เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 23

ข้างบนตัวของเธอ เขาเทน้ำหนักลงไปอย่างอ่อนโยน

ทั้งลึกและตื้น ขึ้นและลง หนักและเบา เธอมอบตัวเองให้กับแขนแกร่งของเขา หน้าอกหนาที่ร้อนรุ่ม

ตั้งแต่ห้องนอนจนถึงห้องน้ำ มีแต่ความสุขสมล่องลอยเต็มไปทั้งทาง สายน้ำอุ่นไหลรินบนตัวของชายหญิงที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม สายน้ำกระจายไปทั่ว

โรคกลัวน้ำ?

อ๋อ บางที่คงรักษาหายแล้ว เธอเซนต์ซิทีฟอย่างมาก เพียงแค่โดนเบาๆ ก็ลดความเย็นได้แล้ว

เซียวเวิ่งโน้มตัวไปจูบริมฝีปากหวานนุ่ม อีกมือโอบเอวนุ่มบาง ค่อยกดเธอลงบนกำแพง

ความเร็วรุนแรงของขาที่ร้อนแรง ทำให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไปถึงจุดสุดยอดในที่สุด “อ๊าาา…..สวี่เจียน”

สลบ!

เหมือนดั่งน้ำที่ไหลตกลงมาจากต้นแม่น้ำ ทำให้หัวใจเจ็บปวดอย่างมาก เซียวเวิ่งบีบคางของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน มองเธออย่างดุร้าย “เธอครางชื่อใคร?”

สวี่เจียน

ดังนั้นเขาเป็น “ปืน” ของสวี่เจียน? ทำหน้าที่แทนสวี่เจียน?

ศักดิ์ศรีความเป็นชายของเขาต้องถูกเหยียบย่ำไร้เมตตาแบบนี้ เซียวเวิ่งพ่นลมหายใจอึดอัด หายใจหอบและกัดฟันคิดอยากจะฆ่าเธอ “เธอมองให้ชัด คนที่ทำให้เธอมีความสุขคือฉัน! เซียวเวิ่ง!”

“โอ๊ย เจ็บแล้ว…..” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนร้องเจ็บเสียงเบา ดวงตาชื้นมองไปที่เขาอย่างน่าสงสาร ยายังไม่หมดฤทธิ์ เธอยังคงสะลึมสะลือ ถึงได้เรียกชื่อสวี่เจียนออกมาโดยไม่ตั้งใจ แต่ว่าแบบนี้ยิ่งทำให้เขาโกรธกว่าเดิม!

สวี่เจียนสมควรตาย เอาเธอบ่อยขนาดไหนถึงทำให้เธอครางชื่อเขาอย่างเคยชิน?

แต่ว่าร่างกายเธอแน่นจนเหมือนยังไม่เคยมีใครได้เข้ามาในตัวเธอ เซนต์ซิทีฟอย่างมาก หรือว่าเอี๋ยนต้าฟาจะไม่ใช่ลูกแท้ๆของเธอ เธอยังซิง?

ข้อสำคัญ คือไม่มีเลือด

“ให้โอกาสเธออีกครั้ง ครางชื่อเซียวเวิ่ง ฮืม?” อุ้มร่างขาวใสของหญิงสาว กดเอวตัวเองลงหนักๆเพื่อลงโทษเธอ

พระเจ้า!

เซียวเวิ่งร้องดังอย่างสุขใจ พระเจ้าต้องส่งผู้หญิงคนนี้มาฆ่าเขาเป็นแน่!!

ท้ายที่สุดเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถูกรังแกจนร้องไห้ เธอไม่เข้าใจว่าผู้ชายที่ดูแลเธออย่างอัญมณีล้ำค่า ทำไมอยู่ดีๆถึงได้ดูดุร้ายและรุนแรงได้ขนาดนี้ ช่างน่ากลัว…..

เอียนหยู่โรวกำลังได้รับการช่วยชีวิต เพื่อพิสูจน์ว่าเป็นเรื่องจริง คนแกล้งสลบจะรักษายากกว่าคนที่สลบจริงอย่างมาก

เข็มฉีดยา ลมหายใจของพนักงาน การปั๊มหัวใจ…..

“เฮือก…..” เอียนหยู่โรวที่เพิ่งถูก “ช่วย” มีสติขึ้นมาก็ร้องไห้ “ลูกชายลูกตายแล้ว ฉันควรทำยังไงดี?”

“คุณน้า คุณน้าเคยสูญเสียลูกไป?” เสียงใสของเด็กน้อยดังขึ้น เสียงเพราะเหมือนเสียงสวรรค์

“ใคร?” เอียนหยู่โรวลืมตาขึ้นเพียงครึ่ง สายตาตื่นกลัวมองไปยังใบหน้าเล็กที่หล่อเหลา หัวใจเต้นดังตุ้บ

ทำไมเขายังไม่ตาย?

เด็กน้อยมองจ้องและกะพริบตาเป็นประกาย คิ้วอ่อนเหมือนเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมีความสงสัย ไม่ได้ดูดุร้ายเพราะเขายังคงเป็นเด็ก รอจนเขาโตค่อยเปลี่ยนร่างให้ดุร้ายดั่งเสือดาว!

เอียนหยู่โรวคิดว่าตัวเองต้องเข้าใจผิดไป

เห็นได้ชัดว่าเขาจับเด็กนั่นจมลงน้ำแล้ว ทำไมเด็กนี้ยังไม่ตาย หรือว่าโลกนี้มีผี? หรือว่าตัวเองเห็นภาพหลอน?

“นายช่างเป็นเด็กที่กล้าหาญและฉลาด!” โอเล่ย์ชมเขา แต่สิ่งที่เข้าใจไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด

เอียนหยู่โรวอาบน้ำให้เด็กตอนที่หลับสนิท จากนั้นเธอก็สลบไป เด็กจมน้ำ หากเอี๋ยนต้าฟาว่ายน้ำไม่เป็น อย่างนั้นก็ตายอย่างเป็นอุบัติเหตุ ความคิดช่างน่ากลัว

“ขอโทษด้วยลูก น้าขอโทษลูกด้วย! ไม่ได้ดูแลลูกให้ดี……”

เสียงน่าสงสารของyแทรกเข้ามาทำลายความคิดของเขา เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอ โอเล่ย์กระตุกคิ้วยิ้มเย็นชา “คุณเอียน ทางที่ดีคุณควรเตรียมเหตุผลที่ดีไว้อธิบาย ไม่งั้นฝั่งประธานคงไม่น่าไปแล้วล่ะ”

“โอเล่ย์ ฉันสลบไปจริงๆ”

เอียนหยู่โรวเผยใบหน้าเจ็บปวดและดูน่าสงสาร “นายก็คงรู้ว่าสองวันนี้ฉันทรมานใจขนาดไหน ตอนนี้เซียวเวิ่งทำมันหมายความว่าไงกัน ฉันก็ยังไม่เข้าใจ นายคิดว่าเขาจะทิ้งฉันไหม?”

ตอนที่พูดประโยคเหล่านั้นออกมาก็ไม่มีใครอยู่แล้ว โอเล่ย์อุ้มเอี๋ยนต้าฟาจากไปแล้ว

ตอนนี้ผู้ช่วยของเขาขับรถมารอหน้าประตูแล้ว โอเล่ย์อุ้มเด็กน้อยขึ้นรถ เอียนหยู่โรวเดินตามมาอย่างเร็ว ขึ้นไปนั่งข้างคนขับและสั่ง “นาย ไปที่ตระกูลเซียวเดี๋ยวนี้!”

ตอนนี้เธอจำเป็นต้องได้รับการยอมรับและช่วยเหลือจากคุณนายเซียว ไม่อย่างนั้นอีกไม่นานตัวเองต้องโดนเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไล่ออกไป ถึงแม้เซียวเวิ่งยังไม่ลืมบุญคุณของผู้ช่วยชีวิต แต่เขาก็ได้ทิ้งเธอไว้ที่ตำหนักเย็นแล้ว ถ้าอยากคิดจะกลับไปก็ต้องพึ่งครอบครัวเขา

คนขับรถไม่ได้ฟังคำสั่งเอียนหยู่โรว หันกลับไปมองโอเล่ย์ที่อยู่ด้านหลัง “คุณโอเล่ย์ ไปที่ไหน?”

โอเล่ย์โทรไปหาเซียวเวิ่งอีกครั้ง ไม่มีใครรับ พ่อบ้านเซี่ยก็ไม่รับ “ไป……”

“อาเล่ย์!” เอียนหยู่โรวตัดบทโอเล่ย์ กะพริบตามองเขาด้วยตาอ่อนโยน “ไปที่บ้านก่อนได้ไหม?”

เธอสามารถไปเองได้ แต่เซียวเวิ่งไม่อยู่ โอเล่ย์ไม่ไปกับเธอ คุณนายเซียวไม่มีทางสนใจเธอ

เธอในตอนนี้ได้เพียงแต่หลอกใช้โอเล่ย์ ใช้มารยาหญิง……..