ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 184

เวินหยูอวี้เห็นใบหน้าของหยุนชางมีบาดแผลลึกเต็มไปทั่วทั้งหน้าและมีเลือดไหลออกมาไม่ขาดสาย "หึๆ" นางแสยะยิ้ม "แหม ดีจริงๆเลยนะ ดูซิว่าต่อจากนี้ไปเจ้าจะไปยั่วยวนชายใดได้อีก? แต่ว่าเจ้าคงไม่ถึงกับตายเพียงเพราะข้าทำให้เจ้าต้องเสียโฉมแค่นี้หรอกนะ?" เวินหยูอวี้ปรบมือ คนที่อยู่ด้านนอกก็นำตัวชายสองคนเข้ามาด้านใน ชายทั้งสองนั้นมีกระดูกเอวโค้งงอ เสื้อผ้ามอมแมม ดูคล้ายกับเป็นขอทานที่ถูกนำตัวมาจากข้างถนน

"แม่นางผู้นี้ ข้าขอมอบให้พวกเจ้า" จากนั้นนางมองไปที่หยุนชาง "คืนนี้ เจ้าจงปรนนิบัติเขาทั้งสองให้ดีๆล่ะ หึ" พูดจบ นางก็เดินจากไป

ชายขอทานทั้งสองมองหน้ากัน ตอนที่คุณหนูคนเมื่อครู่นำตัวพวกเขามาได้บอกกับพวกเขาว่าจะให้พวกเขาจัดการธุระบางอย่างให้ และยังมอบค่าตอบแทนให้อีกคนละ 2 ตำลึง เงิน 2 ตำลึงนี้มากพอที่จะประทังชีพของพวกเขาไปได้นานเกินกว่าครึ่งปี พวกเขาจึงยอมตามมาด้วยความยินดี

"ฮ่าๆๆๆๆ......" เวินหยูอวี้หัวเราะอย่างมีความสุข แล้วเดินออกมาจากที่แห่งนั้น

หารู้ไม่ว่า การกระทำทุกอย่างของนางนั้นได้หลุดรอดไปยังสายตาสองคู่ที่จับจ้องมาจากบนหลังคา หยุนชางตะลึงงัน มือของผู้ที่ตะลึงงันไม่แพ้กันอีกคนหนึ่งกุมมือนางไว้แน่น หยุนชางค่อยๆคลายความวิตก นางยิ้มเล็กน้อย "หม่อมฉันไม่เป็นอะไรเพคะ"

เมื่อครู่ที่ผ่านมา ในขณะที่เวินหยูอวี้ใช้กริชจ่อไปบนร่างตัวแทนหยุนชางที่กำลังนอนอยู่นั้น หยุนชางเองก็แทบอยากจะพุ่งเข้าไปหานางและบีบคอนางเสียให้ตาย หยุนชางยิ้มอย่างเยือกเย็น ทำไมมีแต่คนอยากจะทำให้คนอื่นเสียโฉมกันนักนะ? หัวจิ้งในชาติที่แล้วก็เป็นแบบนี้ ในชาตินี้เวินหยูอวี้ผู้นี้ก็ทำเรื่องเช่นนี้อีก ความอำมหิตของเวินหยูอวี้มีพอๆกันกับหัวจิ้ง เมื่อชาติก่อนหัวจิ้งใช้มีดกรีดไปบนใบหน้าของตนและยืนดูโม่จิ้งหรานนำลูกของหยุนชางโยนลงมาจากห้องใต้หลังคาจนเสียชีวิต แต่เวินหยูอวี้นอกจากจะกรีดหน้าของนางแล้ว ยังให้ขอทานมาสร้างความอัปยศเสื่อมเสียให้กับนางอีกด้วย

คนสองคนนี้ นางไม่มีวันปล่อยไปเป็นอันขาด

หยุนชางจ้องมองไปยังร่างของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง ขอทานทั้งสองเปลื้องผ้าของนางออกไปจนหมด และมอบจูบลงไปเกือบจะทั่วร่างของหญิงสาว ขอทานคนที่ร่างกายกำยำหน่อยผลักขอทานอีกคนหนึ่งไปให้พ้นทาง เขายกขาของหญิงสาวขึ้น แทบจะอดใจรอไม่ไหวที่จะนำร่างของตนพุ่งเข้าไปหา ส่วนขอทานอีกคนเห็นดังนั้นก็พยายามเบียดตัวเองเข้าไป แต่ทว่าร่างของหญิงสาวได้ถูกยึดครองจากขอทานอีกคนหนึ่งไว้แล้ว เขาจึงทำได้เพียงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่เรียวปากของหญิงสาว

หยุนชางแสยะยิ้ม ไม่รู้ว่าวันพรุ่ง หากคนในจวนเวินได้ทราบว่าหญิงสาวนางนั้นแท้ที่จริงแล้วคือผู้ใด พวกเขาจะเป็นอย่างไรกันบ้างนะ

ในขณะที่หยุนชางกำลังครุ่นคิด ก็มีมือมือหนึ่งมาปิดตาของนางไว้ หยุนชางสะดุ้ง พลันได้ยินคนทำเสียงเข้มพูดขึ้นว่า "นี่เจ้าชอบดูภารกิจลับของคนอื่นตั้งแต่เมื่อไรกันเนี่ย หืม"

เสียง "หืม" ที่ต่อท้ายลากยาวเป็นพิเศษ จนทำให้หยุนชางฉุกคิดขึ้นได้ว่าตอนนี้ตนนั้นยังคงอยู่ในสถานการณ์คับขัน

หยุนชางหยุดความคิดเรื่องการแก้แค้นไว้ชั่วขณะ จิ้งอ๋องประคองร่างของนางและพานางหนีไปจากจวนเวิน

เมื่อกลับมาถึงจวนจิ้งอ๋องแล้ว จิ้งอ๋องเห็นหยุนชางยังคงอยู่ในสภาวะเหม่อลอยก็ขมวดคิ้วถามขึ้นเบาๆว่า "เจ้าจะกลับวังหรือไม่"

หยุนชางเงยหน้าขึ้นสบตาเขา อมยิ้มและส่ายหน้า "ช้าก่อนเพคะ หากหม่อมฉันกลับเข้าวังไป การแสดงที่นางกำลังดำเนินอยู่จะแสดงต่อไปได้อย่างไรกันล่ะเพคะ" พูดจบนางก็กลับไปใช้จินตนาการของนางต่อ

จิ้งอ๋องมองไปที่นางแล้วก็ถอนหายใจ เขาขมวดคิ้ว เวินหยูอวี้ หากวันหนึ่งได้มาอยู่ในกำมือของเขาแล้ว เขาจะทำให้นางได้ลิ้มรสความเจ็บปวดให้สาสมแล้วค่อยจัดการในภายหลัง แม้เพียงแค่คิดว่าหากสายลับติดตามหยุนชางไปไม่สำเร็จแล้วล่ะก็ เกรงว่าหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงนางนั้นก็คงจะเป็นหยุนชาง ในใจของลั่วชิงเหยียนพลันก็ร้อนรุ่มขึ้นมาในทันที

"เสด็จอาเพคะ......" ผ่านไปไม่นาน เมื่อได้ยินน้ำเสียงอันอ่อนหวานดังขึ้น จิ้งอ๋องพลันได้สติกลับคืนมา เขาเก็บซ่อนแววตาแห่งความเคียดแค้นเอาไว้ ค่อยๆหันไปหาเจ้าของเสียงด้วยท่าทีสบายๆ "ว่าอย่างไรหรือ"

หยุนชางเงียบไปชั่วครู่ สีหน้าของนางจริงจัง "ทำไมหม่อมฉันจึงรู้สึกอยู่บ่อยๆว่าหลังจากที่คณะทูตเข้ามาในพระราชวังแล้ว ก็มีเหตุการณ์มากมายที่ผิดแปลกไป ช่างเป็นเรื่องที่บังเอิญเสียจริง เหตุการณ์เหล่านี้ล้วนมีการเชื่อมโยงมาที่หม่อมฉันแทบจะทุกเรื่องเลยนะเพคะ"

เวินหยุนชิงคิดได้ดังนั้นแล้วก็ให้คนตระเวนหาให้ทั่วจวน เว้นไว้แต่ห้องข้างจวนที่ขังคนเอาไว้ เวินหยูอวี้กลัวว่าคนของจวนซุ่นชิ่งอ๋องจะมาทำการค้นหาคนในห้องนี้ นางรีบมุ่งหน้าไปยังห้องดังกล่าว สั่งคนให้เข้าไปดูสถานการณ์ภายในห้อง ไม่ว่านางจะโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นไร แต่นางก็ยังเป็นหญิงสาวที่ยังไม่ได้ออกเรือน อย่างไรเสียก็ต้องระวังรักษาชื่อเสียงและหน้าตาของตนไว้ก่อน

คนรับใช้เข้าไปดูในห้องเป็นนานสองนาน เวินหยูอวี้เริ่มขมวดคิ้ว จู่ๆก็มีเสียงร้องออกมาจากด้านในด้วยความตกใจสุดขีด

"มีอะไร เกิดอะไรขึ้น?" เวินหยูอวี้ตกอกตกใจ นางเดินไปยังประตูแล้วลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ผลักประตูเข้าไป ได้แต่ยืนพิงประตูและเอ่ยถาม

มีเสียงย่ำเท้าอย่างทุลักทุเลลอดออกมาจากด้านใน ประตูถูกผลักออกอย่างแรง เวินหยูอวี้ที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็เกือบจะล้มลงไปกองกับพื้น นางเซไปมาแต่ก็กลับมาทรงตัวตามเดิมได้อีกครั้ง

"มีเรื่องอะไรกันแน่! รีบพูดมาเร็วเข้า!" เวินหยูอวี้ที่เกือบจะล้มหน้าทิ่มกลัวว่าตนจะถูกคนรับใช้หัวเราะเยาะก็รีบทำหน้าขรึมและถามเสียงเข้ม

คนรับใช้ทั้งสองหน้าซีด สักพักจึงพูดขึ้นมาอย่างลนลาน "คุณหนูขอรับ เกิดเรื่องแล้ว เกิดเรื่องแล้วขอรับ!"

"เกิดเรื่องอะไรล่ะ? หรือว่าหนิงหยุนชางนั่นตายแล้ว? หรือว่าขอทานสองคนนั่นตายแล้ว? ถ้าหากว่าเป็นขอทานสองคนนั่นตาย พวกเจ้าก็แค่ลากออกไปฝังก็เท่านั้น แต่ถ้าหากเป็นหนิงหยุนชางตายล่ะก็ ก็รีบไปรายงานท่านพ่อของข้า ในเมื่อท่านพ่อมอบคนพวกนี้ให้ข้าเป็นคนจัดการ จะตายก็ตายๆไปเถอะน่า"