เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 96

หลังจากเรื่องวิทยานิพนธ์กลับตาลปัตร ผลประกอบการของเชลน่าก็ดีขึ้นทันที หุ้นก็ขึ้นเพิ่ม

วันวิวาห์ยุ่งจนเหนื่อย วีแชทของดร.คนางค์ก็ส่งมา

【วิวาห์จ๊ะ ทางโรงเรียนได้ขอโทษอย่างจริงใจแล้ว เธอรีบหาเวลากลับมานะ ห้ามบอกไม่ว่าง ถ้าเธอไม่ว่าง ครูของเธอคนนี้ก็จะไปบริษัทเธอเองเพื่อรอเธอว่าง】

หญิงชราอายุมากแล้ว วันวิวาห์ไม่กล้าให้เธอมารอตัวเองที่บริษัทจริงๆ

เธอรีบตอบไปว่า：【สองสามวันนี้ยุ่งมากค่ะ ไม่เห็นเลย ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้】

วันวิวาห์กลับไปที่โรงเรียน

ถึงหน้าห้องทดลอง ก็ถูกปูเป็นกับเยลลี่ที่ท่าทางเหี่ยวเฉาหยุดไว้

ทั้งสองคุกเข่าตรงหน้าเธออย่างร้องห่มร้องไห้

ปูเป็นพูดว่า：“รุ่นพี่วิวาห์ พวกเราสำนึกผิดแล้ว พวกเราก็ทำตามที่พี่บอกแล้ว นัดหอมจันทร์ออกมา ถึงแม้ช่วยไม่ได้ แต่พวกเราก็กลับใจแล้ว รุ่นพี่เคยบอกว่าจะให้โอกาสที่พวกเรากลับใจ”

เยลลี่คว้าขากางเกงของวันวิวาห์：“รุ่นพี่ ขอร้องล่ะ ให้โอกาสพวกเราสักครั้งเถอะ ตอนนี้มีแค่รุ่นพี่ที่ขอร้องโรงเรียนให้พวกเราได้ โรงเรียนถึงจะยอมจัดการให้ บ้านของฉันอยู่ชนบท ทั้งบ้านประหยัดค่าอาหารเสื้อผ้าก็เพื่อส่งฉันเรียนมหาวิทยาลัย ฉันจะถูกไล่ออกไม่ได้เลย……”

วันวิวาห์ที่เดิมทีอารมณ์ดีก็ถูกทำลายลงทันที

“พวกเธอลุกขึ้นเถอะ”

เธอดึงทั้งสองให้ลุกขึ้นอย่างบังคับ：“ฉันรู้ว่าพวกเธอลำบาก และรู้ถึงการตัดสินใจกลับตัวของพวกเธอ ฉันเคยรับปากพวกเธอ ว่าจะให้โอกาสพวกเธอ จะไม่ไปทำให้พวกเธอลำบากใจอีก และฉันก็ทำได้ ไม่รายงานใครเกี่ยวกับพวกเธอ และก็ยิ่งไม่ได้ติดใจเอาความเรื่องที่พวกเธอเปิดโปงข้อมูลการทดลองของฉัน ตอนนี้คนที่พูดถึงพวกเธอก็คือหอมจันทร์ ที่พวกเธอควรไปหา คือไปหาเธอ ไม่ใช่ฉัน”

วันวิวาห์เดินผ่านทั้งสองไป

“วันวิวาห์！”

เห็นเธอไร้น้ำใจแบบนี้ ปูเป็นก็ตะโกนขึ้นทันที

วันวิวาห์หันไปอย่างไม่รู้ตัว

ในมือปูเป็นก็มีขวดน้ำยาจำนวนมากที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

สีหน้าเขาดูร้ายกาจและเหยเก：“เธอไม่ให้ฉันใช้ชีวิตอย่างมีความสุข งั้นก็ลงนรกไปด้วยกันเสียเถอะ！”

น้ำยาอะไรไม่รู้จึงสาดไปที่วันวิวาห์

เหตุการณ์เปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน

วันวิวาห์มองของเหลวที่ไม่รู้จักนั้นที่อยู่ใกล้ตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ และก็สายเกินไปที่จะตอบสนองใดๆ

ในช่วงเวลาวิกฤติ จู่ๆเธอก็ถูกผลักไปด้านข้างด้วยพลังอันแข็งแกร่ง

วันวิวาห์กระแทกไปที่ข้างประตู

เยลลี่พุ่งเข้าไป ขวางไว้ตรงหน้าเธอ น้ำยาเหล่านั้นที่เดิมทีควรสาดไปที่ตัววันวิวาห์ก็สาดไปที่แผ่นหลังเธอแทน

กลิ่นฉุนของกรดซัลฟิวริกอันเข้มข้นแตะเข้าจมูก

“แคว่ก——”

กลิ่นไหม้ของเสื้อผ้าและกลิ่นเหม็นของเขม่าและคาวเลือดที่ผิวหนังแพร่กระจายออกไปทั่วอากาศ

“กรี๊ด！”

เยลลี่ส่งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

“เยลลี่！”

วันวิวาห์รู้สึกตกตะลึง ไม่สนใจความเจ็บปวดที่น้ำกรดกระเด็นใส่แขน ยันประตูขึ้นมาแล้วเข้าไป

ปูเป็นเหมือนจะตกใจมากเช่นกัน ถอยหลังไปอย่างสะเปะสะปะ：“โทษฉันไม่ได้นะ ก็……ก็เธอเข้ามาขวางไว้เอง ฉันจะสาดใส่เธอ……อย่ามาโทษฉัน……”

เขาโยนขวดน้ำกรด หนีไปเหมือนคนบ้า

วันวิวาห์มือเท้าอ่อน กอดเยลลี่ไว้อย่างทำอะไรไม่ถูก ร้อนใจจนหน้าแดง น้ำตาไหลออกมา

“เยลลี่……เธอ……ช่วยด้วย……ใครก็ได้ช่วยทีค่ะ……”

การเคลื่อนไหวทางนี้ดึงดูดสายตาคนที่มาดูเหตุการณ์ชุลมุนจำนวนมาก

บนแขนวันวิวาห์มีน้ำกรดเล็กน้อย โดนกัดไปไม่มาก แต่ก็เพิกเฉยไม่ได้

เธอกำลังจัดการแผล โมโมะที่ได้ข่าวก็รีบมา

“เป็นไงบ้างๆ？ฉันได้ยินว่าเธอเกิดเรื่อง ทำเอาฉันตกใจหมด”

เบ้าตาของวันวิวาห์แดงก่ำ ใบหน้ายังซีดหลังจากเกิดเรื่องราว

เธอส่ายหน้า：“ฉันไม่เป็นไร แค่บาดเจ็บเล็กน้อย แต่ว่าเยลลี่……”

โมโมะมองแผลที่แขนเธอแล้วจึงขมวดคิ้ว หัวใจที่ดิ่งลงมาก็คืนกลับไปที่หน้าอก：“ตอนนี้ทางการแพทย์พัฒนามากขนาดนี้แล้ว เยลลี่ต้องไม่เป็นไรแน่ ถึงแย่แค่ไหน ก็ยังมีผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ของเรานี่”

ผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ลดแผลเป็นและริ้วรอย เนื้อที่บาดเจ็บจากน้ำกรดจนขรุขระไม่สม่ำเสมอ ไม่เป็นปัญหา

วันวิวาห์นึกถึงแผ่นหลังอันน่าสยดสยองของเยลลี่ ก็กำหมัดแน่น ดวงตาแดงก่ำและบวมนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ：“เรื่องนี้ฉันไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่！”

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาธีออนทันที：“ทนายธนัช เรื่องที่วิทยานิพนธ์ของฉันถูกลอก ฟ้องได้ไหมคะ？”

“คุณวันวิวาห์อยากฟ้องใคร？”

“หอมจันทร์！”

ธีออนนึกถึงเรื่องราวในหัวตัวเองอย่างรวดเร็ว：“ต้องดูว่าคุณอยากได้ผลลัพธ์แบบไหน การดำเนินคดีขึ้นอยู่กับระดับการโจมตีที่มีต่อคุณในอินเทอร์เน็ตก่อนหน้านี้ การลอกเลียนแบบเป็นเรื่องของสิทธิ เรื่องดำเนินคดีเป็นไปได้อย่างแน่นอน แต่คดีแบบนี้โดยทั่วไปไม่ร้ายแรง อย่างมากก็ชดใช้ค่าเสียหาย ถ้ารุนแรงขึ้นหน่อย ก็ถูกกุมขังช่วงหนึ่งก็ปล่อยไป ……”

“นั่นยอมไม่ได้เด็กขาด！”

ธีออนที่อดทนอยู่ที่ปลายสาย พูดไปว่า：“ที่จริงแล้วคุณจอมพลเตรียมเก็บหลักฐานตั้งแต่ตอนที่เกิดเรื่องขึ้นแล้ว ถึงวันนี้คุณไม่ถาม การดำเนินคดีก็จะถูกยกมาเป็นประเด็นอย่างรวดเร็ว คุณวางใจได้ คุณจอมพลก็ยังสั่งให้เอาถึงที่สุด ต่อไปหอมจันทร์อยู่ในวงการและเมืองนี้ต่อไปไม่ได้ ทางโรงเรียน ก็เลิกจ้างเธอแล้ว และก็ยังทำการไล่เธอที่กำลังศึกษาต่อปริญญาเอกออกด้วย……”

วันวิวาห์วางสาย แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเหม่อลอย

โมโมะฟังบทสนทนาของทั้งสองอย่างชัดเจน

เธอนั่งเข้าไปชิดเล็กน้อย พูดเบาๆ：“วาห์จ๊ะ จอมพลใส่ใจกับเรื่องของเธอมากนะ เรื่องนี้ มีเขาออกโรง เธอสามารถวางใจได้จริงๆแล้ว”

เธอยักคิ้วหลิ่วตาให้：“เธอต้องคว้าโอกาสไว้ดีๆ ขอบคุณเขานะ”