ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 133

เมื่อฮองเฮาหยวนเจินมาถึงบ่อน้ำที่เกิดอุบัติเหตุ จักรพรรดิหนิงและหยุนชางก็อยู่ที่นั่นแล้ว ศพข้างบ่อน้ำคลุมด้วยผ้าขาว ฮองเฮาเดินเข้ามา สายตาจับจ้องไปที่ศพ "หม่อมฉันถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ"

จักรพรรดิหนิงพยักหน้า "ลุกขึ้นเถิด"

ฮองเฮาลุกขึ้นโบกแขนเสื้ออย่างรังเกียจ ตรัสว่า "วันขึ้นปีใหม่ มาเกิดเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร ฝ่าบาท คนที่ตายนี่ เป็นของตำหนักใดเพคะ"

จักรพรรดิหนิงหรี่ตาและตรัสว่า "ตำหนักฉางชุน"

"ตำหนักฉางชุน" ไม่ใช่ตำหนักของหมิงไท่เฟยรึ? ฮองเฮาตกพระทัย รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อเห็นว่าจักรพรรดิให้คนนำศพไป ฮองเฮาก็ไม่ต้องการที่จะอยู่ต่อ นางจึงโค้งคำนับจักรพรรดิหนิงและกลับไปที่พระราชวังชีอู๋

"ซิ่วซิน เจ้าไปที่ตำหนักฉางชุนที ข้ารู้สึกว่ามีบางสิ่งที่ไม่น่าเชื่อถือ เหมือนมีบางอย่างผิดปกติ เจ้าไปช่วยข้าถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของหญิงที่ตายสิ" ฮองเฮาขมวดคิ้ว

ป้าซิ่วซินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า "เหนียงเหนียง หม่อมฉันรู้สึกว่าในสถานการณ์นี้ เราไม่ควรไล่ตามตำหนักฉางชุนนะเพคะ ตอนนี้เราถูกศัตรูล้อมไว้ทั้งสี่ด้าน ฮองเฮา พระองค์เพิ่งได้ยกเลิกกักบริเวณ พระสนมจิ่นแท้งพระครรภ์ และองค์หญิงหัวจิ้งถูกคุมขัง ตอนนี้ทางด้านหมิงไท่เฟยก็เกิดเรื่องขึ้น ในเวลานี้ เราควรที่จะรอดูสถานการณ์ดีกว่านะเพคะ"

ฮองเฮาก็รู้ว่าซิ่วซินพูดถูก แต่นางมีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ หลังจากผ่านสักพัก นางถอนหายใจ "ข้ายังบอกว่าจะหาโอกาสกลับไปจวนมหาเสนาบดี เรื่องที่เกิดอะไรขึ้นในเมื่อวานนี้ จิ้งเอ๋อร์ต้องถูกกล่าวหาแน่ แต่นางถูกหยุนชางปองร้าย จนถูกขังไว้ แต่ว่า มีเรื่องเกิดขึ้นในวัง ข้าในฐานะฮองเฮา คงออกไปไม่ได้อย่างแน่นอน ไม่รู้ว่าจิ้งเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง"

ซิ่วซินกล่าวอย่างรวดเร็ว "เหนียงเหนียง ตอนนี้พระองค์ยิ่งร้อนพระทัยไม่ได้นะเพคะ พระองค์คิดดู องค์หญิงหยุนชางเป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่ง และนางไม่ได้มีเวลาอยู่ในวังมากนัก นางไม่มีเวลาเตรียมกลอุบายมากมาย เรื่องเมื่อวานที่ตำหนักจินหลวน เห็นได้ชัดว่าจิ้งอ๋องเข้ามาแทรกแซง และกงกงของหอเหม่ยหยิงจะต้องเป็นคนที่จิ้งอ๋องจัดมาแน่เพคะ"

"เฮ้อ นางแพศยาเซียวซูจิ่น ข้าไม่รู้ว่าทำไมนางถึงโชคดีอย่างนี้ มีฝ่าบาทคอยเข้าข้าง ลูกสาวของนางก็มีจิ้งอ๋องปกป้อง ไม่ได้การ ข้าต้องไม่ให้หยุนชางและจิ้งอ๋องอยู่ด้วยกัน หากมีจิ้งอ๋องคอยปกป้องนาง มันยากสำหรับเราที่จะลงมือ..." ฮองเฮาบีบมือแน่น เงียบไปครู่หนึ่งจึงตรัสออกมาว่า "ถ้าหากว่า หยุนชางถูกทำลายชื่อเสียง จิ้งอ๋องคงจะไม่ต้องการนางอย่างแน่นอน…"

"ฮองเฮา พระองค์กำลังคิด?" ซิ่วซินตกใจ

ฮองเฮายิ้มเล็กน้อย "ท่านพ่อมักบอกให้ข้ารอ แต่ตอนนี้ ข้าไม่ต้องการรออีกต่อไป…"

"ฮัดเช้ย…" ในตำหนักชิงซิน หยุนชางจามออกมา "นี่ใครกำลังสาปแช่งข้ารึ?"

เฉี่ยนอินพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว " ใครกล้าสาปแช่งองค์หญิง? เฉี่ยนอินจะถลอกหนังของนาง ลอกกระดูกของนาง และดื่มเลือดของนาง!"

หยุนชางยิ้ม เอนตัวพิงฟูกนุ่ม ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมเล็กน้อย " เฉี่ยนอิน เมื่อคืนเจ้าเห็นนางกำนัลคนนั้นเสียชีวิตอย่างไรหรือไม่"

เฉี่ยนอินได้ยินคำพูด มองไปรอบๆ เดินไปหาหยุนชางและนั่งลง "องค์หญิง คนที่เฝ้าดูบ่อน้ำนั่นบอกหม่อมฉันว่า มีชายชุดดำลากศพของนางกำนัลนั่นแล้วโยนลงบ่อน้ำโดยตรง ชายชุดดำมีวิชาไม่เบา คนที่เฝ้าดูมิกล้าที่จะผลีผลาม จึงได้แต่ตามหลังของเขา และเห็นว่าเขาเข้าไปที่ตำหนักฉางชุนเพคะ"

"ตำหนักฉางชุน ดูเหมือนว่าเรื่องนี้หมิงไท่เฟยจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องสินะ..." หยุนชางหรี่ตา "ในวันส่งท้ายปีเก่า คนของเราได้เห็นสิ่งผิดปกติในอุทยานหลวงหรือไม่ เช่น มีใครเดินผ่านไปมา หรือโยนของอะไรลงบนพื้น"

เฉี่ยนอินส่ายหน้า "ในคืนวันนั้น ตราประทับของฮองเฮาหายไปในตำหนักฉางชุน ทุกตำหนักในวังถูกล้อมรอบด้วยองครักษ์ในวัง ไม่มีใครเข้าออกได้ ดังนั้น คนของเราก็ไม่สามารถออกไปได้เพคะ"

หยุนชางยกมือของศพขึ้น ขมวดคิ้ว และหยิบเส้นใยสีเขียวจากเล็บของศพได้หลายเส้น

"องค์หญิง นี่เหมือนกับตะไคร่น้ำที่พบตรงจุดที่พระสนมจิ่นเกิดอุบัติเหตุในวันนั้น เป็นไปได้ไหมว่า คนที่วางตะไคร่น้ำเหล่านั้นคือนางกำนัลคนนี้" เฉี่ยนอินเห็นเข้าก็พูดอย่างรวดเร็ว

หยุนชางไม่พูด เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตรวจสอบจุดอื่นๆอย่างละเอียด จากนั้นก็เหยียดตัวตรง เฉี่ยนอินรีบตักน้ำมา ให้หยุนชางล้างมือให้สะอาด ก่อนที่จะส่งโถน้ำร้อนให้อีกครั้ง

"กลับไปเถอะ ไม่มีอะไรให้ดูแล้ว หัวหน้าเจิ้ง จัดการกับศพนี้เถิด" หยุนชางพูดเบาๆ ยกเท้าออกจากประตูตำหนัก

เมื่อกลับไปถึงตำหนักชิงซิน หยุนชางยังไม่คลายเสื้อคลุมออก หันไปพูดกับเฉี่ยนอิน "ไปถามคนที่เราจัดอยู่ในตำหนักฉางชุนทีว่า ในวันที่หมิงไท่เฟยสั่งให้ปิดทุกตำหนักเพื่อตรวจค้นนั้น นางกำนัลคนนั้นอยู่หรือไม่ นางกำนัลคนนั้นชื่อว่าปี้ลั่ว เป็นนางกำนัลที่รับผิดชอบในการตักน้ำของตำหนักฉางชุน"

เฉี่ยนอินตอบรับและรีบออกไป หยุนชางถึงคลายเสื้อคลุมออก และพูดเสียงดังว่า "ตักน้ำร้อนมา เอาครีมบำรุงมาด้วย"

นางกำนัลรีบวิ่งไปตักน้ำมา หยุนชางเอามือแช่ลงในอ่างครู่หนึ่ง ล้างมือให้สะอาด แล้วทาครีมบำรุง ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในชีวิตภพที่แล้วและปัจจุบัน ตนเพิ่งได้สัมผัสศพเป็นครั้งแรก และตอนนี้มาคิดๆแล้ว ยังอดไม่ได้ที่จะขนลุกเล็กน้อย

หยุนชางนอนอยู่บนฟูกนุ่ม และอ่านหนังสือ เฉี่ยนอินก็เดินเข้ามา "องค์หญิง ตอนที่ตราประทับของฮองเฮาถูกขโมย ปี้ลั่วอยู่ในตำหนักฉางชุนตลอดเพคะ"

หยุนชางพยักหน้า โดยไม่มีความไม่แปลกใจเลยสักนิด ตอนที่พบตะไคร่น้ำบนนิ้วของนางกำนัล หยุนชางรู้แล้วว่า นางกำนัลคนนั้นแค่เอามาล่อสายตาผู้คนให้สับสนเท่านั้น อาจเป็นเพราะเมื่อวานตอนที่ไปถวายพระพรฮองเฮานั้น ตนแสร้งทำเป็นตื่นตระหนกหลังจากพูดถึงตะไคร่น้ำและบ่อน้ำสองคำสำคัญออกมา มีผู้สนใจได้ยินเข้า ตะไคร่น้ำนั่นมีอยู่จริง แต่บ่อน้ำคือหยุนชางเดาเอา แต่ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ฆาตกรตัวจริงวุ่นวาย