เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 22

หลังจากหยุดไปครู่หนึ่งวันวิวาห์ก็กอดแขนของจอมพลยิ้มอย่างเอาใจ "เมื่อกี้ลูกสาวหัวเราะเยาะฉัน เธอเอาแต่ว่าพวกเราแต่งงานกันปลอมๆ รังแกเธอว่าแม้ว่าเธอจะไม่เคยมีประสบการณ์แต่ก็พอเข้าใจ"

แม้ว่าเธอจะไม่เคยมีประสบการณ์แต่ก็พอเข้าใจ คือการบรรยายอะไรกันเนี่ย?!

จอมพลกล่าวอย่างเย็นชา "ฉันไม่มีที่ให้เธอนอน"

วันวิวาห์กะพริบตาปริบๆ "ก็มีเตียงไม่ใช่เหรอ ฉันขอแบ่งครึ่งเล็กๆก็พอ"

"ฝันไปเถอะ!" จอมพลปฏิเสธอย่างเย็นชา

ยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า?

เธอพูดด้วยดีๆขนาดนี้ แถมยังมาหาถึงเตียงด้วยตัวเอง!

วันวิวาห์เริ่มรู้สึกโกรธ ใบหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง "ฉันหน้าตาขี้เหร่หรือหุ่นไม่ดี? นายยังเป็นผู้ชายอยู่ไหมเนี่ย?"

ดวงตาที่เย็นชาของจอมพลหรี่ลงอย่างอันตราย ทันใดนั้นก็ขยับเข้ามาบีบคางเธอแล้วพูดเสียงเข้มว่า "ฉันเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า เธออยากลองไหม?"

"ก๊อกๆ"

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

หนูกะทิตะโกนอย่างไร้เดียงสานอกประตู "ตาพล?"

ทั้งสองคนที่อยู่ในห้องชะงักค้างไปพร้อมกัน

วันวิวาห์กลอกตาแล้วพูดพร้อมหัวเราะว่า "จะลองก็คงไม่รีบทำตอนนี้สินะ? ลูกสาวมาตรวจห้องแล้ว ลูกโตขนาดนี้แล้ว แต่ถึงเวลากำหนดทัศนคติต่อชีวิต ถ้าเกิดเธอเห็นขึ้นมา..."

เสียง "ก๊อกๆ" ที่ประตูดังขึ้น

จอมพลขมวดคิ้วด้วยใบหน้าเย็นชา ผลักวันวิวาห์ลงบนเตียง

วันวิวาห์ล้มลงกะทันหัน จึงตกใจไม่ทันระวังคว้าเสื้อจอมพลอัตโนมัติล้มลงไปด้วยกัน

ทั้งสองทับกันล้มลงบนเตียงใหญ่เหมือนกำลังต่อตัวกัน ประตูถูกหนูกะทิผลักเปิดออก

คนทั้งข้างในและนอกห้องทั้งสามคนพร้อมใจกันเงียบ

เด็กหญิงตัวเล็กกลอกตา มองดูทั้งสองคนที่เสื้อผ้ายับเยินทับกันอยู่บนเตียง แล้วปิดตาหันหลังเดินจากไป

"ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ทำกันต่อเถอะ"

วันวิวาห์ถึงจะเบาใจลง

ทันทีที่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก็นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่น่าอายยิ่งกว่า

จอมพลกำลังทับอยู่บนเธอ ทั้งสองอยู่ใกล้กันมากเกินไปจนได้ยินเสียงลมหายใจกันและกัน

กลิ่นหญ้าบนตัวชายหนุ่มลอยพุ่งเข้าไปในจมูกของเธอ

หัวใจของวันวิวาห์เต้นเร็วขึ้น

เธอหน้าแดง เบนสายตาออกไปอย่างผิดปกติ

"เฮอะ!" จอมพลส่งเสียงหัวเราะเยาะ พลิกตัวเพื่อลงจากเธอ

หน้าของวันวิวาห์แดงยิ่งกว่าเดิม เธอแสร้งทำเป็นว่าไม่เป็นไร รีบลุกขึ้นนั่งแสร้งทำเป็นจัดผ้าห่มที่เธอนำมา

"นายชินกับการนอนด้านไหน? อันที่จริงนายจะนอนด้านไหนก็ไม่สำคัญ แค่เว้นที่ไว้ให้ฉันมุมหนึ่งก็พอ...เฮ้!"

พูดยังไม่ทันจบ จอมพลก็ผลักเธอกับผ้าห่มลงจากเตียงพร้อมกัน

เธอลูบก้นตัวเองที่เจ็บอย่างโกรธเคือง "จอมพล!"

"ตุ๊บ!"

พรมทั้งผืนคลุมศีรษะ

วันวิวาห์ถูกพรมคลุมไว้ข้างใน

พอเธอคลานออกมาจากพรมอย่างโกรธเคือง จอมพลก็นอนอยู่กลางเตียงใหญ่แล้ว ในมือยังถือหนังสือหนึ่งเล่มพลิกอ่านอย่างสบายใจเฉิบ

"จะนอนล่างเตียงหรือนอนในห้องนั่งเล่น เลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่ง"

"..."

วันวิวาห์ระงับความโกรธทางสายตา เธอยิ้มออกมาอย่างนุ่มนวล "นอนบนพื้นก็นอนบนพื้น บนพื้นกว้างขวาง ฉันจะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะตกเตียง"

เธอปูพรมที่พื้นแล้วดึงผ้าห่มที่นำมาห่อตัวให้แน่น หลับตานอนลง

สายตาของจอมพลเลื่อนจากหนังสือมองไปด้านข้าง

ผู้หญิงตัวเล็กที่อยู่ล่างเตียงเลิกคิ้ว ใบหน้ากำลังข่มความโกรธอย่างเห็นได้ชัด แต่มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยมีรอยยิ้มซ่อนอยู่

เขายิ้มเงียบๆ วางหนังสือลง ปิดไฟแล้วนอนลง

ห้องอยู่ในความมืด วันวิวาห์ลืมตาขึ้น

แสงจันทร์ส่องเข้ามาทางหน้าต่างที่ผ้าม่านไม่ได้ปิดไว้ เผยให้เห็นร่างชายบนเตียง

เขานอนตะแคง หน้าตาที่หล่อเหลาซ่อนอยู่ในเงามืด แต่เส้นขอบใบหน้านั้นดูเย็นชา

วันวิวาห์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงคำพูดของโมโม๊ะ

"ปู่ของวันวิวาห์" จอมพลขัดจังหวะ

กวินทร์สะดุ้งตกใจ หน้าซีดราวกับกระดาษ ตื่นจากการงัวเงีย "ไม่มี...ไม่ใช่ พี่พล นายคิดจะทำอะไรกันแน่?"

"นายไปทำถามเรื่องอาการป่วยของเขาแล้วส่งเคสมาให้ฉัน"

โรงเรียนอนุบาลหนึ่งใจ

วันวิวาห์ส่งหนูกะทิที่ประตู "บ๊ายบายน้าลูกรัก เจอกันหลังเลิกเรียนนะคะ"

เด็กหญิงตัวเล็กตอบรักด้วยความรังเกียจ ดึงมือน้อยของตัวเองออกจากฝ่ามือใหญ่แสนนุ่ม

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เลิกคิ้วเล็กอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะตักเตือนแบบเด็กๆว่า "ดูท่าทางโง่ของเธอสิ ไม่รู้จักอ้อนตาพลให้เขาซื้อรถให้เธอสักคันบ้าง?"

วันวิวาห์เลิกคิ้ว

มิน่าล่ะเธอถึงขมวดคิ้วตลอดทาง ที่แท้ก็ไม่ชอบนั่งแท็กซี่นี่เอง

เฮ้อ เด็กน้อยคนนี้ช่างเห็นคนอื่นดีกว่าญาติพี่น้องจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะสอนคนนอกอย่างเธอให้ใช้แผนการกับพ่อตัวเอง

แต่จอมพลเป็นหมอและเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยว เดาว่าเขาคงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้หนูกะทิได้อยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ได้ จะซื้อรถให้เธอได้อย่างไร?

อีกอย่างความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาว่าเป็นอะไร เด็กน้อยก็ยังไม่รู้ ในใจเธอไม่คิดบ้างเหรอ?

แต่ในใจวันวิวาห์ได้รับความอบอุ่นจากเด็กหญิงตัวน้อย

เธอยิ้มลูบผมนุ่มๆของเด็กน้อย "ตกลง กลับไปฉันจะไปร้องไห้กับเขา"

"อืม" สาวน้อยพยักหน้าอย่างพอใจ

"แม่ครับ หนูกะทิ!"

ทันใดนั้นนิ้วของเด็กชายตัวอ้วนชี้ไปที่หนูกะทิพลางตะโกน

วันวิวาห์และหนูกะทิหันหน้ามามองที่มาของเสียงพร้อมกัน

เด็กชายตกใจรีบหลบเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของแม่ทันที "เธอนี่แหละที่เป็นคนดึงผมของผม"

หนูกะทิรีบเอามือน้อยที่ดึงออกไปแล้วยัดกลับเข้าไปในมือของวันวิวาห์ทันที

วันวิวาห์ยังจับมือเล็กของเด็กหญิงอัตโนมัติ ปกป้องเธอไว้ข้างๆ

หนูกะทิพ่นลมอย่างเย่อหยิ่ง "ใครใช้ให้นายพูดไม่รู้เรื่องล่ะ"

เธอเชิดคางขึ้นแล้วแกว่งมือที่จับวันวิวาห์ "นี่คือแม่ของฉัน ต่อไปห้ามล้อว่าฉันที่ไม่มีแม่อีก ไม่อย่างนั้นฉันจะอัดนาย!"