เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 97

วันวิวาห์ขมวดคิ้วอย่างสับสน

เธอไม่ได้บอกเพื่อนสนิท เรื่องที่จอมพลเคยใช้ความรุนแรงกับเธอ

สองวันนี้ทั้งสองต่อสู้กับสงครามเย็นที่น่าอึดอัดใจ

แต่เมื่อคิดดูแล้ว ตัวเองก็เสียเปรียบ แต่ตอนนั้นก็สู้กลับแล้วนี่ แล้วความโกรธในใจก็สงบลงเล็กน้อยทันที

ช่างเถอะ เห็นแก่ที่เขาช่วยเธอตั้งมากมาย ถือว่าเสมอกัน

……

การกัดกร่อนที่แผ่นหลังของเยลลี่รุนแรงมาก ต้องพักที่โรงพยาบาล

ออกมาจากห้องฉุกเฉิน วันวิวาห์จึงไปที่ห้องคนไข้ของเธอ：“เยลลี่ ขอบใจนะ……ค่าใช้จ่ายที่โรงพยาบาลเธอไม่ต้องห่วง ฉันจัดการเอง เธออยู่รักษาตัวอย่างสบายใจเถอะ”

เยลลี่นอนหงายไม่ได้ ได้แต่คว่ำลง

เธอหันไปทางวันวิวาห์ ไม่รู้ว่าเจ็บหรือเสียใจ น้ำตาไหลเต็มหน้า：“รุ่นพี่วิวาห์ พี่เห็นแก่ที่ฉันช่วยพี่ ขอร้องกับทางโรงเรียนให้ฉันได้ไหมคะ？ฉันถูกไล่ออกไม่ได้จริงๆ ที่บ้านฉันตั้งทำงานหนักกันทั้งบ้าน เพื่อส่งฉันมาเรียน ……บรรดาพี่น้องต่างเปิดทางเพื่อให้ฉันเรียน ฉันยังต้องทดแทนบุญคุณพวกเขาอีก ถูกทำลายไปแบบนี้ไม่ได้……”

ดวงตาของวันวิวาห์มีความอิจฉาเล็กน้อย อิจฉาที่เธอมีครอบครัวที่อบอุ่นแบบนั้น และเพราะว่าความหนักแน่นของครอบครัวเยลลี่จึงทำให้เกิดพันธนาการที่แสนเศร้า

เธอพยักหน้า：“ฉันจะลองดู แต่ทางโรงเรียนถึงฉันไปขอร้องก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าจะได้ผลไหม เธอให้ฉันคิดก่อนนะ ว่าฉันจะจัดการอย่างไร”

เยลลี่ทั้งร้องไห้ทั้งยิ้ม：“ขอบคุณค่ะรุ่นพี่ พระคุณของพี่ ฉันจะจำไว้ตลอดชีวิต”

วันวิวาห์มองเธอ เรียบเรียงคำพูดไป：“เยลลี่ ฉันไม่ได้มีพระคุณกับเธอหรอก กลับกัน ทุกอย่างที่เธอได้รับตอนนี้ต่างหาก เป็นเพราะว่าฉัน ไม่ใช่ฉัน เธอคงไม่เดินผิดทาง ที่จริงเธอไม่ต้องดูถูกตัวเองขนาดนั้น ถึงจะไม่มีปริญญา แต่ความรู้ที่มีอยู่ในหัวเธอและความสามารถของเธอก็สามารถตัดสินได้ว่าอนาคตเธอจะไปได้สูงแค่ไหน”

นี่คือความใจกว้างที่สุดที่เธอสามารถมอบให้แก่รุ่นน้องที่ทำผิดไป

หวังว่าต่อไปเธอ จะไม่ทำผิดโง่ๆอีก

……

อีกด้าน

จอมพลเพิ่งออกจากห้องผ่าตัด กวินทร์ก็เข้ามา

เห็นเขาเหมือนจะพูดอะไรก็ไม่พูด จอมพลจึงขมวดคิ้ว：“มีอะไรก็พูดมา ไม่มีก็ไสหัวไป ฉันไม่อยากฟังทางที่ดีตอนนี้นายควรหุบปาก”

เขาผ่าตัดไปทั้งวัน ร่างกายและจิตวิญญาณเหนื่อยล้าสุดๆ

กวินทร์ดูเขาอารมณ์ไม่ดี เลยไม่กล้าไปกระตุกหนวดเสือ ได้แต่กลืนคำพูดที่อยู่ในปากลงไป

“ช่างเถอะ ฉันไม่อยากฟัง”

ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากพูดนะ ก็พี่ไม่อยากฟังเอง แล้วเดี๋ยวอย่ามาว่าผมก็พอ

ผู้อำนวยการกวินทร์กลอกตาอย่างเย่อหยิ่ง หันกลับออกไป

……

คฤหาสน์โอรส

จอมพลเข้าไป ก็เห็นร่างผอมบางข้างในครัวแบบเปิด

เธอยืนอยู่กับป้าสม กำลังมองอาหารในกระทะพูดอะไรเสียงเบาอยู่

จอมพลเดินเข้าไปในครัวโดยไม่ตั้งใจ

บนโต๊ะอาหาร อาหารที่ดูรสอ่อนเต็มโต๊ะ ทั้งหมดเป็นแต่ของที่เขาชอบทาน

อารมณ์ที่ไม่ดีในสองสามวันก็ดีขึ้นทันที ใบหน้าที่เย็นชาก็เหมือนน้ำแข็งอันเย็นเฉียบได้เจอสายลมในฤดูใบไม้ผลิ และเริ่มละลายโดยไม่รู้ตัว

มุมปากชายหนุ่มยกขึ้นมาเล็กน้อย เสียงกลับเย็นชาเหมือนเคย พร้อมกับเสียดสี：“คุณยังรู้จักกลับ……”

“พล”

เธอเงยคางขึ้น ดูเย่อหยิ่งและมั่นใจ พูดสาบานไปว่า：“ผู้ชายของฉันม่านฟ้า ในสายตาในหัวใจ มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น！”

คิ้วจอมพลที่ขมวดแน่นก็คลายลง

ม่านฟ้าเลิกคิ้วเล็กน้อย แววตามีความเย็นเยือกเย็น รอยยิ้มบนใบหน้าไม่ลดลงไปเลย พูดต่อไปว่า：“มาเร็ว ฉันทำอาหารที่นายชอบเต็มโต๊ะ วางใจได้ กินเสร็จฉันจะไป ฉันจองห้องไว้ที่โรงแรมแล้ว ไม่รบกวนโลกของพวกนายสองคนหรอก วันนี้ที่มา ก็เพื่ออยากเซอร์ไพรส์นาย และก็แวะมาดูพี่สะใภ้ด้วยว่าเป็นคนอย่างไรกันแน่ ถึงได้ใจพ่อหนุ่มเย็นชาอย่างนายไป”

เธอพูดไป สองมือก็กุมแขนของจอมพลพาเขาไปหน้าโต๊ะทานข้าว

จอมพลขมวดคิ้วอีกครั้ง ดึงแขนออกอย่างเงียบๆ：“เธองานยุ่ง วันนี้ไม่กลับบ้าน”

“แบบนี้นี่เอง”ม่านฟ้าเหมือนจะผิดหวัง แต่แววตากลับมีรอยยิ้ม：“งั้นมีแค่เราสองคนที่กินสิ”

ทั้งสองเกิดในตระกูลใหญ่ ถึงแม้ไม่มีกฎที่ว่านข้าวห้ามพูด แต่ตอนทานข้าวก็ไม่พูดมากอยู่แล้ว

ม่านฟ้าคีบอาหารให้จอมพลเงียบๆ：“ชิมนี่ ฉันเรียนอยู่นานเลย……เอ๋ หน้าผากนายทำไมมีเลือดไหลอีกแล้วล่ะ？”

เมื่อกี๊อารมณ์ของจอมพลมากไปหน่อย ไปดึงโดนแผล

ผ้าก๊อซที่ขาวเมื่อกี๊ตอนนี้แดงเป็นวงใหญ่

ม่านฟ้ารีบวางตะเกียบ วิ่งไปดูข้างๆจอมพล

จอมพลถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว：“ไม่ต้อง……”

ยังพูดไม่จบ จู่ๆหน้าประตูก็มีเสียงดังขึ้นมา

ทั้งสองในห้องทานข้าวหันมองไปที่หน้าประตูพร้อมกัน

แววตาของม่านฟ้าเป็นประกาย แต่จู่ๆเท้าก็สะดุด ล้มลงไปที่อ้อมแขนของจอมพล

จอมพลยื่นมือไปรับอย่างไม่รู้ตัว

วันวิวาห์เข้ามา ก็เห็นเป็นฉากแบบนี้