เรื่องวิวาห์ของเจ้าสาวจำเป็น นิยาย บท 238

“อือ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนรู้ว่าเซียวเซิ่งอยากให้เธอปลีกตัวไป เมื่อรับคำแล้ว ก็หันไปมอง เห็นเพียงฝ่ามือของเซี่ยจิ่นถูกเซียวเซิ่งควบคุมอยู่ สองแม่ลูกต่างไม่ยอมขยับ

เซี่ยจิ่นโมโหจนอกกระเพื่อมอย่างรุนแรง เหมือนว่าอีกเพียงวินาทีเดียวก็จะระเบิดออก “นี่คือลูกที่ฉันเลี้ยงมาแต่เล็กจนโตสินะ กลับมาลงมือกับฉันเพียงเพื่อผู้หญิงสกปรกคนหนึ่ง! เซียวเซิ่ง แกปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ ดีมาก!”

“เธอสกปรกยังไงครับ?” เขาถามอย่างลวกๆ “แม่สะอาดกว่าเธอตรงไหนหรือ?” “แก!” เซี่ยจิ่นถูกลูกชายโต้แย้งจนลุกเป็นไฟ ริมฝีปากที่งดงามสั่นเทิ้มระรัวจนตาเปล่ายังมองเห็นได้ ดูแล้วเรื่องนี้เธอทำไม่สำเร็จแน่ จะต้องให้พ่อของเซียวเซิ่งออกหน้าแล้ว

“ใจคนเสียไปง่ายแต่ได้มายากนะคะ คุณนาย หวังว่าหลังจากที่คุณสูญเสียฉันไป จะไม่เสียใจตลอดไปค่ะ” เมื่อพูดจบ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็ก้มตัวลงเก็บถังสีแดงใบน้อย หมุนตัวเดินไป หากเป็นเมื่อก่อน เธอจะแนะนำให้เซียวเซิ่งถอยมาก้าวหนึ่ง เพื่อเคารพแม่ แต่จากวันนี้เป็นต้นไป เธอจะไม่ประนีประนอมอีกแล้ว และก็จะไม่เข้าไปขวางด้วย เธอเห็นใจคนอื่น แล้วใครเห็นใจเธอบ้าง?

หลังจากเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนถือไม้ม็อบกลับมาแล้ว เซียวเซิ่งแม่ลูกไม่ได้อยู่ที่ห้องโถงแล้ว เธอเช็ดน้ำอย่างลวกๆ แล้วหยิบกระเป๋าออกจากบริษัท ขับรถกลับไปที่บ้านของอูเจินจู

หลังจากครุ่นคิดอยู่สักครู่ เธอจึงโทรศัพท์ไปหาพ่อบ้านเซี่ย ขอร้องให้เขาช่วยให้เธอพบกับเซียวจวินเซิง พ่อบ้านเซี่ยย่อมยินดีช่วยคุณนายน้อยอีกแรง จึงรีบโทรศัพท์ไปหาพ่อบ้านหวางที่คฤหาสน์หลังเดิม เพื่อยืนยันว่าเซียวจวินเซิงอยู่ที่บ้าน แล้วจึงโทรศัพท์กลับไปหาเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน

เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดีใจเป็นอย่างมาก หลังจากนัดแนะสถานที่กับพ่อบ้านเซี่ยแล้ว เธอก็นำไวน์มัลเบอร์รี่ที่หมักเองไปที่รถ เซียวจวินเซิงร่ำรวยออกปานนั้น น่าจะไม่ขาดเหลืออะไร แต่ไวน์มัลเบอร์รี่ที่มีลักษณะเฉพาะถิ่นเหยือกนี้ ในตลาดไม่มีขาย หวังว่าเขาจะชอบ

วันนี้ ความพยายามที่เธอทำไปทั้งหมดก็เพื่อที่จะได้อยู่กับเซียวเซิ่ง! หากผลสุดท้ายพ่ายแพ้ราบคาบ ตนก็จะไม่เสียใจภายหลัง อย่างไรเสียเมื่อลงมือลงแรงแล้ว เธอก็ไม่ผิดต่อตัวเอง และไม่ผิดต่อเซียวเซิ่งด้วย.....

ภายใต้ความช่วยเหลือของพ่อบ้านเซี่ย เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนก็เข้าไปที่คฤหาสน์หลังเดิมได้อย่างราบรื่น ได้มีโอกาสพูดคุยเพียงลำพังกับเซียวจวินเซิง

ชุดแบบตะวันตกที่เซียวจวินเซิงสวมใส่ตอนกลางวันชุดนั้น มีสไตล์และทันสมัย ทรงพลังและมีรัศมี หน้าตาคมคาย นัยน์ตาลุ่มลึกรอบรู้ ช่างเหมือนกับเซียวเซิ่ง นี่ทำให้เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่กลัวขนาดนั้นแล้ว

เธอเล่าให้เซียวจวินเซิงฟังถึงการแต่งงานของเธอกับเซียวเซิ่ง ความรู้สึกที่ลึกซึ้งเกินจะหยั่งของทั้งสอง รวมถึงประสบการณ์ชีวิตของตนเอง ไม่มีการเก็บงำแม้เพียงนิด

เซียวจวินเซิงไม่ได้พูดอะไร มีเพียงพยักหน้าเป็นครั้งคราวว่ากำลังฟังอยู่ ท่าทางที่เสื้อผ้าเรียบร้อยนั่งหลังตรงช่างเพียบพร้อมจนน่าตื่นตะลึง “คุณเซียวคะ ไม่ทราบว่าคุณสนับสนุนการแต่งงานของหนูกับเซียวเซิ่งไหมคะ?” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนยิ้ม ถามอย่างกระวนกระวาย

เซียวจวินเซิงมองไปที่เธออย่างไม่กระตือรือล้น ภายใต้ทรงผมบ็อบสั้นที่น่าหลงใหลแบบเฮปเบิร์น คือใบหน้าเล็กๆที่ขาวใสละเอียดอ่อน ประกายตาที่ขี้อายและอ่อนโยนช่างเหมือนกับน้ำในฤดูใบไม้ร่วงที่เอ่อล้น ชัดใสจนต้องอุทานออกมา ขนตาเป็นแพหนาสั่นระริก ริมฝีปากสีแดงที่อ่อนนุ่ม.....สวยงาม ช่างมหัศจรรย์จริงๆ รูปลักษณ์ภายนอกเหมาะกับเซียวเซิ่งมาก ส่วนลักษณะนิสัย..... อือ อาอย่างเขาจะไปยุ่งอะไรเยอะแยะแบบนี้ทำไม?

“ค่ะ” เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนดื่มไม่ค่อยเป็น แต่นี่เป็นไวน์ผลไม้ที่ตนหมักเอง เธอกลับดื่มได้สักสองสามแก้ว เมื่อเปิดเหยือกไวน์ กลิ่นอันเข้มข้นของไวน์ก็ฟุ้งไปในอากาศ ทำให้จิตใจชุ่มชื้น ก่อนอื่นเทให้เต็มหม้อไวน์ก่อน จากนั้นจึงค่อยรินใส่แก้วสองใบ

เซียวจวินเซิงมองเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนอย่างพอใจเป็นอย่างมาก สาวน้อยเป็นคนสวยจิตใจดี เซี่ยจิ่นอิจฉาที่เธอสวยหรือ?

“คุณเซียวคะ แก้วนี้หนูดื่มให้คุณค่ะ” มือที่ขาวสว่างราวกับหยกถือแก้วไวน์เบาๆ เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนเงยหัวดื่มรวดเดียวหมด เพื่อเป็นการแสดงถึงความเคารพ ยอดเยี่ยมจริงๆ คนสวยไวน์เลิศทำให้เมา เซียวจวินเซิงก็ยกแก้วขึ้นมาแล้วดื่มหมดแก้วอย่างสง่างาม ไวน์ชั้นเลิศเข้าปากอย่างนุ่มนวลและต่อเนื่อง รสชาติที่ถูกใจคงอยู่ได้นาน ทุกรูขุมขนช่างสุขใจเป็นอย่างมาก......ไม่กี่แก้วที่ลงท้องไป ระยะห่างของสองคนพริบตาเดียวก็ใกล้เข้ามาไม่น้อย

เมื่อเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนออกจากคฤหาสน์เซียว “เซียวจวินเซิง” ไปส่งเธอด้วยตนเองถึงประตู มีเคลิ้มไปบ้าง “ลุงใหญ่คะ ลุงดูอะไรอยู่คะ” เสียงของสาวน้อยที่สดใสและสวยงามลอยมา เซียวจวินม่อได้สติ เห็นเนี่ยหยวนหลานสาวกำลังประคองพี่สาวเซียวจวินเซิงจึงเดินไปหา หัวเราะพลางกล่าว “สาวน้อยเอ้ย ฉันคือลุงรองต่างหาก” “ลุงรอง ลุงแกล้งทำเป็นลุงใหญ่นี่” เนี่ยหยวนมุ่ยปากไม่พอใจ เซียวจวินม่อขยี้หัวของเธอ

“กลิ่นไวน์หอมจัง” เซียวจุนหรูทำจมูกฟุดฟิดใส่น้องชายคนรอง และทำปากจิบๆ “จวินโม่ เมื่อครู่เธอดื่มไวน์อยู่กับใคร? สาวน้อยที่สวยงามขนาดนั้นเป็นใครหรือ?” “พี่ก็คิดว่าเขาสวยใช่ไหมครับ?” “ให้ฉันดูอย่างละเอียดหน่อย” เซียวจุนหรูหยิบกล้องโทรทรรศน์ขึ้นมา แล้วเล็งไปที่เอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยน สังเกตอย่างละเอียด

“อือ เป็นคนสวยจริงๆ” เธอเป็นจิตรกรชั้นหนึ่งของโลก สายตาไม่ใช่แหลมคมแบบธรรมดา แต่กลับมองหาข้อบกพร่องของเอี๋ยนเสี่ยวเนี่ยนไม่เจอ “มือสีฟ้าอ่อนจางๆ ปากสีเชอร์รี่ เป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและสง่างามเหมือนต้นวิลโลว์.....ไม่เพียงแต่สวย ในตัวยังมีเสน่ห์เหลือล้นอย่างมีเอกลักษณ์....” เหมาะกับเซียวเซิ่งมาก