยวถัง

ไห่รุ่ยเบ้ปาก สะบัดมือออกจากพี่สาวอย่างไม่พอใจ

“รีบไปเถอะ พี่ไปส่งเธอที่สถานี” ไห่ถังถือกระเป๋าเดินทาง ฝืนลากน้องสาวออกไป “อีกหนึ่งเดือนก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ทำไมเธอไม่ประหม่าสะนิด? สอบรายเดือนครั้งที่แล้วได้คะแนนแค่นิดเดียว หรือว่าปีหน้าอยากจะเรียนซ้ำ? เธออายุสิบเก้าแล้ว ไล่ตาม จะตามผู้อาวุโสที่สอบเข้ามหาลัยได้แล้ว”

ไห่รุ่ยเดินก้าวหนึ่งหันแต่หันกลับไปมองสามครั้ง เธอมองไปยังที่ที่เย่เฟิงเคยยืนอยู่อย่างอาลัยอาวรณ์ ในหัวปรากฎท่าทางหล่อเหลาของเขา รอยยิ้มชั่วร้าย น้ำตาของเธอไหลออกมาติดๆ กัน

“พี่สาว ฉันอยากจะร้องเพลงหนึ่งให้พี่ฟัง”

“อืม ร้องเถอะ”

“เมื่อวาน...คุณเดินผ่านหน้าประตูบ้านฉัน ฉันถือน้ำถังหนึ่งสาดไปด้านนอก สาดโดนรองเท้าหนังของคุณ ผู้คนที่ผ่านไปมาหัวเราะคิกคัก คุณไม่ได้พูดอะไรกับฉันทั้งนั้น คุณเพียงแค่หรี่ตามองฉัน...”

ไห่ถังหัวใจกระตุก หยุดฝีเท้าลง แล้วมองน้องสาวตัวเองเหมือนกับเห็นผี “ทำไมชอบร้องเพลงนี้? เธอร้องไห้ทำไม?”

ไห่รุ่ยสะบัดมือของพี่สาวออก แล้วหันหลังวิ่งกลับบ้าน เธอปิดประตูอย่างแรง กุมหัวร้องไห้ขึ้นมา

ไห่ถังถึงได้รู้ว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว หลังจากจี้ถาม ถึงได้รู้ว่าน้องสาวสาดโดนผู้ชายคนหนึ่ง จากนั้นก็หลงรักเขา และก็ไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไร...เพ้อเจ้อจริงๆ

เธอถอนหายใจ หยิบกระดาษเปล่าออกมาจากลิ้นชักแล้วโยนไปตรงหน้าน้องสาว “วาดเถอะ คุณนาย วาดเขาออกมา ฉันช่วยเธอตามหา”

“พี่สาว พี่ดีที่สุดเลย” ไห่รุ่ยเช็ดน้ำมูกน้ำตา เริ่มวาดภาพ

สิบนาทีต่อมา ชายหนุ่มที่สวยกว่าหนุ่มหล่อในการ์ตูนถูกวาดออกมา ไห่ถังเกือบกระอักเลือด “มีผู้ชายที่หล่อขนาดนี้ด้วยเหรอ? นี่ขาดความสงจริงไปหน่อย ฉันจะช่วยเธอตามหาคนได้ยังไง?”

“ในสายตาของฉัน เขาหล่อขนาดนี้” ไห่รุ่ยนิ้วมือประสานกัน ล้อเล่นกับพี่สาว “พี่ ฉันบอกพี่ให้ อนาคตฉันจะแต่งงานกับเขา!”

“ได้ แค่เธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยจงโจวได้ ฉันจะให้เธอแต่งงานกับเขา” ไห่ถังพูดอย่างมั่นใจขนาดนี้ เพราะว่าเธอมั่นใจ

เธอเป็นทายาทของตระกูลม้งกู่ แน่นอนว่าทำ “ยาเสน่ห์” เป็น เพียงแค่วางยาบนตัวของผู้ชายที่ชอบก็สามารถแต่งงานได้ ที่สำคัญจะต้องหาผู้ชายคนนั้นให้เจอ...

โอเล่ย์ตกตะลึงครู่หนึ่ง กำลังจะพูดว่าตัวเองไม่มีแฟน หลังจากคิดได้ก็หยุดลง เขายิ้มอ่อน “ให้เธอไปรอผมที่ห้องทำงานท่านประธาน”

“ค่ะ”

“เดี๋ยวก่อน” โอเล่ย์เรียกผู้ช่วยไว้ แล้วออกคำสั่งเบาๆ “ให้โน๊ตบุ๊คเธอเล่นเกม แล้วก็เตรียมโทรศัพท์รุ่นลิมิเตดของเอ็นซีสองสามเครื่องให้เธอเลือก เบอร์โทรศัพท์ก็หามาสองสามเบอร์ อีกอย่างเตรียมขนมขบเคี้ยว แครนเบอร์รี สตอเบอร์รี เชอรี่พวกนี้ เธอไม่ชอบดื่มกาแฟที่เข้มข้นเกินไป ทางที่ดีชงกาแฟวานิลาให้เธอสักแก้ว อีกอย่างเธอทำอะไรก็ได้ อย่าผูกมัดเธอด้วยกฎเดียวกันกับที่ผูกมัดแขกทั่วไป”

เห็นเขาพูดเป็นชุดใหญ่ขนาดนี้ ผู้ช่วยเม้มปากยิ้ม “แฟนของคุณโอโชคดีจริงๆ ยังจะต้องบริการนวดเท้าให้เธอด้วยไหมคะ?”

โอเล่ย์พยักหน้าเล็กน้อย แล้วพูดอย่างจริงจัง “ถ้าเธอยินยอม คุณก็ต้องจัดให้”

“เอ่อ...” ผู้ช่วยออกไปอย่างหมดคำพูดคุณโอตามใจภรรยาของแท้ ทำให้คนอื่นเสียใจ

“หึหึ...” ในห้องประชุมมีคนหัวเราะขึ้นมาอย่างเป็นมิตร แล้วยกนิ้วโป้ง “คุณโอหนุ่มหล่อของพวกเรารู้จักนิสัยของแฟนเป็นอย่างดี แนะนำให้พวกผู้ชายเอาเป็นแบบอย่าง”

“ยินดีด้วยกับคุณโอที่สละโสด ดูท่าว่าจะมีพนักงานสาวจำนวนมากร้องไห้จนเป็นลมในห้อง” ผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่งหยอกล้อ

“ใช่ค่ะ หน้าตาและความสามารถของคุณโอของพวกเรา แทบจะเทียบเท่ากับท่านประธาน เป็นตัวเลือกสามีที่ดีที่สุด” ถังเหวยที่นั่งอยู่ด้านข้างหัวเราะ ในใจกลับไม่พอใจเป็นอย่างมาก ก็แค่เลขาคนหนึ่งกระดี๊กระด๊าอะไร?

“ที่น่ายินดีก็คือ เย่เฟิงหนุ่มหล่อยังไม่มีแฟน ถือว่ายังเหลือความคะนึงหาไว้ให้พวกเรา” ผู้ช่วยหญิงคนหนึ่งพูดไปยิ้มไป

โอเล่ย์ไม่อธิบาย เขาเปิดเอกสาร เข้าเรื่องโดยตรง “ท่านประธานไปทำงานนอกสถานที่ประมาณหนึ่งสัปดาห์ การประชุมของสัปดาห์นี้ยึดผมเป็นหลัก ผลการประชุมผมจะรายงานกับท่านประธานตลอดเวลา...”