เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 65

ณ บ้านพักตากอากาศ ริสายังคงนอนหลับอยู่บนเตียงที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างเรียบหรู ด้วยผ้าปูสีขาว ซึ่งผ้าม่านลูกไม้สีขาวมีระย้าระบายลงมาดูพลิ้วสวยงาม ท่ามกลางบรรยากาศของกลิ่นอายความโรแมนติก ซึ่งเสียงคลื่นซัดสาดไม่ต่างจากเสียงทะเลกำลังกระซิบบอกรัก เมื่อความรู้สึกของชายหนุ่มเริ่มไม่เหมือนเดิม

หลังจากที่ใบโพธิ์อุ้มริสามานอนที่เตียง เขาได้จัดการกับชุดที่เพิ่งซื้อมาให้กับเธอแล้วนำไปผึ่งจวนจะแห้งแล้ว ก่อนจะเข้าไปในครัว เพื่อทำอาหารด้วยเมนูง่ายๆ ไว้ให้หญิงสาว หลังจากที่เขาจัดการกับอาหารมื้อพิเศษเสร็จเรียบร้อยชายหนุ่มได้เดินออกมานั่งชมวิวที่ระเบียง ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

“เอาไงดีวะ” ใบโพธิ์พูดออกมาด้วยความสับสน เมื่อเขานั้นกำลังรู้สึกผิดต่อริสา ตั้งแต่เล็กจนโตชายหนุ่มไม่เคยคิดที่จะดึงผู้หญิงคนไหนเข้ามาในชีวิต แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเธอ มันคืออะไร จะว่าความรักก็ไม่ใช่ ความใคร่อย่างนั้นเหรอ แล้วทำไมเขาถึงรู้สึกแคร์เธอด้วยนะ ทำไมต้องต้องเป็นห่วงริสาด้วย

“เชี้ยเอ๊ย! มึงเป็นไรวะไอ้ใบโพธิ์ เธอก็แค่ผู้หญิงสิ้นคิด ปล่อยให้พ่อจูงจมูกไม่รู้สิ่งผิดชอบชั่วดี เฮ้อ! แต่นั่นมันคนละเรื่องกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนป่าววะ” ใบโพธิ์ยังคงพูดเองเออเอง พร้อมกับระบายความในใจออกมาคนเดียวที่ระเบียง ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปข้างในห้องอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นเหมือนกับว่าริสากำลังร้องไห้

“ฮื้อ! ฮือ! คุณพ่อใจร้าย หนาว หนาวจังเลย” ริสาร้องไห้พร้อมกับพูดจาฟูมฟายออกมาทั้งที่เธอยังคงหลับตา เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับแตะมือลงที่แก้มของหญิงสาวเบาๆ

“เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย ตัวร้อนยังกับไฟอย่าบอกนะว่าโดนแค่ไม่กี่ดอก ไข้แดกซะแล้ว” ใบโพธิ์ยังคงพูดจาสุนัขไม่รับประทานเหมือนอย่างเคย แต่ภายใต้ลุคหนุ่มเซอร์ สุดคลาสสิค เขายังมีความอ่อนโยนถึงอ่อนโยนมากให้กับผู้หญิงที่ชื่อว่าริสา เพราะในเวลานี้โพธิ์กำลังกุลีกุจอเตรียมผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้กับเธอ “

อย่า ไม่เอา...ฮือ”

“งอแงเป็นเด็กไปได้ผมจะเช็ดตัวให้นอนนิ่งๆ สิ! หรืออยากโดนเหมือนเมื่อคืน” ใบโพธิ์พูดจาดุคนตัวเล็กออกออกมาด้วยน้ำเสียงแข็ง

“หยุดเลยนะ” ริสารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอจึงโต้ตอบเขากลับไป ซึ่งประโยคท้ายที่ชายหนุ่มพูดออกมานั้น ทำให้ริสาถึงกับจุกในอก เมื่อหล่อนกำลังคิดว่าตัวเองช่างไร้ค่ากับทุกคน ไม่ว่าจะเป็นบิดาหรือแม้แต่กวิน คนที่เธอรู้จักได้หายไปหมดเหลือเพียงแค่ใบโพธิ์ ชายหนุ่มที่เพิ่งเจอเพียงแค่เมื่อวานและไม่ได้รู้จักเขาอย่างเป็นทางการด้วยซ้ำ

“นายอีกแล้วเหรอ จะทำอะไรฉันน่ะ ปล่อยนะ”

“รอยนี้ ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า เดี๋ยวผมจะหายามาทาให้” ใบโพธิ์เอาผ้าชุบน้ำอุ่นแตะลงไปที่พวงแก้มของริสาอย่างเบามือ เพราะรอยแดงจากการที่เธอถูกบิดาตบลงมาอย่างแรง จึงทำให้ผู้หญิงผิวขาวยังกับไข่ปอกมองเห็นร่องรอยฝ่ามือเด่นชัดขึ้น

“ฉันไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็ขอบคุณนะ”

“ผมทำข้าวต้มไว้ในครัว เดี๋ยวผมจะไปอุ่นมาให้ทาน เสร็จแล้วจะได้กินยานอนพักผ่อนอาการจะได้ดีขึ้น” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับลุกเดินออกไปจากห้อง ซึ่งทำให้ริสาแอบมองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มด้วยหัวใจที่เต้นแรงจนน่าแปลกใจ

“ทำไมหัวใจเต้นแรงจัง แกจะหวั่นไหวให้กับใครไม่ได้นะริสา เขาแค่ผ่านมาทำดีด้วย อีกไม่นานก็คงเดินจากไป สุดท้ายก็คงต้องใช้ชีวิตที่โดดเดี่ยวเหมือนเดิม” หญิงสาวได้พูดความในใจออกมาเพียงลำพัง แต่เธอจะรู้ไหมว่าใบโพธิ์ได้ยินได้ฟังทุกถ้อยคำที่เธอนั้นได้ระบายออกมา จนทำให้เขาแอบยกยิ้มที่มุมปากด้วยความรู้สึกสุขใจอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน

ก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบไปจัดการตักข้าวต้มใส่ชามมาป้อนเธอ เมื่อใบโพธิ์เดินเข้ามาภายในห้องนอน พร้อมชามข้ามต้มในมือ จากนั้นชายหนุ่มได้นั่งลงข้างๆ ริสา ก่อนจะตักข้าวต้มขึ้นมาเป่า ซึ่งการกระทำของเขากำลังทำให้หัวใจดวงน้อยของหญิงสาวเริ่มหวั่นไหวขึ้นมาอีกครั้ง เพราะตั้งแต่เล็กจนโตยังไม่เคยมีใครเอาใจใส่เธอ เหมือนกับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ ทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่นาน ทำไมเขาต้องเข้ามาทำดีกับเธอด้วย ริสาเริ่มไม่แน่ใจว่าเขาเป็นใครกันแน่ ถึงได้พยายามที่จะใกล้ชิดเธอแบบนี้