ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 270

หยุนชางและจิ้งอ๋องชะงักฝีเท้า หลี่จิ้งเหยียนกับชางเจียชิงซูงั้นหรือ? สองคนนี้มาเกี่ยวข้องกันได้อย่างไร?

จิ้งอ๋องเหลือบมองหยุนชาง "ข้าจะไปหารือบางเรื่องกับเสด็จพี่สักหน่อย เจ้ากลับไปที่ตำหนักเซวียนรั่วก่อนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เจ้าควรพักผ่อนได้แล้ว"

"เพคะ" หยุนชางยิ้มบางๆ แล้วกลับตำหนักเซวียนรั่วไป ในใจรู้ว่าพวกเขาคงจะไปปรึกษากันเรื่องหาแผนรับมือ

เฉี่ยนอินหัวเราะคิกคักและกล่าวว่า "พระชายา วันนี้สนุกจริงๆ เลยเพคะ ดูท่าทางของจิ่งเหวินซีนั่นสิ ฮ่าฮ่า อยากจะมารังแกพระชายาดีนัก ฝันไปเถอะ ฮิฮิ พระชายา วันนี้ท่านอ๋องตามใจท่านไปเสียทุกอย่างเลย ยอดเยี่ยมเป็นที่สุด หรือว่าช่วงหลายวันที่หม่อมฉันไม่อยู่ พระชายากับท่านอ๋องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่หม่อมฉันยังไม่รู้?"

หยุนชางกลอกตาและเหลือบมองเฉี่ยนอิน "ถ้าเจ้าไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเจ้าเป็นใบ้หรอก"

"พระชายาใจร้าย ฮือๆๆ..." เฉี่ยนอินแสร้งเช็ดน้ำตา เมื่อเห็นว่าหยุนชางไม่สนใจนางจึงเอามือลงและเอ่ยด้วยรอยยิ้มต่อว่า "พระชายา สองสามวันมานี้หม่อมฉันเหนื่อยมากเลยเพคะ หม่อมฉันพาคนไปที่คังหยางมารอบหนึ่งและทำตามคำสั่งของพระชายา แผนที่โดยละเอียดของชายแดนแคว้นเซี่ยทำออกมาแล้วเพคะ ข้อมูลอย่างละเอียดของแม่ทัพที่ปกป้องเมืองโดยเฉพาะแม่ทัพฉีก็ได้มาแล้ว แม้แต่เรื่องของกุนซือผู้เก่งกาจของแคว้นเซี่ยก็สืบมาด้วยเพคะ หม่อมฉันได้นำไปไว้ที่..."

หยุนชางพยักหน้า "ทำได้ดีและรวดเร็วมาก เมื่อข้าอ่านจบแล้วและแน่ใจว่ามีประโยชน์ ข้าจะตกรางวัลให้อย่างงาม!"

เฉี่ยนอินหัวเราะคิกคัดและขานรับ "จริงสิ พี่ฉินยีล่ะเพคะ"

"ฉินยีตามท่านตาไปทำธุระอื่นแล้ว" หยุนชางเดินไปที่โต๊ะและเปิดหนังสือบนโต๊ะอ่านอย่างละเอียด

ไม่นานหลังจากอ่านจบ นางก็เงยหน้าขึ้นและพูดว่า "ข้าขอให้คนติดตามพวกหลี่จิ้งเหยียน ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?"

เฉี่ยนอินรีบตอบ "อยู่ที่วูฉีที่ห่างจากที่นี่ประมาณหนึ่งร้อยกว่าลี้เพคะ"

วูฉีหรือ? ในใจหยุนชางเริ่มจับทิศทางได้ แต่นางมีรายละเอียดไม่ชัดเจนนัก ดังนั้นนางจึงนำแผนที่ของจิ้งอ๋องออกมาสำรวจอย่างละเอียดเพื่อหาที่ตั้งของสถานที่นั้น

"วูฉี...เซี่ยโหจิ้งและหลี่จิ้งเหยียนไปทำอะไรที่วูฉี? ด้านหลังของวูฉีคือแม่น้ำหยวน หากถูกคนล้อมอยู่ตรงนี้ก็มีแต่จะถึงทางตันเท่านั้น" หยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าเปลี่ยนไปมา สายตาก็เพ่งมองสถานที่ที่ดูไม่เข้าตาเอาเสียทีแห่งนั้น

วูฉีไม่ได้อยู่ใกล้เมืองเฟิ่งไหลและเมืองหลวงนัก ทำไมพวกเขาจึงได้ไปอยู่ที่นั่น?

ขณะที่กำลังใช้ความคิดอยู่ จู่ๆ เสียงฝีเท้าก็ดังแว่วมาจากนอกตำหนัก หยุนชางรับเก็บหนังสือที่เฉี่ยนอินนำมาไว้บนชั้นหนังสือด้านหลังอย่างใจเย็นและหันศีรษะมาดูแผนที่ในมือ

"เจ้ากำลังดูอะไรอยู่หรือ? ทำไมจึงได้ดูจริงจังเช่นนี้?" จิ้งอ๋องแหวกม่านและเดินเข้ามาในตำหนักด้านในก็เห็นหยุนชางขมวดคิ้วจ้องมองสิ่งที่อยู่ในมือนาง เขาเดินเข้ามาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย "หือ? แผนที่? เจ้าสนใจของแบบนี้ด้วยหรือ?"

หยุนชางเงยหน้าขึ้นเหลือบมองจิ้งอ๋องก่อนจะพูดว่า "เซี่ยโหจิ้งเตรียมร่วมมือกับชางเจียชิงซูมาจัดการกับแคว้นหนิงใช่หรือไม่?"

จิ้งอ๋องพยักหน้า "เซี่ยโหจิ้งตกลงกับชางเจียชิงซูว่า หลังจากที่ยึดครองแคว้นหนิงได้แล้ว ทั้งสองคนจะแบ่งแคว้นหนิงออกเท่าๆ กัน แม้แผนที่ก็ทำออกมาเสร็จแล้ว"

หยุนชางยิ้มเยาะอย่างดูถูก แววตาฉายแววดูแคลน "พวกโง่เพ้อฝัน"

จิ้งอ๋องไม่ต้องการคุยกับหยุนชางเรื่องนี้อีก เขาถามอีกครั้งว่า "เมื่อครู่เจ้ากำลังดูอะไรอยู่หรือ?"

หยุนชางก็ไม่อ้อมค้อม นางเอานิ้วชี้ชี้ไปที่วูฉีบนแผนที่และขมวดคิ้ว "ข้าได้ยินมาว่าเซี่ยโหจิ้งและหลี่จิ้งเหยียนอยู่ที่นี่ เลยลองเปิดแผนที่ดูเสียหน่อย"

"หือ?" จิ้งอ๋องเลิกคิ้วขึ้น มีประกายแสงวาบขึ้นในดวงตาของเขา แต่เขาเพียงกล่าวว่า "ข่าวของเจ้าช่างรวดเร็วดีจริง" แล้วจึงไม่ได้พูดอะไรอีก

หยุนชางหัวเราะ "เทียบไม่ได้กับท่านอ๋องหรอกเพคะ เกรงว่าท่านอ๋องจะได้รับข่าวตั้งแต่เมื่อสองสามวันก่อนแล้ว? หม่อมฉันเพียงสงสัยว่าด้านหลังวูฉีคือแม่น้ำหยวน พวกเขาอยู่ที่นี่จะไม่เป็นการรนหาที่ตายหรือ?" ตั้งแต่ที่นางเล่นละครกับจิ้งอ๋องและรู้จักแทนตนว่าหม่อมฉันแล้ว หยุนชางก็มักจะติดปากเรียกแทนตนเองเช่นนี้อยู่เสมอ

"รนหาที่ตายหรือ... อาจจะเป็นกลยุทธ์ฟื้นคืนชีพ*ก็เป็นได้ไม่ใช่หรือ?" จิ้งอ๋องพูดเบาๆ ดวงตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อยและเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้าง (*หมายถึง วางกำลังทหารไว้ในชัยภูมิที่ไม่มีทางถอยได้อีก ทำให้ทหารมีแรงฮึดสู้อย่างไม่คิดชีวิตและอาจได้รับชัยชนะในที่สุด)

หยุนชางได้ยินเช่นนั้นก็เงียบไปครู่ใหญ่ สายตาของนางจับจ้องไปที่แม่น้ำหยวนซึ่งมีต้นกำเนิดมาจากทางตะวันตกของแคว้นหนิงและไหลไปทางทิศตะวันตก แต่กลับหักมุมเลี้ยวที่เมืองวูฉีและไหลลงใต้รวมเข้ากับทะเล

"ไม่เป็นอะไร? ถ้าอย่างนั้นก็ทำให้จักรพรรดิแห่งเย้หลางเป็นอะไรเสียหน่อยก็ดีนะเพคะ ชางเจียชิงซูจะได้ไม่ว่างขนาดวันๆ ไม่มีอะไรทำคิดแต่จะทำสงครามกับเรา" หยุนชางหลับตาลง "ชางเอ๋อร์จำได้ว่าเสด็จอาเคยกล่าวว่าชางเจียชิงซูได้รับการสนับสนุนจากราชครู ดังนั้นเขาจึงสามารถแข่งขันกับองค์รัชทายาทและองค์ชายห้าได้ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับจักรพรรดิแห่งเย้หลาง องค์ชายทั้งสามก็ต้องต่อสู้เพื่อบัลลังก์ ชางเจียชิงซูจะต้องนำทหารจำนวนหนึ่งกลับไปยังเมืองหลวงของพวกเขา เช่นนี้แล้วไม่เพียงแต่สามารถเบี่ยงเบนความสนใจของชางเจียชิงซูได้เท่านั้น ทั้งยังสามารถลดแรงกดดันที่ชายแดนทางเหนือได้อีกด้วย นอกจากนี้ชางเจียชิงซูยังหยาบคายมาก ทำไมเราจึงต้องเกรงใจจักรพรรดิของพวกเขาด้วย?" หยุนชางวางแผนที่ในมือลงอย่างแผ่วเบา เงยหน้าขึ้นมองจิ้งอ๋อง น้ำเสียงของนางแม้จะเบาแต่ก็เต็มไปด้วยแววเลือดเย็น ออกจะมีความคล้ายคลึงกับจิ้งอ๋องอยู่บ้าง

เมื่อจิ้งอ๋องได้ยินเช่นนั้น รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก "อืม ข้าก็คิดเช่นนี้เช่นกัน เจ้ากับข้าช่างใจตรงกันเสียจริง"

หยุนชางถลึงตาใส่จิ้งอ๋อง เขาจึงหัวเราะออกมาก่อนจะพูดขึ้นอีกว่า "ข้าจะจากไปชั่วระยะหนึ่ง อย่างเร็วสองเดือน อย่างช้าก็ยากจะบอก ตอนนี้แคว้นหนิงไม่ปลอดภัยไปเสียทุกที่ เจ้าอยู่ที่นี่อย่าได้ไปไหน"

"หือ?" หยุนชางประหลาดใจเล็กน้อย นางเอียงคอคิดครุ่นคิดเล็กน้อยก็รู้ว่าเขาคงไปจัดการกับเซี่ยโหจิ้ง เมื่อครู่เขาไปหาเสด็จพ่อคงหารือกันจนได้แผนรับมือแล้ว

"ท่านจะไปเมื่อไหร่?" หยุนชางถามเบาๆ

จิ้งอ๋องชะงักมือที่กำลังเล่นแหวน แต่เสียงของเขายังคงราบเรียบ "พรุ่งนี้เช้า"

หยุนชางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า "ข้าไม่รู้ว่าท่านต้องเตรียมของอะไร ของในจวนอ๋องก็ไม่ได้เอามาด้วย หากท่านต้องการสิ่งใดก็บอกให้เฉี่ยนอินไปเตรียมก็แล้วกัน"

จิ้งอ๋องดูเหมือนเหม่อลอยไปเล็กน้อย ผ่านไปครู่ใหญ่เขาจึงเอ่ยว่า "ไม่จำเป็น ข้าให้คนไปเตรียมแล้ว"

"...เพคะ..." หยุนชางตอบแล้วก้มหน้าหยิบแผนที่มาดูต่อ แต่นางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมในใจรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและทนดูแผนที่ต่อไม่ไหวอีกต่อไป นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องจากไปเป็นเวลานานเช่นนี้หลังจากแต่งงานกัน นางนึกถึงคำพูดเมื่อครู่ของเขา เร็วก็สองเดือน อย่างช้าก็ยังไม่รู้เมื่อไร ที่ว่าไม่รู้นั้นแสดงถึงความไม่รู้ในเรื่องใดบ้าง...

หยุนชางนึกได้อีกว่าตอนนี้นางรู้ชาติกำเนิดของเขาแล้ว แต่เรื่องที่นางกังวลก็ยังเกิดขึ้น เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเป็นศัตรูกับญาติของเขา เซี่ยโหจิ้งเป็นน้องชายคนที่เจ็ดของเขา ฮวากั๋วกงเป็นตาของเขา จักรพรรดิแห่งแคว้นเซี่ยเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของเขา

หยุนชางไม่รู้ว่าจิ้งอ๋องคิดอย่างไร เพียงแต่รู้สึกเจ็บปวดแทนเขาเล็กน้อย

ในขณะที่นางกำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าจะให้เสด็จพ่อรู้ชาติกำเนิดของเขาไม่ได้เด็ดขาด แม้ว่าดูภายนอกแล้วเสด็จพ่อกับจิ้งอ๋องดูจะเข้ากันได้ดี แต่ที่จริงแล้วเขาเกรงกลัวจิ้งอ๋องเป็นอย่างมาก แม้กระทั่งมาสงสัยในตัวนาง หากเสด็จพ่อรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของจิ้งอ๋อง เกรงว่าเขาจะยิ่งระแวงในตัวจิ้งอ๋องและกีดกันเขาทุกวิถีทางอย่างแน่นอน บางทีอาจรู้สึกว่าฮวากั๋วกงแห่งแคว้นเซี่ยความคิดล้ำลึกและได้ใช้เวลาเตรียมการมาหลายปีแล้ว เกรงว่าแม้แต่จิ้งอ๋องก็จะกลายเป็นเพียงหมากที่พวกเขาวางไว้เท่านั้น เมื่อถึงเวลานั้น เสด็จพ่อย่อมหาวิธีกำจัดจิ้งอ๋องอย่างแน่นอน...