เทพศึกมังกรหวนคืน นิยาย บท 157

"ประกาศมืด?"

ฉินเฟิงหัวเราะเบาๆออกมา ถ้าอันดับของทาคุยะมิยาโมโตะอยู่สูงกว่านี้อีกหลายสิบอันดับ บางทีเขาอาจจะจำสิ่งที่อยู่บนหน้าของฉันได้ เพราะมันคือหน้ากากแห่งความภาคภูมิใจของประกาศมืด

สมัยนั้น ปาซางที่เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของประกาศมืด และได้รับยกย่องให้เป็นตำนานของโลกใต้ดิน และไม่มีใครเทียบได้

แต่สุดท้าย เขาก็ตายด้วยน้ำมือของฉัน

แต่ยอดฝีมือของประกาศมืดที่ตายด้วยน้ำมือของเขา ไม่ได้มีแค่ปาซางเพียงคนเดียว เขามองมีดซามูไรที่อยู่บนมือของทาคุยะมิยาโมโตะและพูดว่า"มีดเล่มนี้ ทำให้ฉันนึกถึงคนๆหนึ่ง เป็นคนที่แต่งตัวเหมือนกับคุณ บนศีรษะผูกผ้าสีดำ ที่เอวมีหยกขาวชิ้นหนึ่ง และถือมีดเหมือนกับคุณเลย"

"เขาคือปรมาจารย์ของฉัน ฉายานักดาบสยบใต้หล้า"

ทาคุยะมิยาโมโตะขมวดคิ้ว เขาเก็บมีดซามูไรเข้าไปในฝักทันที จนเกิดเสียงดังขึ้นและเขาก็พูด:"คุณโชคดีมากๆ เนื่องจากคุณเคยเจอปรมาจารย์ของฉัน วันนี้ฉันจะไว้ชีวิตคุณ รีบไสหัวไป"

เขาไม่ได้สงสัยคำพูดของฉินเฟิงเลย เพราะเขาก็เคยเจอนักดาบสยบใต้หล้ามาแล้ว เขาเป็นคนที่ไปมาไร้ร่องรอย เป็นยอดฝีมือนักดาบอันดับหนึ่งของประเทศซากุระ และยอดฝีมือที่ใช้ดาบส่วนมากในประเทศซากุระถือว่าเขาเป็นปรมาจารย์ของทุกคน

มีผ้าสีดำผูกอยู่บนหัว มีหยกขาวอยู่ที่เอว

เป็นลักษณะของเขาจริงๆ

"ปล่อยเขาไปเหรอ? คุณมิยาโมโตะ คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าปล่อยเขาไป ถ้าเขากลับมาแก้แค้นจะทำยังไง คนๆนี้แค่ดูก็รู้ว่าเป็นคนเลือดเย็นและชอบฆ่าคน และเขาก็อันตรายมากๆด้วย ไว้ชีวิตไม่ได้"

เมื่อได้ยินคำพูดของทาคุยะมิยาโมโตะ ทำให้หลี่เจิ้งหยางประหม่าขึ้นมาทันที

อิ่นป่ายก็ประหม่าเหมือนกัน และรีบพูดทันที:"คุณมิยาโมโตะ ปล่อยเขาไปไม่ได้นะ คนๆนี้อันตรายมากๆ"

"คนอย่างฉันพูดคำไหนก็เป็นคำนั้น แต่วันนี้ฉันไม่ฆ่าเขา ไม่ได้แปลว่าพรุ่งนี้ไม่ฆ่าเขา แค่ให้เขาได้โอกาสมีชีวิตรอดอีกเพียงแค่วันเดียวเท่านั้น"

ดวงตาของทาคุยะมิยาโมโตะฉายแววโหดเหี้ยมอำมหิตออกมา

วันนี้เห็นแก่ที่MR.Xรู้จักปรมาจารย์ของตัวเอง ก็เลยให้เขามีชีวิตรอดเพิ่มขึ้นหนึ่งวัน พรุ่งนี้ก็จะไปฆ่าเขาเลย

อิ่นป่ายและหลี่เจิ้งหยางรู้สึกโล่งอกทันที

พวกเขานึกว่าจะไม่ฆ่าและปล่อยตัวเขาไปจริงๆ

แต่ฉินเฟิงเอามือไขว้ไว้ด้านหลัง หัวเราะออกมาอย่างดูถูก:"อันที่จริงคุณไม่ต้องเห็นแก่หน้าของนักดาบสยบใต้หล้าก็ได้ เพราะพวกเราสองคนมีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยดีนัก เพราะฉันเป็นคนที่ตัดศีรษะของเขาเอง"

"อะไรนะ?"

ทาคุยะมิยาโมโตะอึ้งไปเลย จากนั้นสีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ:"คุณพูดเรื่องบ้าบออะไรอยู่ นักดาบสยบใต้หล้าเป็นยอดฝีมือนักดาบของประเทศซากุระ เป็นบุคคลสำคัญของประเทศ เมื่อหลายปีก่อนได้เข้าร่วมกับกองทัพ และหลายปีนี้ก็มีข่าวว่าสู้รบชนะมาโดยตลอด คุณจะฆ่าเขาได้อย่างไร"

"ฉันนึกว่าคนต้าหัวจะเป็นแค่ไอ้ขี้โรคเอเชียเท่านั้น แต่คิดไม่ถึงจริงๆว่าคนต้าหัวจะเย่อหยิ่งและอวดดีขนาดนี้ คุณพูดเรื่องไร้สาระมากๆ บุคคลสำคัญของประเทศเราจะตายด้วยน้ำมือของคุณได้ยังไง"

นักดาบสยบใต้หล้าเป็นบุคคลสำคัญของประเทศซากุระ เขาจะตายได้ยังไง

"หนุ่มน้อย วันนี้คุณเหยียบหยามปรมาจารย์ของฉัน ฉันจะตัดศีรษะของคุณ ให้คุณไปรอขอโทษปรมาจารย์ของฉันในนรก"

ทาคุยะมิยาโมโตะโกรธมากๆ เขาดึงดาบทันที แสงสีเงินแวบขึ้นมา มีดซามูไรก็ถูกโดนดึงออกมาจากทันที

จากนั้น เขาก็กระทืบเท้า

และพุ่งไปข้างหน้ามาอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปแค่หนึ่งวินาที เขาก็มาปรากฏตัวต่อหน้าฉินเฟิงแล้ว และดาบซามูไรก็ฟันไปที่คอของฉินเฟิงทันที

เคร้ง

แต่ในเวลานี้ มีองครักษ์หมาป่าคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ด้านหน้าของฉินเฟิง เขาถือมีดทหารและรับการโจมตีของดาบซามูไรไว้ จนทำให้เกิดประกายไฟ

"คุณยังไม่มีสิทธิ์ต่อสู้กับเจ้านายของเรา ข้าคือหมายเลข009แห่งองครักษ์หมาป่า ฉายาหมาป่าหางโต ฉันจะเป็นคู่ต่อสู้กับคุณเอง"

องครักษ์หมาป่าที่อยู่ภายใต้เสื้อคลุมสีดำได้เผยศีรษะออกมา เขายังเป็นเด็กหนุ่ม และเป็นเด็กหนุ่มที่ชอบการต่อสู้มากๆ

องครักษ์หมาป่าคือทหารที่ผ่านการสู้รบมานับครั้งไม่ถ้วน

ทุกคนในองครักษ์หมาป่า ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่ชอบการต่อสู้มากๆ

"คนอย่างคุณ เป็นคนธรรมดาที่ไม่มีชื่อในประกาศมืด ยังกล้ามาสู้กับฉันเหรอ? คนที่ฉันอยากฆ่าไม่ใช่คุณ คนต้าหัวก็เป็นแค่ไอ้ขี้โรคเอเชียเท่านั้น ดังนั้นคุณรีบไสหัวออกไป"

ทาคุยะมิยาโมโตะดูถูกที่ต้องต่อสู้กับทหารตัวเล็กๆ ดังนั้นเขาก็เลยฟันมีดไปทันที และเตรียมตัวที่จะไปฆ่าฉินเฟิง

ฉึก!

หมาป่าหางโตดึงมีดทหารออกมา จากนั้นก็เดินกลับไปอยู่ด้านหลังของฉินเฟิง

และหายเข้าไปในกลุ่มขององครักษ์หมาป่าทันที

เอื๊อก

ทาคุยะมิยาโมโตะก้มหน้ามองบาดแผลกลางอกของตัวเอง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ มีดบินอาซุร่าของเขามีจุดอ่อนเหรอ?

กระบวนท่าที่เขาฝึกมาค่อนชีวิต แต่มันกลับมีจุดอ่อน?

เขาใช้กระบวนท่านี้ฆ่าคนมานับไม่ถ้วน และมีชื่อเสียงมากๆในประเทศซากุระ ในเวลานี้มีคนบอกเขาว่า กระบวนท่าของเขามีจุดอ่อน และสามารถฆ่าเขาได้อย่างง่ายดายด้วย

ถึงตายเขาก็ไม่พอใจ

"คุณเป็น……ใครกันแน่……ทำไมถึงแข็งแกร่งขนาดนี้?"ทาคุยะมิยาโมโตะใช้มือกดบาดแผลที่หน้าอกตัวเอง มององครักษ์หมาป่าด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ

เขาไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมคนๆนั้นถึงแข็งแกร่งขนาดนี้

เขาเป็นแค่ทหารตัวเล็กๆเท่านั้น

"อันที่จริงฉันไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น ที่นี่มีคนแข็งแกร่งกว่าฉันมากกว่าหนึ่งร้อยคน ถ้าอยู่ในอีสเตอร์แลนด์มีคนแข็งแกร่งกว่าฉันเป็นหมื่นคน ไอ้ขี้โรคเอเชียที่คุณพูดถึง คุณต้องคิดให้ดีๆ ใครคือไอ้ขี้โรคเอเชียกันแน่"

องครักษ์หมาป่าคนนั้นพูดถึงเรื่องนี้ เขาก็หยิบของอย่างหนึ่งออกมา มันคือหยกขาว:"ใช่แล้ว คุณจำของสิ่งนี้ได้ไหม?"

"มันคือหยกขาวของนักดาบสยบใต้หล้า"

ทาคุยะมิยาโมโตะตกใจมากๆ เขาเคยเห็นหยกชิ้นนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง และลวดลายบนหยกก็เหมือนกับที่เขาเคยเห็น มันคือหยกของนักดาบสยบใต้หล้าจริงๆ

แต่หยกชิ้นนี้มาอยู่ที่ตรงนี้ได้ยังไง

ในเวลานี้ องครักษ์หมาป่าคนนั้นก็พูดออกมา:"หนึ่งปีก่อน เจ้านายของเราได้ฆ่าสิบแปดขุนพลของประเทศซากุระ หนึ่งในนั้นก็คือนักดาบซามูไรที่มีผ้าสีดำบนศีรษะและมีหยกขาวที่เอว และหยกชิ้นนี้ก็เป็นเจ้านายให้ฉันเอาไว้เล่น"