เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 1064

ขณะเผชิญหน้ากับสมาชิกพรรคมังกรทองจำนวนหลายร้อยคน สีหน้าของหยางเฟิงยังคงนิ่งสงบ ไม่มีท่าทีหวั่นวิตกหรือกังวลปรากฎออกมาแต่อย่างใด

มุมปากของเขายกขึ้นกลายเป็นรอยยิ้มเยาะอย่างช้าๆ เขามองที่หลงเปียวแล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจอะไรนักว่า “หลงเปียว คุณยังเป็นเจ้าสำนักของพรรคมังกรทองแห่งสำนักหงใช่ไหม ขอถามอะไรหน่อยนะ คุณยังจำการเดิมพันวันนี้ได้ไหม”

“คิดให้ดีก่อนจะตอบนะ ชีวิตคนเรามีครั้งเดียว”

สิ้นเสียงของหยางเฟิง นิ้วมือที่กำรอบคอของหลงเปียวก็เริ่มบีบแน่ขึ้น สีหน้าของหลงเปียวเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มพราะการขาดอากาศหายใจ

ความรู้สึกหายใจไม่ออกอย่างรุนแรงทําให้เขารู้สึกว่าเขาจะหายใจไม่ออกและตายในวินาทีถัดไป!

ภายใต้การคุกคามของหยางเฟิง หลงเปียวกัดฟันพูดว่า "ฉันจําได้แล้ว!"

ดวงตาของหลงเปียวจ้องมองไปที่หยางเฟิงด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาถือว่าหยางเฟิงเป็นคนที่ต้องตายแน่นอน แต่เขาก็ยังไม่อยากตายในเงื้อมมือหยางเฟิงในตอนนี้

ไม่มีใครแย่งเงินพันล้านเหรียญไปจากมือเขาได้!

ไม่เคยมีใครหาเรื่องพรรคมังกรทองแล้วรอดไปได้!

แต่แน่นอนว่าตราบใดที่เขาอยู่ในเงื้อมมือของหยางเฟิง หลงเปียวต้องเล่นตามน้ำปก่อน เขาตัดสินใจตะโกนออกไปว่า “เอาชิฟไปขึ้นเงินซะ!”

เจ้าหน้าที่กาสิโนที่อยู่แถวนั้นรีบเข้ามาช่วยกันนำชิปไปนับแลกเงินอย่างรวดเร็ว เพียงไม่กี่นาที พวกเขาก็แยกชิปออกเป็นกองๆ เพื่อความสะดวกในการนับ แยกชิปมูลค่าต่ำออกจากชิปมูลค่าสูง ทำงานอย่างเป็นระบบอย่างรวดเร็ว ผ่านไปไม่ถึงสามนาที เจ้าหน้าที่กาสิโนก็นับเสร็จ

“คุณครับ ทั้งหมดนี่คือชิปแลกเงินสดมูลค่า 2,500 ล้านครับ”

พอได้ยินเช่นนี้แล้ว หลงเปียวแทบอยากร้องไห้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีเงิน แต่นี่คือเงินแทบทั้งหมดของกาสิโนในตอนนี้!

การจ่ายเงินสดมากขนาดนี้ออกไปในคราวเดียวถือเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่ของพรรคมังกรทอง ยิ่งกว่านั้น ในฐานะเจ้าพรรคมังกรทอง สถานการณ์ในตอนนี้ช่างขายหน้าสุดๆ ช่างอัปยศเหลือเกิน บัดซบเอ๊ย!

เขากลายเป็นตัวตลกของผู้คนในสำนักหงไปแล้ว แถมการเสียเงินมากขนาดนี้ในครั้งเดียวยังเป็นการทำลายโอกาสในการชิงตำแหน่งเจ้าสำนักสำนักหง ตำแหน่งแสนยิ่งใหญ่ที่มีโอกาสเพียงแค่ครั้งเดียวในชีวิตเท่านั้น

ไม่กี่นาทีต่อมา เงินทั้งหมด 2,500 ล้านเหรียญก็โอนเข้าบัญชีส่วนตัวของหยางเฟิงเรียบร้อย

หยางเฟิงใช้มือชวาลูบหน้าของหลงเปียวเบาๆ อย่างหยอกเย้า เรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้น่าสนุกเหลือเกิน น่าสนุกจนหยางเฟิงอดพูดไม่ได้ว่า “บัญชีของผมสะสางแล้ว แต่บัญชีของบางคนยังสะสางไม่เสร็จเลย!”

ยังไม่ทันที่เฉินตงจะพูดจบ หลงเปียวก็ตะโกนด้วยเสียงดังลั่นใส่ว่า “ฝันไปเถอะ เฉินตง! แกไม่ใช่ผู้นำของสำนักหงอีกแล้ว แกไม่มีทางสะสางสำนักหงแล้วกลับมาเป็นผู้นำได้หรอก!”

หลงเปียวจะยอมให้เฉินตงกลับมาที่สำนักหงได้ยังไง

อุปสรรคและความตกต่ำในช่วงที่ผ่านมาของเฉินตงทั้งหมดเป็นฝีมือของเขาส่วนหนึ่งนะ ขืนให้เฉินตงกลับมาได้ ขืนให้เฉินตงสะสางสำนักหงได้เมื่อไหร่ เขาก็ตายสถานเดียวแน่นอน

หยางเฟิงมองเฉินตง ก่อนจะโยนร่างของหลงเปียวไปกองแทบเท้าอีกฝ่าย เขาไม่สนใจเรื่องไร้สาระของหลงเปียว เรื่องพวกนี้ให้คนในสำนักหงจัดการกันเองสิ ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องจัดการให้

“เฉินตง นี่เป็นเรื่องภายในของสำนักหงของคุณ ผมจะปล่อยให้คุณจัดการเองนะ”

“ครับ”

เฉินตงตอบรับคำพูดของหยางเฟิงด้วยความเคารพ สำหรับเขาแล้ว คำพูดของหยางเฟิงคือประกาศิต

หลังจากตอบรับคำพูดของหยางเฟิงแล้ว เฉินตงจ้องหลงเปียวอย่างไม่ละสายตา แววตาของเขาเปล่งแววอำมหิต แต่สีหน้ายังคงนิ่งเรียบเช่นเดิม “หลงเปียว เจ้าสำนักร้อยบุปผายอมสารภาพกับฉันหมดแล้ว ฉันจะให้โอกาสแกนะ จะยอมตายหรือยอมพูด”