เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 71

วันวิวาห์กลับขึ้นมาบนรถ จอมพลอยู่ด้านในเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

สีหน้าของชายหนุ่มเย็นชา ภายในรถให้ความรู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก

อารมณ์ของวันวิวาห์ก็รู้สึกแย่มากเช่นกัน ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติเลยแม้แต่นิดเดียว : “เรื่องการรับซื้อโสธรณาลัยกรุ๊ป ฉันยอมแล้วนะคะ”

จอมพลหันมามองด้วยความแปลกใจ สีหน้าท่าทางไม่เย็นชาและไม่นิ่งเกินไป : “ทำไมจู่ๆก็คิดได้แล้วล่ะครับ?”

มือที่วางอยู่บนขากำหมัดแน่น : “ก่อนคุณปู่จะเสียชีวิต ฉันเคยรับปากท่านเอาไว้ว่าจะรักษาโสธรณาลัยกรุ๊ปเอาไว้ให้ได้ ฉันเพียงแค่ควบคุมโสธรณาลัยกรุ๊ปเอาไว้ในมือตัวเองได้ถึงจะวางใจ”

“พี่ชายของคุณเห็นด้วยแล้วหรือ?”

“ฉันจะหาโอกาสพูดกับเขาค่ะ.....”

พูดถึงตรงนี้แล้ว จู่ๆวันวิวาห์ก็รู้สึกอึ้งไป หันกลับมามองชายหนุ่มที่เย็นชาทางด้านข้าง : “คุณเห็นพี่ชายฉันแล้ว?”

ชายหนุ่มส่งเสียงออกมาทางจมูกแล้วหันกลับไปมองทางด้านหน้า

วันวิวาห์เปลี่ยนความคิดไป ดึงแขนของเขาแล้วศีรษะเล็กๆก็พิงอยู่ตรงไหล่กว้างและแข็งแรงของเขา : “สองสามปีมานี้พี่ชายฉันอยู่ที่หน่วยกำลังทหารตลอด เรื่องธุรกิจภายในบ้านเขาไม่สนใจ ช่วงนี้เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาก เขาก็เป็นกังวลมาก กลับไปที่หน่วยกำลังทหารก็ไม่สามารถสบายใจได้เหมือนกัน รู้ว่าฉันเอาโสธรณาลัยกรุ๊ปมาดูแลเอาไว้ เขาเองก็จะได้รู้สึกวางใจขึ้นมาบ้าง”

ในใจเดิมทีที่ไม่สบายใจอยู่แล้วก็ยิ่งอัดแน่นอย่างไม่มีที่ระบายออก

แต่รับรู้ถึงความเชื่อใจที่แอบอิงมาของหญิงสาวตัวน้อย ก็ข่มความไม่พอใจเหล่านั้นกลับไป

“อืม” เขาตอบรับอย่างเย็นชา

วันวิวาห์กระตุกมุมปากขึ้นเบาๆ แล้วโน้มเข้าไปจูบลงบนใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม : “จอมพล ขอบคุณนะคะ ต่อไปฉันจะตอบแทนคุณอย่างแน่นอน”

ความหนักหน่วงบนใบหน้าที่เย็นชาของชายหนุ่มหายไปมากแล้ว

ทั้งสองคนกลับถึงบ้าน

หนูกะทิก็ถือจานใบหนึ่งที่มีฝาครอบออกมาจากห้องครัว

“มาทางนี้ค่ะ”

เด็กน้อยโบกมือให้กับวันวิวาห์ราวกับเป็นผู้ใหญ่

วันวิวาห์เดินไป :“ว่ายังไงคะหนูน้อย?”

“เซอร์ไพรส์ค่ะ”

เด็กน้อยเปิดฝาออกอย่างหน่ายๆ : “ถึงแม้ว่าจะดูหยาบๆไปหน่อย แต่ก็พอถูไถไปได้นะคะ”

เป็นเค้กก้อนเล็กๆที่ทำขึ้นมาเองก้อนหนึ่ง

มีฝีมือและละเอียดสวยงามมาก ด้านบนมีตัวอักษรบิดๆเบี้ยวๆอยู่หนึ่งบรรทัด : ยินดีต้อนรับกลับบ้าน

คำนี้วันวิวาห์เห็นแล้วดวงตาก็มีความคลุมเครือขึ้นมาทันที

หนูกะทิพูดเสริมขึ้นมาอย่างงอนๆ: “ตอนแรกหนูจะไม่ทำ แต่คุณน้าลากให้หนูมาทำ”

เธอเหวี่ยงหม้อไปให้กับป้าสม

ป้าสมยิ้มอย่างเอ็นดู ไม่ได้เอ่ยพูดออกมา

ตอนที่วันวิวาห์ได้รับบาดเจ็บ จอมพลส่งหนูกะทิไปที่บ้านของคุณอา

จนกระทั่งวันวิวาห์ออกจากโรงพยาบาล ถึงได้รับเธอกลับมา

หลังจากกลับมาแล้วเห็นวันวิวาห์ได้รับบาดเจ็บและเธอถูกทุกคนปิดบังเอาไว้ และยังโมโหมากกับเรื่องนี้ด้วย

เวลานี้เห็นเจ้าตัวเล็กมาเปลืองสมองเตรียมเซอร์ไพรส์แล้ว วันวิวาห์รู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง

“จุ๊บ!”

ก้มตัวลงแล้วจุ๊บลงบนใบหน้าของเด็กผู้หญิงตัวน้อยไปหนึ่งที

“ขอบคุณนะหนูน้อย ฉันชอบมากเลย”

ใบหน้าเล็กๆที่ดูสงสัยของหนูกะทิแดงขึ้นมา แล้วเช็ดหน้าตัวเองอย่างไม่ชอบ : “ไม่สะอาดเลยนะคะ?”

เห็นแผลที่ดูอัปลักษณ์บนใบหน้าของวันวิวาห์แล้ว เด็กน้อยก็ดึงเธอให้นั่งยองๆลง

เธอประคองใบหน้าของวันวิวาห์เอาไว้ ทำปากมุ่ยแล้วเป่าลมไปบนใบหน้าด้านข้างที่ได้รับบาดเจ็บ

“ลมหายใจของนางฟ้ามีเวทย์มนตร์ ใบหน้าจะหายเร็วขึ้น และสวยขึ้นกว่าเมื่อก่อนด้วยค่ะ ไม่ต้องรู้สึกซาบซึ้งมากเกินไปนะคะ”

วันวิวาห์นั้นรู้สึกซาบซึ้ง เกือบจะน้ำตาไหลออกมาอยู่ต่อหน้าเด็กน้อยแล้ว : “ทำไมถึงได้มีหนูน้อยที่อบอุ่นรู้ใจแบบนี้กันนะ บอกมานะว่าหนูเป็นนางฟ้าตัวน้อยที่พระเจ้าส่งมาใช่ไหม?”

มุมปากของเด็กน้อยยกขึ้น ดวงตาเป็นประกาย แต่กลับตั้งใจทำหน้านิ่ง : “หนูเป็นนางฟ้าตัวน้อย ไม่ใช่ใครส่งมาซักหน่อย!”

วันวิวาห์กะพริบตา บีบน้ำตาให้ย้อนกลับขึ้นไป : “อืม ขอบคุณนางฟ้าตัวน้อยนะคะ ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้วจริงๆด้วย”

เด็กน้อยยกคางขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง มุมปากโค้งขึ้นอย่างข่มเอาไว้ไม่ได้อีก

จอมพลพิงประตูห้องอาหารมองดูทั้งสองคนโต้ตอบกัน มุมปากก็ยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

วันวิวาห์ : “……..”

ชายหนุ่มเดินไปที่ห้องน้ำ แล้วเอาน้ำเย็นมาสาดลงบนหน้าตัวเอง ข่มความต้องการที่สาดเข้ามาในร่างกาย

วันวิวาห์ตามมาอยู่ตรงหน้าประตูห้องน้ำ : “แม่บุญธรรมของฉันบอกว่าเธอรู้ว่าพ่อแม่แท้ๆของฉันคือใคร ให้ฉันไปหาเธอด้วยความจริงใจ”

จอมพลลูบน้ำบนใบหน้าออก : “ผมไปเป็นเพื่อน”

วันวิวาห์ส่ายหน้า : “ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณช่วยฉันมามากแล้ว แล้วอีกอย่าง เรื่องนี้ฉันตัดสินใจแล้ว บอกคุณเอาไว้ก่อนเพราะกลัวว่าคุณรู้เขาทีหลังจะโกรธเอาได้”

จอมพลขมวดคิ้ว

ยังนับว่ามองออกอยู่บ้าง

วันวิวาห์รีบปลอบไม่ให้เขาโกรธ : “ถ้าหากแม่บุญธรรมเป็นวาเลนไทน์คนที่สอง? ถ้าหากฉันเกิดเรื่องขึ้นมาแล้วตายไป คุณอยู่ข้างนอกก็มีคนช่วยเก็บศพฉัน......”

“วันวิวาห์ หาเรื่องตายใช่ไหม?”

“ฉันผิดไปแล้วค่ะผิดไปแล้ว ฉันก็แค่ล้อเล่น.....”

........

โรงน้ำชาเก็กโจ๋ ห้องVIP

เทียนแขนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าชุดชงชาที่งามและแปลกแบบโบราณชุดหนึ่ง กำลังชงชาด้วยท่าทางที่สบายๆ

เหลือบตาขึ้นมองวันวิวาห์ที่มาเพียงลำพัง เธอยกริมฝีปากขึ้นอย่างพอใจ

“บอกเงื่อนไขของคุณมาสิคะ?” วันวิวาห์คุกเข่านั่งลงตรงข้ามเธอ แล้วเอ่ยพูดมาตรงๆ

“ปล่อยเลนไทน์”

“ไม่มีทางค่ะ!”

วันวิวาห์ปฏิเสธทันที : “เธอทำผิดคดีอาญา ตอนนี้ก็ตั้งคดีแล้วด้วย ต่อให้ฉันจะปล่อยเธอไป ก็ใช่ว่าฉันพูดไปแล้วจะได้นี่คะ”

ชะงักไป แล้วเธอหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา : “และยิ่งไปกว่านั้น คนที่กลัวตายขนาดนี้แบบคุณ ถ้าหากรู้จริงๆ วันนั้นตอนที่เผชิญกับความตายในห้องพักผู้ป่วย เพื่อการมีชีวิตอยู่ก็ควรจะพูดมาตั้งแต่แรกแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะรอจนถึงตอนนี้”

เทียนแขรินน้ำชาอย่างเอื่อยๆ : “คุณท่านมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง แต่งงานกับดาราผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าเขาสามสิบกว่าปี ทั้งสองคนคลอดลูกสาวมาคนนึงก็คือเธอ”

มือที่รับแก้วชาของวันวิวาห์สั่นเทา

เทียนแขหัวเราะเยาะพลางเอ่ยขึ้น : “เนื่องจากว่าพ่อของเธออายุมากแล้ว ไม่สามารถทำให้แม่เธอพอใจได้ แม่เธอเลยไปเลี้ยงผู้ชายหนุ่มๆเอาไว้อยู่ข้างนอก.....หลังจากนั้นหล่อนก็ทำให้พ่อเธอตาย! แผนการถูกเปิดเผย หล่อนถูกจับและยังถูกตัดสินลงอาญา”