ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 185

คนรับใช้ทั้งสองหน้าซีดเสมือนวิญญาณออกจากร่าง แข้งขาอ่อนแรงแล้วฟุบลงไปคุกเข่าที่พื้น "ตายแน่ ตายแน่ๆ......"

เวินหยูอวี้ขมวดคิ้ว ท่าทางไม่สบอารมณ์ อะไรตายแน่ ตายแน่ๆ สองคนนี้กำลังแช่งตัวเองอยู่หรือไงนะ เวินหยูอวี้คิดในใจอย่างหงุดหงิด นางก้าวเท้าเดินไปทางคนทั้งสอง สองคนนั้นไม่ทันได้หลีกทางจึงถูกนางเหยียบเข้าไปเต็มๆ เวินหยูอวี้ขมวดคิ้วหนักขึ้นกว่าเดิม "ถอยไปสิ สกปรก" พูดจบ นางก็ก้าวเท้าเข้าไปด้านใน ภายในห้องมีกลิ่นที่น่าสะอิดสะเอียนคละคลุ้งไปทั่ว มีทั้งกลิ่นเหม็นและกลิ่นบางอย่างที่เวินอยูอวี้ไม่อาจจะบรรยายได้ เวินหยูอวี้ขมวดคิ้ว สายตาจ้องมองไปยังกองหญ้า

ภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ทำให้เวินหยูอวี้ถึงกับหน้าซีดเผือด บนกองหญ้านั้นมีร่าง 3 ร่างนอนจมกองเลือด หญิงสาวนอนอยู่บนกองหญ้า ศีรษะของนางห้อยเลยกองหญ้าออกมา ใบหน้าถูกกรีดจนเต็มไปด้วยรอยเลือด ท่าทางราวกับได้รับความทรมานถึงขีดสุด สักพักเวินหยูอวี้ก็ได้สติกลับมา แต่ปากของนางยังคงพึมพำตะกุกตะกัก "เป็นไปได้อย่างไร ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ไปได้" พูดจบก็ปรี่เข้าไปที่กองหญ้าโดยไม่สนใจว่าร่างเหล่านั้นจะปราศจากอาภรณ์ปกปิด และยังมีร่องรอยความเจ็บปวดต่างๆที่ยากเกินกว่าจะพรรณนาออกมาได้ เวินหยูอวี้ยื่นมือมาลูบใบหน้าของหญิงสาวนางนั้น นางคร่ำครวญอย่างน่าเวทนา "ทำไมถึง ทำไมถึงเป็น......พระชายาซื่อจื่อ......"

คนรับใช้ที่อยู่หน้าประตูคนหนึ่งพยายามลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกไป เขาวิ่งไปตะโกนไป "พระชายาซื่อจื่อ พระชายาซื่อจื่อ เกิดเรื่องใหญ่กับพระชายาซื่อจื่อแล้ว......"

เวินหยูอวี้จะหยุดเขา แต่ก็ไม่ทันการ คนรับใช้คนนั้นได้วิ่งออกไปจากห้องข้างจวนเสียแล้ว

เวินหยูอวี้หมดสิ้นเรี่ยวแรง เป็นไปได้อย่างไร? ก็เห็นๆอยู่ว่าเป็นหนิงหยุนชาง เหตุใดจึงกลายมาเป็นพี่หญิงไปได้ล่ะ ตายแน่ๆ ตระกูลเวินต้องแย่แน่ๆ

เสียงป่าวร้องของคนรับใช้คนนั้นไม่ใช่เบาๆเลย หลังจากนั้นไม่นาน เวินหยุนชิงก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก มีเหล่าอนุภรรยาติดตามเขามาด้วย ส่วนผู้ที่ติดตามมาท้ายสุด ก็คือท่านฮูหยินแห่งจวนเวิน

เวินหยูอวี้ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ไม่ได้นะ จะให้พวกเขารู้เรื่องไม่ได้เด็ดขาด นางรีบลุกไปปิดประตูและลงสลักประตูไว้อย่างแน่นหนา

"หยูอวี้ เปิดประตู!" เวินหยุนชิงตะโกนด้วยน้ำเสียงดุดันอยู่ด้านนอก เวินหยูอวี้ตัวสั่น นางส่ายหน้าไปมา "ไม่ได้ ข้าจะเปิดประตูไม่ได้ จะเปิดประตูไม่ได้เด็ดขาด"

คนที่รออยู่ด้านนอกดูเหมือนจะทนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ไม่นานนัก เวินหยูอวี้ก็ได้ยินเสียงเวินหยุนชิงตะโกนสั่งการด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง "เด็กๆ พังประตูเข้าไปเดี๋ยวนี้"

มีเสียงผลักปังๆๆที่ประตู เวินหยูอวี้นั่งกอดเข่าตัวงออยู่ที่มุมห้องด้านหนึ่ง ร่างกายของนางสั่นเทาไปทั่วร่าง

"ปั้ง" ประตูถูกพังล้มลงไปบนพื้น มีเสียงตึงตังดังเข้ามา เวินหยุนชิงพาคนจำนวนหนึ่งติดตามเข้ามาด้วย เมื่อได้พบกับหญิงสาวที่นอนอยู่บนกองหญ้า เขาถึงกับหน้าถอดสี

"ไม่ นี่มันหยูซิน......" หญิงชราที่เดินตามมาจากด้านหลังพูดขึ้นด้วยความตกใจ ท่านฮูหยินเหลือกตาและเป็นลมล้มฟุบไปกับพื้นทันที

คนอื่นๆที่ตามมาก็วุ่นวายกันไปหมด เวินหยูอวี้ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองเวินหยุนชิง นางยังคงนั่งกอดเข่าแน่น สักพักหนึ่งก็ได้ยินเสียงเวินหยุนชิงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่าสะพรึงกลัว "นี่เจ้าทำอะไรลงไป?"

เวินหยูอวี้ขดตัวแน่นยิ่งขึ้น นางกัดฟันควบคุมตนเองไม่ให้ตัวสั่นไปมากกว่านี้ นางเงยหน้าขึ้นมา เผยให้เห็นใบหน้าที่น่าชังเสียยิ่งกว่าคนร้องไห้ "ท่านพ่อ ท่านไม่ได้บอกข้าว่าหญิงคนนี้คือหนิงหยุนชางหรอกหรือ? ท่านไม่ได้พูดว่านี่คือหนิงหยุนชางหรอกหรือ? แล้วทำไม ทำไมถึงได้กลายเป็นท่านพี่หญิงไปได้ล่ะคะ?"

เวินหยูอวี้นิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆเอ่ยขึ้นมาว่า "ท่านพ่อ จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้ว่าท่านพี่หญิงสิ้นพระชนม์ที่นี่ เกี่ยวกับเรื่องส่วนได้ส่วนเสีย ท่านพ่อคงจะรู้ดีมากกว่าข้า คนพวกนี้จะเก็บเอาไว้ไม่ได้เด็ดขาด ท่านพ่อคะ ข้ารู้ว่าท่านคิดจะทำสิ่งใด ข้ามีวิธี ข้ามีวิธีค่ะ ท่านพ่อคะ ขอเพียงท่านจัดการคนพวกนี้ให้สิ้นซาก อีกไม่นาน ไม่นานเกินรอ ข้าจะทำให้เป้าหมายของข้าสำเร็จให้ได้ ท่านไม่ต้องกังวลนะคะ"

เวินหยุนชิงในเวลานี้เริ่มจะสงบสติอารมณ์ได้บ้างแล้ว สักครู่หนึ่งจึงพูดขึ้นว่า "เช่นนั้นก็ได้ เจ้าจงจำสิ่งที่เจ้าได้พูดออกมาวันนี้ให้ดีล่ะ หากว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับตระกูลเวินแล้วล่ะก็ เจ้าจงจำไว้ให้ขึ้นใจว่า ข้าจะไม่ปรานีใครหน้าไหนทั้งนั้นแม้แต่สายเลือดแท้ๆของข้าก็ตาม"

เวินหยูอวี้ได้ยินเช่นนั้นก็ตัวสั่น สักพักจึงค่อยๆพยักหน้า

เวินหยุนชิงค่อยๆยืนตัวตรง เขาเดินออกไปด้านนอก เวินหยูอวี้หันหลังกลับไปมองร่างไร้วิญญาณที่นอนอยู่บนกองหญ้า แววตาของนางแน่นิ่ง ดูไม่ออกว่านางรู้สึกเช่นไร หากแต่ในเวลานี้ ท่าทางของนางกลับไร้ซึ่งความตื่นตระหนกเช่นเมื่อครู่ที่ผ่านมา สักพักหนึ่ง เวินหยูอวี้ก็กัดฟันเดินออกมาจากห้องข้างจวน แต่ทว่า หากลองสังเกตดูดีๆแล้วก็จะเห็นว่าเท้าของนางยังคงสั่นอยู่ตลอดเวลา

เหตุการณ์ทั้งหมด รู้ไปถึงหูของจิ้งอ๋องและหยุนชางอย่างไม่มีตกหล่น หยุนชางยืนอึ้ง นางเม้มปากเล็กน้อย "นึกไม่ถึงจริงๆว่าในตอนนั้นเวินหยูอวี้จะกล้าทำเรื่องเช่นนี้ลงไปได้ นางทำลงไปแล้วจริงๆ ผู้หญิงคนนี้เมื่อถึงคราวจะโหดร้ายขึ้นมา จิตใจของนางก็ดูเหมือนไม่ใช่คนในทันที"

พูดจบก็หันมาทางจิ้งอ๋อง "เสด็จอาเพคะ หม่อมฉันออกมาข้างนอกวังนานมากแล้ว พรุ่งนี้จะขอกลับเข้าวัง หม่อมฉันได้ยินมาว่างานชมบุปผชาติที่จัดขึ้นปีละครั้งนั้นกำลังจะมีขึ้นแล้วเพคะ......"

งานชมบุปผชาติ ก็เป็นไปตามชื่อ ก็คืองานเลี้ยงที่จัดขึ้นสำหรับชมดอกไม้ แต่ว่า ด้วยความที่งานชมบุปผชาตินั้นขจรชื่อเสียงจนเป็นที่รู้จักทั่วไป นอกจากดอกไม้นานาพันธุ์อันตระการตาแล้ว ก็ยังมีหญิงงามมากมายมาร่วมงาน จักรพรรดิหนิงแม้จะมีพระธิดาถึง 2 องค์แล้วแต่ก็ยังไม่มีพระโอรส งานชมบุปผชาติที่จัดขึ้น จริงๆแล้วมีไว้คัดสรรบรรดาหญิงงามให้ได้เข้าวัง

จิ้งอ๋องพยักหน้า เขาแอบรู้สึกใจหาย "ก็ได้ ข้าได้ยินมาว่า เซี่ยโหจิ้งนั้นได้ตกปากรับคำเชิญให้มาร่วมในงานชมบุปผชาติแล้ว" เซี่ยโหจิ้ง เขาก็คืออ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ยนั่นเอง.......