เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 215

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่รู้สึกถึงอันตรายที่มีอยู่ ยังคงตกอยู่ในจินตนาการอันสวยงาม...

รอให้เจ้าบ้านตระกูลเซียวยอมรับเธอแล้ว ตัวเองก็จะสามารถรับลูกชายกลับมาได้ และค่อยกำเนิดเลือดเนื้อให้กับเซียวเซิ่ง ชีวิตครอบครัวที่มีความสุขสี่คน...

ในตอนที่กำลังคิด จู่ ๆ ข้างหลังก็มีมือยื่นมา เธอสะดุ้งตกใจจนเกือบจะกระโดด อีกนิดเดียวแก้นในมือก็จะโยนทิ้งไปแล้ว

เซียวเซิ่งรับแก้วน้ำด้วยมือข้างเดียวอย่างมั่นคง จ้องมองใบหน้าที่สวยงามของภรรยาอย่างเปิดเผย

หยดน้ำสองสามหยดกระเซ็นใส่ใบหน้าของเธอ ไหลลงมาตามโครงหน้า ไหลมาถึงคอที่ขาวผ่อง หยดลงบนกลีบดอกไม้นั้น ท้ายที่สุดลื่นเข้าไปในร่องไม่เห็นแล้ว

สายตาของเซียวเซิ่งหยุดชะงักไปชั่ววินาที กลืนน้ำลายอึก เกิดเสียงที่แสนวิเศษ นิ้วที่สะอาดแหย่ลึกลงไป...

อ๊ะ ! ลวนลาม ! เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตกใจปิดทรวงอกของตัวเอง หลับตาตะโกน “ที่รัก !”

“อื้ม ?”

เสียงที่คุ้นเคยผ่านเข้าหู เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนค่อย ๆ ลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง สิ่งแรกที่สะท้อนนัยน์ตาคือแหวนนั้นที่เปล่งประกายสวยงามเป็นมันวาว

เอ๊ะ ที่รักเป็นคนลวนลาม...

“คุณเดินมาทำไมไม่มีเสียง ? คนทำให้ตกใจคนตกใจตายนะ !” เธอหันมามองเขา ปากอ่อนนุ่มก็มุ่ยขึ้นมา ดวงตาเล็ก ๆ น่ารักสามส่วนแค้นใจ เจ็ดส่วนน่ารัก

ใจของเซียวเซิ่งละลายในชั่วพริบตา รอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้ารูปงาม “เธอจดจ่อเกินไปแล้ว เมื่อกี้คิดอะไรอยู่เหรอ ?”

“ฉันกำลังคิด...” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหยุดกะทันหัน สายตาสั่นไหว

เห็นใบหน้าเล็ก ๆ ของภรรยาเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็วด้วยตาเปล่า เซียวเซิ่งอดไม่ได้อยากที่จะลวนลาม เขาก้มลงอย่างสง่างาม ริมฝีปากค่อย ๆ สัมผัสกับใบหูเล็ก ๆ ของภรรยา กระซิบอย่างย่ำแย่ “กำลังคิดเรื่องเมื่อครู่ที่ฉัน ‘อุ้ม’ เธอในลิฟต์เหรอ ?”

เขาจงใจลากเสียงคำว่า “อุ้ม” ให้ยาว

เพราะว่า “อุ้ม” ที่เขาพูด ไม่ใช่ความหมายเดิมของอุ้ม แต่เป็นต้องการเธอ

หนึ่งในท่าที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนชอบมากที่สุดคือถูกสามีที่แข็งแรงอุ้มอยู่ในอ้อมอก อืม...เดินไปอันนั้นไป เพราะงั้นเขาจึงขยายความของคำและใช้มัน

ถูดเดาจิตใจถูก กกหูของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนร้อนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ร่างกายค่อย ๆ เลื่อนลง เตรียมที่จะซ่อนใต้โต๊ะ

“กลับมา” เซียวเซิ่งคลึงเอวเล็กของเธออย่างรุนแรง มือข้างที่ใส่แหวนหยิบกลีบดอกไม้ที่ถูกเธอหนีบไว้แน่น

มือของเขาเย็นเล็กน้อย สัมผัสผิวหนังที่เรียบเนียนและยืดหยุ่น จู่ ๆ ความร้อนก็ปะทุขึ้น

“อ๊ะ !” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหลับตาลง มือเล็ก ๆ ทั้งซ้ายและขวาจับหนังกลับของโซฟา คิ้วขมวดเล็กน้อย อารมณ์บนใบหน้าทั้งเจ็บปวดและมีความสุข

ยิ้มที่มุมปากของเซียวเซิ่งยิ่งเข้มข้นขึ้น ภรรยาตัวน้อยก็เข้ากันได้ดีเกิน จับนิดหน่อยก็เป็นแบบนี้ ผู้ชายรู้สึกถึงความสำเร็จมาก

แต่ เขาไม่ได้เตรียมที่จะเอาอีก กลัวเธอจะเหนื่อย

“เด็กดี...แค่หยิบกลีบดอกไม่ออกมาเฉย ๆ” นิ้วทั้งสองของเขารวมเข้าหากัน คีบกลีบดอกไม้ออกอย่างสง่างาม วางไว้บนจมูกและสูดดม หอมมาก

เพราะผสมกับกลิ่นหมอเย็นบนตัวของเธอ จึงซาบซึมเข้าไปในใจเป็นพิเศษ

ไม่เต็มใจที่จะทิ้ง เซียวเซิ่งเอากลีบดอกไม้ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ต เตรียมว่าเดี๋ยวจะเอาไปคั่นในหน้าหนังสือ

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเสียใจเล็กน้อย เปลี่ยนหัวข้ออย่างชาญฉลาด “ได้ยินว่าโอเล่ย์ไปประชุมแล้ว ค้นคว้าจัดการโครงการของฉัน”

“ไม่ใช่” เซียวเซิ่งปฏิเสธ มองตาเธอและพูดอย่างจริงจัง “ที่ฉันไม่ทิ้งเธอ เพราะรักเธอ แต่ไม่สามารถปล่อยให้ทำความผิดโดยไม่ห้ามเธอได้ ระบบการสมัครและระบบการประเมินของเอ็นซีเข้มงวดมาตลอด เทียบกับการสอบราชการ ใครก็ไม่สามารถกระโดดร่มเข้ามาได้ แม้กระทั่งฉันในฐานะผู้อำนวยการก็เหมือนกัน พนักงานต้องมีความสามารถอย่างแท้จริง มีความสามารถอะไรก็อยู่ที่ตำแหน่งนั้น เธอเข้าใจไหม ?”

เธอสามารถไม่ทำงานได้ ตัวเองสามารถเลี้ยงเธอได้ทั้งชีวิต แต่ถ้าทำงานก็ต้องทำให้ดี

ทำธุรกิจไม่สมควรที่จะเลินเล่อแม้แต่นิด การจัดการที่สมบูรณ์แบบผลงานขึ้นอยู่กับความเข้มงวดระดับหนึ่ง นี่เป็นของวิเศษที่เขาได้รับชัยชนะ หวังว่าภรรยาจะเข้าใจ

“ฉันเข้าใจ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนพยักหน้า

คำพูดนี้ของที่รักได้สร้างภูมิคุ้มกันให้เธออย่างไม่ต้องสงสัย ไม่ต้องให้เขาพูด ตัวเองก็เตรียมที่จะเรียนดี ๆ พยายามลดช่องว่ากับเซียวเซิ่ง

จะมีสักวันที่ตัวเองคู่ควรกับเขา กลายเป็นผู้ช่วยที่มีความสามารถที่สุดของเขา ต่อสู้ไปกับเขา ไม่ใช่อะไรก็ต้องพึ่งพาผู้ชาย เป็นแม่บ้านที่ตามกระแสสังคมไม่ทัน...

คฤหาสน์บ้านกู่เต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียว

“อ้าย----” เสียงแหลมที่เดือดดาลบ้าคลั่งตามกันมา นกใต้ร่มเงาไม้ตกใจจนบินเป็นฝูง กระพือปีกบินหนี

“ฉันไม่อยากแต่งงานกับสวี่เจียน ไม่เอา ! ไม่ ! ไม่ !” กู้ซีหนิงนั่งอยู่บนเปียโน เหยียบคีย์อย่างหมดอาลัยตายอยาก เกิดเสียงดังฮึ่มแสบแก้วหู มากเสียจะพี่สะใภ้ติงจวนจวนที่ตั้งท้องเกือบจะเสียลูกไป

“หยุด อย่าโวยวาย...หูของฉันสั่นจนเลือดจะไหลออกมาแล้ว ！”กู้จ่านหนิงอีกนิดจะคุกเข่าให้น้องสาวแล้ว

เขาวิงวอนพูดเกลี่ยก่อมไม่ยอมหยุด “น้องหญิงเล็ก เธอเงียบหน่อย แต่งงานใครจะไม่แต่ง ? สวี่เจียนเองก็ดีมาก ลุงตำรวจ เครื่องแบบยั่ว.ยวน ผู้หญิงไม่น้อยต่างก็จ้องจะขึ้นเตียงของเขา ！”

“ฉันชอบแค่เซียวเซิ่ง รักแค่เซียวเซิ่ง !” กู้ซีหนิงหยิบโน้ตดนตรีมาเล่มหนึ่ง โยนออกไปอย่างกระวนกระวายใจ

รักเขาเข้ากระดูก...นอกจากเซียวเซิ่ง ถึงจะเป็นประธานาธิบดีเธอก็ไม่แต่ง