เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 65

วันวิวาห์ตกใจกันการแสดงออกอย่างเอาจริงเอาจังของเขา เธอพยักหน้าหงึกหงัก พลันยกมือขึ้นสาบานทันที “วางใจได้ ฉันสัญญาว่าจะพูดแบบนี้กับคุณแค่คนเดียว ไม่มีคนที่สอง”

เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พูดด้วยความแน่วแน่ “ฉันรักเดียวใจเดียว เว้นเสียแต่คุณไม่ต้องการฉัน”

พูดจบ ก็หลบสายตาอย่างขวยเขิน

จอมพลพึมพำในลำคออย่างพึงพอใจ ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

เมื่อประตูห้องผู้ป่วยปิดลง วันวิวาห์ทุบหน้าอกตัวเองเพราะหัวใจเต้นแรงไม่หยุด

เงียบได้แล้ว! เงียบสิ! ฉันไม่ได้ตื่นเต้นสักหน่อย แกจะตื่นเต้นทำไม…

……

นอกห้องผู้ป่วย

ดวงตาเย็นชาของจอมพลหรี่ลงเล็กน้อย น้ำเสียงทุ้มต่ำสั่งกำชับกวินทร์ “จัดการตระกูลโสธรณาลัยได้แล้ว สิ่งที่ไม่ควรมีอยู่ตั้งแต่แรก ก็ต้องรื้อรากถอนโคนมันให้สิ้นซาก!”

กวินทร์ตัวสั่นเทาขึ้นมา ถามอย่างระมัดระวัง “เข้าซื้อกิจการ หรือปล่อยให้พวกเขาล้มละลายครับ?”

“บริษัทที่น่าขยะแขยงแบบนี้ ให้อยู่ภายใต้ชื่อบริษัทของฉัน ฉันรังเกียจ”

“เข้าใจแล้วครับ!”

กวินทร์พยักอย่างรวดเร็ว เตรียมดำเนินการตามที่ได้รับมอบหมายทันที

จอมพลเหลือบมองไปยังชายหนุ่มผู้กำลังกระตือรือร้นอย่างออกนอกหน้า แล้วร้องเตือนขึ้นว่า “อย่าสร้างความลำบากใจให้เธอล่ะ”

กวินทร์สุนัขรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ยิ้มแล้วตอบกลับว่า “เรื่องที่ผมจัดการ คุณวางใจได้”

จอมพลกลับเข้าไปในห้องผู้ป่วยอีกครั้ง

ทันทีที่เปิดประตู พลันเห็นสาวน้อยบนเตียงผู้ป่วยกำลังยกผ้าห่มขึ้นอย่างยากลำบาก

ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้วเอ็ดขึ้นมา “ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วรึไง?”

เมื่อครู่เพิ่งดีขึ้นอยู่แท้ๆ กลับมาเป็นปีศาจอีกแล้ว

วันวิวาห์รู้สึกขายหน้า “ฉัน เอ่อ… อยากไปเข้าห้องน้ำ”

สีหน้าของจอมพลจึงผ่อนคลายลง เดินเข้าไปอุ้มคนที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงขึ้นมา จากนั้นตรงไปยังห้องน้ำ

“ห่ะ…”

วันวิวาห์ตกใจจนเผลออุทาน มือสองรีบโอบคอเขาไว้อย่างรวดเร็ว “ฉัน… ทำเองได้”

จอมพลทำราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงเธอ ชายหนุ่มถีบประตูห้องน้ำ แล้ววางเธอลง

ใบหน้าของวันวิวาห์แดงระเรื่อ หญิงสาวผลักเขาเบาๆ “ฉัน… จะเข้าห้องน้ำ… คุณก็ออกไปสิ”

จอมพลจ้องมองเข็มเจาะเลือดที่หลังมือของเธอ คิ้วเรียวเหมือนดาบขมวดเข้าหากัน เขากดเธอไว้ ส่วนมือใหญ่อีกข้าง ล่วงเข้าไปในกางเกงผู้ป่วยของเธอแล้วดึงมันลงทันที

ร่างกายส่วนล่างเย็นขึ้นมาฉับพลัน วันวิวาห์กัดฟันกรอด ทั้งอายทั้งโกรธ “จอมพล!”

ชายหนุ่มแขวนขวดน้ำเกลือไว้ที่แขวนบนผนังด้วยใบหน้าไม่สะทกสะท้าน “ในสายตาของผม คุณก็ไม่ต่างอะไรจากคนไข้รายอื่น แม้ว่าตอนนี้คุณจะเปลือยเปล่า สำหรับผมมันเป็นเพียงองค์ประกอบจากธาตุ C, H, O ที่หลอมรวมกันขึ้นเป็นรูปร่าง…”

วันวิวาห์ “...”

เธอจ้องมองเขาด้วยความคับแค้นใจ

จอมพลยิ้มเยาะ “ความกล้าตอนที่คุณยั่วผมอยู่ที่ไหนซะล่ะ ตอนนี้กลับรู้จักระมัดระวังตัว?”

วันวิวาห์สูดหายใจเข้าลึกๆ สองครั้ง เพื่อระงับไฟโกรธที่สุมอยู่ในอก “ออกไป! คุณอยู่ตรงนี้ฉันฉี่ไม่ออก”

สายตาของจอมพลกดมองต่ำแล้วอมยิ้มเบาๆ เขาไม่ได้ตั้งใจทำให้เธออับอาย จึงหันหลังแล้วเดินออกไป

วันวิวาห์ล็อกประตูห้องน้ำทันที

ครั้นหันกลับมา ก็มองเห็นตัวเองในกระจก

ใบหน้าไร้สีเลือดไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรืออายกันแน่ ผิวพรรณที่งดงามดั่งลูกท้อ

ดวงหน้าเรียวเล็กอีกครึ่งหนึ่งถูกพันไว้ด้วยผ้าก๊อซพันแผล แม้จะมองไม่เห็นบาดแผลก็ตามที แต่จากระดับของรอยแดงและบวมเบ่ง คงเดาได้ว่าการบาดเจ็บมากสักแค่ไหน

เธอเอื้อมมือไปสัมผัสอย่างเศร้าใจ แต่มือนั้นกลับหยุดชะงักกลางคัน นิ้วทั้งห้าพับลงกลายเป็นกำปั้น

“วาเลนไทน์!!!”

หลังจากนี้ เธอจะไม่มีความเมตตาให้หล่อนอีกต่อไป!

อย่างเด็ดขาด!

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ วันวิวาห์พลันวางสีหน้าไม่ถูก

จอมพลมองทะลุถึงความกังวลของเธอ “ผมรู้จักผู้เชี่ยวชาญด้านความงามหลายคน เก่งมาก รอให้แผลหายดีแล้วผมจะจัดการส่งคุณไปที่นั่น”

“ไม่ต้องหรอก”

วันวิวาห์ยิ้มอย่างไม่คิดอะไรมาก “ฉันไม่ได้กังวลเรื่องนั้น คุณลืมไปแล้วเหรอ ฉันมีผลิตภัณฑ์ที่ออกแบบมาเป็นพิเศษสำหรับการรักษารอยแผลเป็น ฉันกำลังกังวลว่าจะไม่มีการทดลองอย่างมีประสิทธิภาพ คราวนี้ก็ได้ใช้พอดี”

ผู้หญิงคนนี้ช่างไม่รู้ผิดชอบชั่วดี!

สีหน้าจอมพลหมองลงทันที “ที่คุณมีชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้ เป็นปาฏิหาริย์จริงๆ”

ร่างกายของวันวิวาห์แข็งทื่อ เสียงพูดหยุดลงทันที

“เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหน” จอมพลเดินออกมาจากห้องครัวเล็กๆ

ใบหน้าของวันวิวาห์ซีดเผือด ทั้งอึดอัดทั้งอับอาย ขยำผ้าห่มแน่นไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน น้ำเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงยุง “เปล่า ก็… ก็แค่ป้า[ 大姨妈 เป็นคำแสลงแปลว่า ประจำเดือน

]มา”

“ป้ามา?”

วันวิวาห์ไม่อยากให้มันพรั่งพรูออกมาเยอะ จึงกัดฟันพูด “ประจำเดือน!”

จอมพล “...”

สีหน้าของชายหนุ่มดำราวกับก้นหม้อ

วันวิวาห์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเขินๆ “ฉันจะโทรหาโมโมะ ให้เธอช่วยซื้อของพวกนั้นมาให้ฉันที่นี่ หรือ… จะให้ฉันสั่งออนไลน์ได้ไหม”

จอมพลค่อยๆ ก้าวอย่างเชื่องช้า เขาคว้าโทรศัพท์มือถือจากเธอมาแล้วโยนออกไปข้างๆ ด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ใช้กระดาษชำระรอไปก่อน”

แบบนี้จะให้รอได้อย่างไรเล่า!

วันวิวาห์ยังไม่ทันได้พูดอะไร ชายหนุ่มก็หันหลังแล้วเดินจากไปด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

เธอไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงหิ้วขวดน้ำเกลือเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อใช้กระดาษชำระรองรอไปก่อน

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ จอมพลก็กลับมาแล้ว

เขาโยนถุงดำใส่อ้อมแขนเธอด้วยใบหน้าไร้อารมณ์เช่นเคย

วันวิวาห์เปิดออกดู มันคือผ้าอนามัย

เธอยิ้มร่าด้วยความดีใจ “ขอบคุณนะคะที่รัก”

แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ

จอมพลพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “แค่ผู้ชายซื้อผ้าอนามัยให้ คุ้มค่าจนต้องภาคภูมิใจขนาดนั้นเลยเหรอ”

หลังจากได้เปลี่ยนผ้าอนามัย วันวิวาห์ก็รู้สึกสดชื่นขึ้นทันที รีบอธิบายว่า “ไม่ใช่ ฉันดีใจเพราะฉันรู้ว่าคุณเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ได้หาผลประโยชน์ขณะที่ฉันกำลังป่วย ไม่บังคับให้ยิงธนูขณะที่ฉันดื่มจนเมา”

มุมปากของจอมพลกระตุกเล็กน้อย

สาวน้อยยังพูดต่อไปอีกว่า “ครั้งนั้นที่คุณบอกว่าเรามีอะไรแล้ว ฉันยังเชื่อว่ามันคือเรื่องจริง ฉันยุ่งจนลืมเรื่องนี้ไป ทุกอย่างก่อนหน้านี้เป็นเพียงความขาดประสบการณ์ หลังจากนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันควรกินยาคุมกำเนิด…”

สีหน้าของจอมพลดูครึ้มอกครึ้มใจ “คุณยังอยากมีประสบการณ์อีกแค่ไหน?”