เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 1065

“จะให้ฉันยอมสารภาพเหรอ ฝันไปเถอะ!”

หลงเปียวคำรามตอบกลับด้วยความโมโห เขาพุ่งตัวขึ้นจากสภาพกองบนพื้นที่ปลายเท้าของเฉินตงเข้าจู่โจมอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว หมัดขวาของหลงเปียวเล็งไปที่ศีรษะของเฉินตง

ให้ตายสิ เขาคิดอยู่แล้วว่าหลงเปียวไม่มีทางสารภาพ คนทะเยาทะยานแบบนี้ไม่มีทางเลิกล้มอะไรง่ายๆ อยู่แล้ว

เฉินตงครุ่นคิดในใจ เขาพร้อมจัดการหลงเปียวอยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อหมัดขวาของหลงเปียวเข้ามาในระยะที่เหมาะสม เฉินตงก็ชกสวนออกไปด้วยความเร็วที่สูงกว่าหลายเท่า หมัดที่รวดเร็วราวสายฟ้าด้วยเคล็ดวิชาโจมตีทีหลังถึงก่อน

ตูม!

หมัดของเฉินตงเข้าปะทะที่อกของหลงเปียวก่อนที่หมัดของหลงเปียวจะพุ่งเข้าที่ศีรษะของเฉินตง

“อ๊าก!”

โครม!

หลงเปียวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่ร่างจะทรุดลงไปกองที่พื้นอย่างแรง เลือดทะลักออกมาจากปากขณะที่เขาสำลักหายใจอยู่บนพื้น

แค่หมัดเดียวก็ทำให้หลงเปียวบาดเจ็บสาหัสได้ ฝีมือของเฉินตงต้องไม่ธรรมดา นี่คือสิ่งที่คนรอบข้างสังเกตได้

เฉินตงก้าวตรงไปหาร่างของหลงเปียวบนพื้น เท้าซ้ายของเขาเหยียบร่างของหลงเปียวไว้ด้วยท่าทางดูแคลน แต่น้ำหนักและพลังที่ถ่ายทอดลงมากลับทำให้หลงเปียวไม่สามารถขยับร่างได้ ได้แต่กระอักเลือดต่อไปอยู่ตรงนั้น

“ว่าไง จะยอมสารภาพหรือจะตายตรงวนี้ เลือกเอา”

ยิ่งเฉินตงพูด จิตสังหารของเฉินตงก็ยิ่งแผ่ซ่านออกมา ยิ่งจิตสังหารแผ่ซ่าน หลงเปียวก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังไร้พ่ายของประมุขแห่งสำนักหง

ในสายตาของหลงเปียว เขาเห็นถึงความยิ่งใหญ่ของสำนักหงในอดีต ความยิ่งใหญ่ของผู้นำสูงสุดแห่งสำนักหง!

บัดซบเอ๊ย หลงเปียวกรีดร้องในใจ เขาหวาดกลัวสั่นสะท้าน ถ้าเขาไม่ยอมสารภาพ เขาต้องตายแน่นอน พอคิดได้แค่นั้น หลงเปียวก็กลืนเลือดลงคอแล้วพูดออกมาว่า

“หลงเปียวคารวะท่านเจ้าสำนักเฉิน!”

“ดี” เฉินตงตอบอย่างไม่ใส่ใจ แต่เขาอดยิ้มที่มุมปากไม่ได้ ทุกอย่างเป็นไปตามแผน

เขามองกวาดตาไปโดยรอบ คนของพรรคมังกรทองทั้งหมดเห็นเหตุการณ์นี้แล้ว เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องทำตามหลงเปียวแน่นอน

“ว่าไง ยอมฟังคำสั่งฉันไหม”

เสียงกระแอมไอเสียงหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเฉินตง เขาจึงหันไปมองว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่พอเขาเห็นว่าเป็นหยางเฟิง เขาก็นิ่งค้าง

หยางเฟิงมองหน้าเฉินตงและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านเจ้าสำนักเฉิน ท่านดูมีสง่าราศีเหลือเกินครับ”

เฉินตงรู้สึกราวกับถูกน้ำเย็นเฉียบราวตัวอย่างไม่ทันตั้งตัว หยางเฟิงใช้คำพูดเตือนสติเขา เขารู้ตัวเองดีว่าเขาหลงทะนงตัวเองมากไปหน่อย การโอ้อวดเกินไปต่อหน้าหยางเฟิงไม่ใช่เรื่องดีเลย

เฉินตงรีบยิ้มประจบประแจงทันที "ไม่เลยครับ ผมไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรเลย ถ้าไม่ใช่เพราะท่านหยาง ผมก็คงไม่ได้อยู่ที่นี่ในตอนนี้หรอกครับ”

“ผมขอสาบานต่อหน้าทุกคนที่นี่ว่าจะเคารพเชื่อฟังคำสั่งท่านหยาง ไม่ว่าบุกน้ำลุยไฟที่ไหนก็หวั่นครับ!”

พอได้ยินคำสาบานของเฉินตงต่อหน้าคนหลายพันคนที่นี่แล้ว หยางเฟิงยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะสั่งการต่อไปว่า “ดีแล้วที่ไม่ลืมตัวเกินไป ไปกันเถอะ เรายังต้องไปทักทายสำนักพยัคฆ์ดำ...”

จากนั้นไม่นาน หยางเฟิงพาคนจำนวนมากออกจากกาสิโน เขามาที่นี่ในวันนี้เพื่อสะสางบัญชี และช่วยเฉินตงเข้าควบคุมพรรคมังกรทอง เงินหลายพันล้านนั้นเป็นสิ่งที่เขาเก็บเกี่ยวมาได้จากการลงมือทำงานในครั้งนี้

เฉินตงมองดูหยางเฟิงพาคนออกจากกาสิโนไปด้วยความรู้หลากหลาย เขาปาดเหงื่อเย็นเยียบที่หน้าผาก วิธีการของหยางเฟิงเปิดโลกให้เขาอย่างมาก เขาเตือนตัวเองว่าอย่าได้คิดทรยศหยางเฟิงอย่างเด็ดขาด

มีเรื่องกับใครก็ได้ อย่ามีเรื่องกับหยางเฟิง