เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 92

“โอ๊ย……คุณทำอะไรน่ะ……กรี๊ด……”

วันวิวาห์ถูกจอมพลโยนไปที่เตียงอย่างแรง

เธอดิ้นรนจะขึ้นมา

เพิ่งยันขึ้นมาได้ครึ่งตัว ชายหนุ่มก็เข้ามาด้วยใบหน้าโกรธจัด ดันเธอกลับไป

“จอมพล คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย？”

วันวิวาห์โมโห

ที่ตอบสนองเธอคือเสียงดัง“แคว่ก”หน้าอกเย็นลงทันที

ชายหนุ่มฉีกชุดของเธอตั้งแต่คอเสื้อไปจนล่างสุด

วันวิวาห์ตะลึงงันทันที：“จอมพล คุณใจเย็นก่อนนะ คุณเป็นอะไร？”

จอมพลฉีกผ้าออกจากตัวเธอ เอนตัวมา ประกบลงไปที่ริมฝีปากสีชมพูนุ่มๆของเธอแรงๆ และกัดอย่างไม่สงสารหรือทะนุถนอม

เจ็บ！

วันวิวาห์หายใจหอบและดิ้นรน มือสองข้างกลับถูกเขาตรึงไปบนหัว

เสื้อผ้าที่เหลืออยู่บนร่างกายกลายเป็นผ้าขี้ริ้วอย่างรวดเร็ว

วันวิวาห์จึงรู้สึกถึงความกลัว ดวงตาแดงก่ำทันที：“จอมพล คุณอย่าทำแบบนี้……จอมพล……”

สำหรับความนุ่มนวลของเธอ ชายหนุ่มไม่หวั่นไหวเลย เสื้อผ้าบนตัวของทั้งสองคนก็น้อยลงเรื่อยๆ

ร่างของวันวิวาห์เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ ภาพเมื่อสามปีก่อนก็ถาโถมเข้ามา พร้อมกับความกลัวก็ผุดขึ้นในหัวเธอไม่สิ้นสุด ส่งผลให้เธอประหม่าและสั่น

เธอดิ้นรนอย่างรุนแรง เสียงสั่นและกลัว：“จอม……จอมพล คุณใจเย็นก่อนสิ……อย่าทำแบบนี้……ฉันกลัว……ฉันกลัว……”

น้ำตาไหลออกมา

ชายหนุ่มก็ยังเมินเฉย

“กรี๊ด……”

วันวิวาห์หน้าซีดทันที แววตาก็ไม่เป็นประกาย มีแต่ความกลัวและหมดหวัง

ทุกอย่างตรงหน้าหายไปอย่างรวดเร็ว กลายเป็นห้องที่เย็นเฉียบนั้นเมื่อสามปีก่อน ……

“อย่า……อย่า……อย่าเลย……ขอ……”

เสียงเธออ่อนลงเรื่อยๆ ร่างกายเริ่มหดเกร็งอย่างควบคุมไม่ได้ สีหน้าซีดเซียวหม่นลงไปอย่างหายใจไม่ออก แสงแห่งความกลัวสุดท้ายในดวงตาก็หายไป

การขัดขืนและขอร้องทุกอย่างหายไป เธอไม่ได้ตอบสนองอีก

จอมพลก็แช่แข็งอยู่ในร่างกายเธอ：“วันวิวาห์……”

หญิงสาวตัวเล็กไม่ขยับ

ความโกรธหายไปอย่างรวดเร็ว สติคืนกลับมา จอมพลรีบปล่อยเธอ

“วันวิวาห์ คุณตื่นสิ……”

ร่างของวันวิวาห์แข็งทื่อ ไม่ตอบสนองใดๆ

จอมพลหงุดหงิดอย่างมาก

เขาเพิ่งทำอะไรไป？

เป็นบ้าอะไรไป？！

เขารีบอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำ

น้ำอุ่นช่วยประโลมเสร็จ วันวิวาห์ก็ฟื้นมา

เมื่อลืมตามา เธอก็ผลักเขาออกไปทันทีด้วยความกลัว จอมพลเจ็บปวดจากความกลัวในสายตาเธอ

คำขอโทษติดอยู่ที่ปาก พูดไม่ออก กล้ำกลืนลงไปไม่ได้

เขาคว้าเธอกลับมาอย่างแข็งกร้าว ช่วยเธอเช็ดตัวอย่างนุ่มนวล

ในหัวของวันวิวาห์ว่างเปล่า เห็นมือที่วางไว้บนร่างตัวเอง ร่างก็สั่นไปทั้งตัวทันที จากนั้นตบออกไป

รูม่านตาของชายหนุ่มสั่นคลอนทันที จากนั้นจับมือเธอไว้กลางอากาศ

เขาดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน

ทั้งสองเปลือยกาย ผิวหนังแนบกัน หัวใจที่ยุ่งเหยิงของทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรง

สายตาจอมพลนั้นเยือกเย็น：“ขอโทษ เมื่อกี้ผมเสียสติไป”

เขาไม่ใช่คนที่ชอบขอโทษใครอย่างเห็นได้ชัด คำขอโทษพูดได้เย็นชามาก

“แต่ว่าวันวิวาห์ ต่อไปคุณอย่ายิ้มต่อหน้าชายอื่นอีก มันทำให้ผมรู้สึกว่าคำพูดหวานๆเหล่านั้นที่คุณพูดกับผม ก็อ่อยผู้ชายคนอื่นอย่างไร้ยางอายด้วย！”

วันวิวาห์ระเบิดออกมาด้วยความโกรธ ความโกรธไหลผ่านจากฝ่าเท้ามาที่เส้นผม

เป็นเธอกับแสงใต้เหมือนกัน

แสงใต้ไม่รู้ว่าพูดอะไร วันวิวาห์ประทับใจจนเบ้าตาแดงก่ำ

จากนั้น ก็เป็นเสียงอัดช่วงหนึ่ง

คนแรกที่พูดคือแสงใต้：“แต่ฉันไม่แคร์ฉันจะรอเธอหย่า”

จากนั้น เสียงของวาเลนไทน์ก็ถามไปว่า：“ถ้าเธอไม่หย่าล่ะ？”

“งั้นฉันก็จะปกป้องเธอไปตลอดชีวิต”

วันวิวาห์ช็อกทันที

ภาพพื้นหลังของคลิปนั้นเธอคุ้นเคยดี เป็นฉากที่ช่วงนี้เธอกับแสงใต้ไปเจอกัน

แต่บทสนทนานี้……

สีหน้าวันวิวาห์เปลี่ยนไปเล็กน้อย วิดีโอไม่มีอะไรให้อธิบาย แต่เสียงที่บันทึก ……

เธอรีบพูด：“เสียงนี้ถูกตัดต่อตั้งแต่ต้นจนจบ และพี่ก็ต้องล้อเล่นแน่ พวกเราเป็นพี่น้องกัน ……”

อธิบายไปได้ครึ่งหนึ่ง เธอตอบสนองอย่างทันที เต็มไปด้วยความโกรธ：“จอมพล คุณให้คนติดตามฉันและแอบถ่ายฉันเหรอ？”

“วันวิวาห์ คุณโง่จริงๆหรือว่าเห็นผมโง่？”

สีหน้าจอมพลดูเหยเก ไม่มีคำอธิบายแต่ถามย้อนไปว่า：“คุณรู้สึกเป็นพี่น้องกับแสงใต้ แต่คุณกล้ารับประกันไหมว่าแสงใต้รู้สึกเป็นพี่น้องกับคุณจริงๆ？”

พี่น้องจะหน้าแดงเวลาที่น้องจูบแสดงความขอบคุณ？

พี่น้องจะจับมืออีกฝ่ายอย่างลึกซึ้งเสน่หา？

พี่น้องจะบอกว่าจะแต่งกับเธอ？แต่งงานแล้วก็ไม่แคร์ รอเธอหย่าได้？

วันวิวาห์ไม่อาจโต้แย้งได้ในทันที

เธอกำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว เงยมองจ้องไปที่จอมพล：“ดังนั้น คุณจะสื่อถึงอะไร？ถึงพี่จะมีความคิดอย่างอื่น แต่นั่นก็เป็นแค่เขา ฉันไม่ได้รู้สึก！ในใจของฉัน พวกเราเป็นแค่พี่น้องกันตลอดไป！และก็ อย่าให้คนมาติดตามฉันและแอบถ่ายฉันอย่างน่ารังเกียจอีก ถึงแม้คุณจะเป็นสามีในใบสมรสของฉัน แต่คุณก็ไม่มีอำนาจนั้น！”

เปลวเพลิงโกรธแค้นทั้งสองลุกโชนจากสายตา：“ตอนนี้พวกเราไม่เหมาะที่จะอยู่ด้วยกันต่อไป แต่ละคนใจเย็นกันก่อนดีกว่า”

วันวิวาห์ผลักเขาออก ออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

แป๊บเดียว ป้าสมขึ้นไปข้างบนอย่างร้อนใจ：“คุณผู้ชายคะ คุณหญิงเก็บของไปแล้ว”