เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 62

วันวิวาห์กล้ำกลืนเสียงกรีดร้องที่เอ่อล้นออกมา แม้เจ็บปวดเพียงใด เธอประคองสติใช้กำลังเฮือกสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่พูดเตือนสติพวกเขา “พวกนายฆ่าฉัน… พวกนายก็ไม่รอดเหมือนกัน วาเลนไทน์เธอ… เสียสติไปแล้ว แม้ไม่ฆ่าปิดปากพวกนาย ก็คงมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ผลักพวกนายออกมาเป็นแพะรับบาป… คนในครอบครัวรู้ว่าฉันหายตัวไป อีกนานพวกเขาจะมาช่วยฉัน… พวก… นาย วางมือ… ตอนนี้… ยังทัน…”

เสียงของวันวิวาห์ค่อยๆ แผ่วเบาลง ท้ายที่สุดก็กลืนหายไปกับเสียงแตะต่อยที่กระหน่ำลงมา

ชายฉกรรจ์ที่อยู่ด้านหลังทนไม่ไหว ก้าวมาข้างหน้าเพื่อห้ามอีกคน “ตายไปจะเล่นสนุกยังไงล่ะ นายไม่ขึ้นฉันขึ้นเอง”

เขาลากชายอีกคนที่ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธออกมา ก่อนจะกระโจนขึ้นไปบนรถ

น้ำตาของวันวิวาห์รินไหลลงมาเป็นสายเลือด ได้แต่ปกป้องตัวเองอย่างสิ้นหวัง ของสกปรกพวกนั้นต่อให้สกปรกแค่ไหนเธอก็จะกัดมันเพื่อความอยู่รอด

เขาโกรธมาก ชกไปที่จุดไท่หยางของเธอ จนวันวิวาห์น็อกคว่ำลงไปกับพื้น

ผิวบอบบางของเธอเผยออกมาให้เห็น นัยน์ตาสีแดงก่ำ ขณะที่ชายฉกรรจ์กำลังก้มปลดกางเกง แสงไฟสองดวงก็สาดส่องเข้ามา และตามมาด้วยเสียงกระแทกเบรกรถที่ดังกึกก้องทั่วฟ้ายามย่ำรุ่ง

สายลมแห่งขุนเขา หอบเอาเสียงร้องห่มร้องไห้เหมือนผีสางหมาป่าพัดผ่านมา

จอมพลจ้องป้ายทะเบียนรถอันแสนคุ้นเคย และผู้ชายที่แต่งตัวหลุดลุ่ยอยู่ข้างๆ รถ สมองเขาพลันระเบิดขึ้นมาเสียงดัง “ตูม!”

รถยังจอดไม่สนิท ชายหนุ่มก็ผลักประตูรถเปิดออกแล้วกระโจนลงไป

“อะไร…เฮ้ โอ๊ย!”

โจรลักพาตัวที่อยู่นอกตัวรถยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไร ก็ถูกจัดการไปเสียแล้ว

ชายฉกรรจ์ที่อยู่ภายในรถหยุดชะงัก สายเกินกว่าจะหลบหนี เขาถูกกระชากคอเสื้อลากลงมา แล้วหมัดหนักๆ ก็ต่อยเข้าที่ใบหน้าเต็มๆ

จากนั้นก็ถูกเหวี่ยงทิ้งไปพร้อมกับฟันสองซี่ที่ร่วงออกมา

จอมพลเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว โจรลักพาตัวสองสามคนถูกจัดการราบเป็นหน้ากลอง

ไฟในรถยังคงเปิดอยู่ แสงสลัวส่องกระทบลงบนตัววันวิวาห์ เผยให้เห็นบาดแผลและเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่บนร่างบาง

“วันวิวาห์!”

ดวงตาของจอมพลแดงก่ำไปด้วยไฟโทสะ เขาเข้าไปด้านในรถ รีบสำรวจอย่างรวดเร็ว

ยังดี เพียงแค่โคม่าจากอาการบาดเจ็บภายนอก!

เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นถอดเสื้อคลุมออกมาห่อหุ้มตัววันวิวาห์เอาไว้ “รอผมก่อนนะ”

เขาปิดประตูรถ

จอมพลปลดกระดุมข้อมือเสื้อออก พร้อมกับย่างสามขุมเข้าไปหาโจรลักพาตัวทั้งสามคน ที่เพิ่งประคองตัวลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างทุลักทุเล “พวกแกมีความแค้นอะไรกับเธอ ทำไมต้องลักพาตัวเธอมาแบบนี้”

ชายหนุ่มดั่งมัจจุราช ราวกับยมทูตที่ผุดขึ้นมาจากนรก บรรยากาศรอบกายห่อหุ้มไปด้วยความหนาวเหน็บน่าหวาดกลัว

โจรลักพาตัวทั้งสามตัวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่

ชายผู้สังหารพระเจ้าคนนี้ไม่ง่ายที่จะรับมือ!

พวกโจรลักพาตัวส่งสายตาเป็นสัญญาณให้กันและกัน พวกมันลุกขึ้น แล้วกระโจนเข้าใส่จอมพล

จอมพลม้วนแขนเสื้อขึ้น มีดผ่าตัดที่ไม่รู้ว่าเอาออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่เรืองแสงเย็นเยียบอยู่ภายในมือ

โจรลักพาตัวปล่อยหมัดออกมาตรงหน้าเขา ชายหนุ่มเอี้ยวตัวหลบ มือข้างหนึ่งต่อยไปที่ใบหน้าโจร ส่วนมีดผ่าตัดที่อยู่ในมืออีกข้างแทงเข้าไปที่จุดใต้สะดือของมันตัวอย่างสุดแรง

เมื่อชายหนุ่มชักมีดในมือกลับมา เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาตามปากแผล

“อ๊าก!!”

เสียงโหยหวนราวกับหมูโดนเชือดกึกก้องไปทั่วหุบเขา

ที่เหลืออีกสองคนตัวสั่นผงก สีหน้าของจอมพลดุร้ายเพิ่มยิ่งขึ้นเมื่อจับจ้องมายังทั้งคู่

จอมพลไม่ล่าถอย ชายหนุ่มย่างเข้าหาทีละก้าว จัดการได้อย่างประณีตแทงพวกมันทีละคนอย่างตรงเป้าไม่มีผิดพลาด

“อ๊า…”

ทั้งสามไร้เรี่ยวแรงจะต่อสู้ เกลือกกลิ้งลงไปกับพื้นและกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

จอมพลก้าวไปข้างหน้าด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกใดๆ พลางหมุนควงมีดผ่าตัดในมือ เกิดเสียง ‘หวด หวด’ อยู่กลางอากาศ จากนั้นตัดไปที่เส้นเอ็นข้อมือข้อเท้าของพวกมันทั้งสามอย่างเลือดเย็น

เสียงกรีดร้องโหยหวนอย่างทุกข์ทรมาน ชายฉกรรจ์ทั้งสามร้องไห้น้ำตาพรั่งพรูออกมา นอนเกลือกกลิ้งลงไปบนพื้นอย่างไร้หนทางต่อสู้

“ผมบอก ผมบอก ท่านไว้ชีวิตผมด้วย พวกเราจะพูดทุกอย่าง”

“สายไปแล้ว!”

จอมพลสลัดคราบเลือดที่เกาะอยู่บนมีดผ่าตัดจนไม่เหลือร่องรอย แล้วหันกลับไปอุ้มวันวิวาห์ออกมาจากรถ

เป็นเวลาเดียวกันที่วีระและตำรวจเดินทางมาถึง

เมื่อกลุ่มคนเหล่านั้นเห็นทั้งเนื้อทั้งตัวของวันวิวาห์เต็มไปด้วยเลือด ลมหายใจพลันเย็นยะเยือกขึ้นมา

เขาหันกลับมา สายตาเย็นชาจ้องมองไปที่กวินทร์ “ระหว่างพวกเธอมีความเกลียดชังอะไรต่อกัน”

กวินทร์ตัวสั่น ยิ้มอย่างขมขื่น “เรื่องนี้ผมไม่รู้จริงๆ”

“ไปเช็ก! ไม่ว่าใคร มันต้องได้รับโทษอย่างสาสม ส่วนพวกโจรลักพาตัวพวกนั้น…”

นัยน์ตาลุ่มลึกของจอมพลเต็มไปด้วยความกระหายเลือด “ทำให้พวกมันหายตัวไปซะ!”

กวินทร์ตัวสั่นขึ้นมาทันใด รีบโน้มน้าวด้วยใบหน้าขมขื่น “พี่พล พี่ควรใจเย็นลงก่อน พี่ทำลายจุดสุดยอดตรงส่วนล่างของพวกมันสามคนไปแล้ว ซ้ำยังตัดเส้นเอ็นแขนขาของพวกมันอีก ตลอดชีวิตนี้พวกมันคงทำอะไรไม่ได้ ทำไมพี่ต้องทำให้มือพี่สกปรกเพราะคนพวกนี้ อีกอย่างตอนนี้พวกมันอยู่ในมือตำรวจแล้ว เราลงมือก็คงไม่ดีเท่าไหร่”

จอมพลเหลือบมองกวินทร์ “นายจัดการไปตามสมควร กล้าแตะต้องผู้หญิงของฉัน มันรนหาที่ตายเอง!”

“ครับๆๆ!”

กวินทร์ปาดเหงื่อกาฬออกจากหน้าผาก รีบตอบกลับ “พี่วางใจได้ ผมจะจัดการให้เรียบร้อย!”

……

ณ บ้านตระกูลโสธรณาลัย

วาเลนไทน์ฮัมเพลงขณะขับรถกลับมาจากข้างนอก

ทันทีที่มาถึงประตูทางเข้าบ้าน เจ้าหน้าที่ตำรวจพลันกรูเข้ามาห้อมล้อม

เจ้าหน้าที่ตำรวจแสดงเอกสารการจับกุม “คุณวาเลนไทน์ กรุณามากับเราด้วยครับ”

วาเลนไทน์ตกตะลึง “คุณตำรวจ มาจับฉันเรื่องอะไร”

“เอาตัวไป”

หัวหน้าทีมที่เข้าจับกุมไม่พูดความยาวสาวความยืด เขาออกคำสั่งทันที

“พวกคุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ… คุณพ่อ… คุณแม่… ช่วยด้วย…”

เมื่อถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาควบคุมตัว พร้อมกับลากเธอออกไปวาเลนไทน์ยิ่งตื่นตระหนก กรีดร้องขอความช่วยเหลือ

ทำให้ชูเกียรติและเทียนแขที่อยู่ภายในห้องรีบเข้ามาขวางอย่างร้อนใจ “คุณตำรวจ เกิดอะไรกับลูกสาวผม”

“พวกคุณจะเอาตัวเลนไทน์ไปไม่ได้นะ! ตระกูลโสธรณาลัยยิ่งใหญ่ในเมืองนราวัณแห่งนี้ จะมาถูกรังแกแบบนี้ได้ยังไงกัน! เลนไทน์ พวกคุณปล่อยลูกสาวผมเดี๋ยวนี้…”