เทพกระบี่มรณะ นิยาย บท 2667

2667 /2703

ตอนที่ 2667 : เย่อหยิ่ง

ยังไงซะพวกเขาก็เป็นแค่ผู้ใช้กระบี่ผู้พิทักษ์ พวกเขาไม่ใช่เจ้าของของมัน กระบี่ผู้พิทักษ์จะจากพวกเขาไปตอนไหนก็ได้หากพวกเขาทำเช่นนั้น

แน่นอนว่ากระบี่ไม่ได้ส่งข้อความให้พวกเขาตลอดเวลา มันจะส่งข้อความหาก็ต่อเมื่อผู้ใช้ตกอยู่ในอันตรายหรือกระบี่ผู้พิทักษ์เล่มอื่น ๆ นั้นตกอยู่ในอันตราย มันถึงจะส่งข้อความให้กับพ พวกเขา

“หากเจ้าบัดซบกงซุนอี้ตายไป โถงเซียนธาตุแสงก็จะสงบขึ้นอย่างมาก ทำไมกระบี่ผู้พิทักษ์ถึงอยากให้เราช่วยเขาด้วย ? ” ตงหลินหยานเซว่หงุดหงิดอย่างมาก ตอนนี้นางอยู่ภายในตระก กูลตงหลิน นางเกลียดกงซุนอี้มากที่สุด แต่นางกลับถูกสั่งให้ไปช่วยเขา มันทำให้นางรู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก

สุดท้ายผู้พิทักษ์ทั้งห้าก็ได้มารวมตัวกัน พวกเขาเดินทางไปตามทิศทางที่กระบี่ผู้พิทักษ์บอกมาและไปถึงในมิติที่กงซุนอี้ถูกขังเอาไว้

กงซุนอี้อยู่ในมิติที่แสนไกล พวกเขาต้องข้ามที่ราบกว่าสิบแห่งด้วยค่ายกลเคลื่อนย้าย ก่อนจะเดินทางต่อในระยะทางที่ไม่รู้ว่าจะใช้พลังของกระบี่ไปมากแค่ไหน จากนั้นพวกเขาก ก็ค่อยไปถึงที่นั่น

นี่เป็นครั้งแรกที่กระบี่ผู้พิทักษ์ทั้งหกได้มารวมตัวกันที่มิติภายนอก มันไกลเกินกว่าที่ราบรกร้าง

แต่เมื่อได้เห็นสัตว์อสูรมิติตัวใหญ่ ทุกคนต่างก็พากันตกตะลึง นอกจากซวนจ้าน

นี่เป็นครั้งแรกที่ทั้งสี่คนได้เห็นสัตว์อสูรมิติตัวใหญ่แบบนี้ !

เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะไม่อาจหลีกเลี่ยงการต่อสู้ได้ ด้วยการที่พวกเขามาถึง กงซุนอี้ก็ถูกช่วยเอาไว้

“วิเศษ ! รองหัวหน้าซวนจ้า ในที่สุดท่านก็มาช่วยข้า ข้าถูกล็อคไว้กับสัตว์อสูรมิตินี่มาหลายวัน มันกำลังหมดแรง เร็วข้า ร่วมมือกันฆ่ามันซะ ! ” กงซุนอี้หัวเราะออกมา การมาถ ถึงของพวกนี้ทำให้เขาผ่อนคลาย มันต่างจากความสิ้นหวังก่อนหน้านี้ ตอนนี้คึกอย่างมาก ความมั่นใจเองก็เต็มเปี่ยมไปด้วย

เขารู้ว่าเขาคงไม่ตายด้วยเท้าของสัตว์อสูรมิตินี่ด้วยการมาถึงของพวกนี้

หลังจากนั้นกงซุนอี้ก็ได้เปลี่ยนจากการป้องกันมาทำการโจมตี เขาได้ร่วมมือกับซวนจ้านและคนอื่น ๆ ในการต่อสู้กับสัตว์อสูรมิติ

กระบี่ผู้พิทักษ์ทั้งหกของโถงเซียนธาตุแสงได้ส่องแสงออกมาให้กับมิติที่มืดมิด พวกมันทำให้เกิดการต่อสู้ที่น่าตกตะลึง

แต่สัตว์อสูรมิตินี้แข็งแกร่งเกินไป ยิ่งกว่านั้นความแข็งของตัวมันก็แทบไม่มีอะไรมาเทียบได้ หลังจากที่ปะทะกันอยู่หลายครั้ง พวกเขาก็ต้องตะลึงเมื่อพบว่านอกจาก ซวนจ้าน แล้ว ว ไม่มีใครเลยที่ทำอันตรายต่อสัตว์อสูรมิติได้

แม้แต่ซวนจ้านก็ทำให้มันบาดเจ็บแค่เพียงเล็กน้อย

แต่การโจมตีของสัตว์อสูรมิติจะทำให้พวกเขากระเด็นออกไปไกลเรื่อย ๆ แม้แต่ด้วยการป้องกันของกระบี่ก็ยังทำให้พวกเขารู้สึกกลัว

“ถอยกันเถอะ เราไม่อาจจะทำอะไรมันได้” ซวนจ้านพูดขึ้นมา

“เราจะปล่อยมันไปแบบนี้รึ ? ” กงซูนอี้รู้สึกแค้น เขาถูกสัตว์อสูรมิตินี่ตามรังควานอยู่นานจนชีวิตของเขาตกอยู่ในอันตราย สุดท้ายเขาก็ได้โอกาสที่จะแก้แค้น เมื่อพบว่าเขาไ ไม่อาจจะทำอะไรมันได้ มันก็ทำให้ความแค้นในอกปะทุขึ้นมา