เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 37

รอเดี๋ยวนะ

จอมพลขมวดคิ้วมองเธอ“เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ？”

สายตาเขาจับจ้องที่ร่างกายเธอ เธอกับภาชิระโตมาด้วยกัน ทว่ายังไม่เคยร่วมหลับนอนกัน？

“บอกว่าคุณมันไอ้ชาติชั่ว ไอ้สวะ ไอ้สารเลว......”

เสียงด่าทอของวันวิวาห์เบาลง เมื่อฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำงาน เธอก็เอนกายไปซบในอ้อมกอดเขาแล้วหลับไป

เมื่อเสียงลมหายใจมั่นคง จอมพลพลันยิ้มแบบไร้เสียง

เขาถอดเสื้อเปียกของเธอ จากนั้นก็ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนสะอาดคลุมตัว แล้วก็อุ้มออกไป

เมื่อวางบนเตียง วันวิวาห์ก็กลิ้งสองตลบ แล้วกอดผ้านวมบิดไปมา

จอมพลเอาไดร์เป่าผมมา

เป่าผมให้เธอไปพลาง เตือนเสียงเบาไปพลาง“นอนนิ่ง ๆ ถ้าดิ้นอีกก็ลงไปนอนที่พื้นเลย”

สาวน้อยบนเตียงนอนอย่างเชื่อฟัง ไม่รู้ว่าฟังเข้าใจหรือไม่

หลังจากเป่าผมเสร็จ จอมพลก็หยิบผ้าที่วันวิวาห์ใช้ปูพื้นยามปกติปูใต้เตียง จากนั้นปิดไฟนอนลงไป

กวินทร์ส่งประวัติช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาของวันวิวาห์มาให้

จอมพลอ่านในมือถืออย่างรวดเร็วหนึ่งจบ นึกถึงตอนเธอเมาแล้วเผยความเศร้าโศกและรู้สึกไม่ปลอดภัยออกมา หัวใจเขาก็หดหู่

ข้อความจากวินทร์【พี่พลยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ผมคิดว่าจำเป็นต้องพูด คือสาเหตุที่พี่สะใภ้แต่งงานกับพี่น่าจะเป็นเพราะเธอโดนหักหลัง รู้สึกเคืองใจ จึงประชดด้วยการแต่งงานสายฟ้าแลบกับพี่ พี่ต้องเตรียมใจไว้บ้างนะ】

จอมพลหัวเราะเยาะ เอียงหน้ามองสาวน้อยที่หลับสนิทบนเตียง

โดนพ่อแม่ แฟนหนุ่มและเพื่อนรักทรยศในเวลาอันสั้น ๆ เช่นนี้ คนปกติต้องเห็นพิรุธตั้งนานแล้วไหม？

แต่เธอกลับรู้ตอนท้าย ตกลงเธอโง่ถึงขั้นไหนกันเนี่ย？！

เขาปิดมือถือ พึ่งหลับตาก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวของสาวน้อยบนเตียง จากนั้นก็

“ปัง”

เกิดเสียงข้างกายเขา

จอมพลรีบลืมตาขึ้น

ของนุ่ม ๆ นิ่ง ๆ กลิ้งเข้ามาแล้วมุดอยู่ในอ้อมกอดเขา เธอราวกับเป็นปลาหมึกยักษ์ใช้มือและเท้าพันตัวเธอ จากนั้นก็ไม่ขยับอีก

จอมพล“……”

เขาผลักเธอออก ทว่าสาวน้อยที่หลับสนิทยังรู้จักต่อกรกับเขา ให้ตายอย่างไรก็ไม่ยอมปล่อย

เขาใช้แรงเพิ่มขึ้นอีกนิด

เธอก็ส่งเสียงเหมือนจะร้องไห้

จอมพลจนปัญญา ยอมปล่อยมือแต่โดยดี

กลิ่นบนกายของสาวน้อยที่แสนจะคุ้นเคยและรู้สึกสบายใจโชยมาแตะจมูกอีกครั้ง

จอมพลผ่อนคลายตัวเอง เมื่อรู้สึกง่วงก็ค่อยๆเข้าสู่นิทรา

……

เช้าวันรุ่งขึ้น

วันวิวาห์ตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัว

พึ่งลืมตาก็เห็นดวงตาสุกใสของหนูกะทิ

วันวิวาห์ยกมุมปากยิ้มอยางงัวเงีย“ไฮ อารมณ์สวัสดิ์เบบี้”

“ไม่เช้าแล้ว หนูใกล้จะสายแล้ว”

วันวิวาห์“……”

เสียงสนทนาของทั้งสองปลุกจอมพลที่นอนอยู่ด้านข้างให้ตื่น

ผู้ชายลืมตาเย็นเยียบที่กำลังสะลึมสะลือจากการตื่น“ตื่นแล้วก็ไปให้พ้นๆ”

วันวิวาห์ชะงักงัน

ทำไมเสียงของจอมพลใกล้ขนาดนี้?

เธอหันหน้าเนือย ๆ จึงพบว่าตัวเองอยู่อ้อมกอดคนอื่น

ตอนนี้กำลังจับอกแกร่งของเขาแล้วคุยกับหนูกะทิ

อีกอย่าง……

ผ้านวมลื่นลงไป ความหนาวจู่โจมสู่ผิวหนัง ความหนาวทำให้ผิวเป็นหนังไก่ไปเลย

วันวิวาห์ตัวสั่นเทา ระหว่างที่ก้มหน้ามอง พบว่าด้านล่างผ้านวมคือเปลือยเปล่า

เธอไม่ได้ใส่อะไรเลยหรือ

“อ๊าก”

วันวิวาห์ตักน้ำอุ่นมา แล้วเช็ดมือและเท้าให้คุณปู่ด้วยตัวเอง

คุณหมอกล่าวอยู่ด้านข้าง“ที่จริงคุณวันวิวาห์ไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ครับ พยาบาลของพวกเราดูแลได้ดีมากอยู่แล้วครับ คุณชายกวินทร์ยังสั่งให้ดูแลยี่สิบสี่ชั่วโมง จึงมีคนดูแลคุณปู่โดยเฉพาะครับ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ และอีกอย่าง …”

เขาหยุดพูดชั่วครู่“ถึงคุณจะทำแบบนี้ แต่คุณปู่ก็ไม่รับรู้ ตอนนี้ท่านฟื้นได้เป็นบางครั้งเท่านั้นครับ ไม่พูดไม่ค่อยได้ด้วยครับ โชคดีที่ยานำเข้าต่างประเทศได้ผลดี คาดว่าอีกไม่กี่วัน อาการจะดีขึ้นครับ”

วันวิวาห์ยิ้มกล่าว“ฉันไม่ได้ทำเพราะอยากให้คุณปู่รู้”

เธอแค่อยากรู้สึกสบายใจ

คุณปู่คือคนบนโลกนี้คนสุดท้ายที่เป็นคนในครอบครัวที่รักและจริงใจต่อเธอมากที่สุด

เมื่อกล่าวขอบคุณคุณหมอเสร็จสรรพ วันวิวาห์ก็เดินออกจากโรงพยาบาล

พึ่งก้าวออกนอกประตูใหญ่ ชูเกียรติกับเทียนแขก็พุ่งเข้ามา

“วันวิวาห์ เธออยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย”

เทียนแขชะเง้อหน้ามองเข้าไปด้านในโรงพยาบาล“คุณปู่เธออยู่ข้างในใช่ไหม？”

ชูเกียรติกล่าวเสียงเย็นยะเยือก“ไอ้ลูกทรพี แกซ่อนตัวคุณปู่ทำไม？”

เทียนแขกล่าวเสียงดุดัน“พูดมากกับมันทำไม หากมันไม่ส่งตัวออกมา พวกเราก็ไปแจ้งความเลย”

สองสามีภรรยาผลักกันพูดคนละประโยค คล้ายกับกำลังเล่นงิ้วอยู่

วันวิวาห์มองด้วยความขบขัน“พวกพ่อไปแจ้งความเลย หนูจะรออยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน ถ้าตำรวจมาแล้วก็ให้พวกเขารู้ว่าพฤติกรรมไร้มนุษยธรรม โดยการไม่ให้คุณปู่รักษาตัว”

“แก”

ชูเกียรติโกรธจนดวงตาแดงก่ำ

เทียนแขรีบพยุงสามีตนไว้ แล้วส่งเอกสารให้หนึ่งฉบับ“คุณมัวแต่พูดมากกับมันทำไม จึงจัดการเรื่องสำคัญกว่าก่อนเถอะ”

ชูเกียรติข่มอารมณ์โกรธ ก่อนจะยื่นเอกสารพร้อมบัตรหนึ่งใบให้วันวิวาห์

“ในบัตรนี้มีเงินหกล้าน เพียงพอที่จะให้ตาเฒ่ารักษาตัวจนหายดี ตอนนี้ให้เงินแก แกก็ต้องเซ็นเอกสารฉบับนี้ด้วย”

วันวิวาห์รับบัตรมาดูปราดหนึ่ง เกิดความสงสัยเต็มทั่วท้อง

พวกเขาใจกว้างถึงเพียงนี้เลยหรือ？

หรือจะขุดหลุมให้เธอกระโดดลงไปหรือเปล่า？