เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 1040

กลุ่มคนในสำนักหงเหมือนหมาข้างถนน หนีอย่างบ้าคลั่ง

คนของสำนักเทพมรณะช่างน่ากลัวจริง ๆ

ฆ่าจนพวกเขาไม่มีแรงตอบโต้กลับ

เป็นอย่างนี้ต่อไป พวกเขาต้องตายเกลื่อนหาดทรายแห่งนี้ไม่ช้าก็เร็ว!

“หนีไปไหน？”

พอเห็นเย่หรงกับพรรคพวกจะหนี

กัศปะกับเฉินตงทั้งสองคนเตรียมจะไปตามฆ่า

หยางเฟิงเอ่ย： “ไม่ต้องตามแล้ว！”

กัศปะกับเฉินตงเหลียวหันมา ส่งสายตามายังหยางเฟิงด้วยความสงสัย

พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ตาม？

ตอนนี้กองทัพสำนักหงสูญเสียจิตใจ เป็นเวลาที่จะกำจัดพวกเขาให้สิ้นซาก

หยางเฟิงไม่ได้อธิบายมากมาย เอ่ยอย่างเรียบ ๆ ว่า： “อย่าไล่คนจนตรอก！”

“ครับ！”

แม้คนทั้งสองจะไม่ยอม

แต่คำสั่งของหยางเฟิง พวกเขาก็ไม่กล้าขัดขืน

โดยเฉพราะเฉินตง อยากฆ่าเจ้าหมาเฒ่าเย่หรงเย่หรงตัวนี้แทบขาดใจ

แต่เขารู้ว่า บัดนี้หยางเฟิงต่างหากที่เป็นที่พึ่งของเขา

หากบังอาจขัดคำสั่งของหยางเฟิง เกรงว่าเขาต้องตายอย่างอนาถ！

ส่วนหยางเฟิงมองดูเงาที่จากไปของเย่หรงเย่หรง มุมปากก็เผยรอยยิ้มที่มีความหมายออกมา

ที่เขาไม่ฆ่าเย่หรงเย่หรง ต้องมีข้อดีแน่นอน

ถ้าฆ่าเย่หรงเย่หรงไป เฟิงเมิ่งกรุ๊ปจะไปต่างแดนได้ยังไงกัน？

บนชายหาดในเวลานี้

นอนเรียงไปด้วยศพของสาวกสำนักหง

ศพเกือบนับพัน ลอยอยู่บนท้องทะเล

ย้อมน้ำทะเลทั้งผืนเป็นสีแดง

กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอย่างที่สุด

หยางเฟิงยิ้มเบา ๆ กล่าวว่า： “ไป！ไม่ว่ายังไงก็ตาม ครั้งนี้ก็เป็นชัยชนะครั้งใหญ่ พวกเรากลับไปฉลองดี ๆ กันหน่อย！”

“กัศปะ นายเหลือคนส่วนหนึ่งไว้เก็บกวาดสนามรบ อย่าให้ขยะพวกนี้เป็นมลภาวะต่อสิ่งแวดล้อม！”

ศพนับพันทิ้งไว้ในท้องทะเล

ถ้าไม่ทำให้สะอาด จะนำมาซึ่งปัญหาโรคระบาดอย่างแน่นอน

อีกอย่างไม่ว่ายังไงก็ตาม ครั้งนี้เป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่

เขาต้องฆ่ามันด้วยน้ำมือตัวเองแน่！

ในขณะเดียวกัน

เย่หรงเย่หรงที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ สีหน้าเต็มไปด้วยพิษความแค้น

บาดแผลที่แขนของเขาขาด ได้รับการพันแผลแล้ว

ทว่าต่อให้รักษาหาย พละกำลังของเขาก็ลดลงไปมาก

เขามองไปยังตงไห่ จิตใจเต็มไปด้วยความแค้น

เวลานี้เอง

ลูกน้องคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา สีหน้าเศร้าสลดเอ่ยว่า： “ผู้นำ ชนชั้นนำสำนักหงแปดพันคนเหลือไม่ถึงสามพันคนแล้ว อีกทั้งคนที่กลับมา ก็บาดเจ็บกันทุกคน มีบาดเจ็บสาหัสในนั้นกว่าพันคน ต่อให้รักษาหาย ต่อไปเกรงว่าก็ไม่สามารถต่อสู้ได้อีก！”

ถุย！

พอได้ยิน

เย่หรงเย่หรงก็โมโหอย่างหนัก บาดแผลฉีกจนเลือดไหลออกมา！

ดวงตาทั้งคู่ของเขาจ้องเขม็งไปยังตงไห่เอ่ยด้วยความโกรธว่า： “หยางเฟิง ไม่ฆ่านายฉันไม่ขอเป็นคน！”

ความแค้นที่ฆ่าลูกฉัน！

ความแค้นที่แขนฉันขาด！

บัดนี้ ยังมีความแค้นล้างสำนักด้วย！