เสพรักร้อน กลางใจตัวพ่อ นิยาย บท 94

แป๊บเดียวทางกวินทร์ก็ส่งตำแหน่งของวันวิวาห์มา

จอมพลเปลี่ยนชุด ขับรถไปที่บริษัทของวันวิวาห์

รถจอดลงที่ชั้นล่างตึกเชลน่า

ตึกที่มืดมิดมีเพียงหน้าต่างบานเดียวที่มีไฟสว่างอยู่

นั่นเป็นโซนห้องทำงานของวันวิวาห์

จอมพลที่หายโกรธแล้ว นั่งอยู่ในรถและจ้องมองไปที่หน้าต่างนั้นไม่ขยับอย่างเหม่อลอย

ข้างบน

ก่อนนอนวันวิวาห์อาบน้ำ เช็ดผมเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ แล้วจู่ๆบนยอดหลังคาก็ส่องแสง และดับไป

วันวิวาห์นิ่งไปแป๊บหนึ่ง สัมผัสสวิตช์แล้วกดไปมาสองสามครั้ง แต่ก็ไม่ตอบสนองใดๆ

เธอรีบคลำความมืดหาโทรศัพท์ เปิดไฟฉาย โทรศัพท์ส่งเสียง“ปิ๊บปิ๊บ”สองครั้ง แสดงออกมาว่าแบตเตอรี่ต่ำและก็ปิดเครื่อง

วันวิวาห์หมดคำพูดสุดๆ：“เวลาคนเรามันซวยก็ซวยจริงๆ”

เธอโยนโทรศัพท์ วิ่งไปที่หน้าประตู มองซ้ายมองขวา

ไฟตรงทางเดินที่เปิดอยู่ก็ดับลง เหลือแค่ไฟฉุกเฉินที่ไม่สว่างมากนักไม่กี่ดวงที่ยังเปิดอยู่ ดูเหมือนว่าทั้งอาคารจะไฟดับ

วันวิวาห์ตัวสั่น รีบหดหัวเล็กๆด้วยความกลัว ล็อกประตู แล้วขึ้นไปที่เตียง

ม่านไม่ได้ปิด แสงนีออนจากชั้นบนฝั่งตรงข้ามส่องเข้ามาในห้อง สะท้อนแสงเล็กน้อย

ในใจเธอจึงมีความรู้สึกปลอดภัยเล็กน้อย

ตอนที่เตรียมจะหลับตา จู่ๆก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นตรงทางเดินที่เงียบสงัดนอกประตู

วันวิวาห์ลืมตาขึ้นมาทันที ลงมาจากเตียงอย่างกังวล

เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ สุดท้ายหยุดลงที่หน้าประตู

“ก๊อกก๊อกก๊อก！”

วันวิวาห์ได้ยินหัวใจตัวเองเต้นดังขึ้น แรงขึ้น เหมือนจะออกมาจากหน้าอก

เธอกลืนน้ำลายอย่างกังวล ใช้ประโยชน์จากแสงสะท้อนของแสงนีออน มองซ้ายมองขวาจากข้างในห้อง สุดท้ายก็เหลือบเห็นแจกันตกแต่งที่วางอยู่ข้างๆชั้น จึงรีบเข้าไปคว้ามาไว้ในมือ ซ่อนตัวอยู่หลังประตู

“คลิก！”

เสียงปลดล็อกประตูดังขึ้น ประตูถูกคนผลักออกจากด้านนอก

วันวิวาห์กำแจกันไว้แน่น มองดูโอกาสอย่างระมัดระวัง แล้วจึงยกแจกันขึ้นและทุบลงไป

……

ณ ห้องฉุกเฉิน โรงพยาบาลอุ่นรัก

กวินทร์ที่ถูกปลุกสองครั้งกลางดึก ใบหน้าที่ดูเป็นผู้หญิงนั้น จัดการแผลที่หน้าผากให้จอมพลอย่างไม่พอใจ

“หึ พี่พล ดูพี่สิดึกๆดื่นๆไม่ยอมนอน อารมณ์ของพวกพี่สองสามีภรรยานี่……รุนแรงไปหน่อยนะ”

หนึ่งชั่วโมงก่อนยังคุยเรื่องพี่สะใภ้กับเขาอยู่ หนึ่งชั่วโมงต่อมา ก็หาเจอ

ก็แค่สองสามีภรรยาคู่นี้มารวมกันที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเขา

สีหน้าจอมพลดูเหยเก เหลือบมองไปอย่างเยือกเย็น กวินทร์รีบหุบปากกลั้นขำ

วันวิวาห์พูดด้วยสีหน้าราบเรียบ：“หาเรื่องใส่ตัวเอง ถ้าเขาไม่ทำตัวเหมือนโจรแอบเข้ามาที่ห้องฉัน ฉันจะตีเขาไหม？”

คืนนี้จอมพล ระงับความโกรธไว้ แล้วก็พุ่งเข้ามาที่หัวทันที：“คุณมาที่บริษัทเอง ไม่ล็อกประตู และยังโทษคนอื่นที่มาเปิดห้องคุณ？ถ้าไม่ใช่ว่าผมกลัวคุณอยู่สถานที่โทรมๆแบบนั้นคนเดียวจะถูกคนข่มขืนและฆ่าได้ ผมก็ไม่ไปหรอก ยัยผู้หญิงใจดำ！”

คำว่า“ข่มขืน”นี้ แทงใจมาก แทงเข้าไปในใจของวันวิวาห์

เรื่องเมื่อคืนผุดเข้ามาในหัวอีกครั้ง

เธอถลึงตาอย่างโกรธจัด

ใครจะไปรู้ว่าตัวล็อกเสียล่ะ

เธออุตส่าห์ล็อกประตูแล้ว！

“ดึกๆดื่นๆแบบนี้ ใครกันที่กินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำแต่ไปบริษัท？ข่มขืนและฆ่า ฉันว่าคุณนั่นแหละที่มีความคิดสกปรกแบบนี้ได้！”

วันวิวาห์ตัดบทอย่างเฉยเมย：“ไปๆมาๆอยู่ทั้งคืน พอหาโรงแรมได้ ฟ้าก็สว่างแล้ว สู้เอาเวลานั้น นอนพักที่บริษัทสักแป๊บหนึ่งดีกว่า คุณกลับไปเถอะ”

วีระเห็นเธอยังโกรธอยู่ ก็ไม่กล้าโน้มน้าว

“งั้นถ้าคุณมีอะไรก็ติดต่อผมเลยนะครับ ผมจะรีบมาทันที”

วันวิวาห์พยักหน้า

วีระหันกลับ ก็คิดจะกลับไป

จึงนอนบนรถ เฝ้าอยู่ที่ชั้นล่างทั้งคืน

“วีระ”วันวิวาห์เรียกเขา

วีระหันไป

วันวิวาห์กัดริมปากพูดออกไป：“จอมพล……แผลที่หัวเขา คุณกลับไปพูดกับป้าสมหน่อย ให้เธอทำอาหารก็ระวังหน่อย เลี่ยงของพวกนั้น เลือกอาหารรสอ่อนและบำรุงแผล”

วีระปลอบโยนไปว่า：“คุณหญิง ผมพูดตรงๆนะ คุณอย่าโกรธล่ะ ที่จริง Boss เขาเป็นคนปากแข็งแต่ใจอ่อน แสดงออกไม่เป็น แต่ในใจเขาใส่ใจคุณมากนะครับ”

วันวิวาห์เงียบไปสักพักแล้วพูด：“ฉันรู้ แต่บางครั้งคนก็มักจะแบบนี้ พออารมณ์ขึ้น ก็พูดใส่แบบนี้ เขาก็ไม่ผิดหรอก พูดตรงๆแล้ว ฉันแค่ฟังแล้วไม่สบายใจก็เท่านั้น”

เงียบไปสักพัก เธอก็ดูหมิ่นตัวเอง：“น่าจะเพราะผู้หญิงชอบอะไรที่ดูถือตัว ชอบฟังอะไรน่าฟัง อะไรที่ตัวเองอยากได้ยินเท่านั้น”

ดูหมิ่นตัวเองเสร็จ วันวิวาห์ก็พูดด้วยรอยยิ้มนิ่งๆ：“วีระ ขอบคุณนะ คำพูดในวันนี้ คุณอย่าไปพูดให้จอมพลฟังล่ะ เขาดีมาก ฉันรู้ เขาก็เป็นคนธรรมดา เรื่องที่เกิดขึ้นคืนนี้แค่เป็นการระบายของเขา อย่าให้เขาคิดว่านั่นเป็นข้อเสียของเขา”

วีระชื่นใจและประทับใจ รีบพยักหน้า：“วางใจเถอะ”

เหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว วันวิวาห์ก็ง่วงมาก

เธอหาเก้าอี้มาพิงไว้หลังประตู แล้วจึงหลับตาลงหลับสนิท

พอตื่นมา ด้านนอกก็ฟ้าสว่างแล้ว นอกห้องทำงานมีคนเดินไปมา เป็นเวลาทำงานแล้ว

เธอเก็บอย่างรวดเร็ว เปิดประตูห้องทำงาน

ริชชี่ที่อยู่ห้องเลขาเห็นเธอ ก็แปลกใจทันที：“ประธานวันวิวาห์ ทำไมคุณมาเช้าแบบนี้？”

เธอวิ่งเข้าไปอย่างดีใจ เอาโทรศัพท์ที่เปิดฮอตเสิร์ชมาไว้ตรงหน้าวันวิวาห์：“คุณรีบดูสิคะ ในเวยป๋อตอนนี้เรื่องพลิกกลับแล้ว เพียงเวลาทั้งคืน เรื่องที่คุณลอกวิทยานิพนธ์ได้ตาลปัตรแล้ว ตอนนี้ทุกคนต่างกำลังสงสัยหอมจันทร์ ไม่ใช่แค่สงสัยว่าวิทยานิพนธ์ฉบับนั้นของคุณไม่ได้ลอกเธอ แต่อาจจะเป็นไปได้ว่าเธอลอกของคุณต่างหาก และก็ เพราะเรื่องวิทยานิพนธ์นี้ เลยส่งผลต่อผลงานอื่นๆที่หอมจันทร์เคยตีพิมพ์ ตอนนี้ เธอน่าจะกดดันสุดๆ”