เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 232

เย่เฟิงแก้นิสัยทะเล้นที่เคยเป็น มือทั้งสองข้างของเขายันอยู่ข้างตัวของอูเจินจู เขาลุกขึ้น ปล่อยเธอออกมา “ไปนอนเถอะ”

อูเจินจูรีบออกมาจากใต้แขนของเขา แล้วพูดขึ้นด้วยใบหน้าแดงก่ำ “คุณนอนลงก่อนสิ ฉันจะ......ห่มผ้าให้”

“ได้” เย่เฟิงตอบตกลงด้วยความยินดี นอนลงอย่างง่ายดาย ภายในดวงตานกการเวกคู่นั้นปรากฏความดีใจขึ้น

อูเจินจูห่มผ้าให้เขาอย่างระมัดระวัง มือของเย่เฟิงยังวางไว้ด้านนอกผ้าห่ม เธอยกมือของเขาขึ้นอย่างธรรมชาติ แล้ววางมันเข้าไปในผ้าห่ม แต่เมื่อจะดึงมือของตัวเองออกมา กลับพบว่ามันขยับไม่ได้เสียแล้ว

มือของตัวเองถูกฝ่ามือใหญ่ๆของชายหนุ่มกุมไว้ รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ต่างไป จนทำให้ผิวของเธอเริ่มร้อน หัวใจเต้นแล้วเต้นอีก......

“นอนด้านบนสิ ฉันจะไม่ทำอะไรเธอ” เสียงแจ่มใสของเขาบริสุทธิ์มาก เขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ถือว่าดีเลย

“ไม่......” อูเจินจูส่ายหัว อยากชักมือกลับ กลับถูกเขากุมแน่นกว่าเดิม “ฉันบาดเจ็บแบบนี้ มีแต่เธอที่จะทำอะไรฉันได้ แล้วยังจะกลัวอะไรอีก? เธอยังเกลียดฉันหรือ?”

น้ำเสียงของเขาร้อนรน อูเจินจูฟังแล้วเกิดใจอ่อนเล็กน้อย “ถ้ายังไม่ปล่อยมือ พรุ่งนี้ฉันจะไม่มาแล้วนะ”

เมื่อได้ยินว่าพรุ่งนี้เธอจะมาอีก เย่เฟิงก็ดีใจ กุมมือของอีกฝ่ายอย่างโลภมากอีกหน่อยจึงจะยอมปล่อย “ฝันดี ยัยหนู”

“ฝันดีนะ” อูเจินจูกลับมานอนที่โซฟาต่อ แต่หัวใจวุ่นวายมาก นอนไม่หลับอีกแล้ว ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว เธอไม่รู้ว่าตัวเองได้จมเข้าสู่ส่วนลึกของความรักแล้ว......

เช้าวันต่อมา เซียวเซิ่งถูกนาฬิกาปลุกให้ตื่น หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดยังคงนอนอยู่

จูบคนที่อยู่ข้างกาย เขาลุกขึ้นจากเตียงอย่างเบามือ ออกไปออกกำลังกายยามเช้า กระจายกำลังที่สั่งสมจนเหลือเฟือของตัวเองออกไป

มายด์ฮาร์ท วิลล่าในยามเช้าสวยงามมาก มีหยาดน้ำค้างหอมหวนบนกลีบดอกไม้ กิ่งก้านของต้นหลิวปลิวไสวตามสายลม ต้นทับทิม ต้นลูกพลับ ต้นลูกพลัม และต้นลูกแพร์ ล้วนแขวนด้วยผลไม้ที่เหมือนคริสทัล มันสวยงามมาก

“เสี่ยวเนี่ยน นี่คือบ้านของพวกเรา”

สูดอากาศบริสุทธิ์ในลานบ้าน เซียวเซิ่งอารมณ์ดีอย่างมาก “ก่อนวันหยุดสุดสัปดาห์ ฉันจะเชิญเอียนหยู่โรวออกไป จากนั้นก็รับเอี๋ยนต้าฟากลับมา พวกเราสามคนพ่อแม่ลูกจะใช้วันหยุดสุดสัปดาห์ด้วยกันอย่างมีความสุข”

เอียนหยู่โรวยกถาดใบหนึ่งเดินเข้า ดวงตาคู่นั้นจ้องเซียวเซิ่งอย่างหลงใหล เมื่อเห็นร่างกายที่แข็งแรงและสวยงามถูกแสงแดดสีทองสาดส่องอยู่ ราวกับเป็นราชสีห์ยิ่งใหญ่ที่กลับมายังถิ่นฐานของตัวเอง ช่างน่าเกรงขามนัก ยโสโอหังอย่างยิ่ง

ความรักของเธอก็มากขึ้นอีก ถามขึ้นด้วยท่าทีที่แสนดีอย่างมาก “เซิ่ง ฉันทำอาหารเช้าไว้หน่อยน่ะ คุณจะลองชิมไหม?”

วิวทิวทัศน์ที่สวยราวกับภาพวาดถูกพังทลายลง เซียวเซิ่งเดินผ่านไปอย่างหน้าตาย ไม่ชายตามองเธอแม้แต่หางตา

พอแล้ว! บุญคุณที่ผ่านมาถือว่าหมดแล้ว!

เอียนหยู่โรวรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่สายตากลับจับจ้องไปที่กล้ามเนื้อของเซียวเซิ่งอย่างละโมบ อยากกัดสักทีจัง

ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าอะไรก็ดีไปหมด เสียแค่ใจดำไร้มนุษยสัมพันธ์มากเกินไป ความสัมพันธ์คบหากันสี่ปี บทอยากจะจบก็จบลงดื้อๆ ไม่มีแม้แต่คำพูดใดๆ

เซียวเซิ่งเดินมาตรงห้องครัวแล้วมองไปรอบๆ ขมวดคิ้วแล้วสั่งพ่อบ้านเซี่ย “ต่อไปนี้ห้ามเธอใช้ครัวอีก”

“ครับ คุณชาย” พ่อบ้านเซี่ยพยักหน้ารับเบาๆ “สิ่งที่พวกเรากำลังทำกับเธอถือเป็นการเผด็จการ คนใช้ทุกคนห้ามไม่ให้คุยกับเธอ และห้ามจัดหาสิ่งของต่างๆให้เธอ”

เซียวเซิ่งไม่ได้พูดอะไร เขาล้างมือ แล้วลงมือต้มซุปสาคูด้วยตัวเองหม้อหนึ่ง “เมื่อคุณนายน้อยตื่นแล้ว เอาซุปสาคูให้เธอทาน แล้วทำกับข้าวพวกเห็ดหรือหน่อไม้เพิ่มด้วย เธอชอบทานหน่อไม้และพวกผักชีตั้งโอ๋ที่มีกลิ่นแปลกๆ”

“ครับคุณชาย” พ่อบ้านเซี่ยตอบรับ “เธอไม่ต้องไปทำงานหรือครับ?”

“อืม ปล่อยเธอนอนให้อิ่ม เมื่อวานเหนื่อยจนถึงดึกดื่น”

เมื่อเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนตื่นมา ก็เป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้ว

“พ่อคะ ตอนนี้เธอถูกเซี่ยจิ่นหลอกใช้อยู่” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถอนหายใจอย่างจนปัญญา “เซี่ยจิ่นฉลาดหลักแหลมขนาดนั้น ปั่นหัวเธอเล่น บอกกับเธอว่าคนคนนั้นมีแผนร้ายอยู่เต็มท้อง ให้เธอออกมาซะ อย่าอยู่ตรงนั้นต่อเลย”

“อย่าเป็นห่วงไปเลย พ่อจะโทรหาเธอเดี๋ยวนี้เลย!”

“พ่อคะ งั้นหนูขอตัวก่อนนะ! อย่าหยิบมัสตาร์ดดองผิดกล่องนะคะ กล่องสีเขียวเป็นของพ่อนะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนย้ำเตือนพ่ออีกครั้ง

“เข้าใจแล้ว” เมื่อยืนส่งลูกสาวแล้ว เอี๋ยนจื้อโก๋วก็เปิดข้าวกล่องสีเขียวที่ใส่มัสตาร์ดดองไว้ออก เงินก้อนหนึ่งได้ตกลงมาจากฝากล่อง “เด็กคนนี้นี่ ให้เงินพ่อทำไมกันนะ?”

ต้องเป็นเพราะเธอมองออกว่าตัวเองลำบากแน่ เอี๋ยนจื้อโก๋วน้ำตาคลออย่างห้ามไม่ได้ ใครบอกว่าเลี้ยงลูกสาวมันไม่ได้เรื่องกัน เสี่ยวเนี่ยนกตัญญูกว่าลูกแท้ๆเสียอีก

ในขณะที่ขับรถผ่านสำนักงานตำรวจจงโจว เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ได้เหยียบเบรกรถ คิดไตร่ตรองว่าจะเข้าไปหาสวี่เจียนดีไหม แต่สุดท้ายเธอก็เลิกคิดไป

ตัวเธอเองไม่สามารถเผชิญหน้ากับสวี่เจียนได้จริงๆ

ตอนนี้เธอมีชีวิตที่มีความสุขขนาดนี้ แต่เขากลับทรมานอยู่ในความเจ็บปวด......เป็นเธอเองที่ทำให้เขาผิดหวัง

ผู้หญิงเลวที่อกตัญญู ผู้หญิงที่ตามหาแต่ความสุขของตัวเอง ไม่คิดถึงคนอื่นว่าจะอยู่หรือตายอย่างไร ตายไปก็ต้องตกนรกสินะ?

ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะผ่าตัวเองออกเป็นสองซีก ครึ่งหนึ่งให้สวี่เจียน อีกครึ่งให้เซียวเซิ่ง และตัวเธอเองจะไม่เอาอะไรเลย

“พี่คะ ฉันขอโทษนะ......” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนมองไปยังประตูใหญ่ของสำนักงานตำรวจ น้ำตาคลออยู่ในดวงตา “พี่จะต้องดูแลตัวเองดีๆนะ ชาตินี้พวกเราไม่มีวาสนาที่จะได้เป็นสามีภรรยากันแล้ว ฉันจะหาผู้หญิงที่เหมาะสมกับพี่ให้พี่เอง......”

เธอและเซียวเซิ่งไม่สามารถจากกันได้อีกแล้ว ถ้าหากฝืนจากกัน จะต้องมีการบาดเจ็บสาหัส มีเลือดนองเป็นแน่ เพราะฉะนั้น เธอจึงทำได้แค่ซ่อนความรู้สึกผิดไว้ เอาไว้ชาติหน้าเป็นหมูเป็นหมาคืนให้สวี่เจียน

เสียใจไปสักพัก เจ็บปวดใจไปสักพัก เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนจึงจะขับรถจากไป มุ่งหน้าไปที่สนามบินนานาชาติจงโจว