เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2313

ตอนที่​ 2313 : การ​ทะลวง​ผ่าน​ของ​เฮย​ห​ยา​

เซียน​คือ​นัก​สู้ระดับ​เดียว​กับ​จอม​ปราชญ์​สูงสุด​ การ​เก็บ​แก่น​เลือด​ของ​เซียน​ 10 หยด​ไม่ใช่สิ่งที่​เจี้ยนเฉิน​กล้า​คิด​ มัน​อาจจะ​ถือว่า​เป็น​ความฝัน​สุดโต่ง​ที่สุด​ของ​เขา​ก็​ว่า​ได้​ เขา​ไม่อาจจะ​รับ​ความช่วยเหลือ​จาก​จิตวิญญาณ​วัตถุ​ได้​รึ​ครอบครอง​โถงศักดิ์สิทธิ์​ทองแดง​ได้​ใน​เวลา​อัน​สั้น​

หลังจากนั้น​เจี้ยนเฉิน​ก็ได้​ปรึกษา​กับ​จิตวิญญาณ​วัตถุ​ต่อ​ สุดท้าย​เขา​ก็​ต้อง​ยอมรับ​ความจริง​ที่ว่า​โถงศักดิ์สิทธิ์​โบราณ​แห่ง​นี้​ไม่ได้​มีประโยชน์​อะไร​ต่อ​เขา​จนกว่า​ที่​เขา​จะได้​แก่น​เลือด​ของ​จอม​ปราชญ์​สูงสุด​ทั้ง​ 10 หยด​มา

“ข้า​จะทิ้ง​ตราประทับ​ไว้​ที่​หลัง​มือ​ของ​เจ้า ตราประทับ​นี้​คือ​กุญแจ​ไป​ยัง​โลก​มหา​พิสุทธิ์​ เมื่อ​เจ้าเก็บ​แก่น​เลือด​ของ​จอม​ปราชญ์​สูงสุด​ได้​ 10 หยด​แล้ว​ เจ้าก็​ใช้ตรา​นี่​โดย​ใช้วิธี​ที่​ข้า​สอน​เจ้าไป​และ​ประตู​ที่​นำ​มาสู่ที่นี่​ก็​จะเปิด​ออก​ตรงหน้า​เจ้า”

“จำไว้​ให้​ดี​ว่า​เจ้าเปิด​ประตู​ได้​เมื่อ​เจ้าอยู่​ใน​มิติ​ทั่วไป​ ตรา​นี้​จะไร้ประโยชน์​เมื่อ​อยู่​ใน​ที่​ที่​แปลกประหลาด​ มิติ​ที่​ถูก​ผนึก​หรือ​โลก​จิ๋ว​ที่​สร้าง​ขึ้น​มาโดย​ยอด​ฝีมือ​”

“ตรา​นี่​เป็น​ใช้เป็น​ประตู​ได้​เพียง​ครั้ง​เดียว​ ดังนั้น​อย่า​ใช้มัน​จนกว่า​เจ้าจะเก็บ​แก่น​เลือด​ของ​จอม​ปราชญ์​สูงสุด​ได้​ครบ​ 10 หยด​ ภายใต้​การ​จำกัด​ของ​คำสาป​แล้ว​ ข้า​ไม่ได้​มีพลัง​มาก​พอที่จะ​ให้​พลัง​กับ​เจ้าเป็น​ครั้ง​ที่สอง​ ว่า​เจ้าจะเข้า​มายัง​โลก​มหา​พิสุทธิ์​ด้วย​วิธีการ​บางอย่าง​ได้​แต่​ข้า​ก็​คง​มีพลัง​เพียง​พอที่​จำนำ​เจ้ามาที่นี่​ได้​ครั้ง​เดียว​เพราะ​โถงศักดิ์สิทธิ์​โบราณ​นั้น​ไม่ใช่ที่​ภายใน​โลก​มหา​พิสุทธิ์​”

“พลัง​นี้​ใช้ได้​ก็​ตอนที่​เจ้าเก็บ​รวบรวม​แก่น​เลือด​ครบ​ 10 หยด​…”

“คำสาป​ของ​เซียน​ผสาน​เต๋า​ได้​สยบ​ข้า​ไว้​มานาน​ ข้า​ไม่อาจจะ​คง​สติ​ได้​นาน​นัก​ ข้า​ต้อง​กลับ​ไป​หลับใหล​ต่อ​ ที่​เหลือ​คง​ต้อง​ฝาก​เจ้าด้วย​…”

จิตวิญญาณ​วัตถุ​เตือน​เจี้ยนเฉิน​ใน​หลาย​ ๆ เรื่อง​ หลังจากที่​พูด​จบ​ร่าง​ที่​อัด​แน่น​ขึ้น​มาด้วย​แสงสีฟ้าก็​สลาย​ไป​พร้อมกับ​สายลม​

เจี้ยนเฉิน​ถูก​ส่งกลับ​ไป​ที่​ชั้นแรก​ของ​โถงศักดิ์สิทธิ์​โบราณ​โดย​จิตวิญญาณ​วัตถุ​ มัน​คือ​จุด​แรก​ที่​เขา​เดิน​เข้ามา​ วิธีการ​ใช้ตราประทับ​ตอนนี้​อยู่​ใน​หัว​ของ​เขา​แล้ว​

โถงโบราณ​ตก​อยู่​ใน​ความ​เงียบ​ มีแค่​เจี้ยนเฉิน​ที่​ยืน​อยู่​ใน​ห้องโถง​แห่ง​นี้​พร้อมกับ​ตง​หลิน​ห​ยาน​เซว่​ที่​หมดสติ​ใน​อ้อมแขน​ของ​เขา​

“นาย​ท่าน​ เรา​ยัง​ไม่ฟื้นตัว​จาก​การหลอมรวม​ เรา​ต้อง​กลับ​ไป​หลับ​ต่อ​อีก​สักพัก​” เสียง​ของ​จิตวิญญาณ​กระบี่​ดัง​ขึ้น​มาใน​หัว​ของ​เจี้ยนเฉิน ​ หลังจากนั้น​เขา​ก็​รับรู้​ได้​อย่าง​ชัดเจน​ว่า​จิตวิญญาณ​กระบี่​ได้​หลับใหล​ไป​

ตอนนั้น​เจี้ยนเฉิน​รู้สึก​ค่อนข้าง​อับอาย​ เขา​รู้​ว่า​เขา​ได้​หลอม​รวม​กระบี่​คู่​เพื่อ​ปลดปล่อย​ร่าง​เดิม​ของ​โมเทียน​หยุ​น​ด้วย​ความเห็นแก่ตัว​โดย​ไม่สนใจ​คำ​คัด​ค้น​จาก​ทั้งคู่​ เขา​ฝืน​ใช้กระบี่​คู่​มากเกินไป​จนถึง​จุด​ที่​แม้แต่​ตอนนี้​ก็​ยัง​ไม่ฟื้นตัว​

“ข้า​ต้อง​เก็บ​แก่น​เลือด​จอม​ปราชญ์​สูงสุด​ 10 หยด​ แม้ว่า​จะไม่ใช่เพื่อ​โถงศักดิ์สิทธิ์​โบราณ​ แต่​ข้า​ก็​ต้อง​ทำ​เพื่อ​ปราณ​บร​รพา​กล​” เจี้ยนเฉิน​สาบาน​ใน​ใจ ทางเดียว​ที่​เขา​จะชดเชย​ให้​กับ​จิตวิญญาณ​กระบี่​ได้​คือ​การ​ได้รับ​ปราณ​บรรพกาล​มาและ​ให้​ทั้งสอง​พัฒนา​ตัวเอง​ให้​มีระดับสูง​กว่า​ตอนที่​ยัง​รุ่งโรจน์​

หลังจากนั้น​เขา​ก็​มอง​ไป​ที่​มือ​ของ​ตัวเอง​ มัน​มีตราประทับ​บาง​ ๆ ที่​หลัง​มือ​ของ​เขา​และ​เมื่อ​เขา​มอง​มัน​ มัน​ก็​จางลง​ก่อน​จะหาย​ไป​ใน​ท้ายที่สุด​

แต่​เจี้ยนเฉิน​รู้​ว่า​กุญแจ​ที่​นำไปสู่​โลก​มหา​พิสุทธิ์​ได้​หลอม​รวม​เข้าไป​ใน​หลัง​มือ​ของ​เขา​แล้ว​ มัน​ถูก​ซ่อน​ไว้​ซึ่งมีแต่​เขา​ที่​รับรู้​ตัวตน​ของ​มัน​ได้​

เจี้ยนเฉิน​ได้​ออกจาก​โถงศักดิ์สิทธิ์​โบราณ​มาพร้อมกับ​ตง​หลิน​ห​ยาน​เซว่​ที่​ยัง​หมดสติ​อยู่​ และ​ปรากฏตัว​ขึ้น​มาด้านนอก​

มัน​ยัง​เป็น​เหมือนเดิม​เหมือนกับ​ตอนที่​เขา​มาถึงที่นี่​ หมอก​ยังคง​แผ่​อยู่​โดยรอบ​ ส่วน​โถงศักดิ์สิทธิ์​โบราณ​ยังคง​เปล่งแสง​สีฟ้าออกมา​รา​กับ​ว่า​แสงนี้​คงอยู่​ไป​ตลอดกาล​

“นี่​น่าจะเป็น​ทาง​ที่​ออกจาก​ที่นี่​” เจี้ยนเฉิน​มอง​ไป​ข้างหน้า​ หมอก​พัด​วน​ที่นั่น​ช้า ๆ แม้ว่า​จะมีหมอก​อยู่​ใน​วัง​วันนั้น​ แต่​เจี้ยนเฉิน​ก็​รับรู้​ได้​ถึงพลัง​ของ​มิติ​

แต่​เขา​ไม่ได้​ออกจาก​ที่นั่น​เพราะ​เขา​เข้าใจ​ว่า​ตราบใด​ที่อยู่​ที่นี่​ ตง​หลิน​ห​ยาน​เซว่​ก็​จะยังคง​หมดสติ​อยู่​ การ​หมดสติ​นี้​ไม่ได้​มาจาก​บาดแผล​ของ​นาง​ แต่​มัน​เป็น​เพราะ​จิตวิญญาณ​วัตถุ​

เฮย​ห​ยา​ได้​ขึ้นไป​ถึงระดับ​ราชา​เทพ​ส่วน​สูงสุด​แล้ว​และ​ด้วย​ดอกไม้​แห่ง​วิถี​ที่​เจี้ยนเฉิน​ให้​มา เขา​ก็​เข้าใจ​ความลึกลับ​ของ​ขอบเขต​บรรพกาล​ เขา​สามารถ​ที่จะ​ทะลวง​ผ่าน​ตอน​ไหน​ก็ได้​

แต่​โถงศักดิ์สิทธิ์​ที่​เขา​อยู่​ก่อนหน้านี้​ไม่อาจจะ​ทน​พลังงาน​จาก​การ​ทะลวง​ผ่าน​ได้​เพราะ​ระดับ​ที่​จำกัด​ของ​มัน​ ผล​ก็​คือ​เขา​ได้​แต่​ยื้อ​การ​ทะลวง​ผ่าน​ไป​ก่อน​ตามที่​เจี้ยนเฉิน​ได้​ขอ​ไว้​

เมื่อ​พวกเขา​อยู่​ใน​มิติ​ประหลาด​ที่​ซึ่งเป็น​ที่อยู่​ของ​จิตวิญญาณ​วัตถุ​ เจี้ยนเฉิน​ ก็​ไม่ได้​กังวล​เรื่อง​เปิดเผย​หอคอย​อนัตตา​ ผล​ก็​คือ​เขา​ได้​นำ​เฮย​ห​ยา​เข้าไป​ใน​หอคอย​อนัตตา​เพื่อ​ทำการ​ทะลวง​ผ่าน​ด้านใน​

“ได้​ขอรับ​ นาย​ท่าน​ ! ” เฮย​ห​ยา​ตอบกลับ​อย่าง​สุภาพ​ หลังจากนั้น​เขา​ก็​นั่งลง​กับ​พื้น​และ​เริ่ม​ทำการ​ทะลวง​ผ่าน​

เจี้ยนเฉิน​ยิ้ม​ออกมา​และ​มอง​ไป​ที่​เฮย​ห​ยา​ เมื่อ​เฮย​ห​ยา​ขึ้นไป​ถึงขอบเขต​บรรพกาล​ มัน​จะมีประโยชน์​ต่อ​เขา​อย่าง​มาก​

มัน​หมายความว่า​เขา​จะมียอด​ฝีมือ​ขอบเขต​บรรพกาล​คอย​อุทิศตัว​ให้​กับ​เขา​ เขา​สามารถ​ใช้เฮย​ห​ยา​ที่ไหน​ก็​ได้ที่​ต้องการ​

ตอนนั้น​เจี้ยนเฉินอด​ไม่ได้​ที่จะ​คิด​ย้อนกลับ​ไป​ถึงตอน​ที่อยู่​ใน​อาณาจักร​ศักดิ์สิทธิ์​ปิง​เทียน​ ตอนที่​อาณาจักร​ศักดิ์สิทธิ์​เผชิญหน้า​กับ​การ​รุกราน​ของ​ลัทธิ​ปีศาจ​ชั้น​ฟ้าซึ่งมีรองหัวหน้า​แค่​คนเดียว​ที่​ขึ้นไป​ถึงขอบเขต​บรรพกาล​อย่าง​ห้วย​อัน​ กลับ​เพียงพอ​ทำให้​ยอด​ฝีมือ​ส่วนมาก​ใน​อาณาจักร​ศักดิ์สิทธิ์​ต่าง​ก็​หมดหนทาง​

ระหว่าง​นั้น​ขอบเขต​บรรพกาล​มีความหมาย​เหมือนกัน​หัว​ของ​ยอด​ฝีมือ​หลาย​ ๆ คน​ ขอบเขต​บรรพกาล​คือ​ภูเขา​ที่​พวกเขา​ไม่อาจจะ​ข้าม​ไป​ได้​ใน​สายตา​ของ​เหล่า​ราชา​เทพ​

นั่น​เพราะ​มัน​มีเหว​ขนาดใหญ่​แยก​อยู่​ระหว่าง​ขอบเขต​บรรพกาล​กับ​ขอบเขต​เทพ​ จาก​ราชา​เทพ​นับไม่ถ้วน​ใน​โลก​เซียน​ มีแค่​ไม่กี่​คน​ที่​ขึ้นไป​ถึงขอบเขต​บรรพกาล​ได้​

เมื่อ​อาณาจักร​ศักดิ์สิทธิ์​มียอด​ฝีมือ​ขอบเขต​บรรพกาล​ ฐานะ​ของ​มัน​ก็​จะเปลี่ยนไป​ทันที​ มัน​จะกลายเป็น​จักรวรรดิ​ ตอนนี้​เจี้ยนเฉิน​กำลังจะ​มียอด​ฝีมือ​ขอบเขต​บรรพกาล​เป็น​คน​ของ​ตัวเอง​ ดังนั้น​ก็​ชัด​แล้ว​ว่า​มัน​เป็นเรื่อง​น่ายินดี​