เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 196

“คุณชาย ยังมีอีกเรื่อง เอี๋ยนหยู่โรวได้กลับไปที่มายด์ฮาร์ทวิลล่าแล้ว บอกว่าคุณนายเป็นคนให้เธอมา จะให้คิดหาวิธีไล่เธอไปไหมครับ” พ่อบ้านเซี่ยเอ่ยถามอย่างนอบน้อม

“ไม่ต้อง”

สายตาจับจ้องมองเห็นผู้หญิงที่เดินใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เซียวเซิ่งหัวใจสั่นสะท้าน แต่ปากก็ยังคงกล่าวอย่างเรียบ ๆ “หล่อนอยากจะอยู่ก็ให้อยู่ไป ยกมายด์ฮาร์ทวิลล่าให้เธอไปก็ยังได้เลย”

“คุณชาย มายด์ฮาร์ทวิลล่ามีค่ามากเกินไป คุณจะมอบให้คนอื่นไปไม่ได้นะครับ!” พ่อบ้านเซี่ยรีบกล่าวห้ามโดยเร็ว “อีกอย่าง ตอนนี้คุณเป็นคนที่แต่งงานแล้ว ก่อนที่จะให้ของขวัญอะไรออกไป อย่างน้อยก็ต้องหารือกับคุณนายน้อยก่อน”

“เธอไม่ใส่ใจหรอก” เซียวเซิ่งพ่นลมหายใจออกมา เงยคางขึ้นปล่อยให้ดอกการบูรร่วงหล่นลงมาบนศีรษะ และใบหน้าตามอำเภอใจ น้ำเสียงมิอาจซ่อนความอ้างว้างได้ “คนอื่นเขามีศีลธรรมสูง อย่าว่าแต่ผมมอบมายด์ฮาร์ทวิลล่าออกไปเลย ต่อให้มอบเธอให้คนอื่น เธอก็ไม่ใส่ใจหรอก”

คำพูดนี้พูดซะ......หัวใจของเขาเองยังเปียกโชกไปหมด ทว่าบนใบหน้าที่เย็นชากลับยังคงมีท่าทางเมินเฉยเหมือนเดิม

เขายังงอนอยู่

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเจ็บจี๊ดที่จมูก พลันเข้าใจผู้ชายคนนี้ขึ้นมา เขาไม่ใส่ใจเรื่องที่เธอเคยมีลูกกับผู้ชายคนอื่นมาก่อน เขาใส่ใจแค่ตอนนี้และอนาคต เธอสามารถเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ

“คุณชาย......”

“ที่รัก คุณจะมอบฉันให้คนอื่นได้ แต่คุณจะมอบมายด์ฮาร์ทวิลล่าออกไป......อืม ฉันไม่เห็นด้วย” เสียงที่ทำให้คนหวั่นไหว ผสมผสานไปด้วยกลิ่นหอมอ่อน ๆ ชวนให้ผู้คนหลงใหล

พ่อบ้านเซี่ยอยากจะโน้มน้าวเจ้านายไม่ใช้ทำอะไรบุ่มบ่าม คิดไม่ถึงว่ากลับถูกอีกเสียงกล่าวตัดไป เป็นคุณนายน้อย!

พ่อบ้านเซี่ยรีบวางสายลงทันที ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลก็ผ่อนคลายลง เขาเชื่อในตัวเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมาก แม้ว่าเธอจะอายุยังน้อย แต่กลับทำให้ผู้คนนับถือ จะต้องทำให้คุณชายเชื่อฟังได้แน่

ที่จริงแล้วเซียวเซิ่งอยากจะดึงภรรยาเข้ามากอด และให้ความรักอย่างเต็มที่ แต่เธอไม่น่ารักเลย เขาจะต้องทำให้เธอสยบให้ได้ ดังนั้นจึงยังคงรักษาท่วงท่าพิงต้นไม้ที่ดูเท่เอาไว้ และไม่ได้พูดอะไร

ลมอ่อน ๆ พัดโชยมา ดอกไม่ที่สวยงามร่วงโปรยปรายลงมาบนใบหน้าอันหล่อเหลา อาบไปด้วยแสงสีส้มจากแสงไฟ งดงามราวกับความฝัน เป็นภาพที่ดึงดูดตามาก

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองดูอย่างหลงใหล ผ่านไปแสนนานถึงได้เข้าไปซบที่หน้าอกของเขา “ที่รัก ยังโกรธอีกเหรอ? คือว่า......คุณฟังฉันอธิบายหน่อยดีไหม?”

“ไม่ต้อง” เขาปฏิเสธอย่างเยือกเย็น

ท่าทางเย็นชาของเขาทำให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขอบตาแดงก่ำขึ้นมา ขนตาของเธอสั่นสะท้าน กะพริบให้หยดน้ำตาหายไป จากนั้นก็เขย่งเท้าขึ้น ยกมือขึ้นหยิบกลีบดอกไม้ออกไปให้เขา

นิ้วมือของเธอนั้นบอบบางนุ่มนวลเป็นพิเศษ ความรู้สึกอันอ่อนโยนแผ่ซ่านมา ทำให้ผิวหนังของเขาตึงกระชับ ความอบอุ่นแปลก ๆ ได้ไหลเข้าสู่หัวใจของเขา และกระจายไปทั่วทั้งร่างกาย

เสี่ยวเนี่ยน เสี่ยวเนี่ยนของผม......

หางตาของเซียวเซิ่งเปียกชื้นขึ้นมาเล็กน้อย ใส่ใจคนคนหนึ่งมากเกินไป เห็นเธอใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่น หัวใจก็เจ็บปวด

“ฉันไม่ได้คิดจะกอดรุ่นพี่ของฉัน ก็มันยืนไม่มั่นคงนี่นา?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลองคิดดูดี ๆ อีกที ตัวเองไม่ได้เป็นคนเข้าไปกอดอานฉุนซีก่อนจริง ๆ แค่ตอนที่จับมือ จู่ ๆ ร่างกายก็สูญเสียการทรงตัว”

จู่ ๆ เซียวเซิ่งก็ลืมตาขึ้นมา และสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วหันไปอย่างกะทันหัน

ฟังน้ำเสียงเรียบ ๆ ของเธอ มองดูท่าทางไร้ความกลัวใด ๆ ของเธอ น่าจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้แล้วแน่ ๆ

เอี๋ยนต้าฟายิ่งไม่ต้องพูดถึง ใครใช้ให้เขาเป็นคนที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนให้กำเนิดขึ้นมากันล่ะ? โอเล่ย์เองก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว เขากับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนลไม่ชัดเจนมาตั้งแต่แรกแล้ว

แล้วรุ่นพี่อะไรนี่โผล่มาจากไหนอีกล่ะ?

อานฉุนซีเรียนทนายความ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กันเลยก็ยังกอดกันได้! งั้นเมื่อเธอพบกับสวี่เจียน......จะต้องถึงขั้นถอดเสื้อผ้าหรอกเหรอ?

เมื่อพบว่าหลังจากที่ตัวเองอธิบายไปเขายิ่งโมโหมากขึ้น เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็งงงันขึ้นมาทันที รีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว ดึงแขนเสื้อของเขาเอาไว้ “ที่รักเ พื่อน ๆ ของคุณยังรอพวกเราอยู่ ไปทานอาหารก่อนค่อยว่ากัน ได้ไหม?”

เซียวเซิ่งก้มหน้ามองภรรยาที่มีน้ำตาคลอ ลูกกระเดือกขยับ ทำใจแข็งเมินเฉยต่อความน่าสงสารของเธอ “คุณไป!”

“ไม่” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว ปลายนิ้วสั่นสะท้านเล็กน้อย “ฉันจะไปด้วยกันกับคุณ”

“เมื่อไหร่ที่คุณรู้จักรักษาระยะห่างระหว่างหญิงชาย ค่อยมาหาผม” อยากที่จะปกปิดความโมโหภายในใจ เขาเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

เมื่อมองชัดเจนว่าเธอกำลังตามใครอยู่ ประกายในดวงตาของสวี่เจียนก็ได้ถดถอยไป สิ่งที่เข้ามาแทนนั้นคือความเคียดแค้น ความเกลียดชังที่มีต่อเซียวเซิ่งนั้นได้เพิ่มขึ้น

ราชาปีศาจล้อเล่นกับชะตาชีวิตของผู้อื่นคนนี้!

ถ้าหากตอนนี้มีปืนเหน็บอยู่ที่เอวของเขา จะต้องยิงลูกกระสุนเข้าสู่ด้านหลังหัวใจของเซียวเวิ่งอย่างแน่นอน หรือต่อให้ไม่มีปืน เขาก็อยากวิ่งเข้าไปตายไปพร้อมกันกับเซียวเซิ่งเหมือนกัน!

เพราะเขาทนไม่ได้จริง ๆ แทบอยากจะมัดเซียวเซิ่งเอาไว้บนตั่งเสือนั่งแล้วสอบปากคำโดยการทรมานในทันที——

นายถืออะไรไปอารมณ์เสียใส่เธอ? ตอนกลางคืนมันไม่ค่อยปลอดภัย แต่เดินผ่านมาหลายถนนแล้ว ทำไมนายต้องเดินนำหน้าเธออยู่ตลอดเวลา? บนร่างของเธอเต็มไปด้วยดอกการบูร ทำไมนายไม่ปัดออกให้เธอ? ฝนใกล้จะตกอยู่แล้ว ทำไมนายไม่ส่งเธอกลับบ้าน?

ปัด! โถ่! เอ๊ย! เพราะอะไรกัน?

สวี่เจียนล้วงโทรศัพท์ออกมา เปิดดูรายชื่อในโทรศัพท์ด้วยความเมามาย เลื่อนพบเบอร์โทรของเซียวเซิ่งแล้วกดออกไป......ถ้าราชาปีศาจไม่รับ เขาก็จะโทรเข้าไปอยู่ตลอด แต่ทว่าอีกฝ่ายกับรับตั้งแต่ครั้งแรก

“......มีเรื่องอะไร” น้ำเสียงที่เย็นชา ทำให้คนไม่กล้าเร่งเร้า

“เพราะอะไร?”

“มีอะไรก็พูดมาตรง ๆ” เซียวเซิ่งมีท่าทางเฉยเมย

“ของรักที่ฉันเก็บเอาไว้ในหัวใจ คนที่ฉันรักด้วยชีวิต ผู้หญิงที่ฉันไม่สามารถลืมได้ไปตลอดชีวิต ทำไมในสายตาของนายกลับไม่มีค่าเลย? เพราะอะไร?” สวี่เจียนซักถามด้วยความโมโห คำทุกคำนั้น ล้วนพูดออกมาด้วยความเจ็บปวด

แต่ที่ทำให้เขาเจ็บยิ่งกว่าก็คือ เซียวเซิ่งทำกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจนถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมเธอยังติดตามเขาอีก?

“เพราะว่า......” เซียวเซิ่งมองไปที่เงามืดที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน รอยยิ้มหล่อเหลาปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า ดูสูงส่งมีราศี

สวี่เจียน สะกดรอยตามมาอย่างยากลำบากสินะ? อีกสักครู่ยังต้องทรมานกว่านี้อีก แต่งงานกับกู้ซีหนิงยังไม่นับว่าโหด ยังมีโหดกว่านี้อีก นายคอยดูเถอะ......