เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 24

ทั้งหวานทั้งนุ่มนวลและอ่อนโยน หากเป็นไปได้อยากที่จะกอดเธอแบบนี้สามวันสามคืนไม่หยุด

เซียวเวิ่งมองหญิงสาวบนอ้อมกอดอย่างพอใจ เดิมทีเธอก็งดงามอยู่แล้ว ถูกเขาเอายิ่งสวยเพิ่มขึ้น สวยผุดผ่อง เวลาที่ผุดเข้าผุดออก ความร้อนที่ได้พุ่งเข้าไปอย่างสุขสมจนหมด

“อืม….”

คนที่สลบครางเสียงในลำคอ เล็บบางขูดไปที่แผ่นหลังหนาอย่างโหดเหี้ยม ทั้งสองคนไปถึงจุดสูงสุดอย่างสุขสมอีกครั้ง เข้าลึกถึงกระดูก”

“อ๊า! สวี่เจียน อึก…..”

สมควรตาย!

เซียวเวิ่งก้มลงจูบลงบนริมฝีปากของเธออย่างรุนแรง ยัดคำพูดสวี่เจียนสองคำนี้กลับเข้าไป ภายในอกเต็มไปด้วยความโกรธ! โกรธยิ่งกว่าการโดนสวมเขา!

ในวันนี้ไม่มีทางอยู่ต่อได้แล้ว

ทำใหม่อีกครั้ง ก็ยังครางชื่อสวี่เจียนเป็นแน่ เมื่อกี้พยายามระงับอารมณ์ไม่บดเธอเละเป็นชิ้นๆ ไม่สู้ทำให้เธอสลบไปเสียดีกว่า จะได้ไม่ต้องใช้ปากเล็กพูดไร้สาระ

เซียวเวิ่งหลับตาระงับโทสะ ร่างกำยำหล่อเหลายืนอยู่นานกว่าที่จะระงับอารมณ์โกรธได้ หยิบน้ำมาเช็ดตัวให้เธอจนสะอาด อุ้มและโยนเธอลงบนเตียงอย่างโกรธ โยนผ้าห่มไปให้โดยไม่สนใจ

ตอนที่เขาคิดจะหยิบผ้าห่มมาคลุม เอวหนาถูกมือเล็กนุ่มกอดเอาไว้จากด้านหลัง ริมฝีปากนุ่มลื่นของเธอพรมจูบที่หัวไหล่เขาเบาๆ

ใจของเซียวเวิ่งนิ่งอึ้ง เธอไม่อยากให้เขาไป?

“ยังจะเอา?” แม้เธอจะตัวสั่นเทาอยู่ใต้ร่างของเขา แต่เธอก็ยังดูมีเสน่ห์และงดงาม แต่ในวินาทีท้ายสุดก่อนที่จะได้ปลดปล่อยกลับทำให้เขาหมดอารมณ์

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนส่ายหน้า น้ำตาคลออยู่บนดวงตากลม น้ำตาสองสายไหลลงมา ใบหน้าไร้หนทาง

เธอมีสติแล้วใช่ไหม? ในใจเหมือนถูกบีบ เซียวเวิ่งดึงเธอเข้ามากอดในอ้อมอก ถามเธอเสียงแหบข้างใบหู “ร้องไห้ทำไม?”

ร้องจนเขาปวดใจ หากเธอมีสติเขาไม่รังเกียจที่จะพาเธอกลับบ้าน

“ฉันกำลังฝันอยู่ใช่ไหม?”นิ้วมือกำไปบนกล้ามเนื้อแข็งเหมือนเหล็กของเขา เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถามอย่างไม่แน่ใจ มีแต่แค่ในฝัน ไม่งั้นเธอจะกล้าทำเรื่องน่าขายหน้าแบบนี้ได้ไง?

เซียวเวิ่งพึมพำในปาก Shit โดนเขาเอาไปขนาดนี้กลับคิดว่าเป็นฝัน? ร้ายกาจเสียจริงเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน ทำให้เขาโกรธขึ้นเรื่อยๆได้สำเร็จ คิดอยากจะเอาเธอจนน้ำตาหยดสุดท้าย

“ฉัน….กลัวมาก” ขอบตาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนแดง แม้จะคลอดลูกมาแล้ว แต่เธอเคยทำเรื่องแบบนี้เพียงครั้งเดียวกับผู้ชายเมื่อสี่ปีก่อน ตอนนั้นสร้างบาดแผลลึกให้เธอ…….

“ถูกเธอจิกยังไม่เจ็บ มันแค่ความฝัน” เซียวเวิ่งใบหน้าอ่อนลงเล็กน้อย ช่วยเธอใส่เสื้อผ้า อุ้มเธอกลับไปบนเตียง ห่มผ้าห่มให้เธออย่างระมัดระวัง “นอนเถอะ ในความจริงอยากให้ฉันนอนกับเธอ อย่าได้ฝันไป!”

ให้มันเป็นแค่ฝันเถอะ

โดนยาปลุกเซ็กส์ย่อมมีผลตามมา เซียวเวิ่งจำได้เมื่อสี่ปีก่อนที่โดนไปก็ทำให้เขามึนไปอย่างน้อยเกือบสองชั่วโมง หลังจากหมดฤทธิ์ยา รู้สึกปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ เธอแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ลืมเรื่องพวกนี้ไปก็ดี

อีกอย่างอย่าคิดว่าเธอดูว่านอนสอนง่ายเหมือนลูกแมวเชื่อง เพียงแค่มีสติขึ้นมารู้ว่าเธอถูกเขาเอาแล้ว ต้องได้ด่าเขา “ไอ้คนไร้ศีลธรรม”

ไม่ใช่ทุกคนที่จะเหมือนเขาเซียวเวิ่ง ให้ผู้มีพระคุณมาดูแลอยู่ในบ้านเรือนทองแบบเขา

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหลับตาอย่างสบายใจ “ฉันรู้อยู่แล้วว่าแค่ฝัน ไม่งั้นจะทำเรื่องแบบนี้กับผู้ชายอย่างนายได้ไง?”

“ปัก……” เหมือนโดนมีดแทงเข้ามาอย่างแรง เซียวเวิ่งจับหน้าแกตัวเองเปิดประตูเดินออกไป ออกไปได้ไม่ไกล ความปวดในใจกลับยังไม่หายไป

“คุณชาย” พ่อบ้านเซี่ยเดินเข้ามารายงาน “คุณหมอฉู่พา คุณชายเสิ่นไปแล้ว ทั้งสองคนโกรธ……อย่างมาก พวกเขาพูดว่าคุณต่อยพี่น้องเพียงเพื่อผู้หญิง จะตัดขาดกัน”

หงยวี่หัวเราะร้าย “ฉันชอบจัดการพวกมือที่สามหน้าไม่อายพวกนี้! เธอก็เป็นเพียงของเล่น แม้จะทำจนตายก็ไม่มีปัญหา ฉันก็เป็นของเล่นแทนให้คุณชายได้”

“เธออยากตาย ไสหัวไป!”

“อ๋อ!” หงยวี่ก้มหน้าอย่างตกใจ วางสายและรีบส่งเสียงบันทึกไป

เอียนหยู่โรวใส่หูฟัง และฟังคำพูดของเซียวเวิ่งซ้ำไปซ้ำมา และได้บทสรุป : เซียวเวิ่งทำร้ายร่างกายของเธอไม่ลง ถึงได้นอนกับเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน! เซียวเวิ่งยังคงรักเธอเอียนหยู่โรว!

ในที่สุดเอียนหยู่โรวก็วางใจ แต่เมื่อได้เห็นเอี๋ยนต้าฟา ก็รู้สึกรำคาญในเวลาเดียวกัน เด็กคนนี้ดวงแข็งเสียจริง!

ตอนนี้เธอยังสับสน เอี๋ยนต้าฟาหนีออกมาได้ไง? หากไม่ใช่เพราะความชื่นชอบของสวรรค์ งั้นคงไม่มีทางโชคดีทุกครั้งนะ ครั้งหน้าต้องให้เขาตายสถานเดียว

อยู่ดีๆเอี๋ยนต้าฟาก็ตัวสั่น ใบหน้าขุ่นเคือง

“เป็นอะไรหรอ?” โอเล่ย์กอดเขาแน่น ถาม “ยังหนาวไหม? หรือคิดถึงหม่ามี๊?”

เจ้าก้อนแป้งขมวดคิ้วไม่พูดอะไร คงเป็นเพราะใจรับได้ยาก โอเล่ย์รู้สึกทำใจไม่ได้ “อีกไม่นานป่าปี๊ของนายต้องเจอหม่ามี๊แล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องเธอโอเคไหม?”

“เจ้าเด็กน้อย เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่ต้องการนายแล้ว ต่อไปน้าจะเป็นหม่ามี๊นายเอง” เอียนหยู่โรวพูดยั่วโมโห

เหอะ เซียวเวิ่งยังรักเธออยู่ แน่นอนต้องอยู่ข้างเธอ ก็แค่เด็กถูกทิ้งคนหนึ่งก็เป็นได้แค่ของเล่นของเธอ!

เอี๋ยนต้าฟาไม่ได้สนใจเธอ มองไปที่โอเล่ย์ พูดเสียงเบา “ความจริง ผมไม่เชื่อว่าหม่ามี๊กับคุณลุงสวี่จะหนีตามกันไป เธอไม่กล้าทิ้งผม แม่ของผมเป็นหม่ามี๊ที่ดีที่สุดในโลก พวกคุณห้ามรังแกเธอ……”

“ดีมาก หม่ามี๊จะกลับมา มีความสุขหน่อยเถอะไม่ต้องคิดมาก” โอเล่ย์รู้สึกใจอ่อน และพูดออกไป เขาแทบอดไม่ได้ที่จะพาเด็กน้อยกลับไปข้างกายแม่เขา