เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 233

สนามบินนานาชาติจงโจว เทอร์มินอล 1

ใกล้จะเที่ยงตรงแล้ว เซี่ยจิ่นยืนรออยู่ตรงทางออกอย่างร้อนรน

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเป็นคนที่รู้จักแยกแยะ รู้ว่าป้าของเซียวเซิ่งจะออกมาแล้ว เพราะฉะนั้นจึงไม่ได้กล้าเดินไปด้านหน้า เพียงแค่ยืนหลบอยู่ข้างๆแล้วมองดูเงียบๆ

เธอรู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อยเลยว่า ผู้หญิงคนนั้นกับพี่สะใภ้มีความสัมพันธ์กันแบบไหน? ป้าจะต้องโหดแค่ไหนนะ ถึงอยู่เหนือเซี่ยจิ่นได้?

ในขณะนี้ครุ่นคิดนั้น ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่มั่นคงและทรงพลัง เธอหันหน้าไปมองด้วยสัญชาตญาณ......

มองเห็นชายวัยกลางคนร่างสูงเดินตรงเข้าไปในห้องผู้โดยสารขาเข้า เขาแต่งตัวดี มีออร่าที่น่าเกรงขาม ผมสีดำหนาของเขาถูกหวีอย่างประณีตและเป็นมันเงา ซึ่งส่งพลังอันน่าสะพรึงกลัวที่มองไม่เห็นออกมา และแม้ว่าเขาจะแสดงท่าทีปกติแต่กลับให้รู้สึกที่เข้มงวดจริงจัง

ทุกคนต่างหลีกทางออกให้ตามๆกัน ให้ผู้สูงศักดิ์คนนี้ได้เดินไปก่อน

“นี่ นี่ใครหรือ โอเวอร์ขนาดนี้เลยหรือ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถามคนที่อยู่ข้างๆเบาๆ

“เธอไม่รู้จักหรือ? เขาคือบุคคลที่สูงศักดิ์ที่สุดในแวดวงสังคมชั้นสูงในจงโจว คุณเซียวจวินเซิงที่มีชื่อเสียง” น้ำเสียงของคนที่พูดมีความเคารพแฝงอยู่

เซียวจวินเซิง?

พ่อตาของเธอ แม้ว่าเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจะไม่เคยเจอพ่อจองเซียวเซิ่ง แต่ก็รู้ชื่อของพ่อตา

เพราะฉะนั้นเธอจึงตั้งใจมองดูอยู่บ้าง หล่อจริงๆ

หน้าตาหล่อเหลา หุ่นเป๊ะจนชวนให้ตกตะลึง เสน่ห์ของผู้ชายที่ได้เจริญเต็มวัยแล้วไม่สามารถต่อต้านได้จริงๆ เพียงแต่ให้ความรู้สึกเย็นชาเกินไป บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงมีหน้าตาที่โดดเด่น แต่กลับไม่มีใครกล้าสบตาเขา

เซียวเซิ่งเหมือนคุณพ่อของเขามาก เป็นลูกแท้ๆแน่นอน ฮาๆ......

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนกำลังจะหันหลังแล้วเดินจากไป

เดิมทีเธอแค่กลัวว่าป้าของเซียวเซิ่งจะทำให้เซี่ยจิ่งลำบากใจ เธอจะได้เข้าไปช่วยรับมือหน่อย แต่ตอนนี้สามีของเธอมาแล้ว ก็เป็นธรรมดาที่จะไม่ต้องการลูกสะใภ้ที่ไม่ได้ถูกยอมรับคนนี้แล้ว กลับละกัน

เซียวจวินเซิงเดินไปทางเซี่ยจิ่ง ฝีเท้าที่มั่นคงนั้นให้ความรู้สึกปลอดภัย มองก็รู้เลยว่าเป็นผู้ชายดีๆที่รักภรรยามาก

“หนูจิ่น” เขาหยุดฝีเท้าลง เสียงทุ้มดูสง่าอย่างมาก

หนูจิ่น ใกล้จะอายุห้าสิบแล้วแต่ยังถูกสามีดูแลเอาใจแบบนี้ เซี่ยจิ่นคงจะมีความสุขมากสินะ? เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนหยุดฝีเท้าลงอย่างทนไม่ไหว หันกลับไปมอง

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เซี่ยจิ่นก็ตกใจ หันหลังกลับไปทันที......มองเห็นสามีที่หล่อเหลาอย่างมากกำลังเดินมาหาเธอ ใต้เท้าเหยียบแสงออร่าไว้ บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม มันทำให้เทพเจ้าเกิดลังเลได้เลย

เธอรู้สึกดีใจ รู้สึกว่าชาตินี้ไม่เสียเปล่าเลยจริงๆ “จวินเซิง คุณมาได้อย่างไร?”

“มาอยู่เป็นเพื่อนคุณไง” เซียวจวินเซิงจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง “หนูจิ่น มานี่สิ”

เซี่ยจิ่นเดินไปตรงหน้าของสามี เธอเงยหน้าสบตากับสามี ดวงตาค่อยๆแดงขึ้นมา ใบหน้าดูอ่อนเพลียและหมดแรง

ไม่ว่าใครหากรออยู่ที่สนามบินเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน ก็ต้องอยากร้องไห้กันทั้งนั้น เมื่อเซี่ยจิ่นเห็นสามีก็แทบจะอดไม่ไหว มีความช้ำใจ พึ่งพิง ความรู้สึกซับซ้อนต่างๆนานาถูกกระตุ้นออกมาจนหมด น้ำตาคลอเบ้า

“ฉันผิดเอง ที่ไม่สามารถทำให้ความสัมพันธ์ของเธอและพี่มีเส้นตรงกลางได้” เซียวจวินเซิงใช้มือข้างหนึ่งวางบนไหล่ของเธอ ส่วนมืออีกข้างก็จับคางของเธอเสยขึ้น

“ไม่ค่ะ จะโทษคุณไม่ได้” เซี่ยจิ่นส่ายหน้า เธอไม่ดีเอง ถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้.....กับเซียวจวินม่อ

“อย่าร้องไห้เลย ฉันจะคิดหาวิธีเอง” เซียวจวินเซิงใช้มือปาดน้ำตาของเซี่ยจิ่น ก้มหน้าจูบริมฝีปากสีแดงสวยนั้นอย่างแผ่วเบา......

ในที่สาธารณะแบบนี้ เซี่ยจิ่นรู้สึกอายอยู่บ้าง ริมฝีปากที่สั่นคลอนถูกบังคับให้ยอมรับความรักของสามี......

ดูเหมือนว่าเซียวจวินเซิงและภรรยาก็รักกันดีนี่! เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยิ้ม “จะต้องมีความสุขตลอดไปนะ”

“เซี่ยจิ่น ฉันว่านิสัยเสียที่ชอบอ่อยของเธอจะแก้ไม่หายแล้วสินะ”

เซียวจุนหรูใบหน้าเย็นชา ต่อว่าเธออย่างไม่เกรงใจ “เมื่อวานที่ฉันโทรหาเธอ เธอพูดว่าอย่างไรนะ? ฉันบอกว่าไม่ให้เธอคิดอะไรกับเซียวจวินม่อแม้แต่นิดเดียว เธอรับปากกับฉันแล้วสินะ?”

“พี่คะ เขาคือจวินม่อจริงๆหรือ?” เซี่ยจิ่นยังคงไม่อยากจะเชื่อ เธอเบิกตากว้าง สูญเสียความฉลาดเฉียบแหลมและความสามารถที่เคยมีไป

เซียวจวินม่อเลิกคิ้วคู่สวย แล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ “จูบของพี่สะใภ้ ยังคงหอมหวานเหมือนเดิมเลยนะ เหมือนเมื่อ26ปีก่อน!”

“หา......” เมื่อมั่นใจว่าชายคนนี้ไม่ใช่สามีของตัวเอง เซี่ยจิ่นหน้ามืด เกือบจะเป็นลมไป “เธอเพิ่งมาจากเมืองหลวงเมื่อเช้านี้ไม่ใช่หรือ ทำไมมาถึงเร็วขนาดนี้ล่ะ”

เพื่อที่จะไม่ต้องเจอกับเซียวจวินม่อ เธอจงใจโทรหาเขาช้าไปหนึ่งวัน

“โทษทีนะพี่สะใภ้” เซียวจวินม่อพยักหน้าใส่เธอด้วยความก้าวร้าว “ตอนที่โทรหาฉัน ฉันถึงจงโจวแล้วล่ะ”

“เซี่ยจิ่น นี่เธอเป็นภรรยาภาษาอะไร?” เซียวจุนหรูมองน้องสะใภ้อย่างเย็นชา มีความดูถูกเยาะเย้ยต่างๆนานา “ทำไมฉันมองปราดเดียวก็สามมารถมองความแตกต่างของพี่น้องคู่นี้ได้เลย แต่เธอกลับทำไม่ได้ล่ะ? ก็คงพูดได้แค่ว่า เธออยากครอบครองทั้งสองพี่น้องในขณะเดียวกัน!”

“ขอโทษค่ะพี่ ฉันดูไม่ออกจริงๆ” เซี่ยจิ่นถูกใส่ร้ายอย่างที่สุด ต้องก้มหน้ายอมรับผิด

สายตารังเกียจของเซียวจุนหรูมองเธอด้วยความสงสัย แล้วควงแขนของน้องชายเดินไป

คุณนายช่างน่าขันนัก ทั้งๆที่น้องชายของตัวเองเป็นคนสารเลว เป็นฝ่ายเริ่มแท้ๆ แต่เธอกลับไม่ได้โทษน้องชายเลยแม้แต่น้อย แต่กลับกล่าวหาเซี่ยจิ่นไม่ต่างจากหมาเลย

เซี่ยจิ่นเสียใจจนอยากจะร้องไห้ หัวใจของเธอเย็นยะเยือกไป ถูกพี่สาวของสามีทำให้อับอายยังพอว่า แต่ตัวเองไม่ได้อยากจูบดื่มด่ำกับน้องซีเลย คนที่ถูกเอาเปรียบคือเธอนะ!

ในตอนนี้ เธออยากหาผู้ช่วยสักคนมาจัดการกับพี่น้องคู่นี้จริงๆ

จู่ๆเธอก็คิดถึงเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนขึ้นมาอย่างประหลาด ยัยเด็กนั่นเคยพูดว่า ไม่อยากให้เธอถูกป้ารังแก......