เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 84
จอมทัพเยาะเย้ย：“แกร่งกร้าวและหยิ่งในศักดิ์ศรีมาก”
เพื่อนของจอมพล จงรักภักดีกันจริงๆ
ในเมื่อเขายุแยงตะแคงรั่วไม่ได้ งั้นก็ได้แต่ควบคุม！
บอดี้การ์ดใช้เท้าเตะกวินทร์
กวินทร์ที่นอนตรงพื้นไม่ตอบโต้ใดๆ
บอดี้การ์ดถาม：“คุณชาย ตอนนี้จะจัดการอย่างไรดี？ปล่อยเขาไปแบบนี้เหรอ？”
จอมทัพคาบบุหรี่ในปาก แล้วจุดไฟ “แช๊ะ”
ท่ามกลางหมอกควันที่ลอยมาช้าๆ เขาหัวเราะอย่างเยือกเย็น：“ปล่อย ทำไม ทำไมไม่ปล่อย？ปล่อยเสือเข้าป่า เกมนี้จะยิ่งน่าสนใจกว่า”
จอมทัพเตะกวินทร์ออกไปเล็กน้อย：“เอาไปทิ้ง”
“ครับ！”
……
โรงพยาบาลอุ่นรัก
แผนกเด็ก ห้องคนไข้ VIP
จีรวรรณได้ข่าว ก็รีบมา
วันวิวาห์กำลังตัดเล็กให้เด็กสาวอยู่
จีรวรรณเห็นเธอก็โมโห เข้ามาไม่พูดอะไร ก็เข้าไปดึงเธอออก
วันวิวาห์ที่ถูกดึงออกไปยังไม่ทันตั้งตัว โซเซเล็กน้อยกว่าจะยืนได้อย่างมั่นคง
หนูกะทิขมวดคิ้วเล็กๆนั้นอย่างไม่พอใจ
จีรวรรณนั่งตรงที่วันวิวาห์นั่งเมื่อครู่：“หลานรัก ทำไมบาดเจ็บอีกแล้วล่ะ？เจ็บตรงไหนอีก รีบบอกย่ามาสิ”
หนูกะทิเหลือบมองวันวิวาห์ที่ทำอะไรไม่ถูกตรงด้านข้าง พูดอย่างเป็นเด็กดีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น：“คุณย่า ได้เลือดมาแล้ว หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ”
เธอกะพริบนัยน์ตาสีดำใส：“ครูบอกว่าต้องรู้จักตอบแทนพระคุณคน คุณย่า ย่าว่าหนูจะตอบแทนคนที่บริจาคเลือดให้หนูอย่างไรดี？”
จีรวรรณขมวดคิ้ว：“หลานรักอยากตอบแทนอย่างไรล่ะ？ย่าช่วยหลานเอาเงินให้เธอสักก้อนดีไหม？”
เด็กสาวส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย：“เธอมีเงินค่ะ”
วันวิวาห์：“……”
ไม่！เธอไม่มี！
เธอยังเป็นหนี้จอมพลก้อนโตอยู่เลย！
จีรวรรณพูดอย่างเอ็นดู：“แบบนี้นี่เองงั้นหลานเลือกของขวัญกับตัวหรือว่าทำของขวัญสักอย่างให้เธอดีไหม？เลือดของราคาแพงหน่อย แบบนี้สิถึงจะมีความจริงใจและแสดงออกถึงความขอบคุณ？”
“อันนี้ดีค่ะ”เด็กสาวพูดอย่างดีใจ：“งั้นคุณน่าไปเลือดกับหนูนะ？”
“ได้สิ”
จีรวรรณไม่เคยใส่อารมณ์ต่อหน้าหลานสาว
เธอบีบจมูกเล็กๆของเด็กสาวอย่างเอ็นดู：“กะทิของพวกเราอยากซื้ออะไรก็ได้ทั้งนั้น”
หนูกะทิยิ้มอย่างพอใจ
เธอเงยคางขึ้นอย่างเย่อหยิ่งข้ามย่าตัวเอง มองไปที่วันวิวาห์ แล้วหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์：“วันวิวาห์ ได้ยินไหม คุณชอบอะไรเลือกตามสบายเลย ย่าหนูรวยและใจกว้างมาก”
จีรวรรณสะอึกกับคำพูดหลานสาวตัวเอง สีหน้าดูไม่ค่อยดีนักแต่ก็แสดงออกไม่ได้
วันวิวาห์พยายามพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม：“งั้นฉันต้องขอบคุณกะทิสุดที่รักซะแล้ว！”
“คนในครอบครัวเดียวกัน ไม่ต้องเกรงใจหรอก”เด็กสาวโบกมืออย่างใจกว้าง
วันวิวาห์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
จีรวรรณกลับโกรธอีกครั้ง โกรธจนหายใจไม่ออก
ใครเป็นครอบครัวเดียวกับเธอกัน！
เห็นสีหน้าที่ดูแย่ของจีรวรรณ วันวิวาห์ก็รู้สึกอารมณ์ดีมาก：“อือ หนูก็รู้ว่าเป็นคนในครอบครัวเดียวกันเหรอ ฉันเป็นแม่หนูนะ สมควรช่วยหนูอยู่แล้ว ดังนั้น กะทิมีน้ำใจแบบนี้ก็พอแล้ว ขอบใจนะจ๊ะ”
“ทำไมต้องทำตัวอ่อนแอให้ผู้ชายมาปกป้องด้วยล่ะคะ？”
ใบหน้าเล็กๆของวันวิวาห์ยิ้มอย่างมั่นใจ：“ฉันมั่นใจกับความรู้และประสบการณ์ในหลายปีนี้ ฉันเชื่อว่า จากความสามารถของฉันแล้ว อยู่ที่ไหนก็เปล่งประกายได้ ไม่เป็นตัวถ่วงของพลแน่ค่ะ！”
เธอเคลื่อนไหวดวงตาที่สวยงาม มองไปที่จอมพลอย่างอบอุ่น：“แน่นอนว่า ถ้าสุดวิสัยจริงๆ ได้แต่เป็นภรรยาที่อยู่ข้างกายพลเงียบๆ ฉันก็ยินยอม เพื่อพล เพื่อครอบครัวเล็กๆที่มีความสุขของพวกเรา ฉันสามารถทิ้งอาชีพและอุดมคติของตัวเองได้！”
พูดถึงตรงนี้ เธอก็จงใจถอนหายใจ：“นี่เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นี่นา ใครให้ลูกชายคุณมีเสน่ห์ขนาดนี้ล่ะ ใครได้เจอ ก็ไม่อยากจะพลาดไป”
ใบหน้าจีรวรรณที่บำรุงมาอย่างดีกระตุกเล็กน้อย
หนูกะทิแอบย่ายกนิ้วให้วันวิวาห์
วันวิวาห์กะพริบตาไปที่เธอ สื่อว่าเห็นแล้ว
สงครามระหว่างพวกผู้หญิง จอมพลไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆตั้งแต่ต้นจนจบ
แค่หลังจากวันวิวาห์พูดจบ เขาก็ยกมุมปากขึ้นมาอย่างเงียบๆ
พอเห็นสงบศึก เขาจึงหันไปที่ลูกสาว พูดว่า：“หนูกะทิ ตอบพ่อมา จะกลับไปเมืองโตตูกับย่าไหม？”
หนูกะทิเงยหน้าพูดเงื่อนไขกับพ่อตัวเอง：“งั้นพ่อต้องรับปากหนูก่อนว่าจะพาวันวิวาห์กลับไปด้วย หนูถึงจะกลับไปกับย่าก่อน”
“อือ”จอมพลตอบนิ่งๆ
จอมพลออกไป จีรวรรณก็เรียกวันวิวาห์ออกไปจากห้องคนไข้
คุณย่าตัวเองร้ายแค่ไหน ไม่มีใครรู้ดีกว่าหนูกะทิ
เธอมองวันวิวาห์อย่างกังวล
วันวิวาห์ยิ้มให้เธออย่างปลอบโยน แล้วออกไปจากห้อง
ประตูห้องคนไข้ปิดลง ฝ่ามือของจีรวรรณก็สะบัดออกไปข้างหน้า
วันวิวาห์ป้องกันไว้แล้ว ยื่นมือไปหยุด จับข้อมือของจีรวรรณแล้วหยุดไว้กลางอากาศ
เธอพูดอย่างเกรงใจ：“คุณน้าคะ ฉันเคารพที่คุณเป็นแม่ของพล ย่าของกะทิ ดังนั้นครั้งนี้จะไม่ติดใจเอาความคุณน้า แต่ครั้งหน้า ถ้าคุณน้ายังกล้าลงมือกับฉันอีก ก็อย่าหาว่าฉันไม่เคารพผู้ใหญ่ และก็……”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ