ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง นิยาย บท 3

ในตอนกลางคืนอันเงียบสงัด เงาร่างเล็กๆร่างหนึ่งดันประตูตำหนักหนีชางอย่างแผ่วเบาและกระชับเสื้อคลุมสีดำห่มตัวไว้อย่างแน่นหนาพร้อมพุ่งเข้าไปในสีราตรีอันมืดมิด

ร่างเล็กเดินทะลุผ่านพระราชวังชั้นในจนมาถึงประตูวังที่ค่อนข้างห่างไกลและเคาะประตู เมื่อเคาะสักพักก็มีเสียงอันอ้างว้างดังมาจากด้านในประตู "ใคร? มา?"

ประตูเปิดออกพร้อมกับเสียงดีงเอี๊ยดอ๊าด ด้านในมีศีรษะโผล่ออกมา เป็นนางกำนัลชราในชุดผ้าสีเทา หยุนชางปลดเสื้อคลุมของนางออกและเงยหน้าขึ้นมอง...

"เป็นองค์หญิงหยุนชาง องค์หญิงทำไมจึงมาที่นี่ในเวลานี้?" นางกำนัลคนนั้นมองไปรอบๆและรีบดึงหยุนชางเข้าไป

ในตำหนักแห่งนี้รกร้างอย่างมาก บ่อน้ำบ่อหนึ่ง ต้นไม้ต้นหนึ่งและไม่มีสิ่งใดอีก เพียงแต่เก็บกวาดอย่างสะอาดสะอ้าน ชาติที่แล้วหยุนชางไม่เคยเข้ามาที่นี่เลย เมื่อตอนนี้พิจารณาอย่างละเอียดแล้วก็รู้สึกว่าไม่สบายตาเล็กน้อย

ในห้องมีแสงสลัวลอดออกมา หยุนชางก็ชะงักฝีเท้าลง "พวกเจ้ายังไม่นอนหรือ?"

ตั้งแต่เธอเข้าประตูมานางกำนัลก็ประเมินนางมาตลอด เมื่อได้ยินนางถามจึงตอบเบาๆ "ไม่มีอาหารแล้ว นายท่านบอกว่าจะทำเสื้อผ้าส่งให้ขันทีแห่งกองห้องเครื่อง เพื่อแลกอาหารเล็กน้อยมา"

หยุนชางได้ยินคำพูดนั้นก็หยุดพูด นางเดินไปข้างหน้าเปิดประตูเข้าไปในห้อง

มีหญิงสวมชุดเขียวคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้อง แม้ว่าเครื่องแต่งกายจะเรียบง่ายมากแต่กลับรู้สึกว่านางยังคงสวยมาก นางกำลังปักอะไรบางอย่างอยู่ที่หน้าตะเกียงน้ำมัน เมื่อได้ยินเสียงผลักประตูนางก็ไม่ได้ยกศีรษะขึ้น เพียงแต่ถามเสียงเบา "เจิ้งมามา ดึกขนาดนี้แล้วใครมาเคาะประตูหรือ?"

หยุนชางรู้สึกว่าปลายจมูกของนางแสบเล็กน้อย นางเดินไปข้างหน้าสองก้าวและคุกเข่าลงบนพื้นดินกระซิบว่า "ท่านแม่... ข้าผิดต่อท่าน... "

ในชาติก่อนนางเป็นที่โปรดปรานของฮองเฮามาก นางรังเกียจแม่ผู้ให้กำเนิดของเธอผู้เป็นนางสนมตกอับถูกคุมขังอยู่ในตำหนักมาเสมอและห้ามไม่ให้ใครพูดถึงแม่ผู้ให้กำเนิดต่อหน้านาง ทุกครั้งเมื่อได้ยินเรื่องของมารดาของนาง นางมักจะหยิ่งผยองและพูดว่า "ข้าสถานะสูงส่ง แม่ของข้าคือฮองเฮาผู้คุมใต้หล้า จะเป็นนางบำเรอต่ำต้อยแบบสนมจิ่นได้อย่างไร"

เมื่อคิดดูในตอนนี้ คำพูดทุกคำต่างแทงใจจริงๆ

เมื่อหญิงคนนั้นได้ยินเสียงจึงรีบหันหน้ามา เมื่อเห็นหยุนชางก็นิ่งอึ้งไปจากนั้นก็รีบลุกขึ้นยืน "หยุนชาง เจ้าคือหยุนชาง"

หยุนชางยิ้มอย่างขมขื่นและพยักหน้าเล็กน้อย เนื่องจากต้องแยกจากมารดาของนางเมื่อยังเล็ก จึงไม่น่าแปลกใจที่มารดาของนางจำนางไม่ได้

ก่อนที่หยุนชางจะพูดอะไร สนมจิ่นก็ได้ยื่นมือเข้ามาช่วยประคองแล้วตำหนิว่า "เด็กคนนี้ ทำไมจึงออกมากลางดึกและไม่ใส่รองเท้า หากหนาวขึ้นมาจะทำอย่างไร"

เจิ้งมามาเงียบไปครู่หนึ่ง "นายท่าน ในวังหลังนี้เดิมทีก็น่ากลัวอย่างยิ่ง แต่เล็กท่านก็ดูหมิ่นเรื่องเหล่านี้ หากทนดูไม่ไหวก็เป็นเรื่องธรรมชาติ เรื่องขององค์หญิงนั้นก่อนที่จะมาอาศัยอยู่ที่นี่ท่านก็ได้ให้ความเมตตากับบางคนไว้ พอเช้าตรู่ข้าจะหาคนที่ไว้ใจได้ไปปกป้ององค์หญิง อย่างไรหากมีคนอยู่ข้างกายองค์หญิงก็จะดีกว่า"

สนมจิ่นพยักหน้า นางนั่งอยู่บนเก้าอี้ แต่จิตใจกลับล่องลอยไป

ในความมืด หยุนชางที่เพิ่งออกมาจากตำหนักเย็นรีบกลับไปที่ตำหนัดหนีชางของนาง นางยืนอยู่หน้าประตูตำหนัก ขมวดคิ้วเล็กน้อย นางไม่รู้จักท่านแม่ของนางเลยสักนิด ในชาติที่แล้วนางไม่เคยพบนางมาก่อนเพียงแต่จำได้ว่าก่อนที่นางจะอายุถึงเกณฑ์ท่านแม่ก็ป่วยหนักเสียชีวิตลง ไม่รู้ว่าการไปเยี่ยมในวันนี้มีประโยชน์หรือไม่ แต่ไม่ว่าจะมีประโยชน์หรือไม่ นางก็จะปฏิบัติต่อผู้หญิงคนนั้นอย่างดีไปตลอดชีวิต

หยุนชางกลับไปที่ตำหนัก นางเอาเสื้อคลุมสีดำเก็บใส่ไว้ในกล่อง นั่งบนเตียงครุ่นคิดสักพัก จากนั้นก็กระโดดออกจากตำหนักด้วยเท้าเปล่า จุดโคมไฟแก้วในห้องโถง หยุนชางหรี่ตาลงมองชั่วครู่ จากนั้นไม่นานนางก็ยกมือขึ้นผลักโคมไฟลงกับพื้น จากนั้นก็รีบกลับไปแกล้งหลับที่ห้องนอนด้านใน แต่มือของนางกลับชื้นไปด้วยเหงื่อ

"ไฟไหม้ ไฟไหม้!" มีเสียงตะโกนอย่างตกใจในตำหนักหนีชาง จากนั้นก็เกิดความโกลาหลขึ้น "เร็วเข้า องค์หญิงหยุนชางยังอยู่ข้างใน" "รีบช่วยองค์หญิงเร็ว... "

หยุนชางพลิกตัวลงมาจากเตียง ยืนมองไปที่ไฟในห้องโถงอยู่ที่ประตูตำหนักด้านใน รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง

นางคิดว่านางจะต้องตายไปพร้อมกับความโกรธเกลียด แต่นางคิดไม่ถึงว่าจะได้เกิดใหม่อีกครั้ง ในเมื่อพระเจ้าทรงจัดแจงเช่นนี้ นางก็จะไม่ยอมให้ใครมีโอกาสทำกับนางราวกับนางเป็นลูกไก่ในกำมือ ผู้หญิงสองคนนั้นไม่ได้คิดถึงอำนาจและความสุขสบายมาโดยตลอดหรอกหรือ? นางจะเอาสิ่งที่พวกเขามีอยู่ตอนนี้ไปจากมือของพวกเขาทีละนิดๆ