เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 52

ด้านในคือรูปกองหนึ่ง ทั้งหมดเป็นภาพถ่ายของวันวิวาห์ถ่ายรูปคู่กันกับชายคนหนึ่ง

สีหน้าของวีระเกรงขามขึ้นมาทันที ราวกับว่าเห็นรัศมีความหึงวนอยู่บนหัวของBossตัวเอง

จอมพลสีหน้าเย็นชา “ตรวจสอบความสัมพันธ์ของพวกเราในแน่ชัด แล้วก็ตรวจสอบข่าวคราวของเธอที่โรงเรียนกับแวววงเมืองนราวัณด้วย ”

“ครับ！”

……

วันวิวาห์ค้างที่โรงพยาบาลเป็นเพื่อนหนูกะทิหนึ่งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น ก็ลุกขึ้นมาต้มโจ๊กอีกครั้ง

ขณะที่กำลังจะป้อนเด็กน้อยนั้น กวินทร์ก็เข้ามา

สีหน้าเขาไม่ดีนัก “พี่สะใภ้ เกิดเรื่องบางอยางขึ้นที่ทางบ้านพักคนชรา คงต้องให้พี่ไปจัดการหน่อย ”

วันวิวาห์เพียงแค่ชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่ขยับเขยื้อน ป้อนอาหารต่อ “คนที่บ้านฉันเป็นคนก่อเหตุหรือเปล่า？”

“คุณพ่อของพี่พาลุงใหญ่อาสามแล้วก็ตำรวจไปด้วย กำลังจะก่อเหตุอยู่ที่นั่น แต่ไม่ต้องห่วง ผมให้คนขวางไว้อยู่ ไม่ได้ปล่อยให้เข้าไปข้างใน ”

“ขอบคุณนะ ”

วันวิวาห์ขอบคุณอย่างซาบซึ้ง “รอกะทิกินเสร็จแล้วฉันจะเข้าไป ”

เมื่อป้อนโจ๊กในถ้วยหมด เธอก็ค่อยๆ เช็ดมุมปากให้เด็กน้อยอย่างอ่อนโยน “ต้องเชื่อฟังพ่อนะ เป็นเด็กดีให้ความร่วมมือกับคุณหมอ ถ้าแข็งแรงเร็ว เราก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลเร็ว ”

เด็กน้อยเงยหน้าอย่างสงสัย “คุณจะไปแล้วไม่กลับมาแล้วเหรอคะ？”

“ไม่มีทางแน่นอน ”

หนูกะทิสบายใจ

วันวิวาห์เก็บของกำลังที่จะออกไป

เมื่อจอมพลเห็นว่าเธอไม่มีท่าทีว่าจะขอความช่วยเหลือจากเขาตั้งแต่ต้นจนจบ สีหน้าก็บูดเบี้ยวเล็กน้อย “เธอจัดการเองได้เหรอ？”

ผู้หญิงคนนี้ ไม่รู้จักเอ่ยปากขอให้คนอื่นช่วยหรือไง？

วันวิวาห์ยังไม่ทันได้ตอบ เสียงเย็นชาของเขาก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ให้กวินทร์ตามไปด้วย ”

กวินทร์ “……”

อย่างน้อยเขาก็เป็นเจ้าพ่อเกตุดิสรณ์กรุ๊ปเหมือนกัน จะอยากเป็นเหมือนพวกสาวก มาใช้ทำตามใจสั่งหรือไง？！

“เชือดไก่ไม่จำเป็นต้องใช้มีดฆ่าวัวหรอกนะ ”

ใบหน้าเล็กๆของวันวิวาห์เต็มไปด้วยความมั่นใจ แล้วหันไปขยิบตาให้จอมพลอย่างอวดดี “แค่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังจัดการไม่ได้ แล้วจะสมกับเป็นภรรยาของจอมพลได้ไงใช่ไหม？”

ความไม่พอใจในใจของจอมพลได้รับการเยียวยาขึ้นในทันที เสียงเย็นชากระแอมเสียงสูง ไม่ได้พูดอะไรต่อ

“วางใจเถอะพี่พล ทุกคนที่บ้านพักคนชราเรารู้กันดีว่าพี่สะใภ้เป็นคนที่ผมดูแลอยู่ เขาไม่กล้าปล่อยให้เธอเจอกับความสูญเสียหรอก ”

กวินทร์ที่เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองถูกสั่งใช้อย่างไร้จุดยืน ก็แสดงความจงรักภักดีขึ้นมาทันที

……

บ้านพักคนชราภูดิน

เมื่อวันวิวาห์มาถึง ประตูบ้านพักคนชราก็ถูกห้อมล้อมด้วยคนกลุ่มหนึ่ง

ครอบครัวของชูเกียรติ พี่ใหญ่ตระกูลโสธรณาลัยชูรักษ์ น้องสามชูฤทธิ์และจิราวัฒน์กับเจ้าหน้าที่ตำรวจจำนวนมากกำลังเผชิญหน้าอยู่กับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของบ้านพักคนชรา

บรรยากาศในเหตุการณ์อยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด

วันวิวาห์เดินเข้าไป แล้วเรียกอย่างน่าเอ็นดู “ลุงใหญ่ อาสาม ”

สามพี่น้องตระกูลโสธรณาลัยหน้าตาเหมือนกันมาก

ชูรักษ์อายุหกสิบ แก่กว่าชูเกียรติสิบปี เนื่องจากการบำรุงอย่างเหมาะสม ทั้งสามจึงดูอายุห่างกันไม่มาก

วันวิวาห์ตบเข้าหน้าอย่างสุดแรง

คำพูดของวาเลนไทน์ถูกตัดบทอย่างกะทันหัน คนถูกตบเซไปสองก้าว พร้อมกับเอนเอียงไปด้านข้าง

เธอจ้องวันวิวาห์อย่างไม่น่าเชื่อ

“เลนไทน์！”

เทียนแขทั้งตกใจทั้งโกรธ รีบพุ่งเข้าไปพยุงลูกสาวสุดที่รัก “วันวิวาห์ นี่เธอกล้าตบเลนไทน์！ฉันจะสู้กับเธอ！”

วันวิวาห์แยกเขาออกจากกัน แล้วจ้องวาเลนไทน์ด้วยสายตาเย็นชา “รู้สึกไม่ยุติธรรมเหรอ？แต่วาเลนไทน์ เธอไม่มีสิทธิ์！นับตั้งแต่ตอนที่เธอกลับมา ทั้งครอบครัวก็เรื่องวุ่นวาย คุณปู่ทรุดเข้าโรงพยาบาล ความแปลกแยกของพ่อแม่ เป็นขั้นๆ เหมือนกับมีการวางแผนเอาไว้ เสื้อผ้า ห้อง หุ้น บริษัท แม้กระทั่งรถกับบัตรธนาคาร เธอก็เอาจากฉันไปทีละอย่างๆ ฉันไม่คัดค้านหรอกนะ แต่เธอไม่ควรยุยงพ่อกับแม่มาข่มขู่ฉันด้วยการหยุดยาคุณปู่！ตอนนี้ฉันชักเริ่มสงสัย ว่าเธอถูกคนล้างสมองมา และตั้งใจถูกส่งกลับให้มาทำลายครอบครัวหรือเปล่า！”

เทียนแขตกใจกับรังสีของวันวิวาห์ จนลืมการกระทำทั้งหมดไปชั่วขณะ

ทุกคนในที่เกิดเหตุต่างพากันตกใจไปถ้วนหน้า ไม่มีใครส่งเสียง

วาเลนไทน์กัดริมฝีปาก จับหน้าที่แดงไปครึ่งหนึ่ง มองทุกคนในที่เกิดเหตุ ทันใดนั้นตาก็แดงขึ้น น้ำตาเม็ดใหญ่กลิ้งลงมา

“วิวาห์ ฉันรู้ว่าเธอมีปัญหากับการกลับของฉัน เธอไม่เต็มใจที่จะเจอฉัน ฉันไปก็ได้นะ แต่เธอจะเอาความคับแค้นใจไปลงที่คุณปู่ไม่ได้นะ ที่ไม่ให้พ่อลุงใหญ่กับอาสามเจอคุณปู่น่ะ ”

เมื่อชูเกียรติได้สติกลับมา ก็ปลอบประโลมวาเลนไทน์ พร้อมกับต่อว่าวันวิวาห์ “วันวิวาห์ นังสารเลว ใครให้อภิสิทธิ์เธอมาอวดดีต่อหน้าผู้ใหญ่ห้ะ ”

วันวิวาห์ ณ ตอนนี้ รังสีทั่วร่างที่ออกมาจากตัวเธอนั้นราวกับดาบไม่มีฝัก เดิมทีจิราวัฒน์ที่ก้าวเท้าออกไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ เรียบร้อยแล้วก็ดึงเท้ากลับ

ชูรักษ์เองก็ตกตะลึง

เขาเองก็ถือว่าได้ดูวันวิวาห์เติบโตขึ้นมาเหมือนกัน ถึงแม้ว่าเด็กคนนี้ ถึงบางครั้งอาจจะหยิ่งทะนงเพราะความเลิศเลอของตัวเองไปบ้าง แต่ก็ไม่เคยโกหก

“พี่รอง ที่วิวาห์พูดเรื่องจริงหรือเปล่า？”

ชูรักษ์น้ำเสียงตำหนิด้วยความผิดหวังอย่างสุดขีด “ต่อให้นายจะต้องชดเชยให้เลนไทน์ แต่นายก็ไม่ควรทำกับวิวาห์ขนาดนี้！”

หันหน้า เขาพูดกับวันวิวาห์ด้วยน้ำเสียอบอุ่น “วิวาห์ ลุงใหญ่ไม่รู้มาก่อนว่าเธอจะไม่ได้รับความเป็นธรรมขนาดนี้ เรื่องนี้ ลุงกับเธออาสามเราหาเวลาว่าง มาคุยกับพ่อเธอดีๆ กันนะ แต่วันนี้ที่พวกลุงมากัน ก็เพื่อมาคุณปู่เธอกลับไป เรื่องเมื่อก่อนที่พ่อเธอก่อไว้เมื่อก่อนที่เราไม่รู้ก็ให้มันแล้วไป เข้าใจแล้ว ลุงจะไม่มีทางให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นอีก เธอให้พวกเขาเตรียมตัวเถอะ พวกเราจะพาคุณปู่เธอย้ายไปที่โรงพยาบาลประจำ ”