เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 137

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนนั่งลงบนโซฟา มองไปรอบห้องทำงานที่กว้างใหญ่ เธออดสงสัยไม่ได้

โทนเย็นแข็งทื่อ พื้นเย็นเรียบลื่นสะท้อนแสงของโลหะ บนโต๊ะทำงานหรูหราไม่มีของเกะกะ วางแค่ของประดับหางเสือโอ่อ่า และก็โน๊ตบุ๊คเครื่องหนึ่ง โทรศัพท์บ้านเครื่องหนึ่งแค่นั้น

สไตล์แบบนี้ดูไม่เหมือนโอเล่ย์ แต่เหมือนกับเซียวเซิ่งผู้ชายบ้าอำนาจคนนั้น เพียงแต่เรื่องพวกนี้ช่างมันเถอะ เธอมาหาเซียวเซิ่งเพื่อขอลูกชาย

“คุณเอี๋ยนคะ เชิญดื่มกาแฟค่ะคุณโอบอกว่าคุณชอบรสชาติวานิลา ลองชิมดูว่าใช่รสชาตินี้ไหมคะ?”

“ตรงนี้มีแครนเบอรรี่และสตอเบอรี่คุณภาพดีให้คุณเพลิดเพลิน ท่านรองประธานบอกว่าคุณชอบกินของพวกนี้ ถึงว่าผิวของคุณถึงได้ชุ่มชื้นขนาดนี้”

“ดูออกได้ว่าคุณโอรักคุณจริงๆ นะคะ!” ผู้ช่วยสาวบริการเอาใจใส่ทุกอย่าง ใบหน้ายิ้มแย้ม “โน๊ตบุ๊คนี้เป็นเครื่องใหม่ คุณสามารถเข้าสู่ระบบโซเชียลได้ ไม่ต้องกังวลว่าจะมีไวรัสค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขอบคุณอย่างเรียบเฉย ไม่ได้มีความซาบซึ้งอยู่ภายใน เธอมาขอลูก ไม่ได้มารื่นรมย์กับสิ่งของ

“งั้นฉันออกไปก่อนนะคะ” ผู้ช่วยสาวเห็นเธอไม่เต็มใจที่จะพูดคุย จึงหาข้ออ้างออกไปอย่างรู้จักวางตัว “คุณโอให้ฉันไปเอาโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดมาให้คุณเลือก เป็นรุ่นลิมิเตดที่บริษัทของเราผลิตขึ้น”

“ขอบคุณมากค่ะ รบกวนคุณเลยค่ะ” ที่แท้เอ็นซีก็ผลิตโทรศัพท์มือถือ โชคดีที่ก่อนหน้านี้ อานฉุนซีจะซื้อโทรศัพท์มือถือให้เธอแต่เธอไม่เอา ถ้าซื้อก็ถือว่าเปลืองเงินสิ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่มีอารมณ์กินผลไม้ และก็ไม่อยากเล่นอินเทอร์เน็ต ในหัวกำลังวางแผนว่าอีกเดี๋ยวเจอเซียวเซิ่งจะเอ่ยปากอย่างไร...

รออยู่ประมาณหนึ่งชั่วโมง โอเล่ย์ก็ยังไม่มา เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เธอเดินไปดูทิวทัศน์ตรงหน้าต่าง มีเรื่องกังวลใจ ทิวทัศน์ที่สวยงามแค่ไหนก็ไม่อยากดูต่อ

เธอเตรียมจะเล่นคอมพิวเตอร์ โต๊ะน้ำชาเตี้ยไปหน่อย นั่งบนโซฟาไม่ค่อยสะดวก เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยกโน๊ตบุ๊คไปบนโต๊ะทำงาน นั่งลงบนเก้าอี้สำนักงานที่หรูหราแสนสบาย ท่องเว็บไซต์ครู่หนึ่ง แล้วก็เล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดสองสามเกม

กำลังเล่นได้ที่ จู่ๆ ประตูเปิดออก มีเงาหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู ไม่เข้ามาแต่ก็ไม่ได้ออกไป เพียงแค่จ้องมาที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนด้วยสายตาอาฆาต

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้สึกไม่ปกติ เธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นสาวสวยผมลอนใหญ่ยืนเชิดหน้าชูคางอย่างสูงส่งอยู่ตรงนั้น

คนสวยสวยมากจริงๆ ดวงตาฟีนิกซ์ ดั้งโด่ง ริมฝีปากแดงอวบอิ่ม ดูเป็นผู้ใหญ่มีเสน่ห์ เมื่อมองดูก็เหมือนกับดาราบางท่าน เพียงแต่ในสายตาแผ่ซ่านไปด้วยความอึมครึมดุร้าย

แต่ถูกคนจ้องมองแบบนี้ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่พอใจเล็กน้อย ดังนั้นต่อให้เธอสวยแค่ไหน ตัวเองก็ไม่อยากจะทักทาย เธอก้มหน้าเล่นไพ่พิชิตแลนด์ลอร์ดต่อ

“นี่! นี่คือที่ที่เธอนั่งเหรอ?” คนสวยเอ่ยปากก็เหมือนกับกินชนวนระเบิด

เก้าอี้ของท่านประธานมีเพียงเธอเท่านั้นที่นั่งได้ เธอขี่เก้าอี้ยืดหยุ่นตัวนี้ทั้งเช้าและเย็น ก็เหมือนขี่อยู่บนเอวของท่านประธาน เพียงแค่ลูบคลำเล็กน้อย ก็สามารถถึงจุดสูงสุดได้ เก้าอี้นี้ก็เหมือนตัวแทนของท่านประธาน เธอจะแบ่งปันกับคนอื่นได้อย่างไร...

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกตะคอกจนโมโห เธออยากจะตอกกลับ แต่นิสัยที่เย็นชาและเฉยเมยของเธอไม่ชอบที่จะต่อกลอนกับคนอื่น และก็อยากจะดูว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไรกันแน่

พูดอีกอย่างประธานเซียวเซิ่งเป็นสามีในนามของเธอ ต่อให้เธอไร้ประโยชน์ ผู้ช่วยสาวอย่างเธอก็มีสิทธิ์เหยียบย่ำ ผู้หญิงคนนี้เหิมเกริมขนาดนี้ เดาว่าคงมีความสัมพันธ์กับเซียวเซิ่ง...

หญิงสาวเหยียบส้นสูงหนังแกะที่ปราณีตเดินก๊อกแก๊กเข้ามา แล้วดึงโน๊ตบุ๊กไปด้านข้าง หน้าตาสวยงามบิดเบี้ยวเล็กน้อย แล้วพูดอย่างเกลียดชัง “ด้านนั้นมีโซฟารับแขก เธอนั่งไม่เป็นเหรอ?”

“เธอเป็นใคร?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอดกลั้นไม่ไหว เธอพิงพนักเก้าอี้ มือกอดอก น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย “เดิมทีฉันนั่งอยู่บนโซฟา แต่เก้าอี้ตัวนี้สบายกว่า ดังนั้นจึงมานั่งไง!”

“ฉันเป็นผู้ช่วยพิเศษของท่านประธาน!” ถังเหวยโมโหเป็นอย่างมาก และก็ไม่สนว่าคนตรงหน้าเป็นแฟนของโอเล่ย์ เธอพูดอย่างโมโห “เธอทำให้เก้าอี้ของท่านประธานสกปรกแล้ว เขาเป็นโรครักความสะอาด เธอรีบลุกขึ้นนะ!”

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ลุก เธอยักคิ้วขณะพูด “ตูดฉันไม่สกปรก เช็ดสะอาดแล้ว” อีกอย่างท่านประธานของพวกเธอไม่รู้ว่าชอบมากขนาดไหน เขาไม่รังเกียจ เธอเป็นตัวอะไร

โอเล่ย์ดึงกระดาษทิชชูบนโต๊ะน้ำชา เดินไปด้านหน้าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน แล้วก้มตัวช่วยเธอเช็ดน้ำสตอเบอรรี่ ท่าทางระมัดระวังแบบนั้น เหมือนกับเธอเป็นสมบัติล้ำค่าที่บอบบาง

ถังเหวยปากสั่น เธอกุมหัวใจอย่างหวาดกลัว “คุณโอ คุณจะไล่ฉันออก?”

“เธอฟังภาษาคนไม่ออกเหรอ?”

“คุณไม่มีสิทธิ์นะ? ฉันเป็นผู้ช่วยของท่านประธาน อยู่ระดับเดียวกับคุณ มีเพียงท่านประธานเท่านั้นที่ไล่ฉันออกได้”​ ถังเหวยพูดอย่างไม่ยอมแพ้ หลังจากหน้าตาสวยงามบิดเบี้ยว ก็ดูแก่มาก

โอเล่ย์ยิ้มเยาะ ในระดับขั้นเขาเป็นผู้ช่วยของประธานไม่ผิด แต่มีหุ้นส่วนของบริษัท เป็นผู้กุมอำนาจที่แท้จริง ตำแหน่งสูงอยู่เหนือคนนับหมื่น

ตุ๊ดตุ๊ด

ถังเหวยคิดว่าพูดเอาชนะโอเล่ย์ได้แล้ว เธอกำลังลำพองใจ ในตอนนี้เองมีพนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนเข้ามา ล็อกเธอข้างซ้ายคนหนึ่งข้างขวาคนหนึ่ง แล้วตำหนิอย่างโหดเหี้ยม “ไป อย่ามาก่อเรื่องที่นี่!”

“ฉันเป็นคนของท่านประธาน พวกแกกล้าแตะต้องฉันได้ยังไง?” ถังเหวยดิ้นรนอย่างโมโห ผมลอนสวยงามก็ยุ่งเหยิง เหมือนกับไก่ผลัดขน

“เธอคือผู้หญิงของเซียวเซิ่งเหรอ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองไปทางโอเล่ย์ด้วยความประหลาดใจ

โอเล่ย์ยิ้ม มือข้างหนึ่งวางลงบนโต๊ะ ก้มหน้าเข้าไปใกล้หูของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน แล้วถามด้วยเสียงลึกซึ้ง “เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน เธอคือแฟนของฉันเหรอ?”

กลิ่นหอมของเปปเปอร์มิ้นท์โชยมาแตะปลายจมูก เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหัวใจบีบคั้น เงยหน้ามองไปทางใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่มีรอยยิ้มชั่วร้าย “แน่นอนว่าไม่ใช่”

“งั้น...เธอก็ไม่ใช่”