เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 90

วันวิวาห์ยิ้มบางๆ：“ที่นี่คือที่ไหนไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือ ตอนนี้นายอธิบายให้ฉันได้แล้วว่า วิทยานิพนธ์กับข้อมูลการทดลองของฉันถูกรั่วไหลไปได้อย่างไร？”

หลังจากตื่นตระหนกไป แป๊บเดียวปูเป็นก็ใจเย็นลง：“ผมแค่ผู้ช่วยตัวน้อยที่ช่วยรุ่นพี่ทำงานจุกจิก จะรู้เรื่องลับๆแบบนี้ได้ไง”

“อ้อ ไม่รู้ใช่ไหม？”

วันวิวาห์เอาคลิปที่อัดไว้ออกมา แล้วเปิดให้เขาดู

ปูเป็นหน้าซีดทันที

เขายืนขึ้นมา จากนั้นมีเสียง“ตุ้บ”ลงไปตรงหน้าวันวิวาห์

“รุ่นพี่ ผมผิดไปแล้ว ผมถูกครอบงำด้วยความคิดชั่วร้าย ทำพลาดเพราะสิ่งยั่วยุ รุ่นพี่ ขอร้องล่ะพี่ปล่อยผมไปเถอะ ที่บ้านผมจน พ่อแม่ผมยังรอผมเรียนจบมาเลี้ยงดูท่าน ก็……ก็รุ่นพี่หอมจันทร์มาหาพวกเรา เธอให้เงินพวกเราก้อนหนึ่ง แค่ให้พวกเราคัดลอกข้อมูลการทดลองพื้นฐานของพี่ให้เธอ ……”

วันวิวาห์โกรธจนตัวสั่น：“แล้วไงอีก？”

ปูเป็นตื่นตระหนกมาก：“ไม่มีแล้ว นอกจากข้อมูลพื้นฐานพวกนั้น พวกเราก็ไม่ได้ให้อะไรเธอไปครับ”

โมโมะที่อัดคลิปอยู่ด้านข้างก็โกรธมาก แทบอยากจะฆ่าคนเลวคนนี้ซะตรงนี้เลย

“ตอนนี้เอาไงดี？”เธอถามวันวิวาห์

วันวิวาห์คิดเล็กน้อย：“ปูเป็น ฉันจะให้โอกาสนายสำนึกผิด ทำเสร็จ ฉันจะไม่ติดใจเอาความที่นายเปิดโปงเรื่องข้อมูลการทดลองของฉันได้”

ได้ยินว่าเธอไม่ติดใจเอาความได้ ปูเป็นก็ดีใจมาก：“อะไรพี่ว่ามาเลย แค่ผมทำได้ อันตรายแค่ไหนผมก็ไป！”

“นัดเยลลี่มา”

ปูเป็นพยักหน้าอย่างรีบร้อน หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเยลลี่ตรงนั้นทันที

เยลลี่ที่โดนวันวิวาห์มาหาแล้ว ก็ติดต่อปูเป็นไม่ได้ กำลังพะว้าพะวังอยู่

ได้ยินปูเป็นนัดมาเจอ ก็ตกลงโดยไม่พูดอะไร

……

ในห้องส่วนตัวร้านกาแฟ

เยลลี่ที่สีหน้าดูแย่นั่งลงก็เริ่มด่า：“ปูเป็นเมื่อวานนายไปตายที่ไหนมา？ฉันหานายทั้งวันไม่เจอเลย หรือนาย ……”

สีหน้าปูเป็นดูซีดเซียว สายตาหม่นลงไป ไม่รอให้เธอพูดจบก็พยักหน้า

“ฉันบอกรุ่นพี่วิวาห์หมดแล้ว”

เยลลี่โกรธจนหน้าดูเหยเกไป เสียแรงที่เมื่อวานตัวเองยืนหยัดไม่ยอมพูด

เธอยืนขึ้นมาทันที กัดฟันต่อว่าไป：“นายมันขี้ขลาด บ้าหรือไง？กัดไม่ปล่อยแบบนี้ รุ่นพี่วิวาห์ไม่มีหลักฐานที่แท้จริง ทำอะไรเราไม่ได้หรอก แต่ตอนนี้นาย……แล้วพวกเราจะชีวิตที่นี่ต่อไปอย่างไร？”

ปูเป็นก็พูดอย่างเดือดดาล：“เธอคิดว่าฉันอยากเหรอ？”

เยลลี่ยังจะว่าต่ออีก จู่ๆก็เห็นวันวิวาห์เดินออกมาจากด้านหลังต้นไม้สีเขียวที่หัวมุม

โทรศัพท์ในมือเธอกำลังถ่ายพวกเขาอยู่

สมองเยลลี่ว่างเปล่า นั่งลงไปทันที：“รุ่น……รุ่นพี่……”

วันวิวาห์กดเซฟวิดีโอไว้：“เยลลี่ ยังจำได้ไหมเมื่อวานฉันพูดอะไรไป？”

เยลลี่น้ำตาไหลด้วยความกลัว：“รุ่นพี่ ฉัน……ฉันผิดไปแล้ว ขอโทษค่ะ ฉันผิดไป พี่ปล่อยพวกเราเถอะ ฉันจะเอาเงินพวกนั้นคืนพี่ ฉันไม่เอาสักแดงเดียว ต่อไปฉันไม่กล้าอีกแล้ว รุ่นพี่……ขอร้องล่ะให้โอกาสฉันอีกครั้งนะ ขอร้องล่ะ ขอร้องพี่ล่ะค่ะ ……”

เธอคว้าเสื้อของวันวิวาห์ไว้และไม่หยุดเอาหัวเคาะไปที่พื้น

เยลลี่มาจากครอบครัวจนๆ

เธอกลัวความจนและความล้าหลังของบ้านเกิด ถ้าการเรียนเธอพังไป เธอก็ได้แต่กลับไปที่แย่แบบนั้น และชีวิตนี้ก็ออกมาไม่ได้อีก

เธอจะไม่กลับไป！

เธอกลับไปไม่ได้！

เสียงหน้าผากชนไปที่พื้นดัง“ตึกตึกตึก”ทำเอาคนที่ได้ยินขนหัวลุก

“พวกนายยังไม่เรียนจบ ก็ทำพังแบบนี้เสียแล้ว น่าเสียดายจริงๆ”

สีหน้าวันวิวาห์เยือกเย็นและดุดัน：“โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ ฉันก็ไม่อยากทำลายชีวิตพวกนาย แบบนี้ละกัน ถ้าพวกนายช่วยฉันระบุตัวหอมจันทร์ และเอาหลักฐานมาได้ ฉันไม่ติดใจเอาความได้ ถือเป็นการชดใช้ความผิด”

เยลลี่กับปูเป็นรีบตกลงอย่างซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลพราก

ทั้งสองนัดหอมจันทร์ออกมา

“ไม่ใช่ ฉันกำลังคิดอย่างอื่นอยู่”

วันวิวาห์พูดเรื่องที่แสงใต้ช่วยเธอสืบข้อมูลได้และการอนุมานของเขา จากนั้นพูดอย่างรู้สึกผิด：“จากเรื่องครั้งนี้ ฉันเพิ่งรู้ว่า เมื่อก่อนฉันไม่สนใจพี่สายมากๆเลย แม้แต่เขาทำอะไรฉันยังไม่รู้เลย”

สีหน้าจอมพลเย็นชาลงทันที

“ตุ้บ！”

เอกสารถูกเขาโยนกลับไปที่โต๊ะทำงาน

วันวิวาห์มองเขาแปลกๆ ไม่พอใจ：“คุณไม่ช่วยฉันคิดหาวิธี ตอนนี้ยังจะมาใส่อารมณ์กับฉันอีกเหรอ？”

“พี่ชายคุณเก่งมากนี่ ก็ไปหาพี่ชายคุณสิ

จอมพลพูดจบอย่างเยือกเย็น ก็หันกลับออกไป

วันวิวาห์ตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะ

เธอรีบออกไปจากโต๊ะหนังสือ แล้วดึงเขาไว้：“จอมพล คุณกำลังหึงเหรอ？”

สีหน้าชายหนุ่มหม่นลงไป：“ผมดูเหมือนโรคจิต หึงพวกคุณที่เป็นพี่น้องกันเหรอ？”

วันวิวาห์ยิ้มจนตาโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว ลักยิ้มที่ใบหน้าเผยออกมา ดูแพรวพราวสุดๆ：“ฉันว่าคุณก็เหมือนโรคจิตนะ……อื้อ！”

ชายหนุ่มโอบเอวเธออย่างโกรธจัด เอาเธอเข้ามาในอ้อมกอด จูบอย่างรุนแรง เอาคำพูดที่ไม่อยากฟังเหล่านั้นกล้ำกลืนกลับไป

จูบของเขาครอบงำและรุนแรงมาก ไม่ให้โอกาสเธอได้หายใจเลย

ในหัวของวันวิวาห์ว่างเปล่า ขาสองข้างอ่อนจนยืนไม่อยู่ ได้แต่ดึงเสื้อตรงหน้าอกชายหนุ่มไว้แน่นตามสัญชาตญาณ เอนไปที่อ้อมแขนเขาด้วยสีหน้าแดงก่ำ……

ในดวงตาโตๆที่เลื่อนลอยของหญิงสาวซ่อนประกายน้ำที่แม้แต่เธอเองก็ยังไม่รู้ตัว ดูงดงามและดึงดูด

จอมพลรู้สึกว่าเลือดทั้งร่างกายของตัวเองพุ่งไปที่ท้องน้อย

สายตาเขาหม่นลงไป หายใจลำบากขึ้นทันที กัดไปที่ริมฝีปากสีชมพูของเธอแรงๆเหมือนเป็นการลงโทษก่อนเขาจะเสียการควบคุม จากนั้นจึงปล่อยเธอไป

ลมหายใจที่ร้อนรนเล็กน้อยของชายหนุ่มพ่นไปที่แก้มและช่วงคอ วันวิวาห์สั่นอย่างแรง